บทที่6 ไม่มีลู่ทางให้ถอย

บทที่6 ไม่มีลู่ทางให้ถอย ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าส่งสัญญาณ ก่อนจะแยกออกมาหวังจะเดินไปยังลานจอดรถ แต่พวกนักข่าวไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปตั้งแต่แรก หนึ่งในนั้นเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไปก็รีบฉุดลากยั้งเธอเอาไว้เสียก่อน หญิงสาวที่กำลังจะเดินลงบันไดไม่ทันจะได้ยั้งตัว ก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่ ทั้งตัวล้มตกลงไปที่พื้น ขาเธอแดงเป็นจ้ำมันชาเสียจนรู้สึกเจ็บ อยู่ๆก็เกิดเรื่องทำเอานักข่าวที่ล้อมอยู่ตกใจ คนที่เป็นคนทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ล้มมองไปยังเธอก่อนจะรีบแบมือกางออกเฉไฉราวกับไม่ได้ทำอะไรผิด “ทุกคนก็เห็นนะ เธอล้มลงไปเอง ไม่ได้เกี่ยวกับฉันเสียหน่อย” คนถูกกล่าวถึงไม่ได้พูดอะไรตอกกลับ ริมฝีปากบางเม้มแน่น มือทั้งสองที่ค้ำยันพื้นค่อยๆยกขึ้นมา ความแสบร้อนจากแผลที่ข้อเท้ายังคงมาพร้อมกับเลือดที่ไหลซิบๆรอบๆบาดแผลนั่น เธอพยายามเป่าลมจากปากแผ่วๆ เพื่อให้ความเย็นช่วยชำระความเจ็บของบาดแผลนั่นให้ดีขึ้นไม่มากก็น้อย เธอกัดฟันทนความเจ็บนั่นก่อนจะรีบเดินกลับตรงไปที่รถ นักข่าวทั้งหมดตื่นตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่ไม่นานหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าใครในนั้นก็หูยออกมาซะเสียงดัง “ผู้หญิงคนนี้หน้าหนาเสียจริงๆ ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังทำตัวเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวย ไม่รู้เลยเผลอๆวันพรุ่งนี้ก็อาจจะล้มละลายเละไปหมด แล้วยังจะโกหกไปทั่วอีก” ในอาคารตึกเผยซื่อ เผยลีเชินทำเพียงยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานในล็อบบี้และมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง และเพราะความเรียบเฉยนั่นทำเอาคนรอบข้างคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าอีกคนคิดอะไรอยู่ รอจนไป๋เสว่อเอ๋อร์ขึ้นรถขับออกไปร่างสูงจึงยอมที่จะเอ่ยปากสั่ง “ไปจัดการพวกคนข้างนอกให้เรียบร้อย” “รับทราบค่ะประธานเผย” …… ตั้งแต่ที่ออกมาจากเผยซื่อ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตรงดิ่งสู่ไป๋ซื่อในทันที ตอนนี้บริษัทเหลือพนักงานไม่มากแล้ว จะมีก็แต่พนักงานเก่าๆที่ตามคุณพ่อถังมาตั้งแต่แรกๆ และหนึ่งในนั้นก็คือเลขาส้ง ทันทีที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ออกมาจากลิฟต์ ก็เห็นเลขาส้งถือเอกสารปึกใหญ่เดินสวนออกมาทันที สีหน้าไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เธอรู้สึกเป็นห่วง มองไปยังเลขาส้งก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” “ประธานไป๋ ธนาคารทางนั้นเร่งให้เราคืนเงินโดยด่วน พวกเขาแจ้งมาว่าถ้าภายในอาทิตย์ไม่มีเงินเอาไปให้ ก็คงเอาคฤหาสน์ที่คุณหนูกับคุณหญิงอยู่ไปประมูลขายแล้ว เผยซื่อทางนั้น...” วันนี้เกิดข่าวใหญ่ขนาดนั้น เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าทางธนาคารจะต้องรีบดำเนินเรื่องเข้าไปอีก ก็แค่ไม่คิดว่ามันจะรีบเร่งขนาดนี้ เธอมองสีหน้าที่ซีดเซียวของเลขาของเธอเองที่จัดการเรื่องทั้งกลางวันและกลางคืน ก็เริ่มที่จะทนไม่ไหว “เลขาส้ง เธอยังจำคุณชายจ้าวที่แต่ก่อนพยายามที่จะนัดฉันหลายต่อหลายครั้งนั่นได้ไหม สำหรับคนนี้เธอคิดว่าเขาเป็นยังไง?” “จ้าว... จ้าวหยางหลิน?” “ใช่ เขานั่นล่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า “เธอไปส่งข้อความให้เขา บอกว่าฉันช่วงนี้มีเวลาว่าง ดูว่าเขาพอที่จะมีเวลาว่างออกมาสักหน่อยไหม...” “ท่านประธานแบบนี้มันไม่ได้นะคะ!” ว่ายังไม่ทันไร ประโยคก็เลขาส้งก็ว่าลั่นตัดจบ จ้าวหยางหลินนั่นเป็นพวกเศรษฐีใหม่ มารยาทวัฒนธรรมแทบจะเรียกว่าไม่มี นอกเสียจากมีเงิน คนร้ายกาจน่ารังเกียจแบบนั้น ไปเจอจะมีอะไรดีขึ้นกัน? ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจความเป็นห่วงของเลขาของเธออย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในตอนนี้เธอและไป๋ซื่อกำลังตกอยู่ในทางที่มืดบอด ที่อย่างน้อยถ้ามีสักความหวังนึงก็ไม่อยากที่จะไม่ลองดู ใจที่ขมขื่น เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังปลอบโยนเลขาส้งหรือว่าตัวของเธอเอง “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้มันแย่ไปแล้วมันจะแย่ลงไปกว่านี้ได้ถึงไหนกัน? ...ฉันจะดูแลตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” “แต่ว่า” “ไม่ต้องพูดแล้วส้ง ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่เวลานี้อะไรจะเกิด ฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น” แน่นอนว่าเส้นทางนี้นั้นแสนเดินลำบาก แต่เธอก็ไม่รู้ ไม่มีลู่ทางให้ถอยอีกต่อไปแล้ว