บทที่ 38 ภรรยา ข้าจะไปกับเจ้า

บทที่ 38 ภรรยา ข้าจะไปกับเจ้า หลิวเหมี่ยวที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงจวนหลิวคราวนี้จึงค่อยรู้สึกตัว “เจ้าเหม็นเน่านั่นไม่ใช่ว่ามีท่าทีเจ็บไข้ได้ป่วยหรอกหรือ ไฉนจึงเหมือนกับนักวรยุทธ์ขั้นสูงคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ทำข้าถึงกับ...” “ใช่น่ะสิ เขาสามารถยกนายท่านด้วยแส้ม้าได้ตั้งสูงลิ่วขนาดนั้น เหมือนลาโง่ๆ ทุ่มนายท่านลงบนพื้นเสียได้...” ผู้ที่เอ่ยถ้อยคำนี้ ก็คือเสี่ยวยินอนุห้องห้าที่หลิวเหมี่ยวเพิ่งสู่ขอแต่งงานเข้าเรือนมา “แม่เจ้า เจ้าว่าลาโง่ เจ้ามันนังแพศยา ตบปากให้ข้าบัดเดี๋ยวนี้” หลิวเหมี่ยวกล่าวอย่างดุดัน “นายท่านโปรดอภัย อนุบอกว่าใช่ ใช่แล้ว หากไม่ใช่ว่าเพราะเจ้าเด็กเหม็นเน่าคนนั้นนายท่านก็คงไม่ถูกลาโง่เหยียบกบาลเอาได้” เสี่ยวยินสนมห้องที่ห้าซึ่งกำลังเป็นที่โปรดปรานรู้ตัวว่าพูดผิดไปแล้ว และนั่นเอง หลิวเหมี่ยวลุกขึ้นมาจากแท่นนอนผู้ป่วย เตะเสี่ยวยินเต็มเหนี่ยว ก็คือเหยียบไว้ในอุ้งเท้าอย่างเหี้ยมเกรียม เจ็บเสียจนเสี่ยวยินแทบตายทั้งเป็น “ข้าจะต้องแก้แค้น อาใหญ่ เจ้าคนเหม็นเน่านั้นเป็นคนที่ใด” “นายท่าน ข้าน้อยเห็นว่ารถม้าของเขาแล่นไปทางหมู่บ้านเย่าเซียง...” … ยามที่ใกล้ถึงบ้านตระกูลโล่ หลิ่วหม้านหยุนเอ่ยต่อโล่กงยี่ “คุณสามี มหาเศรษฐีหลิวผู้นั้นไม่น่าตายหรอกกระมัง” “ไม่ตายหรอก” ในน้ำคำของโล่กงยี่ปรากฏแววยืนยันอยู่ เมื่อครู่เขาควบคุมพละกำลังของตัวเองอยู่ ถ้าหากโล่กงยี่ปรารถนาล่ะก็ ก็ทำให้หลิวเหมี่ยวตายอย่างไร้ข้อกังขาได้ทุกยาม เพียงแต่ ตอนนี้โล่กงยี่ยังคงเป็นพวกซ่อนเร้นตัวตนที่แท้จริงอยู่ ไม่อยากเพราะว่าเรื่องราวเล็กน้อยจนต้องเปิดเผยตัวตนของตนเอง เห็นว่าคุณสามีกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจเพียงนี้ หลิ่วหม้านหยุนเองก็ไม่พูดอะไรอีกต่อไปแล้ว “พี่ใหญ่ พี่สะใภ้ พวกท่านกลับมาแล้ว ไม่รู้เสียแล้วท่านพ่อกับท่านแม่เป็นห่วงพวกท่านมากแค่ไหน” เมื่อเห็นพี่ชายและพี่สะใภ้ โล่ยี่เหลียนคนนี้ก็ดีใจโลดเต้นเสียจนเหมือนได้กินลูกอมน้ำผึ้งหวานๆ หมุนกายวิ่งอ้อมไปยังด้านหลังรถม้า “อัย เก็บรวมยาสมุนไพรมาได้ตั้งมากมายขนาดนี้ ช่างดีเหลือเกิน มีส่งให้แก่แผนกต่างของอำเภอเย่าเซียงได้เหลือเฟือแล้ว” “ท่านพ่อเล่า?” โล่กงยี่ถาม “ท่านพ่อไปตำบลซ่วยเยว่นู่น คะเนว่าอีกตั้งสองวันกว่าจะกลับมา” เฉินซื่อออกมาจากห้องครัว เก็บหอมหัวแดงสองหัวจากด้านในบานกระจก หมุนตัวเอ่ยกับโล่กงยี่และลูกสะใภ้ “รีบเข้ามา พวกเราจะกินข้าวแล้ว” เฉินซื่อรู้ว่าสองสามีภรรยาน้อยรวบรวมสมุนไพรจากตำบลป๋ายหยุนนั้นลำบากอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงตั้งใจทำศอกหมูตุ๋นในซุปตั้งแต่เช้าตรู่ “รีบกิน รีบกินเร็วเข้า” เฉินซื่อคีบให้สองสามีภรรยาอย่างมากมาย “กงยี่ ครั้งหน้าอย่าทำให้แม่ต้องเป็นห่วงเจ้าอย่างนี้อีกนะ เข้าใจไหม” มองยังบุตรชายและลูกสะใภ้ของตนเองอย่างรักใคร่ เฉินซื่อเองก็บ่นอบระลอกหนึ่ง นางเอื้อมมือออกไป คว้ามือเรียวของหลิ่วหม้านหยุน “ลูกสะมภ้ ครั้งนี้คือความไม่ถูกต้องของเจ้าแล้ว จากนั้นคุณสามีเจ้าทำเรื่องส่งเดชอีก เจ้าต้องควบคุมเขา รู้ไหม เขาไม่ใช่คนที่เห็นโรคตัวเองเป็นเรื่องอะไร...” “ท่านแม่ ไม่ใช่เรื่องของภรรยา อีกอย่าง ข้าเองก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก ท่านแม่ท่านเองก็ทานข้าว” โล่กงยี่เอ่ยพลางยิ้ม “ท่านแม่ ครั้งหน้าข้าไม่กล้าแล้ว ครั้งต่อไปหากมีเช่นนี้อีก ข้าจะต้องหารือกับท่าน” หลิ่วหม้านหยุนมีท่าทีอย่างว่านอนสอนง่าย สองคู่สามีภรรยาในส่วนเรื่องของมหาเศรษฐีหลิวเมื่อครู่นั้น ทำได้เพียงไม่เอ่ยถึง พวกเขารู้ดีเป็นแบบนี้ยิ่งจะกระตุ้นให้เฉินซื่อยิ่งกังวลใจ “หมิงถาง ศอกหมูอะไรไหม” หลิ่วหม้านหยุนใส่ใจจะหยอกล้อเสี่ยวหมิงถางอย่างรื่นเริงใจ เสี่ยวหมิงถางก็ทานอย่างเอร้ดอร่อย “พี่สะใภ้ใหญ่ อร่อยมากๆ เลย ท่านเองก็กินดีหรือไม่ พี่ชายเองก็กิน” ขณะนั้น เสี่ยวหมิงถางก็คว้าหมับเอาศอกหมูเหล่านั้นเต็มมือ ส่งไปให้ทุกคนในครอบครัวอย่างถ้วนหน้า โล่ยี่เหลียนค่อนข้างเดียดฉันท์ “หมิงถาง มือน้อยๆ ของเจ้าเมื่อครู่นี้ยังเคยคว้าโคลนตม ข้าไม่ต้องการกินของของเขา ยี้” “ไม่กิน ไม่กิน เฮอะ” เสี่ยวหมิงถางเองก็มีท่าทีหดหู่ใจมาก “เมื่อครู่ข้าล้างมือตั้งสามรอบแล้วแท้ๆ ท่านแม่เองก็มองเห็น ท่านไม่เชื่อล่ะก็ ถามท่านแม่ดูเถิด” “ข้าไม่กิน ก็คือข้าไม่กิน” เห็นว่าเสี่ยวหมิงถางยังคงจะส่งให้แก่ตนเองกินอีก โล่ยี่เหลียนก็ยกเอาจานชามของตนเองขึ้น ทำหน้าผีเข้าให้ “ข้าจะไปกินที่บ้านของพี่ชิวซิ่ง ลาก่อน” “ท่านแม่ พี่สาวรังแกข้า” โล่หมิงถางไม่เบิกบานใจนัก กล้าดีอย่างไรกัน ตนเองล้างมือแล้วแท้ๆ นะ “พี่สะใภ้ใหญ่กิน” หลิ่วหม้านหยุนเปิดปากเอาเนื้อศอกหมูที่เสี่ยวหมิงถางส่งให้ในชามของตนเองหม่ำเข้าไปหนึ่งคำ “อืม เนื้อศอกหมูที่เสี่ยวหมิงถางให้มาช่างอร่อยเป็นพิเศษนัก” ประโยคนี้ กลับทำให้โล่กงยี่มองหญิงสาวด้วยสายฉายแววซับซ้อน ทว่าเฉินซื่อเห็นหลิ่วหม้านหยุนเอ็นดูเสี่ยวหมิงปานฉะนี้ ในอกก็กรุ่นหวานประดุจเทน้ำฝึ้งหวานเข้าไปมากมายทำนองนั้น พี่สะใภ้แบบนี้ดีตั้งเท่าไรหนอ ครอบครัวและความเปรียมปรีจึงจะถูกตามครรลอง รอกระทั่งพ่อของเด็กๆ กลับมาจะต้องบอกเขา ในใจของเฉินซื่อกำลังนึกคิดเช่นนี้อยู่ สองวันให้หลัง ในที่สุดโล่เหวินเฟิงก็กลับมา โล่เหวินเฟิงไม่ได้ท่องพะเนไปรอบๆ ทำเพียงรีบเร่งกลับบ้าน ซ้ำยังไปเก็บยาสมุนไพรที่อำเภอป๋ายหยุนแทนบุตรชายด้วย เขาขบคิด โล่กงยี่ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ จะมีเรี่ยวแรงไปลำบากลำบานเยี่ยงนั้นเสียที่ไหนกัน “แม่ข้า ข้ากลับมาแล้ว กงยี่เล่า? กงยี่อยู่ที่ใด” “ท่านพ่อ ข้ากลับมาตั้งนานแล้ว ตัวยาสมุนไพรก็ถูกเก็บอยู่ในคลังยาแล้วทั้งสิ้น ไม่มากไม่น้อย” โล่กงยี่ยิ้ม ท่าทีภูมิอกภูมิใจเต็มประดา “จริงหรือ” โล่เหวินเฟิงพยักหน้าอย่างชมเชย ก่อนแปรเป็นท่าทีแห่งความกังวลสุดฤทธิ์ “กงยี่ จากนี้ไปอย่าดื้อดึงอย่างนี้อีก เจ้าต้องเป็นห่วงร่างกายของเจ้าเอง และยังต้องเหลือเมล็ดพันธุ์หน่ออ่อนทิ้งไว้ให้ตระกูลโล่ของพวกเราอีก เข้าใจหรือยัง” “ท่านพ่อ ท่านกลับมาแล้ว” บังเอิญกับโล่เหวินเฟิงพูดเช่นนี้ หลิ่วหม้านหยุนที่สวมใส่อาภรณ์จะไปล้างตัวที่แม้น้ำต้ายหลังห้อง ได้ยินคำกระตุ้นของพ่อสามี นางเลี่ยงที่จะแก้มแดงซ่านลำบากนัก “ท่านพ่อ...” โล่กงยี่มีสีหน้ากระดากกระเดื่องเล็กน้อย “ลูกสะใภ้กงยี่ เจ้านี่ก็จริงๆ เลย กงยี่ไม่รู้ความ เจ้ายังจะไม่รู้ความด้วยหรือ อย่าปล่อยให้คุณสามีของเจ้าเลอะเลือน” อันที่จริงโล่เหวินเฟิงเองก็ไม่ได้ติติงหลิ่วหม้านหยุนจริงๆ เพียงแต่ เขาปวดใจกับโล่กงยี่ ดังนั้นจึงกล่าวออกไปเช่นนี้ “เอาล่ะ พ่อของเด็กๆ กลับมาอย่างรีบด่วนก็คงเหนื่อยแล้ว กงยี่นั้นข้าได้ติเขาไปแล้ว รีบเข้ามาทานข้าว มีข้าวผัดหลากชนิดที่ท่านโปรดด้วย” สำหรับหลิ่วหม้านหยุน ก็ยิ่งเป็นลูกสะใภ้แสนดีแล้ว เคราะห์ดีที่นางแต่งเข้าเรือน วันเวลาเห่านี้ เฉินซื่อสังเกตเห็นว่าวัณโรคปอดของโล่กงยี่ดีขึ้นจากเมื่อก่อนมาก อารมณ์ของนางยิ่งไม่เลวขึ้นไปอีกแหนะ บนใบหน้าราวกับมีดอกไม้ผลิเบ่งบานอยู่เลยเชียว “ภรรยา ข้าจะไปกับเจ้าเอง” เห็นว่าหลิ่วหม้านหยุนจะไปริมแม่น้ำ โล่กงยี่ก็เสนอความคิดของตนเอง “แล้วแต่ท่านเถิด” แต่ว่าหวนกลับไปคิด ริมแม่น้ำมีหญิงสาวตั้งเยอะแยะ เขาเป็นชายฉกรรจ์คนหนึ่งจะไปทำอะไรกันหนอ ไม่ได้รอหลิ่วหม้านหยุนเปลี่ยนความตั้งใจ โล่กงยี่ก็แย่งขันอาบน้ำในมือของนางมา “อัย เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้” แม้จะพูดอย่างนี้ แต่หัวใจของหลิ่วหม้านหยุนหวานล้ำดุจน้ำผึ้งก็ไม่ปาน ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร นับตั้งแต่สองคนกลับมาจากตำบลป๋ายหยุน หลิ่วหม้านหยุนรู้สึกว่าบนเรือนกายของโล่กงยี่มีกลิ่นอายทรงพลังที่ไม่อาจบรรยายได้ ยามปกติดูแล้วเขาเหมือนเปราะบาง เป็นการแสร้งทำ หลิ่วหม้านหยุนรู้ดี เมื่อครั้นเวลาคับขัน เขามีพลังทรงอำนาจเกินกว่าใครทั้งสิ้น แส้ม้าเส้นนั้นสามารถทุ่มมหาเศรษฐีหลิวได้เชียวนะ เกรงว่าตอนนี้ มหาเศรษฐีร่ำรวยคนนั้นจะยังคงนอนพะงาบรักษาตัวอยู่บนเตียงอยู่แหนะ พินิจดูอีกที ท่าทีอ่อนแอเปราะบางที่โล่กงยี่แสร้งทำนั้น ทั้งถือขันอาบน้ำไปพลาง ทั้งไอค่อกแค่กไปพลาง เห็นได้ชัดว่าคือไซซีฉบับผู้ชายขี้โรคคนหนึ่งเชียว ไม่ถูก เป็นเช่นนี้ต่อไป อาจจะถูกคำคนนินทาเอาได้นะ ขอเพียงไปถึงริมฝั่งแม่น้ำแล้ว ก็ย่อมมีคำพูดร้อยแปดพันเก้า “พวกเจ้าดู นี่ไม่ใช่โล่กงยี่และภรรยาของเขาหรอกหรือ” “สวรรค์ ภรรยาเขาชวนเขามาอาบน้ำด้วยเชียว มันจะมากเกินไปแล้ว” “ผู้ใดว่าไม่ใช่กันเล่า อัย...”