ตอนที่ 251 เขากำลังโกรธ

ตอนที่ 251 เขากำลังโกรธ “ใช่”สายตาของณภนต์จับจ้องบนหน้าของปุริม “ฉันจะถามนายอีกครั้ง ตกลงนายจะยอมพาทิพย์มาให้ฉันไหม?” “ไม่” ไม่มีความลังเล ปุริมพูดจบก็หันหลังเดินไปที่ประตู เสียงก้าวเท้าที่จู่ๆก็เดินมา ทำให้เพ็ญนีติ์ที่ยืนอยู่นอกประตูหลบซ่อนไม่ทัน “ปึก” ทั้งสองชนกัน หัวของเพ็ญนีติ์ชนเข้ากับอกของเขา ความเจ็บแวบแล่นขึ้นมา ทำให้ขาของเธอเซไปหนึ่งก้าวแล้วล้มลงทันที เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะ เหมือนมีประกายไฟในหัวส่องแสงวาบขึ้นมา จะให้ปุริมรู้ว่าเธอกลายเป็นคนติดยาแล้วไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด เธอรับไม่ได้กับแววตาของเขาที่คงจะมีแต่ความเย้ยหยัน ใช้มือจับกำแพงพยุงตัวไว้ “นภนต์ มาช่วยพยุงฉันที ฉันจะมาบอกว่าสินค้ามาถึงแล้ว” เสียงนุ่มๆที่กล่าวชื่อนภนต์ออกมา ทำให้ใบหน้าปุริมเย็นเฉียบในทันที ก้มลงมองคนที่ล้มนั่งอยู่กับพื้น ที่แม้แต่เปลือกตาก็ไม่ยกขึ้นมามองกัน ไม่มองเขาเลยสักนิด ได้ งั้นเขาจะช่วยพวกเขาเอง แต่อย่าคิดที่จะขอให้เขาช่วยไม่ว่าจะเรื่องใดๆอีกเป็นครั้งที่สอง เลิกคิดไปซะ ปุริมคิดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน และก้าวเดินจากไป นภนต์รีบออกมาข้างนอก มองเห็นเพ็ญนีติ์นั่งอยู่กับพื้น แต่ปุริมกลับเดินออกไปแล้ว เขาพยุงเพ็ญนีติ์ให้ลุกขึ้น “ของมาแล้ว เดี๋ยวผมไปรับก่อน คุณใช้มันก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว คนดี รอผมแป๊บนะ” ณภนต์ออกไปรับของ ตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่าอาจจะเป็นรอยยิ้มของนางฟ้าที่ณภัทรส่งมาให้ แบบนั้นยิ่งทำให้เธอทั้งต้องการมันทั้งเกลียดมัน เธอขาดสิ่งนั้นไม่ได้ ถ้าขาดไป จิตวิญญาณของเธอคงสลายหายไป ย้อนกลับไปคิดถึงเสียงของปุริม เพ็ญนีติ์เดินกลับห้องของตัวเองเหมือนวิญญาณ เท้าทั้งสองเหมือนกับฉุดดึงเธอให้เดินไปตรงหน้าต่าง นอกหน้าต่าง ปุริมกำลังโน้มตัวเข้าไปในรถ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขายังคงอยู่ที่เมืองนี้ เป็นเรื่องที่แปลกมาก เพราะว่า บริษัทของเขาอยู่ที่เมืองดรัล ไม่ใช่ที่นี่ แต่เธอในตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถามเขาหรอก รถขับออกไปแล้ว ในพริบตาถนนเส้นเล็กนั้นก็เหลือไว้แค่ม้านั่งตัวหนึ่งที่ว่างเปล่า เธอฉุกคิดขึ้นทันที ถ้าถึงตอนเธอแก่ตัวลงแล้วไปนั่งบนนั้น ถึงตอนนั้น ข้างกายเธอจะมีใครอีกคนไหม? “เพ็ญนีติ์ ของมาแล้ว” นภนต์เข้ามาในห้องของเธออย่างกระตือรือร้น สิ่งที่เห็นคือแผ่นหลังของเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่างอย่างโดดเดี่ยว ร่างของเธอสั่นตลอด ตอนนี้เธอทรมานมากแค่ไหนไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขาที่เคยถูกสิ่งนั้นทำร้ายมาก่อน แต่ยืนตรงขนาดนั้น เธอกำลังมองอะไร? เขาเดินเข้าไปหาที่หน้าต่าง แต่สิ่งที่เห็นนอกหน้าต่างกลับมีแค่ถนน ที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน แต่กลับเธอจ้องมองอย่างจริงจังมาก “เพ็ญนีติ์.......” เขาวางของลง ค่อยๆจับไหล่เธอให้หันมา ก็เห็นว่าดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอ ทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ ทาบนิ้วมือลงไปเช็ดน้ำตาให้ “เพ็ญนีติ์ไม่ร้องนะ.......” “ฮือออ.......” เธอกลับยิ่งร้องเสียงดังขึ้น ตอนที่มองรถของปุริมขับออกไป เธอถึงพบว่า ความจริงแล้ว เธอปล่อยเขาไปไม่ได้ ความจริงแล้ว เธอยังรักปุริมอยู่ ดวงใจที่ปล่อยทิ้งยังไงก็ทิ้งไม่ได้ เธอต้องทำอย่างไร? ต้องทำยังไง? มือของชายหนุ่มวางลงตรงเอวของเธอแล้วโอบไว้เบาๆ ให้หัวของเธอซบลงกับไหล่ของเขา “ร้องเถอะ ร้องเสร็จแล้วมันจะดีเอง” ในใจของนภนต์ยุ่งเหยิง ถึงเพ็ญนีติ์ไม่พูด แต่เขาก็พอจะเดาไปได้ ปวดใจ เขาไม่อยากเสียเธอไป น้ำตาของเธอทำให้ใจของเขาเจ็บปวด เจ็บจนทะลุถึงหัวใจ เขาไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้เธอร้องไห้ไป รู้สึกถึงร่างกายที่สั่นไหวของเธอส่งผ่านความเศร้าโศกออกมา เขาทำได้เพียงรอให้เธอค่อยๆลืมผู้ชายคนนั้น แต่ว่า มันจะมีความเป็นไปได้ไหม? ในขณะนี้ แม้แต่เขาเองก็ยังรู้สึกสงสัย พูดว่าชอบเธอ พูดว่าอยากให้เธอเป็นภรรยา จริงๆแล้ว มันเป็นแค่ความต้องการของเขาฝ่ายเดียว มีแค่เขาที่ฝันลมๆแล้ง เธอร้องไห้นานพอสมควร ไม่พูดไม่จาราวกับไม่มีคนอยู่ มีเพียงเขาที่รู้ว่าเธอร้องไห้ตลอด เพราะว่า ไหล่ของเขาเปียกไปหมดแล้ว เป็นเวลานาน ในที่สุดความกระหายในตัวเธอก็ทำให้เธอยืดตัวขึ้น ตาทั้งสองข้างแดงช้ำไปหมด มือสั่นๆยื่นออกไปหาเขา “ของอยู่ไหน?” ถ้าไม่ใช้ เธอคิดว่าเธอต้องคลั่งแน่ๆ เธอก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงแล้ว ณภนต์ทำได้เพียงส่งสิ่งนั้นให้กับเธอ มองดูเธอใช้มัน เขากลับปวดใจมาก ในใจมีเสียงคอยบอกเขาตลอดว่าเขาต้องพาตัวทิพย์มาให้ได้ จากนั้นก็ทำให้ทิพย์ติดยา แบบนี้ ณภัทรต้องบอกสูตรยาและวิธีเลิกยานั้นแน่ๆ หลายคนคิดว่าทิพย์เป็นแค่เหยื่อของณภัทรเท่านั้น แต่เขารู้ว่าไม่ใช่ สายตาที่ณภัทรมองทิพย์มันไม่เหมือนสายตาที่เขามองผู้หญิงคนอื่น เวลาเขามองหญิงสาว การแสดงออกทางสีหน้ายิ่งชัดเจน ว่าเขาตกหลุมรักเข้าแล้ว เขาแค่เก่งในเรื่องปกปิดความรู้สึกเท่านั้น เพ็ญนีติ์กับณภนต์เริ่มกับมายุ่งอีกครั้ง ณภนต์ไม่ได้พูดถึงเรื่องของทิพย์ และเพ็ญนีติ์ก็ไม่ได้ถาม เธอทนทรมาณต่อสิ่งนั้นไม่ไหว ดังนั้น ทุกวันเธอจึงใช้ชีวิตโดยการพึ่งของที่ณภัทรส่งมาให้ มีแค่วิธีนี้ เธอถึงจะสามารถช่วยงานนภนต์ได้อย่างคนปกติ ไม่รู้ว่าปุริมไปจากที่นี่หรือยัง เธอไม่อยากถาม ถ้ายังเลิกเสพติดตาไม่ได้ เธอก็ไม่อยากพบเจอใครๆ จู๋ตไม่ได้มาบ่อยแล้ว กลับกันเป็นฉาราที่มาทุกวันแทน เธอติดต่อธุรกิจให้ณภนต์อย่างตั้งใจ มองใบหน้าของเธอที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขที่คงมาจากจู๋ตแน่ๆ เที่ยงแล้ว เพ็ญนีติ์ทำอาหารเสร็จ ลงมาข้างล่างเพื่อเรียกฉารา “ฉารา อาหารเสร็จแล้วนะ” “โอเคค่ะ รับโทรศัพท์เสร็จเดี๋ยวตามไป” ฉาราพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “จู๋ต......” “ตึง” โทรศัพท์หล่นลงพื้น เธอตะลึงอยู่กับที่สักพัก จากนั้นก็รีบตะโกนขึ้นไปชั้นบนเสียงดังว่า “คุณนภนต์ จู๋ตถูกทำร้าย รีบไปช่วยเขาเร็ว” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ณภนต์ได้ยินในทันที เขาวิ่งลงบันได “พวกเธอรออยู่ที่นี่ ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น”