บทที่8 ถูกสวมเขา

บทที่8 ถูกสวมเขา ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้ามาในโรงแรม คำพูดที่ชายคนนั้นทิ้งไว้ยังคงแว่ววนอยู่ในหูเธอไม่หาย จ้าวหยางหลินมารอที่ล็อบบี้สักพักแล้ว ทันทีที่เจอเธอก็รีบเอ่ย “คุณหนูไป๋ ไม่ได้เจอกันนานเลยจริงๆนะครับเนี่ย!” คนโดนทักทายเก็บอาการความรู้สึกขยะแขยงในใจไว้ รวมถึงการฝืนยิ้มตอบกลับนี่ด้วย “สวัสดีค่ะ ประธานจ้าว” “ไอหยา... ไม่ต้องมาสุภาพแล้ว ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ คุณหนูไป๋เต็มใจที่จะมานั่งกินข้าวกับผม” ขณะที่พูดก็ไม่วายเอื้อมมือไปโอบรอบไหล่เธอ แถมยังออกแรงกดโอบเข้ามาอย่างเนียนๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้คิดเลยว่าหมอนี่จะกล้าได้ขนาดนี้ สถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนก็กล้าที่จะทำอะไรเปิดเผยแบบนี้ แต่รอยยิ้มที่วาดอยู่บนหน้าอีกคนก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่ทันที่จะผลักอีกคนออกไป ก็ต้องเงยหน้ามองตามสายตาที่ทำให้อีกคนหุบยิ้มลง ...เผยอี้ เผยอี้กำลังโอบหญิงสาวที่ใส่ชุดค่อนข้างเปิดเผยร่างกาย ถ้าเธอจำไม่ผิด น่าจะเป็นคนๆเดียวกันกับวันนั้นที่เธอเจอที่คอนโดของอีกคน คืนนั้นเธอมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ชัด แต่วันนี้กลับชัดเจนแจ่มแจ้ง ผู้หญิงคนนี้คือ จินจิงจิง ดาราหญิงยอดนิยมในวงการบันเทิง จริงๆแล้วเผยอี้ก็ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นี่ สายตาไล่จากใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะเหลือบไปเห็นมือปลาหมึกของจ้าวหยางหลินที่โอบอยู่บนไหล่ของอีกคน ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ทันที นัยน์ตาแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเล็กๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาคนตรงหน้า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอที่พึ่งจะจบความสัมพันธ์กับฉัน แค่ไม่นานก็เจอที่พักพิงใหม่เสียแล้ว” เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นคนที่กำลังเดินตรงมาก่อนจะหันไปยิ้มชวนคนข้างกายเข้าให้แทน ตอนนี้เธอยู่กับจ้าวหยางหลิน เขาไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับเผยอี้ “ประธานจ้าว เหมือนกับว่าวันนี้พวกเราจะยังไม่ได้กินข้าวเย็น ฉันว่าหาอะไรกินหน่อยก็ดีเหมือนกันว่าไหมคะ?” ปกติไป๋เสว่เอ๋อร์ก็สวยอยู่มากแล้ว ยิ่งมาทำอะไรแบบนี้ แบบที่แทบจะผู้ชายทุกคนอยากจะมีโอกาสที่จะได้รับ แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างจ้าวหยางหลินจะไม่ยอม? สายตาของจ้าวหยางหลินตอนนี้ก็มีแต่คนสวยตรงหน้า เขาไม่ได้ใส่ใจสนใจสิ่งรอบตัวอะไรใดๆเลยสักนิด ไม่สนแม้แต่มองดูชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าคือใคร “ได้สิ ได้ๆๆ คุณหนูไป๋หิวก็รีบบอกผมสิ ผมจัดการจองโต๊ะแล้วก็สั่งอาหารไว้ให้เรียบร้อย พวกเราไปถึงก็เรียกผู้จัดการจัดการเสิร์ฟอาหารก็พอ!” เมื่อทั้งสองกำลังจะเดินไป เผยอี้เหลือบมองก่อนที่จะยกมือขึ้นเพื่อจะหยุดหญิงสาวที่กำลังจะเดินผ่านไปกับชายหนุ่มอีกคนตรงหน้า แต่จินจิงจิงที่เกาะติดเข้าก็คว้าไหล่ยื้อเขาไว้เสียก่อน “เป็นอะไรไปคะคุณชายอี้ คุณหนูไป๋ดูจะมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ พวกเราก็อย่าไปขัดพวกเขาเลยว่าไหมคะ?” สีหน้าของเผยอี้ยิ่งดูโมโหเข้าไปใหญ่ ดวงตาคมหันขวับกลับมาจ้องหญิงสาวข้างกายเย็นยะเยือก เหมือนจินจิงจิงจะไม่เห็นสัญญาณไม่ดีนั้น ยิ่งสาวยังคงออดอ้อนต่อ “คุณชายอี้ คุณก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว คุณก็เห็นหนิ คุณหนูไป๋จริงๆก็เก่งไม่น้อย บางทีเธอก็หาที่เกาะใหม่ได้ตั้งนานแล้ว ดูท่าทางสนิทสนมของพวกเขาสิ มันเหมือนคนพึ่งรู้จักกันเสียที่ไหน...อ๊ะ!” ทันทีที่พูดจบ เผยอี้ที่ใบหน้าเกร็งแน่นเสียจนหน้าผากขึ้นนูน ก็หันกลับมาง้างมือเข้าตบฉาดที่ใบหน้าหญิงสาวข้างกายทันที เสียงการกระทำรุนแรงที่ดังลั่นน่ะแน่นอนว่าเป็นจุดสนใจของคนทั้งล็อบบี้ จินจิงจิงรู้สึกเจ็บเสียจนใบหน้าแดงก่ำ ไม่ทันพูดต่อให้มากความ มือหนาคนตรงหน้าก็รวบคอเธอมาบีบแน่น “เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง! เธอมันก็แค่นักแสดงระดับต่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเงินของฉัน เธอจะมาคลานขึ้นเตียงของฉันไหม?” เผยอี้โกรธมากเสียจนหน้าดำหน้าแดง ท่าทางสง่างามและอ่อนโยนถูกตัดออกไปราวกับคนละคน จินจิงจิงตื่นตระหนกรีบละล่ำละลักอธิบายกับอีกคน “ม ไม่ใช่นะคะ คุณชายอี้ ...ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!” “งั้นไหนเธอลองบอกให้ฉันฟังซิ ว่าเธอหมายความว่ายังไง?” เขาก้มลงมองจินจิงจิง สายตาน่ากลัวราวกับจะฆ่าคนได้ “ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อให้ไป๋เสว่เอ๋อร์จะเป็นของที่ฉันไม่ได้ต้องการ และต่อให้จะเป็นยังไงมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะมาพล่ามมั่วที่นี่ได้ เข้าใจไหม?” “ฉัน ฉ ฉันเข้าใจแล้ว”