บทที่ 37 คืนวานนี้ไม่ใช่ว่าเคยสอนเจ้าไปแล้วหรอกหรือ

บทที่ 37 คืนวานนี้ไม่ใช่ว่าเคยสอนเจ้าไปแล้วหรอกหรือ โล่กงยี่เพียงแต่โปรดปรานหยอกล้อหลิ่วหม้านหยุนผู้หญิงสมควรตายคนนี้เป็นชีวิตจิตใจก็เท่านั้น หากแม้น เจ้าให้โล่กงยี่เอ่ยตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมา เขาไม่อาจเอ่ยออกมาได้แน่ๆ ต่อให้เจ้าเอาใบมีดแหลมคมมาพาดไว้บนลำคอของเขาก็ตาม ที่แท้ลุงสองก็ชมชอบการพนันนี่เอง มิน่าเล่าตั้งหลายปีมานี้ ทรัพย์สินของครอบครัวตระกูลหลิ่วล้วนเกือจะถูกลุงสองผลาญจนเกลี้ยง ไม่น่าแปลกใจเลยที่ต่อให้การเก็บเกี่ยวตัวยาสมุนไพรงอกงามขนาดนี้ ดวงตาสองข้างของคุณยายที่มีใจลำเอียงก็ยังคงจับจ้องที่สินสอดมูลค่าหนึ่งร้อยยี่สิบตำลึงนั่นตาเป็นมันเชียว ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง หลิ่วหม้านหยุนหัวเราะเย็นๆ นึกอยากหาโอกาสอะไรสักทาง เอาเรื่องที่ลุงสองหลิ่วเป่ยหานไปป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ ถึงตอนนั้น ดูสิว่านายหญิงแก่ยังจะปกป้องช่วยเหลือคนของบ้านเบ็นที่ใจเอนเอียงอยู่อีกไหม เฮอะ...ความเคียดแค้นในใจของลิ่วหม้านหยุนจะไม่ถูกกล้ำกลืนลงไป ก็ไม่อาจให้โอกาสแก่พวกเขาเยี่ยนี้แน่ “ภรรยา คิดไม่ถึงว่าเมื่อคืนวาน เจ้าจะดูร้ายขนาดนี้...” โล่กงยี่แกล้งทำเป็นท่าทีขี้โรคขี้ขลาด ไหวไหล่และเท้าเอวต่อหน้าหลิ่วหม้านหยุน “ข้าว่า ภรรยาของคนอื่นเขาล้วนอ่อนโยนดุจสายชล เหตุใดเจ้าจึงเหี้ยมโหดประหนึ่งแม่เสือสาวกันเล่าเจ้าหนอ...” “ไม่ต่อปากต่อคำกับท่านแล้ว ฟ้าสางแล้ว พวกเราควรจะออกเดินทาง” หลิ่วหม้านหยุนกล่าว สองสามีภรรยาเดินมาถึงสวนของลุงเหอ เห็นว่าลุงเหอเอาหญ้าฟางมาให้อาหารม้าที่ลากรถม้าตัวนั้นตั้งแต่เช้ามืด ลุงเหอเอ่ยทักทายแก่พวกเขา “นายน้อย ฮูหยูน พวกท่านตื่นแล้ว ไปทานอาหารเช้าเถิด ม้าตัวนี้กินใกล้จะเสร็จแล้ว รอประเดี๋ยวมันจะต้องมีเรี่ยวแรงไปส่งพวกท่านถึงบ้านตระกูลโล่อย่างปลอดภัยเป็นแน่” “ใช่แล้ว รีบเข้ามาเถิด นายน้อย ฮูหยิน” ภรรยาลุงเหอเองก็ตื่นขึ้นมาพบปะตั้งแต่เช้ารู้ ทั้งยังทำปาท่องโก๋เอาไว้ ปาท่องโก๋ทอดจนกรอบ กัดเข้าไปข้างใน ก็ยังสัมผัสถึงรสกรอบ ลุงเหอยุ่งงานอยู่ประเดี๋ยว