ตอนที่ 58 กล่องสายลับ(1)

ตอนที่ 58 กล่องสายลับ(1) ซินเหยาไม่คิดที่จะกวาดล้างโดยเร็ววันนี้ นายท่านโจ๋วไท่ได้เป็นคนโหดร้ายเฉกเช่นนายท่านช่าย ด้วยเหตุนี้ก็เสนอให้ต่อสู้กำลังภายใน “ดีจริงๆ! ข้าชื่นชมในฝีมือการร่ายรำกระบี่ของเจ้า เกรงว่าบนโลกนี้นอกจากกระบี่หลีฮัวแล้วก็คงหากระบี่ที่ดีเทียบเคียงกับฝีมือของเจ้าได้อีกแล้ว ทว่ากำลังภายในนั้นต้องได้รับการฝึกฝน ข้าฝึกมา60กว่าปี ไอ้หนุ่ม เจ้าต้องระวังให้ดี” นายท่านโจ๋วตอนนี้ได้หลงรักในพรสวรรค์ นับได้ว่าซาบซึ้งในตัวของซินเหยาเพราะว่าเขานั้นไม่ได้อวดเก่งพูดจาว่าร้ายทำให้ตัวของเขานั้นต้องอับอาย จึงได้เอ่ยวาจาเตือนไปด้วยความหวังดี นายท่านโจ๋วแท้จริงแล้วเป็นคนที่มีจิตใจดี กำลังภายในนี้ก็ฝึกฝนมาเป็นเวลานานเท่าไรฝีมือนั้นยิ่งแข็งแกร่ง และยิ่งไปกว่านั้นประสบการณ์และอารมณ์ความรู้สึกในการต่อสู้ในสงครามนั้นก็เพียงพอที่ส่งผลไปยังผลแพ้ชนะ และพละกำลังภายในนั้นอันตรายยิ่งนัก นายท่านโจ๋วเองจึงได้พูดเตือน “ขอบคุณสำหรับความหวังดีของนายท่าน” ซินเหยายิ้มเล็กน้อยยกมือขึ้นเล็กน้อย สีแดงเข้มฉับพลันก็สลายหายไปอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นฝ่ามือทั้งสองข้างที่ขรุขระราวกับเปลือกไม้เก่าเห็นได้ชัดว่าเธอนั้นได้นำถุงมือมาด้วย “ช่างเป็นพลังที่แกร่งกล้ายิ่งนัก!” ใจของนายท่านโจ๋วรู้สึกหวาดกลัว เขาไม่เคยเจอกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งเช่นนี้มาก่อนเขาไม่อาจชะล่าใจได้ เดิมทีเขาวางแผนไว้ว่าจะใช้พลังเพียงแค่เจ็ดจุดเท่านั้น แต่ในเวลานี้เขาไม่อาจที่จะประมาทคู่ต่อสู้ได้ เขาจึงใช้พลังภายในทั้งหมดผลักฝ่ามือออกมาอย่างเต็มแรง มั่นคง! เชื่องช้า! ดูแล้วธรรมดา... “หย๊ะ!” ทันใดนั้น.... พายุโหมกระหน่ำ! ห้องรับรองราวกับถูกพลิกกลับด้วยพายุลูกใหญ่ แรงสั่นสะเทือนรุนแรงเฉกเช่นกำลังถูกมรสุมเข้าโจมตี ใบหน้าภายใต้หน้ากากของซินเหยายิ้มออกมาเล็กน้อยสองมือโบกทักทาย “ปังๆๆๆ!” แรงปะทะอย่างรุนแรงราวกับว่ารถแข่งสองขันที่ขับมาด้วยความเร็วสูงพุ่งชนใส่กัน ลูกไฟพุ่งออกมารอบทิศทาง! ทั่วทั้งฉองเทียนโหลวสั่นสะเทือน ยามที่ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันในชั่วพริบตา โลกทั้งใบก็ราวกับเกิดแผ่นดินไหว “ปังๆๆ!” เสียงฟ้าคำรามปกคลุมไปทั่วพื้นที่หูถูกแรงสั่นสะเทือนจนเจ็บปวดไปหมด สีหน้าของนายท่านโจ๋วแดงขึ้นมาทันทีเห็นได้ชัดว่าเขานั้นได้ใช้แรงทั้งหมดที่มี หน้ากากกุหลาบสีดำอันดุดันทั้งเย็นชาและแข็งกร้าวมองไม่ออกเลยว่ามีความรู้สึกนึกคิดอะไรอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอนั้นกำลังได้เปรียบ อย่างน้อยศัตรูก็ไม่สามารถเห็นสภาพความเป็นจริงภายในของเธอ ฉับพลัน.... ซินเหยาก็รู้สึกถึงแรงจากฝ่ามือของฝั่งตรงข้ามทันทีราวกับกำลังถูกคลื่นโจมตีอย่างรุนแรง.... เธอพึมพำออกมา “ท่าไม่ดีเสียแล้ว!” “นายท่านโจ๋วกำลังจะเอาจริง! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ท้ายสุดแล้วก็ต้องพ่ายแพ้กันทั้งคู่!” พละกำลังภายในของเธอฟื้นฟูเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย และเพราะอายุเธอน้อยากรฝึกฝนสุดนรกที่ฝึกมาตลอดทั้งปีทำให้ร่างกายของเธอนั้นเกินขีดจำกัดของมนุษย์ทั่วไปอยู่มาก การทุ่มแรงต่อสู้แบบนี้ สุดท้ายแล้วคนที่จะเสียเปรียบแน่นอนว่าเป็นนายท่านโจ๋วอย่างไรละ! เพราะเขานั้นอายุก็มากแล้ว ซินเหยาตะโกนออกเรียก “นายท่านโจ๋ว!” ทว่าเมื่ออ้าปากตะโกนกำลังภายในยิ่งรั่วไหลออกมาไม่หยุด เธอทำได้เพียงเพิ่มพลังอย่างต่อเนื่องและสะท้อนพลังกลับไปยังนายท่านโจ๋วด้วยแรงที่รุนแรงยิ่งกว่า มิฉะนั้นแล้วก็เธอคงจะถูกพลังที่รุนแรงนี้ทำร้ายร่างกายเธอและภายในแตกสลาย แต่ทว่า เธอนำพลังทั้งหมดย้อนกลับไปนายท่านโจ๋วกลับถูกพลังนั้นแว้งกัดอีกครั้ง นี่เป็นสถานที่ที่อันตรายยิ่งนักในการต่อสู้กำลังภายใน! พลังแข็งแกร่งจากสองรวมเป็นหนึ่งราวกับคลื่นซัดสาดแรงนี้กำลังมุ่งไปทางนายท่านโจ๋ว “ระวัง!” ซินเหยาแอบพูดในใจ อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอถอนตัวออกมาก็ไม่ทันการเสียแล้ว ได้แต่หวังว่านายท่านโจ๋วจะใช้พลังภายในที่สั่งสมมานานนี้ต้านทานกระแสลมที่รุนแรงตรงหน้านี้ได้ มิฉะนั้น เขาจะถูกแรงสั้นนี้ทำลายพลังภายใน อาเจียนออกมาเป็นเลือดและตายไปเป็นแน่.... ทันใดนั้น...... ก็มีเงาดำคืบคลานเข้ามา มันไม่ได้เข้ามาจู่โจมซินเหยาแต่กลับเป็นนายท่านโจ๋ว! เดิมทีเป็นฮ่องเต้อำมหิต ในช่วงเวลาสำคัญฮ่องเต้อำมหิตฉับพลันเข้าโจมตีทางด้านหลังของนายท่านโจ๋ว ทันใดนั้นพลังงานที่ทั้งแปลกและทรงพลังก็ไหลเข้าสู่ตัวของนายท่านโจ๋ว ชั่วพริบตาพลังของนายท่านโจ๋วก็เพิ่มขึ้นมาทันใด ตูม!!! ระเบิดลูกใหญ่เสียงดังสนั่น！ ทั้งสามคนถูกแรงอัดกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง “ศิลปะการต่อสู้ของเจ้าเป็นที่หนึ่งในใต้หล้านี้ ข้ายอมแพ้เจ้าด้วยใจจริง หวังว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีก” นายท่านโจ๋วเคลื่อนไหวร่างกายราวกับวิญญาณ ฮ่องเต้อำมหิตก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยในชั่วพริบตา “ท่านปู่ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่าน” ลมปราณภายในของซินเหยาเปลี่ยนไปรู้สึกไม่ดี ทว่าเธอรู้ดีว่าอาการภายในของนายท่านโจ๋วและชายรูปงามนั้นร้ายแรงยิ่งกว่า อาการบาดเจ็บของเธอเพียงแค่ได้พักผ่อนสองสามวันก็หายแล้ว กลัวก็แต่ว่านายท่านโจ๋วถึงจะพักไปหลายเดือนก็ไม่อาจดีขึ้น นี่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดบาปภายในใจ นายท่านโจ๋วไม่ได้ใช่คนเลวจนไม่อาจให้อภัยได้