ตอนที่ 253คุณรู้ผลที่จะตามมาดี

ตอนที่ 253คุณรู้ผลที่จะตามมาดี นภนต์ไปแล้ว ไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ในใจของเพ็ญนีติ์สับสนไปหมด ในเวลาแค่พริบตากลับมีแต่ความยุ่งยาก บทสรุปทั้งหมดต่างตกอยู่ในมือของปุริม เสียงของปุริมดังขึ้นในสายอีกครั้ง “ฮ่าๆ นภนต์มาแล้วก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ คุณคิดว่าเขามีกำลังพอหรอ? ให้เขาทำธุรกิจการค้าขายยังจะดีกว่า สารรูปอย่างเขา อย่าคิดว่าจะหาจู๋ตเจอ เกรงว่าแม้แต่ประตูเขาก็ยังเข้ามาไม่ได้ ฮ่าๆ หึๆ ฮ่าๆ ถึงตอนนั้น ผมจะทำให้เขากลายเป็นแค่หนอนตัวหนึ่ง เพ็ญนีติ์ คุณแต่งงานกับเขาแล้วใช่ไหม? เพราะงั้นผมจะให้คุณมีชีวิตแบบแม่หม้ายผัวตายทุกวัน” เกลียดนภนต์อะไรขนาดนั้น? เธอเข้าใจแล้ว มันเป็นเพราะเธอ ริมฝีปากแดงระเรื่อแนบอยู่กับเครื่องรับโทรศัพท์ สายตาล่องลอยไปเห็นกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงหน้าต่าง สีเขียวนั้นช่างเหมือนหมอกควันจางๆ เธอชอบมองมันมาตลอด แต่ว่าตอนนี้ สายตาเลือนรางของเธอกลับมองเห็นมันได้ไม่ชัดอีกแล้ว เธอเอ่ยเสียงออกไปแผ่วเบา “นัดเวลาสถานที่มา” “น่าปลาบปลื้มจัง คุณยอมนอนกับผมเพื่อเขาเลย” เขาหัวเราะฮ่าๆขึ้นเสียงดัง เสียงที่เปล่งออกมากลับยิ่งเย็นชานึ้น “ใช่” ในหัวของเธอถึงกับจินตนการไปถึงสภาพของณภนต์ที่ถูกปุริมหักขาทั้งสองข้าง ไม่ได้ นภนต์ทำเพื่อตัวเธอมามากแล้ว ไม่ได้ เธอจะให้นภนต์เจอกับเรื่องร้ายๆอีกไม่ได้เด็ดขาด เธอสงสารผู้ชายคนนั้นเกินจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ “โอเค งั้นเจอกันที่โรงแรมที่อยู่ตรงข้ามกับบริษัทของณภนต์ ให้เวลาสิบนาที คุณมาถึง ผมจะปล่อยจู๋ตทันที ถ้านภนต์มาผมก็จะปล่อยเขาไปเหมือนกัน” เพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้นมอง โรงแรมนั้นที่ห่างกันแค่ถนนกั้น ปุริมรู้เกี่ยวกับสิ่งรอบตัวเธอ แม้แต่ตึกรามบ้านช่องก็ยังรู้ดีไปหมด “โอเค” มือสั้นสั่นน้อยๆ สารในตัวของเธอเริ่มอีกออกฤทธิ์แล้ว ทุกครั้งเธอจะพยายามอดทนเท่าที่จะทำได้ พยายามที่จะห่างจากการใช้สิ่งนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ “คุณผู้หญิง อย่าให้แขกรอนานล่ะ ไม่อย่างนั้น คุณคงรู้ดีว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง” เขามันไร้หัวใจสิ้นดี จนทำให้เธอใจสั่นคลอน หัวเราะหึๆขึ้นมา หัวเราะอย่างเลื่อนลอย “ปุริม ฉันรอคุณอยู่” พูดจบ เธอก็ตัดสายทันที “คุณเพ็ญนีติ์ พูดกับใครอยู่ ใช่คุณนภนต์ไหม? ได้ข่าวจู๋ตบ้างไหม?” ฉาราร้อนรนถามเธอ บนใบหน้ามีแต่หยดน้ำตา เพ็ญนีติ์เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง เธอไม่มีเวลามาก แค่สิบนาที “ฉารา