และก็ตามเข้ามา โล่กงยี่กุลีกุจอกล่าว “ลุงเหอเองก็เข้ามาทานด้วยกันเถิด” ลุงเหอกล่าว “นายน้อยร่างกายเจ็บป่วยอยู่ ครั้งหน้าอย่าเพิ่งออกมาจะดีกว่า ถ้าหากมีความจำเป็น ครั้งหน้า ให้ข้าเอาตัวยาสมุนไพรไปส่งถึงหมู่บ้านเย่าเซียงเองเถิด” “ตาเฒ่า ลาของบ้านเราช้ากว่ารถม้าตั้งมากโขแหนะ” ภรรยาลุงเหอเป็นกังวลต่อลุงเหอ และอีกอย่างเขาเองก็อายุมากแล้ว “โรคของข้าขอเพียงพักผ่อนดีๆ ก็ไม่เป็นอุปสรรคแล้ว” โล่กงยี่ไอเบาๆ หนึ่งครั้ง พักผ่อนดีๆ? เมื่อคืนนี้คือการพักผ่อนดีๆ แล้วจริงๆ ใช่ไหม? ก็ไม่รู้ว่าใครที่ทรมานตนเองจนถึงยามฟ้าแจ้งกว่าจะทำใจไปพักผ่อนได้กัน หลิ่วหม้านหยุนจะวิงเวียนตายไปแล้วจริงๆ หมาป่าหางสีเทาตัวเขื่องนี้กลับเริ่มต้นเสแสร้ง มองยังโล่กงยี่ที่แสร้งทำจนเป็นปกติ หลิ่วหม้านหยุนเองก็มึนเมา “แต่เพียงเพราะงานวิวาห์ของข้า ดังนั้นท่านพ่อจึงไม่ลงมือ ไม่เช่นนั้น ทั้งอำเภอป๋ายหยุนและซ่วยเยว่สองอำเภอตัวเขาคนเดียววิ่งสอบรอบ คะเนว่าคงไม่ทันส่งมอบให้แก่เขตเซียงเย่าได้ทันการแน่” โล่กงยี่เอ่ยอธิบาย “บางทีคราวหน้า ท่านพ่อเองก็คงจะลงมือทำได้ ไม่ต้องถึงมือลุงเหอแล้ว ลุงเหอท่านอายุมากแล้ว จะให้คนชราอย่างท่านไปทำได้อย่างไร...” “ขอบคุณนายน้อยที่อาทรตาเฒ่า” บนใบหน้าลุงเหอมีรอยยิ้ม และออกคพสั่งภรรยาไปทำธุระ “ยายเฒ่า รีบไปห้องครัวทำอาหารเพิ่มอีกสองอย่าง และไปเอาเหล้ามาหนึ่งโถ ข้าจะดื่มกับนายน้อยสักหน่อย” “ไม่ต้องแล้ว แค่ปาท่องโก๋ทานคู่กับข้าวต้มอย่างนี้ ก็ดีมากแล้ว” โล่กงยี่ยิ้ม “แม้นว่าดื่มเหล้า ก็ต้องรบกวนพักที่นี่อีกคืน จะเป็นการเกรงใจได้อย่างไร” โล่กงยี่เองก็เอ่ยตามอารมณ์ แต่หล วหม้านหยุนรู้ดี ลุงเหอคนนี้หนอ ก็คือผู้ที่บริสุทธิ์ใจ หากไม่ใช่เพราะหลิ่วหม้านหยุนปรากฏตัว ไม่แน่ใจอาจจะดื่มเหล้าขึ้นมาแล้วจริงๆ “ไม่อย่างนั้นครั้งหน้า แม้นว่ายังไม่กลับไป พ่อปู่แม่ย่าคงจะร้อนรนแย่แล้ว” หลิ่วหม้านหยึนกล่าว “ก็จริง ก็จริง” ลุงเหอและภรรยาของเขาต่างพากันตระเตรียมแก่สองสามีภรรยาน้อยอย่างร่าเริง และมอบผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นของตำบลป๋ายหยุนแก่พวกเขาอีกประปราย หลิ่วหม้านหยุนที่นั่งอยู่บนรถม้า