ตอนที่ 9 ความเกลียดชังของไทเฮา

ตอนที่ 9 ความเกลียดชังของไทเฮา “เม่ยเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร?” เสียงอ่อนโยนห่วงใยดังข้างหู ทำให้ข้าที่กำลังเหม่อลอยกลับมามีสติ หันไปมองเพื่อนที่กำลังยิ้มอ่อนโยน “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกว่าแสงจันทร์สะท้อนผิวน้ำทะเลสาบช่างงดงามนัก ข้ามองหลายครั้ง” ยิ้มส่ายหัว เก็บซ่อนเรื่องทั้งหมดไว้ในใจ ไม่มีอะไร? เรื่องของข้ายังจะมีความหมายอะไร? ในวังหลัง ข้าเป็นคนสนิทของไทเฮา สุดท้ายก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไร ไทเฮาทรงโปรดปรานก็ส่งข้าไปให้คนอื่น เห็นชัดเจนว่าคนฐานะต่ำต้อยอย่างข้าอยู่ระดับไหน? "จริงสินะ! ข้ายังคิดว่าเจ้าลำบากใจเพราะเรื่องวันนี้!" เยว่เอ๋อร์หัวเราะเบาๆ เดินมาที่ข้างข้า ยื่นมือสัมผัสน้ำริมสระ "เจ้าหมายถึงนางกำนัลของอย่าเฟยหรือ?" เรื่องวันนี้ แม้ไทเฮารับสั่งไม่ให้คนพูดถึงเรื่องนี้ แต่ในโลกนี้ สิ่งที่ปิดไม่อยู่ก็คือปากคน ใครจะไม่แอบวิพากษ์วิจารณ์ในเวลาส่วนตัวกันล่ะ? สำหรับความจริง ใครๆก็เดาออก แต่ข้ายังเชื่อ ที่นางกำนัลคนนั้นพูดคือความจริง เพราะข้าก็จำใจและไม่มีทางเลือกเช่นกัน แม้ในวังหลัง ฝ่าบาทจะเป็นผู้ชายที่มีอำนาจมากที่สุด ผู้หญิงที่ไหนจะไม่ให้ความสำคัญและซื่อสัตย์ล่ะ? ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็ไม่อยากสูญเสียไปง่ายๆ แต่ว่า ข้าก็เป็นนางกำนัลเหมือนกัน ไม่มีกำลังจะต้านทาน ทำได้แค่ปล่อยให้เป็นไป ค่อยๆปิดตา ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ "พวกเราก็เป็นนางกำนัลเหมือนๆกัน เห็นนางตายอนาถแบบนี้ ใครไม่ปวดใจบ้างล่ะ? ที่จริงในสายตาของนางกำนัลมากมาย ก็แอบคาดเดาได้ว่านางพูดความจริง" มือเยว่เอ๋อร์ปัดน้ำในสระอีกครั้ง ถอนหายใจ ข้ามองออก นางไม่พอใจและเจ็บปวดมาก ก็เป็นนางกำนัลเหมือนกันนี้นะ มองหน้าเยว่เอ๋อร์ไม่พอใจ ทำได้แค่เอามือไปกุมบ่า "อย่าเป็นแบบนี้ ถ้าคนรู้เข้า เจ้าจะมีความผิด อีกอย่าง ไมเฮาทรงไม่โปรดเรื่องพวกนี้ เจ้าไม่รู้หรือไง?" "งั้นทำไมล่ะ? ถ้าเป็นสายเลือดของฝ่าบาทจริง พูดยังไงก็เป็น...." "อย่าพูดเหลวไหล บอกว่าอย่าพูดจาเหลวไหลมิใช่หรือ? เจ้าเป็นคนของไทเฮา หรือว่าเจ้าอยากไปเตือนถึงจะพอใจ? เอามือไปปิดปากเยว่เอ๋อร์ไม่ให้พูด ข้าถอนหายใจ แล้วพูด "สมัยก่อนข้าเคยได้ยินแม่นมพูดว่า นางกำนัลของไทเฮากับอดีตฮ่องเต้ก็เคย...เป็นพระสนมพระมารดาขององค์ชายสิบเจ็ด เรื่องนั่นยังคิดในพระทัยของไทเฮา ค่อยๆกลายเป็นความเกลียดแค้น พระนางทรงคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามารถให้อภัยได้  ควรมีโทษถึงตาย" ไทเฮาเจ็บแค้นเช่นนี้ ถ้าข้าไปอยู่ข้างฮองเฮาจริง และฝ่าบาทไม่ยอมปล่อยข้าไป เเบบนั้นข้าจะทำอย่างไรดี? กลัวแค่ไทเฮาจะทรงรักข้าได้อีกหรือ คงยากจะอดทนได้ "อ๊ะ!" "เอาล่ะ เย็นมากแล้วกลับไปพักผ่อนเถิด! พรุ่งนี้พวกเรายังต้องทำงานอีกมากมาย ได้เลือกฮองเฮาแล้ว ต่อไปยังมีเรื่องยุ่งอีกเยอะ" ก้มลงมองหัวเยว่เอ๋อร์ ข้าลุกขึ้นแล้วเดินไป ไม่สนทนาต่อ ถ้าคุยอีก หัวใจข้าจะยิ่งว้าวุ่น