ตอนที่ 255 ทั้งห้องว่างเปล่าและเงียบเหงา

ตอนที่ 255 ทั้งห้องว่างเปล่าและเงียบเหงา กวาดสายตามองเตียงหลังกว้าง โรงแรมนี้ถือว่าหรูพอใช้ได้ “คุณโทรมาเพื่อจะพูดแค่นี้ใช่ไหม? ถ้าแบบนั้น คุณวางสายไปเถอะ” เสียงที่เยือกเย็นของเธอทำให้เขาชะงัก พูดขึ้นทันที “บนหลังตู้มียา กินซะ เดี๋ยวนี้เลย แล้วก็ห้ามตัดสายโทรศัพท์ ผมอยากได้ยินเสียงคุณตอนกินยา” เธอปรายตามองไปยังหลังตู้ ตรงนั้นมียาจริงๆด้วย นอกจากจะมียาที่ต้องกินแล้ว ยังมีเครื่องดื่มอีกด้วย “คุณจะปล่อยตัวจู๋ตจริงๆใช่ไหม” “วางใจเถอะ ผมลูกผู้ชายพอ แค่เพียงคุณนอนกับผม ผมก็จะปล่อยตัวเขาไป” เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ถือโทรศัพท์เดินตรงไปยังตู้นั้น แกะยาออก ตามด้วยส่งเม็ดยาเข้าปากทันที ทำเหมือนกับว่ากำลังกินลูกอมยังไงอย่างนั้น “กินแล้ว?” “กินแล้ว” “เปิดแอร์ แล้วก็นอนห่มผ้าไว้ กว่าคุณจะรู้สึกต้องการขึ้นมา ผมคงไปถึงแล้ว ผู้หญิงขายบริการก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ รู้ไหม?” น้ำตาไหลออกมาทันที แต่ปุริมมองไม่เห็นหรอก ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ เธออยากจะปาโทรศัพท์ในมือทิ้งทันที ไม่อยากได้ยินเสียงที่เหมือนซาตานของปุริมอีกแล้ว “เข้าใจไหม?” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำ เหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังติดสัด “เข้าใจแล้ว” พูดเสร็จ ก็ไม่ได้สนใจอีกว่าเขาจะสั่งสอนอะไรเธออีก เธอตัดสายทิ้งทันที ตามด้วยปิดเครื่อง ชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย เกลียดเขาจะตายอยู่แล้ว ปุริม ศัตรูของเขาก็คือตัวของเขาเองนั่นแหละ เมื่อโซเซมาถึงเตียง ก็รู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่กำลังเรียกร้อง เธอรู้ เวลาที่จะมาถึงในไม่ช้านี้ ยังไงเธอก็หนีเขาไม่พ้น เขาแค่ต้องการนอนกับเธอ เพียงแค่นี้เอง ในห้องสุดหรูที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม เพ็ญนีต์เปิดแอร์ อากาศหนาวก็กระจายไปทั่วห้องทันที ไม่นานก็ลดความร้อนภายในห้องหายไปหมด เป็นอุณหภูมิที่กำลังสบาย แต่ว่า ร่างกายของเพ็ญนีติ์กลับสั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้ เท้าเปลือยเปล่าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเตียง ผ้าปูที่นอนสีขาว ผ้าห่มสีขาว ต่างสะอาดทั้งหมด แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงความสกปรกที่กำลังกัดกร่อนร่างกายเธอช้าๆ เตียงกว้างมาก เพราะเป็นเตียงหลังใหญ่ นอนได้ประมาณเจ็ดแปดคน เพ็ญนีติ์นอนลงไป เมื่อผ้าหุ่มนุ่มๆคลุมบนกายเธอก็ค่อยๆหลับตาลง ผ้าม่านถูกปิด ภายในห้องมืดสลัวขึ้นมาทันที รอบตัวนอกจากความเงียบก็เหลือไว้เพียงความเงียบ เงียบจนทำให้เธอรู้สึกไม่ชิน แต่ก็ต้องทำตัวให้ชิน โทรศัพท์ปิดไปแล้ว ปิดช่องทางเพียงหนึ่งเดียวที่เธอจะสามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้ เธอหลับตาลง บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องคิดอะไร แต่ว่า ในหัวเรื่องของปุริมก็เอาแต่ลอยเข้า ทำไมเขาต้องทำกับเธอขนาดนี้? เกลียดกันขนาดนี้เลยหรอ? แต่เธอต่างหากที่สมควรเป็นฝ่ายจะเกลียดชัง ไม่ใช่เขา เธอคิดถึงเด็กๆ คิดถึงจนแทบบ้า แต่ว่า ＇รอยยิ้มของนางฟ้า＇ อะไรนั่นกลับเป็นแก้วชนิดหนึ่ง ที่ฝังลึกอยู่ในร่างกายของเธอ ทำให้เธอกลับไปมีความคิดและการใช้ชีวิตแบบคนปกติไม่ได้อีกแล้ว เขายังไม่มา แต่ก็น่าจะกำลังมา นอกจากรอเงียบๆ เธอก็ไม่ได้ทำอะไร ในห้องมีทีวี แต่เธอไม่อยากดูเรื่องเล่าเพ้อฝันหรือข่าวอะไรก็ตามที่มีอยู่ในนั้น เธอเคยคิดที่จะใช้ทิพย์มาแลกกับรอยยิ้มของนางฟ้าที่มีอยู่ทั้งหมด แต่ว่า ทุกครั้งที่นึกไปถึงใบหน้าเล็กๆที่ยังเยาว์วัย นึกถึงท่าทางของทิพย์ตอนที่ทำร้ายตัวเองโดยไม่สนใจอะไร เธอก็ไม่กล้าแล้ว จริงๆแล้วทิพย์ เป็นคนที่ได้รับความเจ็บปวดมาตลอด หัวใจของผู้ชายเป็นอะไรที่คาดเดาได้ยากที่สุด ตกลงณภัทรชอบหรือไม่ชอบขวัญทิพย์กันแน่ ทุกอย่างเป็นปริศนาไปหมด ก็คงมีแค่ณภัทรเท่านั้นที่รู้ใจตัวเองดี เสียงประตูดังขึ้นฉับพลัน มีคนกำลังเปิดประตู ปุริมหรอ? เพ็ญนีติ์รู้สึกเกร็งขึ้นมาทันที เธอประหม่าสุดๆ นิ้วมือบีบกำผ้านวมแน่นโดยอัตโนมัติ ความสนใจทั้งหมดถูกเสียงประตูดึงดูดไว้ เพราะคีย์การ์ดอยู่ข้างในห้อง แต่คนนั้นไม่ได้เคาะประตู กลับกำลังจะเปิดประตู ใช่แล้วล่ะ เป็นเขาแน่ๆ เขาน่าจะขอคีย์การ์ดห้องนี้กลับพนักงานเค้าท์เตอร์ ประตูเปิดออกแล้ว เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนจากข้างนอกห้องที่ปะทะเข้ามา ปุริมมาแล้ว กลิ่นน้ำหอมจางๆลอยเข้ามาตามเสียงก้าวเท้าเบาๆของเขา เธอห่อตัวอยู่ในผ้าห่ม เธอไม่กล้ามองเขา ไม่กล้ามองทุกอย่างที่อยู่นอกผ้าห่ม เพ็ญนีติ์ขดตัวอยู่ในผ้าห่มเงียบๆ เธอกลัว ถึงจะเป็นผู้ชายที่เคยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดด้วย แต่ในเวลานี้เธอกลับรู้สึกกลัว เงียบ เป็นความเงียบที่น่ากลัว เหมือนเขาจะหยุดอยู่ตรงปลายเตียง น่าจะกำลังมองเธอที่นอนอยู่บนเตียงอยู่ เพ็ญนีติ์ไม่กล้าขยับตัว “ฟึบ” ผ้าห่มถูกเลิกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพ็ญนีติ์ขดตัวเป็นลูกบอล เหมือนกับลูกแมวที่ถูกทิ้งขดตัวอยู่ในซอกมุม