บทที่11 ช่วยครั้งที่สอง

บทที่11 ช่วยครั้งที่สอง “ช่วยเธองั้นเหรอ?” เผยลี่เชินมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนของตน ก่อนจะสบถเสียงเย็น “ไป๋เสว่เอ๋อร์ หน้าเธอนี่มันหนาดีจริงๆ” นิ้วเรียวยาวพยายามง้างริมฝีปากที่กัดแน่นของหญิงสาวอย่างรุนแรง ก่อนใบหน้าแสนเย็นชานั้นจะประคองคนในอ้อมกอดออกไปจากที่นี่ …… เป็นเวลาเช้าตรู่ของอีกวันกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะฟื้นคืนสติ แค่เพียงหันไปมองรอบตัวก็ทันเห็นเผยลี่เชินที่นุ่งผ้าเช็ดตัวปิดส่วนล่างเดินออกมาจากห้องน้ำ กล้ามเนื้อแปดแพคที่แข็งแรงยังคงเต็มไปด้วยหยดน้ำ ซึ่งความเป็นจริงนั่นเป็นสิ่งที่น่าล่อใจมาก เธอพึมพำกับตัวเมื่อรู้สึกใจเต้นแรงราวกับถูกเติมเต็ม ชายหนุ่มอีกฝั่งที่เห็นเธอตื่นแล้วก็ไม่ได้มีสีหน้าตกใจอะไร ดูเหมือนความชื้นของน้ำจะฝังลึกเข้าไปถึงดวงตาอีกคน ทำให้มันลึกลงไปอีกอย่างยากที่จะคาดเดาสายตานั่น เขาทำเพียงแค่มองไปที่เตียงแค่แป๊ปเดียว ก้าวไปข้างหน้าเทน้ำหนึ่งแก้ว แล้วเดินกลับมายื่นให้คนบนเตียงพร้อมสายตาที่เย็นชาเหมือนเดิม “ไป๋เสว่เอ๋อร์ นี่เป็นรอบที่สองที่ฉันช่วยเธอ” การที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอเผยลี่เชินเป็นคนแรก เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มองเห็นมือหนากำลังถือแก้วน้ำในมือ ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ไม่รู้ตัวเรื่องปากตัวเองก็ไม่ได้ระวังเสียจนบังเอิญไปโดนแผลจนได้ เธอสูดหายใจเข้าออกแรงๆอีกครั้งก่อนจะเรียกสติกลับมา “เออใช่ แล้วจ้าวหยางหลินเป็นยังไงบ้าง?” จริงๆเขาก็ไม่ได้คิดไปถึงว่าคำถามแรกของคนพึ่งตื่นขึ้นมานี่จะเอ่ยถึงผู้ชายคนอื่น เผยลี่เชินว่างแก้วลงแทบจะทันที สายตามองเธออย่างเย็นชา “ตายไปละ” “ว่าไงนะ?!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ ว่าจะลุกขึ้นยืนตามอีกคนไปแต่เรี่ยวแรงที่ไม่มีทำเอาล้มกลับไปที่เตียงเหมือนเดิม “ตอนนี้ตระกูลไป๋จะมีข่าวลบๆอีกไม่ได้แล้ว บอกฉันมาตรงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับจ้าวหยางหลินกันแน่?” เรื่องไม่ดีจะต้องเกิดขึ้นเรื่อยๆต่อแน่ๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจ้าวหยางหลินเข้าจริงๆ เป็นข่าวขึ้นมาก็ไม่พ้นว่าเธอจะต้องโดนกล่าวหาอีกแน่ มองเห็นท่าทีแบบนั้นของหญิงสาว เผยลี่เชินก็เผลอขมวดคิ้วมุ่น ประชดประชันออกไป “แต่ก่อนไป๋เจิ้งตงเคยบอกฉันไว้ ว่าลูกสาวของเขาไม่มีความสามารถในการทำธุรกิจ แต่ถ้าตอนนี้เขามาล่ะก็ ฉันคงต้องรีบไปให้เขาเปลี่ยนคำพูด” ชายหนุ่มโน้มตัวลงก่อนจะใช้นิ้วของตนเชยคางหญิงสาวบังคับให้มองตน “ดูเหมือนว่าฉันจะดูถูกเธอมากเกินไปจริงๆ เรื่องเมื่อคืนฉันไม่น่าจะโผล่ไป