เธอออกไปก่อน ไม่ต้องห่วง ไม่ถึงเย็น พี่จู๋ตก็จะกลับมาแล้ว” เธอชอบพี่จู๋ต แม้ว่าเขาจะเย็นชา แม้จะพูดน้อย แต่ว่า เขาฏิบัติต่อณภนต์และตัวเธอด้วยความจริงใจ คนแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ทนเห็นเขาโดนทำร้ายได้หรอกนะ ส่วนปุริม บางครั้งเขาก็คือปีศาจ เธออ่านผู้ชายคนนั้นไม่ออก ตกลงเขาเป็นใครกันแน่? ตัวตนที่แท้จริงของเขาคืออะไร? ทำไมเขาขับเครื่องบินได้? ทำไมการต่อสู้ของเขาถึงได้เก่งขนาดนั้น? หรือแม้แต่อาวุธมากมายทำไมเขาถึงหามาได้? คำถามเป็นชุดผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างต่อเนื่อง ทำให้เธอยิ่งรู้สึกแน่ใจว่าต้องไปเจอเขา จะให้เขารู้เรื่องยาไม่ได้ ดังนั้น จึงใช้เวลาสั้นๆในสิบนาทีนี้ใช้สิ่งนั้นด้วยความรวดเร็ว มองเวลา ถ้าอาบน้ำคงไม่ทันแล้ว จึงเปลี่ยนแค่เสื้อให้ดูสะอาดขึ้น แม้แต่ผมก็ไม่ได้หวี จึงทำได้แค่รวบไปไว้ด้านหลัง เพ็ญนีติ์ก้าวยาวๆออกจากห้อง ฉารายังร้องไห้อยู่ เมื่อเห็นเธอเดินออกมา ก็ถามว่า “คุณเพ็ญนีติ์ คุณจะไปไหนคะ? คุณจะทำเป็นไม่สนใจเรื่องของจู๋ตกับคุณนภนต์ไม่ได้นะ คุณนภนต์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนพรรค์นั้น เขาต่อสู้ไม่เก่ง แต่ไหนแต่ไรก็เป็นจู๋ตที่ช่วยเขา.....” แต่ตอนนี้ จู๋ตบาดเจ็บ ยิ่งรีบก็ยิ่งช้า บางครั้ง บางเรื่องก็ไม่ควรทำอะไรหุนหันพลันแล่น ถ้ารู้แบบนี้ เขาน่าจะศึกษาเรื่องรอยยิ้มของนางฟ้าก่อนยังจะดีว่า น่าเสียดาย ตอนที่ยังเรียนมหาลัยเธอไม่ได้เรียนสาขานี้ “รอไปก่อน พี่จู๋ตจะกลับมาในเร็วๆนี้แน่” ทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ เพ็ญนีติ์ก็ก้าวออกจากบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูปไปแล้ว สาขาย่อยทั่วทั้งประเทศต่างเอาคำว่า “เพ็ญภนต์” มาตั้งชื่อบริษัท ภนต์มาจากชื่อของนภนต์ ส่วนเพ็ญก็มาจากชื่อของเพ็ญนีติ์ เธอรู้ว่านภนต์คิดอะไร ชื่อนี้มาจากบริษัทไม้แปรรูปที่เมืองดรัล แถมยังตั้งชื่อนี้ตั้งแต่แรก เธอจะคัดค้าน ก็ไม่ทันซะแล้ว ในพริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าโรงแรมแล้ว เพ็ญนีติ์ยืนอยู่หน้าประตูอย่างลังเล เธอมาถึงภายในสิบนาทีเป๊ะ ปุริมน่าจะยังไม่มาถึงด้วยซ้ำ เป็นเธอที่รีบเอง ก็ผู้ชายคนนั้นบอกเองนี่ว่าให้เวลาแค่สิบนาที เธอครุ่นคิดเล็กน้อย ก้าวเข้าไปข้างใน “”คุณลูกค้า จะเข้าพักไหมคะ?” “ฉัน......” เธอกัดริมฝีปาก ไม่รู้ต้องตอบยังไง ปุริมบอกให้เธอมา เขาน่าจะจองห้องแล้วล่ะ คิดสักพัก เธอถึงพูดขึ้นว่า “ฉันมาหาใครบางคนค่ะ” “มาหาใครคะ?” ผู้หญิงหน้าเคาท์เตอร์ท่าทางดูไม่พอใจขึ้นมา กว่าจะมีลูกค้าสักคนเข้ามาพักไม่ใช่เรื่องง่าย คราวจะมีกลับไม่คิดเลยว่าจะมาแค่หาคนไม่ได้มาจองห้องพัก