ตอนที่79 รับรองได้เลยว่าลุกเป็นไฟแน่（2）

ตอนที่79 รับรองได้เลยว่าลุกเป็นไฟแน่（2） ส้งหมิ่นพูดไปว่า “จริงหรือ? ที่เจ้าพูดที่เรียก...เรียกว่าอะไรนะ?” ซินเหยา “อันธพาล!” ส้งหมิ่นถามว่า “อันธพาลมันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวหรือ?” ซินเหยาตอบไปว่า “ที่ชนบทของข้าเมื่อก่อนมีประโยคหนึ่งเล่าสืบต่อกันมา” ส้งหมิ่นถามอย่างประหลาดใจ “คืออะไรหรือ?” ซินเหยาตอบว่า “ประชาชนหวาดกลัวคนรวย คนรวยหวาดกลัวขุนนาง ขุนนางหวาดกลัวอันธพาล!” ส้งหมิ่นประหลาดใจ ถึงแม้ว่าส้งหมิ่นจะไม่เข้าใจว่าทอันธพาลที่ซินเหยาพูดถึงนั้นแท้ที่จริงแล้วการเข้าแทรกซิมของแต่ละชนชั้นแต่ละสถานที่นั้นเข้าไปได้อย่างไรแต่สุดท้ายทั้งสังคมก็จะถูกครอบงำและถูกควบคุม แม้แต่เศรษฐีหรือขุนนางล้วนกลัวอันธพาลอย่างนั้นหรือ? ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นไปไม่ได้อย่างไรก็ไม่รู้ ความรู้และความคิดของส้งหมิ่นยังห่างไกลเข้าไม่ถึงไม่สามารถคาดการณ์ได้ถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่นี้ แต่ซินเหยาที่ข้ามเวลามาจากช่วงศตวรรษที่21นั้นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง อันธพาลสังคมมือนั้นเป็นพิษที่รุนแรงที่จะทำลายสังคม ทว่าหากสังคมมืดหรืออันธพาลนั้นสามารถอยู่ในกำมือการควบคุมของตนยากจนหรือคนดีได้...... อำนาจอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่นี้อาจเปลี่ยนแปงเป็นอาวุธที่ใช้ปกป้องคนจนหรือประชาชนได้ไม่ใช่กลายเป็นเนื้อร้ายอีกต่อไป! ใจของส้งหมิ่นนั้นทั้งตื่นเต้นและเป็นกังวล สุดท้ายก็ถามออกไป “ซินเหยา ที่เจ้าพูดมาผู้หญิงแบบข้าคงจะไม่เข้าใจ ทว่าข้าสนับสนุนอย่างสุดความสามารถแน่นอน! เพราะว่าข้าเชื่อว่า ส้งชิงและหลัวเสี่ยงหู่และเด็กๆที่ฐานะทางบ้านยากจนจะมีโอกาสเหนือผู้อื่นได้! เพียงแต่...” “เพียงแต่อะไรหรือ?” “ท่านพี่พูดออกมาตรงๆเถอะ” ซินเหยาเห็นว่านางนั้นมีสีหน้าลังเลก็รู้ได้ทันทีว่านางนั้นมีความคิดอย่างอื่นอยู่ ส้งหมิ่นพูดว่า “ข้าไม่ได้กลัวเจ้าจะหัวเราะเยาะหรอกนะ ซินเหยาเจ้าเป็นคนของจวนอ๋องโจ๋ว มีเกรียรติสูงศักดิ์และร่ำรวย แต่ว่าพวกเราเป็นเพียงเด็กที่บ้านนั้นยากจน ส้งชิงและหลัวเสี่ยงหู่พวกเขาก็ใกล้จะเป็นผู้ใหญ่กันแล้วที่บ้านนั้นก็ไม่พ้นที่จะเป็นแรงงาน ข้าเองก็ยังสามารถขาดภาพวาดหรือภาพเขียนเพื่ออยู๋รอดได้ แต่บ้านของหลัวเสียงหู่นั้นมีแต่ผู้เฒ่าไม่ก็เด็กๆ ถ้าหกพวกเขาไม่ทำงานเอาแต่ฝึกการต่อสู้ทั้งวัน...” ซินเหยาตอบกลับไปว่า “ท่านพี่อย่าเพิ่งรู้สึกลำบากใจไป นี่เป็นปัญหาที่ต้องเกิด” ส้งหมิ่นหัวเราะออกมาอย่างประหม่า “ข้าทำให้เจ้าหัวเราะแล้วสิ มันไม่มีวิธีอื่นพวกเราก็คนจนถ้าไม่ทำงานก็ต้องอดอยากและหิวตาย” ซินเหยาคิดอยู่สักพักถึงพูดออกมา “ที่ท่านพี่พูดก็มีเหตุผล เอาแบบนี้ละกัน เพื่อให้พวกเขาตั้งใจจดจ่อกับการฝึกฝน เดือนนี้ข้าจะคอยช่วยเหลือพวกเขารับผิดชอบค่าใช้จ่ายที่บ้านของพวกเขาให้” ส้งหมิ่นส่ายหน้า “ไม่ได้ ไม่ได้ น้องสาวเจ้าช่างใจร้าย พวกเขานั้นล้วนเป็นชายชาตรีถึงแม้ว่าอายุจะยังน้อยแต่ว่าพวกเขาก็ยังมีกำลังวังชา เป็นหนึ่งเดียวกัน ซินเหยาเจ้าหาคุณครูที่เก่งขนาดนี้มาให้พวกเขาได้เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ถ้าหากเจ้ายังออกเงินช่วยเลี้ยงดูเลี้ยงปากท้องบ้านของพวกเขา ข้าเกรงว่าจะทำให้เด็กรู้สึกอับอายขายหน้าไปกันใหญ่!” ซินเหยาหัวเราะ “ท่านพี่ท่านช่างเข้าใจพวกเขาจริงๆ เด็กๆนั้นควรที่จะมีจิตใจเข้มแข็งและหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเอง การทำแบบนี้คงไม่ดีเท่าไรนัก ถ้าเป็นแบบนี้ละ พวกเราก็คิดวิธีขึ้นมาให้พวกเขาทำการค้าร่วมกันเป็นการหาเงินเพิ่ม แบบนี้พวกเขาจะได้พึ่งลำแข้งตัวเองและยังได้ฝึกวิชาต่อสู้อีกด้วย” ส้งหมิ่นคิดอยู่สักพักจึงพูดออกมา “แบบนี้ดี แต่มันไม่ได้ทำกันง่ายๆแล้วยังงานไหนที่จะได้เงินมากอีก?” ซินเหยาคิดไตร่ตรอง “ท่านพี่ท่านมีความสามารถพิเศษอะไรบ้าง?” ส้งหมิ่นตอบว่า “ข้าวาดภาพและเขียนอักษรได้” ซินเหยาตบมือ “ถ้าอย่างนั้นก็ได้แล้ว! เรื่องหาเงินต้องพึ่งท่านพี่แล้วละ!” ส้งหมิ่นถามออกไป “ซินเหยาเจ้าตัดสินใจแล้วหรือ?” ทันใดซินเหยาก็นึกขึ้นมาได้อีกเรื่องและพูดออกมาคลุมเครือว่า “เรื่องนี้ไม่เพียงแต่จะต้องพึ่งท่านและเด็กๆยังมีอีกคนที่ต้องเข้ามาช่วยเหลือ!” ส้งหมิ่นถาม “ใครหรือ?” ซินเหยาหัวเราะอย่างมีเลศนัย “พี่สี่! โจ๋วหยุนถิง!” ส้งหมิ่นหน้าแดงข้ามาทันใด ซินเหยาคิดที่จะจับคู่ให้กับโจ๋วหยุนถิงกับส้งหมิ่น สร้างโอกาสให้พวกเขาทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน แน่นอนว่าเรื่องนี้ต้องให้โจ๋วหยุนถิงมาร่วมช่วยด้วย ทั้งสองได้มายังที่พักของโจ๋วหยุนถิง