ตอนที่ 59 กล่องสายลับ(2)

ตอนที่ 59 กล่องสายลับ(2) ที่จริงแล้วเธอไม่ควรที่จะมาต่อสู้กับท่านปู่ ตอนนี้เธอทำร้ายเขาหนักมากเสียจริง แล้วยังชายรูปงามอีก... ชายรูปงาม? เขาเป็นใครกันแน่? ความมืดและความชั่วร้ายดวงตาที่ดุร้ายและที่แปลกยิ่งกว่าคือฝีมือที่น่ากลัว ... คาดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถเข้าแทรกแซงการต่อสู้อันน่าตกใจระหว่างซินเหยาและนายท่านโจ๋วได้! ฝีมือของเขาช่างเป็นฝีมือที่ร้ายกาจยิ่งนัก มิเช่นนั้นเขาคงไม่สามารถต้านทานแรงมหาศาลเช่นนี้ได้ ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้าง ใช่แล้ว หวู่ซื้อมี่ซู! ซินเหยาเตรียมตัวที่จะไปจากฉองเทียนโหลวที่กำลังจะพังลงมา ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีหนังสือในตำนานหวู่ซื้อมี่ซูอยู่บนร่างศพของนายท่านช่าย ซินเหยานำซองจดหมายสีเหลืองเก่าออกมาจากอ้อมแขนของนายท่านช่ายดูเหมือนว่าซองจดหมายนี้จะมีอายุมามากกว่าร้อยปีแล้ว มันควรจะเป็นของจริง หน้าซองเขียนด้วยอักษรในสมัยราชวงศ์ปัจจุบันนี้ “หวู่ซื้อมี่ซู” หวู่ซื้อมี่ซูอย่างที่คิดไว้ว่าต้องเป็นจดหมายฉบับหนึ่ง โจ๋วหยุนถิงพูดไว้ไม่มีผิด แต่ว่าโจ๋วหยุนถิงก็ยังพูดเสริมอีกว่าภายในคัมภีร์นั้นไม่ได้มีอะไรที่ล้ำค่าอยู่ข้างใน แล้วตกลงว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่กันแน่ ซินเหยาลองเปิดดูก็เห็นว่าเนื้อหาภายในทั้งหมดเป็นตัวอักษรจีน คาดไม่ถึงว่าเนื้อหาในหวู่ซื้อมี่ซูกับกระบี่หลีฮัวนั้นเป็นตัวอักษรจีนเหมือนกัน หลังจากดูเสร็จแล้ว ซินเหยาก็ยิ่งหวาดกลัว เพราะว่าไม่เพียงแต่หวู่ซื้อมี่ซูนั้นจะใช้ตัวอักษรจีนเหมือนกับกระบี่หลีฮัวแต่เนื้อหาข้างในนั้นก็ยังมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับกระบี่หลีฮัวอีกด้วย “โจ๋วอี้เฉิน ลงชื่อ” ซินเหยาอ่านเสร็จก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปสักพัก “เดิมทีกระบี่หลีฮัวก็คือส่วนแรกของคัมภีร์ ส่วนล่างก็คือ ค้วยฮัวมี่ลู่” “ค้วยฮัวมี่ลู่นั้นสำคัญกว่ากระบี่หลี่ฮัวอย่างนั้นหรือ” “ค้วยฮัวมี่ลู่?” “ชื่อนี้....ทำไมช่างคุ้นขนาดนี้นะ” “ตอนแรกหน้าที่ของข้าคือการไปบริษัทแม่FBIทางอเมริกันเพื่อไปรับหนังสือโบราณเล่มหนึ่ง หนังสือเล่มนั้นชื่อว่า ค้วยฮัวมี่ลู่!” “พระเจ้า! อะไรจะบังเอิญขนาดนี้!” “แย่แล้ว! นี่ข้าเอาค้วยฮัวมี่ลู่ไปเก็บไว้ในกล่องสายลับกับกล่องเครื่องสำอางนิแล้วมันก็ดันหายไปด้วยกันอีก!” “ไม่รู้แล้วด้วยว่ากล่องสายลับของข้านั้นอยู่ที่ไหน มันน่าจะอยู่ใต้ทะเลเพราะแรงระเบิดหรือเปล่านะ” ซินเหยาคิดอย่างสิ้นหวัง หวู่ซื้อมี่ซูที่โจ๋วอี้เฉินทิ้งไว้ให้ไม่ใช่เรื่องเล่า แต่มันมีจริงๆ” ทว่าโจ๋วหยุนถิงก็ไม่ได้พูดผิดเลยว่าภายในคัมภีร์นั้นไม่ได้มีความลับอะไรที่สำคัญขนาดนั้น ไม่ใช่ของล้ำค่าอะไรแล้วก็ไม่ใช่ตำรายุทธศาสตร์ที่ไม่อาจเทียบได้อะไรเป็นเพียงแค่จดหมายที่เขาทิ้งไว้ฉบับหนึ่งก็เท่านั้น โจ๋วหยุนถิงบอกว่าความลับของหวู่ซื้อมี่ซูมีคนตั้งใจปล่อยออกไป ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาก็ไม่อาจนำกลับหวนคืนมาได้ กลายเป็นแผนที่ขุมทรัพย์เกี่ยวกับขุมทรัพย์ลึกลับและคัมภีร์ยุทธศาสตร์ที่สำคัญในยุทธภพ แต่โจ๋วอี้เฉินกลับเตือนเหล่าลูกศิษย์ตระกูลโจ๋วว่าหวู่ซื้อมี่ซูนั้นไม่ใช่ของล้ำค่าอะไรอย่าได้เปลืองพลังและความคิดที่จะตามหา คนคนนั้นต้องเป็นเจ้าตัวโจ๋วอี้เฉินแน่ๆ! นี่คือการคาดคะเนของซินเหยา หวู่ซื้อมี่ซูเขียนด้วยตัวอักษรจีนแบบย่อ คนยุคนี้ไม่น่าจะมีใครที่มีความสามารถที่จะอ่านมันออกและเข้าใจมันได้ ดังนั้นคนที่รู้ความลับคนเดียวและยังเขียนจดหมายฐับนี้อีก คนคนนั้นก็คือ.....