กำถุงไข่ไก่ไว้อยู่ในมือ “นี่เป็นถึงไข่ไก่ท้องที่เชียว ทานแบบตุ๋นจะได้รับการบำรุงอย่างยอดเชียว” มุมปากของโล่กงยี่กระตุกรอยยิ้มอย่างจนปัญญา ต่อให้เห็นหลิ่วหม้านหยุนทานอุ้งเท้าหมีอยู่ในบ้านนั้น ก็ไม่เห็นนางเบิกบานเพียงนี้เลย “ท่านหัวเราะอะไร” หลิ่วหม้านหยุนใคร่รู้นัก “ไม่มีอะไร” โล่กงยี่มีท่าทีไม่ยี่หระ ท่าทางเฉยเมยของชายหนุ่ม เกือบทำให้หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกแทบคลั่งอย่างหาได้เปรียบ ความรู้สึกที่ถูกคนเพิกเฉยเช่นนั้น หลิ่วหม้านหยุนนึกอยากบิดเข้าที่พวงแก้มของโล่กงยี่สักสองสามทีจริงๆ ค่อยดีขึ้นมาหน่อย “เจ้าบิดข้าทำไมกัน” คิดไม่ถึงว่าหลิ่วหม้านหยุนจะตรงมาบิดเขาจริงๆ ทำให้เขาขุ่นเคือง มีโทษถึงตายเชียว ความกล้าหาญของผู้หญิงคนนี้ช่างคับแน่นจริงๆ หน้าของโล่กงยี่ไม่เปลี่ยนสี กล่าวอย่างเย็นยะเยือก “หลิ่วหม้านหยุน นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องตัวข้า” “ดี คืนนี้ ผู้ใดแตะต้องข้า ผู้นั้นก็คือเต่าผีทะเล” หลิ่วหม้านหยุนสาบาน จากนี้ไปจะไม่มีความสัมพันธ์กับผู้ชายเหม็นเน่าคนนี้อีก “ดี ผู้ใดแตะต้องผู้นั้นก็คือผีทะเล” โล่กงยี่กล่าวอย่างขบขัน ตนเองไม่แตะต้องนางได้ แต่ให้นางไปแตะต้องตนเองก็ไม่ใช่ว่าได้แล้วหรือ ทางที่ดีที่สุดคือนั่งอยู่บนส่วนเอวของตนเอง และสัมผัสตนเองอย่างดิบดี... โล่กงยี่คิดอย่างชั่วร้าย จ้องหลิ่วหม้านหยุนที่กำลังโกรธแต่กลับดูแล้วใบหน้าเรียวเล็กงามสง่าอย่างยิ่ง ยามที่ใกล้จะออกจากอำเภอป๋ายหยุน หนทางเบื้องหน้าก็ถูกกลุ่มคนรายล้อมเอาไว้ จ้องมองอย่างพินิจ หลิ่วหม้านหยุนนับว่ามองชัดเจน ก็คือมหาเศรษฐีหลิวเหมี่ยวเมื่อวานนั่นเอง “เฮอะ ยังเรียนรู้วิธีจะป้องกันตัวเอง?” ดวงตาของโล่กงยี่เปี่ยมด้วยแววขี้เล่นขบขัน ในเมื่ออีกฝ่ายต้องการเล่น เช่นนั้นก็เล่นเป็นเพื่อนพวกเขาจนถึงที่สุดดีกว่ากระมัง “นายท่าน คู่สามีภรรยาที่ไม่กลัวตายนี้ควบรถม้าเข้ามาทางพวกเราแล้วขอรับ” อารักขาแห่งจวนหลิวที่ดูท่าทีว่าจะเป็นหัวหน้าเอ่ยกับหลิวเหมี่ยว “ต้องให้เจ้าบอก เจ้าคิดว่านายท่านตาบอดหรือ โคตรแม่ วันนี้ ดูว่าข้าจะฆ่าเจ้าคนเหม็นเน่านี้ให้ตายทั้งร่าง” ฆ่าอีกฝ่ายให้ราบ จากนั้นก็เอาสาวเพริศแพร้วของอีกฝ่ายกลับเรือนตนเองไปด้วยกัน ถึงตอนนั้นยามดึกชอบเล่นอย่างไรก็เล่นอย่างนั้น พอนึกถึงตรงนี้ ไฝเศรษฐีตรงคางของหลิวเหมี่ยวก็กระตุกเต้น ขนยาวสามเส้นบนไฝนั้น ก็กระพือปีกล้อลม ไม่ต้องพูดถึงว่ากักขฬะแค่ไหน “คุณสามี ท่านต้องสั่งสอนพวกเขาให้ดีสักตั้ง ให้พวกเขาได้รู้ถึงที่ต่ำที่สูง” หลิ่วหม้านหยุนกล่าวอย่างเย็นชา นางรู้และเชื่อมั่นถึงพลังอำนาจของคุณสามี นายท่านที่เป็นหัวโจกอันธพาลนั่นถือดีว่าเป็นตัวอะไรกัน กล้ารังแกผ็หญิงของข้าโล่กงยี่ ก็แก่เกินกว่าจะหนักแผ่นดิน รนหาที่ตาย กัดฟันกรอดหนึ่ง โล่กงยี่ก็กระตุกบังเหียนม้า ควบอาชาอย่างว่องไว เคลื่อนไหวดุจกระต่ายป่า โล่กงยี่ปรี่เข้าไป ชักบังเหียนม้ารวบเอาลำคออวบอ้วนของมหาเศรษฐีหลิวขึ้นมา จากนั้นก็ควงเขาไปในอากาศว่างเปล่าเต็มแรง และขว้างลงบนพื้นสุดเหนี่ยว ขณะนั้น หลิวเหมี่ยวก็ทรุดตัวลพลิกร่างลงบนม้า และกลิ้งหลุนๆ ลงบนพื้น ประจวบกับฝูงลาที่เพิ่งออกมาจากป่านั้นตกใจเข้า ก็กรูเข้าไปเหยียบกระหม่อมของมหาเศรษฐีหลิว “อัยยะ กะลาหัวของนายท่านพวกเจ้าถูกลากระทืบแล้ว...” “นี่มันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ...” “อัยยะนายท่าน ท่านอย่าได้เป็นอะไรไปนะ” เหล่าอนุทั้งห้าห้องซึ่งชมฉากเมื่อครู่อยู่ล้อมรอบ คราวนี้ก็เข้าไปกอด ช่วยพยุงเอาหลิวเหมี่ยว แต่ตอนนี้หลิวเหมี่ยวหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว หลิวเหมี่ยวเองก็คาดไม่ถึง เขาเพียงแต่นึกอยากอวดศักดาต่อหน้าอนุทั้งห้า ทำให้โล่กงยี่มอบปิ่นหงส์หินตาแมวให้เขาอย่างว่าง่ายแต่โดยดี น่าเสียดาย ผลลัพธ์กลับกลายเป็นเช่นนี้ “คุณสามี วิชาแส้ของท่านยอมเยี่ยมอย่างยิ่ง แล้วก็ สิ่วงที่สำคัญที่สุกก็คือลาป่าไม่กี่ตัวพวกนั้น มีเทพเจ้ามาช่วยเหลือแล้วฮ่าๆ” หลิวหม้านหยุนที่หัวเราะแสยปาก ดูน่ารักนักเมื่อมองจากทางโล่กงยี่นี้ “ใช่แล้ว แส้ของสามีย่อมยอดเยี่ยมอยู่แล้ว คืนวานนี้ไม่ใช่ว่าเคยสอนเจ้าไปแล้วหรอกหรือ” “บนแส้? ด้านบน?” หลิ่วหม้านหยุนสับสนแล้ว สรุปว่าอันไหนกันแน่ ไม่ถูก โล่กงยี่เริ่มจะเลอะเทอะอีกแล้ว โล่กงยี่หัวเราะชั่วร้าย “หรือไม่ก็ ภรรยา ตอนนี้เจ้ามานั่งบนแส้ของสามีเร็วเข้า อืม ด้านบน”