ทำเอาธุรกิจใหญ่โตของคุณหนูไป๋ล่มไม่เป็นท่า เมื่อคืนเป็นประธานจ้าว คืนพรุ่งนี้เป็นใครดีล่ะ ประธานซุนงั้นเหรอ ไป๋เจิ้งตงบอกว่าเธอไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าการขายเนื้อหนังมังสาของตัวเองก็ดูช่ำชองดีนิ” “ปล่อยฉันนะ!” เธอขยับร่างกายพยายามให้พ้นมือของอีกคน พยายามดันเข่าให้ชนเข้าต้นขาอีกคน แต่กลายเป็นไปโดนส่วนอื่นเข้าแทนเสียให้ เผยลี่เชินสบถอย่างไม่พอใจ สีหน้าดูเริ่มที่จะโกรธขึ้นมา “นี่เธอคิดจะทำอะไร? จะหนีงั้นเหรอ?” การสัมผัสเข้าตรงนั้นที่เปลี่ยนไปของอีกคนทำเอาเธออดจะหน้าแดงไม่ได้ เธอรู้สึกว่ายิ่งเธอขยับมากขึ้นในเวลานี้เรื่องที่แย่จะต้องแย่ลงเรื่อยแน่ๆ แต่ไม่ใช่เพราะร่างกายของอีกคนที่เปลี่ยนไป แต่เป็นเธอต่างหาก... กลัวว่าอีกคนจะจับได้เข้า เธอเหยียดร่างกายมองไปที่เผยลี่เชินเล็กน้อยก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว “เผยลี่เชิน ฉันรู้ว่าคุณดูถูกสิ่งที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ แต่ตอนนี้แรงกดดันของตระกูลไป๋มันมากเสียเกินไป ถ้ายังจะเกิดเรื่องขึ้นอีก ฉันก็ไม่สามารถไปยื่นข้อเสนอใครได้อีก ถือว่าฉันขอร้องคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นอย่าให้เป็นเรื่องเลยเถอะ” “งั้นเหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่มีอะไรมาต่อรอง เธอทำได้แค่กำมือแน่นผ่านผ้านวมผืนหนา ก้มหัวลงอย่างหมดหนทาง “ประธานเผย ฉันขอให้คุณช่วยสนับสนุน ขอแค่เรื่องพวกนั้นไม่หลุดออกไป” จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่อ่อนโยนทั้งนิสัยและการแสดงออก เสียงของเธอก็ดึงดูดให้เขารับฟังเช่นกัน เขายกริมฝีปากก่อนจะโน้มศีรษะลงไปเพื่อที่จะจูบริมฝีปากที่บอบช้ำนั่น ก่อนจะกัดเข้าริมฝีปากนั้นแผ่วเบา “ขอให้ฉันช่วยสนับสนุนเธองั้นเหรอ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มรู้สึกเจ็บที่ปาก ร่างกายสั่นเทิ้มไปชั่วครู่ ไม่ทันจะได้ต่อต้านริมฝีปากหนาก็ผละออกไปค่อยๆจูบไล่ไปที่แก้มและไหปลาร้าไล่ความอุ่นร้อนของลมหายใจค่อยๆไล่ตามผิวกายเธอลงไปเรื่อยๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสะท้านไปทั้งตัว ราวกับมีไฟฟ้าช็อตหน้าอกเธอแล้วความชาไล่ไปทั่วร่างกาย “เผยลี่เชิน คุณทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง...” “ไป๋เสว่เอ๋อร์นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้ จะเอาไม่เอา?” เผยลี่เชินเงยหน้าขึ้น สีหน้าแสดงความต้องการเล็กน้อย แต่ดวงตากลับมีความชั่วร้ายแฝงอยู่ในนั้น เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยถามส่ายหัวเรียกสติตัวเอง ก่อนที่วินาทีต่อมาจะเอื้อมมือยึดไหล่หนาและยื่นตัวไปจูบตอบกลับอีกคน “เอา”