โจ๋วอี้เฉิน! การตั้งสมมุติฐานแบบนี้โจ๋วอี้เฉินมีเหตุผลอะไรทำไมถึงต้องกุเรื่องและแพร่ข่าวออกไปว่าความลับข้างในของหวู่ซื้อมี่ซูนั้นเกี่ยวกับคัมภีร์ล้ำค่า แล้วทำไมเขาถึงต้องใช้ตัวอักษรจีนแบบย่อเขียนด้วย เรื่องทั้งหมดนี้ทันช่างลึกลับซับซ้อนยิ่งนัก! โจ้วอี้เฉินคือคนเมื่อร้อยกว่าปีก่อนที่ตายไปนานแล้วโดยไม่มีหลักฐานอะไร ซินเหยาไม่มีทางตามหาโจ๋วอี้เฉินเจอและแก้ไขข้อสงสัยทั้งหมดนี้ให้กระจ่างได้ ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอแปลกประหลาดใจไม่ใช่สาเหตุของความลึกลับของโจ๋วอี้เฉิน แต่กลับเป็น.... โจ๋วอี้เฉินทำไมถึงเข้าใจและใช้ตัวอักษรจีนแบบย่อได้? นี่สิถึงจะเป็นเรื่องที่แปลกที่สุด มันจะเป็นไปได้หรือที่เขาจะเข้าใจตัวอักษรจีนแบบย่อที่กระบี่หลี่ฮัวได้โดยไม่มีอาจารย์สอน? แล้วยังใช้ตัวอักษรจีนแบบย่อเขียนจดหมายลับขึ้นมาอีก จงใจกุเรื่องแพร่ข่าวให้คนทั้งโลกต่อสู้แย่งชิงจดหมายลับนี่อีก จุดประสงค์ที่จริงแล้วก็ต้องการเพียงแค่ใช้เรื่องเล่าปากต่อปากของคนบนโลกรักษาความลับนี้ไว้ กระบี่หลี่ฮัวเป็นเพียงแค่ส่วนบนและยังมียุทธศาสตร์ส่วนหลังคือค้วยฮัวมี่ลู่! มันจะเป็นไปได้หรือที่จะเชี่ยวชาญภาษาจีนโดยไม่มีอาจารย์และเรียนจากหนังสือเพียงอย่างเดียว นี่มันจะไร้สาระเกินไปแล้ว! ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนมีพรสวรรค์แต่ไม่ใช่เทพนะ! เรื่องซับซ้อนนี้เหมือนกับเส้นด้ายที่พันกันยุ่งเหยิงรวมกลุ่มก้อนกัน ดูเหมือนว่าว่าจะมีความสัมพันธ์ที่พิเศษบางอย่างอยู่ในนั้น แต่ซินเหยานั้นหาจุดสำคัญของการแก้ไขปัญหานี้ได้! ถึงอย่างไรก็ตามเรื่องๆนี้นั้นก็ผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว ข้อเท็จจริงและหลักฐานมากมายนั้นหายไปนานตามกาลเวลาเสียแล้ว...... แต่ทว่าสัญชาตญาณสายลับของเธอกลับบอกว่าต้องนำเรื่องราวแปลกประหลาด ความลับ ข้อสงสัยทั้งหมดเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน เพียงแค่ต้องหาจุดสำคัญให้เจอก็เท่านั้น ตัวกลางที่จะเชื่อมโยงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเข้าด้วยกัน ทว่า....ถึงแม้ว่าตัวกลางนั้นมันจะยังมีอยู่จริงแต่มันก็ผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว ก็เหมือนกับจดหมายลับตรงหน้าที่มีประวัติศาสตร์มามากกว่าร้อยปีและไม่สามารถอ่านออกได้เพราะตัวหนังสือมันจางหายไปแล้ว ถึงแม้จะมีสิ่งนี้แต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าต้องไปที่ไหน! ท้ายสุด ซินเหยาก็ปล่อยวางเรื่องราวยุ่งเหยิงนี้ทิ้งไปเพราะคิดไปยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แต่มีเรื่องนึงที่เธอรู้สึกเสียดาย นั่นก็คือกล่องสายลับของเธอ!