พบกับโจ๋วหยุนถิงและซินเหยาก็ได้อธิบายความเป็นมาทั้งหมด โจ๋วหยุนถิงพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นเรื่องที่ดี พวกเขาสามารถฝึกการต่อสู้ได้ ไม่ว่าภายภาคหน้าจะสามารถก้าวหน้าได้หรือไม่แต่อย่างน้อยก็ไม่โดนคนอื่นแกล้งและสามารถป้องกันตนเองได้ ส่วนของการทำการค้านั้นข้านั้นรู้ดี พวกเจ้ามาหาถูกคนแล้ว ซินเหยาบอกข้าสิว่าเจ้าจะให้ข้าช่วยอะไร?” ซินเหยาตอบว่า “พี่ส้งนั้นวาดภาพเขียนอักษรได้ไม่ใช่หรือ? ก่อนหน้านี้ข้าเห็นภาพวาดของนางมันสมจริงมากเลลยทีเดียว” โจ๋วหยุนถิงขมวดคิ้วพลางพูดออกมาว่า “แต่ว่าพวกภาพวาดเขียนอักษรจะได้เงินเท่าไรกันเชียว ถ้าหากไม่ใช่จิตรกรมีชื่อเสียง” ซินเหยาหัวเราะ “มันก็ไม่แน่นอน ภาพวาดปกติขายได้เงินไม่มาก แต่ว่าถ้าหากวาดอะไรที่พิเศษออกมาก็ขายได้เอง” โจ๋วหยุนถิงพูดออกมาอย่างร้อนใจ “ซินเหยาอ่า! เจ้าอย่ามาล้อเล่นกับพี่สี่คนนี้เชียว ข้ารู้ว่าเจ้ามีวิธีถ้าอย่างนั้นก็พูดออกมาเลย!” ซินเหยาพยักหน้า “ครั้งที่แล้วข้าเห็นพวกท่านขายหนังสืออยู่ริมถนน ดูเหมือนว่าพวกหนังสือนิยายจะขายดีเป็นพิเศษ” ส้งหมิ่นพยักหน้า “อืม หนังสือเหล่านั้นมีภาพวาดประกอบนะ คนเลยสนใจและซื้อกันเยอะ” โจ๋วหยุนถิงตอบว่า “หนังสือแบบนี้มีเกลื่อนตามตลาด นิทานก็เรื่องเดิมๆที่ได้ยินได้อ่านกันบ่อยแล้ว มันจะดึงดูคนได้ไม่เยอะหรือเปล่า” ซินเหยาตอบว่า “แล้วทำไมไม่แต่งเรื่องที่สนุกๆแปลกๆขึ้นมาใหม่เล่า?” โจ๋วหยุนถิงถอนหายใจ “คิดจะแต่งเรื่องที่สนุกแปลกใหม่มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ และยังเรื่องแต่งใหม่นี้คนส่วนมากก็ไม่คุ้นเคยยากที่จะได้รับการต้อนรับในวงกว้าง” ซินเหยา “ข้ามีหนึ่งเรื่อง รับรองได้ว่าสนุกจนต้องลุกเป็นไฟแน่นอน!” “เรื่องอะไรหรือ?” โจ๋วหยุนถิงถามออกไปโดยไม่ได้ตั้งความหวังในคำตอบ “ไซอิ๋ว!” ซินเหยาตอบอย่างมั่นใจ “นิทานเรื่องนี้ ข้ารับรองว่าจะต้องสนุกสุดๆขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่นอน!” ช่วงแรกที่ข้ามเวลามา ซินเหยาก็พบว่าโลกนี้นั้นไม่เหมือนกับราชวงศ์ใดๆของจีนสมัยโบราณเลยสักนิด และคนที่นี่ยังใช้ตัวหนังสือและภาษาที่ไม่ใช่ภาษาจีนหรือตัวหนังสือจีนเลย แม้กระทั่งพวกเขาก็ไม่รู้ว่าใครคือซุนหงอคงยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่รู้จักหลี่ป๋าย....