บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง

บทที่10 ช่างเป็นผู้หญิงที่โง่เสียจริง ทันทีที่ที่ได้ยินเรื่องวางยาเข้า เผยลี่เชินดวงตาแคบลงพร้อมเปลวไฟที่เริ่มปะทุราวกับนกฟินิกซ์ สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความโมโหแทบจะในทันที ส่งเสียง “อืม” ในลำคอตอบกลับก่อนจะว่าต่อ “ไปเตรียมรถ และก็ให้คนของโรงแรมไปเช็คดูว่าห้องของเผยอี้อยู่ไหน” “รับทราบครับท่าน!” คนขับรถรีบวิ่งออกไป เผยลี่เชิยกมือขึ้นมาปลดเนคไทออกแล้วมองไปยังประตูบานนั้นที่ปิดสนิท …… ภายในห้อง เสื้อผ้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกดึงเสียจนยับยู่ยี่ เผยผิวขาวที่แสนเนียนปรากฏต่อสายตา แต่กลับยังคงเหลือร่องรอยรักครั้งก่อนที่ถูกทิ้งไว้เฉกเช่นกัน จ้าวหยางหลินมองเห็นดังนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือทันที “ยัยโสเภณีสกปรก! ฉันก็นึกว่าเป็นเด็กบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่กลายเป็นถูกคนอื่นเล่นมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แล้วยังจะมาตอแหลฉันอีกงั้นเหรอ? ไอ้เราก็นึกว่าเป็นคุณหนูที่ได้ยากแสนยาก แต่กลับกลายเป็นพวกขายบริการดีๆนี่เอง” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงรู้สึกพร่ามัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรงใดๆ ตอนนี้เธอทำได้แค่กัดปากตัวเอง หญิงสาวรับรู้ถึงมืออวบอ้วนนั่นสัมผัสที่ตัว เธอเลยพยายามที่จะฝืนยันตัวลุกขึ้น “นาย...นาย ไสหัวออกไป....” “ไสหัวไปงั้นเหรอ? เดี๋ยวไม่นานจะเปลี่ยนเป็นขอให้ฉันช่วยต่างหาก!” จ้าวหยางหลินตะโกนลั่นอย่างเดือดๆ ก่อนจะผลักหญิงสาวแล้วจัดการฉีกกระโปรงนั่นอย่างรุนแรง จ้าวหยางหลินมองด้วยสายตานิ่งเรียบ มือเขาสั่นด้วยความโมโหไปเสียหมด “ไง แม่โสเภณี ยังจะมาทำเป็นเก่ง อยากตายหรือไง?” ปัง! เกิดเสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเท้าของคนปริศนาทำให้เปิดออก! จ้าวหยางหลินถูกขัดจังหวะแทบจะทันที ปากหนาสบถคำหยาบรัว สายตาจ้องมองคนมาใหม่ดีๆใบหน้าที่เคยคิดจะหาเรื่องกลับซีดลงเสียแทบจะทันที มือไม้จัดเสื้อตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะยิ้มอย่างประหม่า “ท่านประธาน ผ ...เผย ท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรครับเนี่ย?” เผยลี่เชินค่อยๆเดินเข้าไป ดวงตาคมเฉียบกวาดมองทั่วตัวไป๋เสว่เอ๋อร์ก่อนจะถอดสูทไปคลุมร่างของหญิงตรงหน้า ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเขา “พอดีฉันได้ยินว่าประธานจ้าวก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน ก็เลยมาดู และมันก็จริงๆเสียด้วย” จ้าวหยางหลินโค้งตัวเลขน้อยก่อนจะถามขึ้น “ประธานเผย ท่านอย่าพูดแบบนั้นเลยครับ ถ้าหากผมรู้ว่าคืนนี้ท่านจะมาที่นี่เหมือนกัน แน่นอนว่าผมจะรีบไปหาท่านโดยเร็ว อะไรทำให้ท่านมาที่นี่ได้? แค่เพียงถ้าหาก... ถ้าหากท่านตามหาผม มีอะไรจะสั่งการงั้นเหรอครับ?” “ไม่ต้องเกรงใจหรอกประธานจ้าว จริงๆแล้วก็ไม่ได้มาสั่งงานอะไรหรอก” “ความหมายของท่านคือ?” เผยลี่เชินเหล่มองหญิงสาวที่อยู่บนโซฟา “ฉันก็แค่อยากรู้ว่า จ้าวหยางหลินเอาความกล้าที่ไหนมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน” จ้าวหยังหลินหูผึ่งแทบจะทันที รีบละล่ำละลักตอบ “ไม่... ไม่ใช่ ประธานเผย ท่าน... ที่ท่านพูดหมายถึง...” เผยลี่เชินแค่พูดออกมาอีกครั้ง “คนของฉัน” “แหะๆ ประธานเผยครับ ผมว่าท่านน่าจะเข้าใจอะไรผิด ผมกับคุณหนูไป๋ ...ผม ผมแค่มาคุยธุรกิจกับคุณหนูไป๋ก็แค่นั้น...” ยังไม่ทันที่อีกคนจะพูดจบ เผยลี่เชินก็เตะเขาออกไปเพียงแค่ครั้งเดียว จ้าวหยางหลินถูกเตะเข้าอัดกำแพง มือจับท้องแน่นรวมถึงเสียงครวญครางของความเจ็บปวด เผยลี่เชินเหล่ตาลงมอง ก่อนจะคว้าเอวของไป๋เสว่เอ๋อร์เขามากอด “ประธานจ้าวน่าจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับเมืองไห่เฉิง และก็คงยังไม่รู้ว่ามาแตะต้องของๆฉันจะจ่ายราคาเท่าไหร่” “ไม่ๆๆ! ประธานเผย ท่านประธานครับ เพราะผมตาบอดเอง ผม ผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเอง ขอร้องท่านเถอะ ขอร้องอย่าเอาเรื่องผมเลย!” ไม่ได้รอให้อีกคนกล่าวจบ เจ้าของชื่อก็ออกมาอย่างไม่คิดจะมองย้อนกลับไป ในตอนนั้นคนขับรถทำได้แค่มองเรื่องที่เกิดภายในห้อง ก่อนจะปล่อยลมหายใจอย่างคนที่ช่วยอะไรไม่ได้ เผยลี่เชินเกิดมาพร้อมกับความมีชื่อเสียง เขาไม่ชอบจะทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ว่าตอนนี้... สถานการณ์ในตอนนี้... “ประธานเผยครับ! ท่านประธาน! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะครับ!” “……” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกกอดอยู่ และก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของใครสักคนด้วยเหมือนกัน แต่ดวงตากลับลืมไม่ขึ้น เธอกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามกระตุ้นความเจ็บปวดให้ตัวเอง สุดท้ายก็ลิ้มรสฝาดของเลือด ทั้งยังสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ไหลตามมุมปากของเธอ ในความเจ็บปวด ก็มีคนมาจับคางของเธอ และบังคับให้มันคลายออก มือนั้นใหญ่และแข็งแรง แต่ที่มากไปกว่านั้นคือมันเต็มไปด้วยความปลอดภัย “ช ช่วย... ช่วยฉันด้วย”