บทที่5 ได้ประโยชน์ทั้งคู่

บทที่5 ได้ประโยชน์ทั้งคู่ ว่าจะพูดอีกสักประโยคแต่ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ขัดขึ้น “เท่าไหร่?” “ร้อยห้าสิบล้าน” “ก็ไม่เยอะมาก” มุมปากหนายกขึ้น ก่อนจะยิ้มแล้วว่าต่อ “ก็นะ คุณหนูไปให้ราคาตัวเองแค่นี้เองเหรอ?” “ฉัน...” ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งอึ้ง “ร้อยห้าสิบล้านถึงมันจะไม่ได้เยอะอะไรสำหรับผมแต่ให้ฟรีๆก็คงไม่ได้” มือหนาวางมือถือที่เขานำขึ้นมาเล่น ก่อนนัยน์ตาสุกใสจะกลับมาเย็นชาเสียจนยะเยือก “อย่างน้อยการที่เมื่อเช้าคุณหนูไป๋จากผมไปโดยไม่ร่ำลา ผมมองไม่เห็นความจริงใจเอาเสียเลยกับวิธีนี้...” คนตัวสูงยิ้มหยัน “ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าพวกในตระกูลไป๋จะเป็นแบบนี้กันทั้งหมดไหมแบบนี้ผมคงต้องมานั่งตัดสินใจใหม่แล้วล่ะว่าควรจะให้คุณยืมเงินหรือเปล่า” แน่นอนว่าเลขาของเธอได้เตือนเธอแล้วว่าการที่พวกเราจะเอาเนื้อออกมาจากปากของสัตว์ร้าย ถ้าพลาดก็จะกลายเป็นอาหารของมันซะเอง ที่แม้แต่กระดูกก็คงจะไม่เหลือ สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มอ่อนลงเสียจนซีด แม้แต่สีของการไหลเวียนของเลือดก็ไม่โผล่มาให้เห็น คงมีแต่ริมฝีปากแห้งที่ยังพอมีรอยแดงไว้ให้เห็น ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับนัยน์ตาคมแสนเย็นเยียบนั่น “ก็อย่างที่คุณว่า ประธานเผยก็อุตส่าห์พูดชัดเจนแล้ว แน่นอนว่าฉันคงไม่ควรรบกวนต่อ การตัดสินใจของประธานเผยแน่นอนว่าต้องมีเหตุผล พวกเราก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เรื่องเมื่อวานก็แน่นอนว่าได้ประโยชน์ทั้งคู่” พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าตัวเองและหันหลังจะกลับออกจากห้องนี้ไป เพียงแค่เท้าก้าวเข้าเขตประตูพร้อมจะก้าวออก เสียงราบเรียบด้านหลังของชายหนุ่มก็ขัดเธอไว้ “โดนไปแค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าสำหรับคุณหนูไป๋ ไป๋ซื่อก็ดูเหมือนจะไม่สำคัญอะไรมากมายนัก” ปลายเท้าหยุดแน่นิ่ง มือข้างลำตัวกำแน่น เมื่อจัดการอารมณ์ของตัวเองได้แล้วก็หันกลับไปเผชิญหน้า ใช้สายตานิ่งเรียบข่มขวัญและกล่าวกับชายด้านในอย่างเรียบเฉย “คงไม่รบกวนประธานเผยแล้วดีกว่าค่ะ” ทันทีที่ว่าจบก็จัดการเดินออกไปทันที ประตูห้องรับแขกปิดได้ไม่นานก็ถูกเปิดกว้างอีกครั้ง เลขาของเผยลี่เซินในมือเต็มไปด้วยเอกสารรีบก้าวเข้ามาหา “ประธานเผย... คุณชายรองไปติดต่อกับสื่อหลายสำนัก ให้จัดการกับพวกความคิดเห็นที่เกี่ยวกับคุณหนูไป๋ทั้งหมด ท่านประธานว่าพวกเราควรจะไปทักทายพวกเขาหน่อยดีไหมคะ? ” เผยลี่เชินมองถ้วยชาลายครามสีขาวที่ยังคงมีสีลิปของหญิงสาวคนเมื่อครู่ติดอยู่ ดวงตาอ่อนแรงไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยตอบกลับเสียงเบา “เรื่องนี้ให้เขาไปจัดการกันเอง” “รับทราบค่ะ” เลขาผงกหัวจะละจากไป แต่สุดท้ายเธอก็หยุดก้าวเท้าคล้ายกับลังเล ก่อนจะตัดสินใจพูดกับเจ้านายของเธอ “ประธานคะ คุณชายรองดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณหนูไป๋แล้วไม่เหมือนกับที่คนนอกลงข่าว เหมือนกับคุณชายรองตั้งใจปล่อยข่าวนี้ออกมา ท่านว่ามันจะ...” ตอนแรกเธอก็คิดว่าจะใช้นักข่าวเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นวิ่งเต้นมาตามตัวเอง คิดไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วนั้น... เผยลี่เชินลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นิ้วเรียวขยับเนคไทกระตุกเล็กน้อยจัดให้เข้าที่ “เผยอี้ไม่สนใจหรอก” ไป๋เสว่เอ๋อร์ออกมาจากตึกสำนักงานใหญ่ของเผยซื่อ ท้องฟ้าดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีเข้มเร็วกว่าเวลาเดิม คิดไม่ถึงว่ายังจะมีพวกนักข่าวหลบอยู่ เพราะพอเห็นเธอไม่ทันไรก็รีบพุ่งเข้ามาหาแสงแฟลชจากกล้องก็สาดใส่เข้าหาเธออย่างรัวๆ “คุณหนูไป๋ เรื่องที่คุณเลิกกับคุณชายคนรองของตระกูลเผยเป็นเรื่องจริงหรือไม่? แล้วก็เรื่องที่ว่ามีคนบอกว่าตระกูลไป๋กำลังเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินอย่างขั้นสุด และดูเหมือนจะล้มละลายในไม่ช้า เรื่องนี้จริงใช่ไหมครับ?” “ใช่ๆ คุณหนูไป๋ เมื่อเร็วๆนี้ไป๋ซือขายหุ้นในราคาที่ถูกมาก มันหมายถึงว่ากำลังจะล้มละลายแล้วจริงๆใช่ไหมคะ? ” “……” เสียงแต่ละคนรัวคำถามพูดพล่ามเสียจนเธอฟังไม่ถูกขมวดคิ้วมุ่น มือก็ผลักกล้องบางตัวที่เผลอมาโดนหน้าเธอเข้าให้ ก่อนจะตอบคำถามหลักๆไปด้วยเสียงเรียบนิ่งตัดบทไป “ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็รบกวนขอให้ทุกคนอย่าพูดมั่วไปเรื่อย ฉันกับคุณชายรองของตระกูลเผยเลิกกันตั้งแต่เมื่อครึ่งเดือนก่อนแล้ว และที่เลิกก็ไม่ใช่เพราะปัญหาของบริษัทพวกเราสองคน ช่วงนี้ไป๋ซือประสบกับการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย คงใช้เวลาแก้ไขไม่นาน ฉันหวังว่าพวกคุณคงไม่ข่าวลือมั่วๆ ในขณะเดียวกันก็หวังว่าพวกคุณจะให้ความมั่นใจเชื่อใจแก่ไป๋ซือเช่นเดียวกัน ”