ตอนที่ 7 ฮ่องเต้ปฏิเสธ

ตอนที่ 7 ฮ่องเต้ปฏิเสธ เดินเคียงบ่าเคียงไหล่กับเยว่เอ๋อร์ ตามเสด็จไทเฮา เดินตรงดิ่งไปยังตำหนักพระสนมอย่าเฟย อย่าเฟยถือว่าเป็นคนหนึ่งที่มีอำนาจมากในวังหลวง ใช้อำนาจเพราะเป็นมารดาขององค์ชาย และยังมีความงามน่าประทับใจ ที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานมาตลอด เพียงแต่......ทำไมนางกำนัลคนสนิทของนางถึงได้ตั้งครรภ์สายเลือดของฝ่าบาทได้ล่ะ? ถ้าเป็นความจริง สำหรับไทเฮาเป็นเรื่องใหญ่ และเป็นเรื่องใหญ่สำหรับราชวงศ์ นึกถึงเรื่องที่ฝ่าบาทไดตัวเอง ก็อดไม่ได้เริ่มสะเทือนใจ ปากลิ้นเริ่มแห้งผาก ดูเหมือนเขาก็ทำกับข้าแบบนี้ และนางกำนัลคนอื่นๆก็โดนเหมือนกัน มิน่าล่ะตอนแรกกงกงที่อยู่นอกตำหนักทั้งหมดเหมือนดูผิดปกติ คิดกับเรื่องข้าอย่างไรไม่อาจรู้ได้ ทุกอย่างเหมือนการแสดงเหมือนเดิม จึงทำให้คนเห็นเรื่องผิดประหลาดจนเคยชิน เดินข้ามสะพาน เลี้ยวออกไปที่สวนดอกไม้กว้างใหญ่ ในที่สุดพวกเราก็ไปถึงตำหนักอย่าเฟย “ถวายพระพรไทเฮา” คนในลานเห็นไทเฮาเสด็จมา ก็ย่อเข่าถวายพระพรทันที มาถึงลานกว้างใหญ่ แต่เพราะมีคนมากไปจึงทำให้ดูแออัด ไทเฮาเสด็จเข้าไปในตำหนัก มาถึงแท่นที่นั่งด้านหน้า ย่นคิ้วมองนางกำนัลกำลังร้องไห้บนพื้น คิดในใจพูดว่า “ตามสบาย” ยืนข้างกายไทเฮาคนละฝั่งกับเยว่เอ๋อร์ แต่เมื่อหวาดตามองคนในตำหนัก ก็รู้ว่าฝ่าบาทยังไม่เสด็จมา ลูกของเขา? ตำหนักหัวสิ้วระยะทางไกลกว่าตำหนักของเขา มิใช่หรือ? เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สนใจ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ตะโกนด้วยความโกรธ ไทเฮามองไปทางอย่าเฟยอย่างเย็นชา “กราบทูลไทเฮา หม่อมฉันไร้ความสสามารถ จัดการไม่เด็ดขาด พึ่งจะรู้ตอนหม่อมฉันและพระสนมเจินเฟยกำลังดื่มชา นึกไม่ถึงว่านางผู้หญิงคนนี้จะมึนหัวจนล้ม หม่อมฉันเชิญหมอหลวงเข้ามาตรวจนางแต่กลับมาเจอเรื่องน่าอับอายว่านางตั้งครรภ์ หม่อฉันคิดว่าเรื่องความวุ่นวายในวังหลังยากจะจัดการเพคะ แต่.....แต่นางพูดถึงลูกคือ.......คือ........” “เป็นลูกข้าหรือ?” เสียงถามพร้อมรอยยิ้มดังขึ้น ชายชุดสีเหลืองเดินเข้ามา พูดต่อ เรื่องที่อย่าเฟยพูดอย่างไม่กระดากอาย ก้มลงเล็กน้อย ข้าอดไม่ได้แอบกัดฟัน ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องเรื่องนี้ แต่ก็หลีกหนีไปไม่ได้ ของเขา? สองมือกุมแน่น เริ่มหายใจไม่นิ่ง “ฝ่าบาท เรื่องนี้จริงหรือ?” คำพูดของเขาทำให้ไทเฮาทรงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ย้อมถามเสียงแข็ง “เสด็จแม่ พระองค์คิดว่าหม่อมฉันเป็นคนอย่างไรพะยะค่ะ? วังหลังมีสามพันคน หม่อมฉันเคยพบนางกำนัลคนนี้ได้ยังไงพะยะค่ะ? อีกอย่าง อย่าเฟยอ่อนโยนน่าชื่นชม หม่อมฉันโปรดปรานนางได้ไม่นาน ถ้ามาที่นี่จะมาสนใจนางกำนัลพวกนี้ได้หรือ?” เขายิ้มเหมือนไม่มีอะไร เขาสาวเท้าเข้ามาทางข้า แล้วเดินเข้าไปใกล้ไทเฮา รู้ว่าเขาตั้งใจเดินผ่านตัวเอง ข้ามองด้วยหางตาทันที ตั้งใจรักษาระยะห่างกับเขา ไม่อยากให้เขาแตะต้อง “ตรัสเช่นนี้ นางแพศยาคนนี้กำลังทำให้ฝ่าบาทเสื่อมเสีย? ลูกในท้องนางไม่ใช่สายเลือดของฝ่าบาทงั้นหรือ?” ไทเฮาขมวดคิ้ว ถามเสียงเบา “แน่นอนพะยะค่ะ พวกเจ้ามีใครสงสัยคำพูดของข้างหรือ?” ยื่นมือโอบกอดไทเฮา ต้วนอวี่หลางยิ้มอ่อนโยนแอบเผยความน่ากลัว ไม่อนุญาตให้คนอื่นสงสัยตัวเอง “ไม่ใช่ ไม่ใช่นะเพคะ ฝ่าบาท เด็กคนนี้เป็นสายเลือดของพระองค์จริงๆ ครั้งนั้นพระองค์ทรงทะเลาะกับพระสนมอย่าเฟย พระสนมทรงน้อยใจไม่เข้าปรนนิบัติ พระองค์ทรงโกรธเคืองไม่มีที่ระบาย ก็เลย.....” นางส่ายหัวตกใจคัดค้าน “เป็นสายเลือดของพระองค์จริงๆเพคะ หม่อมฉันบริสุทธิ์ มีแต่ฝ่าบาทในคืนนั้น ลูกหม่อมฉันเป็นสายเลือดของฝ่าบาทเพคะ”