ตอนที่ 13 ฝ้าห้องใหม่เพียงผู้เดียว

ตอนที่ 13 ฝ้าห้องใหม่เพียงผู้เดียว มงกุฎหงส์ เป็นความฝันของผู้หญิง แต่ในกำแพงแดง ยังมีสตรีมากมายเท่าไหร่ที่ฝันสลาย? ยืนอยู่หน้าเสาแดง ข้ามองฮองเฮาที่ประดับผมด้วยมุงกุฏหงส์สีทองเงียบๆ มองชุดแต่งงานของนาง สีแดงสดราวกับเลือด คนมองละลานตา ในใจรู้ว่าในวังหลังยังมีสตรีมากมายที่อิจฉาริษยานาง ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงของฝ่าบาท ขนาดหลิวไทเฮาก็ไม่เคยประดับมงกุฎหงส์ขึ้นเกี้ยวเสด็จเข้าวังแบบนี้ ตอนนั้นนามของฮองเฮาเป็นแค่พระยศฮองเฮาที่สวรรคตในอดีตฮ่องเต้ ออกเรือน ดูเหมือนสงบนิ่ง แท้จริงแล้วสตรีมากมายยังมีความฝันที่สวยงามมากที่สุด ข้าก็เป็นสตรี ก็ยังคิดแบบนั้น หลบตาก้มลงเงียบๆ ข้าไม่กล้าคิดเหลวไหล ตัวเองก็ไม่บริสุทธิ์ตั้งนานแล้ว ต่อไปจากวังหลวงก็คงไม่ได้ตอบรับดีๆแบบนี้ อีกอย่างก็เป็นผู้หญิงของฝ่าบาทไปแล้ว แค่กลัวว่าฝ่าบาทต้วนอวี่หลางจะทอดทิ้งและไม่ยอมให้ข้าไปกับคนอื่น บางทีชีวิตของข้าอาจถูกกำหนดให้เป็นแบบนี้ “ฮองเฮา พระองค์ทรงหิวหรือไม่เพคะ? เหนื่อยล้ามาทั้งวัน อยากจะเสวยเครื่องหวานหรือไม่เพคะ?” นางกำนัลข้างไทเฮาทูลถามเสียงเบา นางเป็นหญิงแต่งคู่จากบ้านตระกูลพระมารดาฮองเฮา และเป็นคนที่เข้าวังมาเป็นเพื่อนฮองเฮา ข้าหันมามองเล็กน้อย ยิ้มทันที “กราบทูลฮองเฮา ให้หม่อมฉันยกน้ำแกงร้อนๆสักถ้วยถวายให้ฮองเฮา ให้ฮองเฮาทรงสบายท้อง ดีหรือไม่เพคะ? ในวังมี โต๊ะมงคลนี้ต้องรอให้ฝ่าบาทเสด็จมาร่วมเสวยเท่านั้นเพคะ” ยิ้มด้วยความจริงใจ แต่ข้ายังรู้สึกเก้ๆกังๆ ตอนนั้นโชคดีที่ไทเฮาทรงโปรดปราน ตอนนี้แม้ไทเฮาจะมอบหน้าที่ให้ข้าเป็นหัวหน้านางกำนัลในตำหนักฮองเฮา แต่ตลอดที่ผ่านมาข้าไม่ใช่คนที่ฮองเฮาทรงไว้วางพระทัย และไม่ได้พบเจอกนบ่อยนัก” “ไม่ต้อง ข้าไม่อยากรบกวนกูกู เวลายังไม่เช้า บางทีฝ่าบาททรงจะรีบเสด็จกลับมา” มงกุฎหงส์สั่นเล็กน้อย เสียงนุ่มนวลไร้เดียงสา ราวกับนางเป็นแค่หญิงงามสามัญชน “โปรดฮองเฮาทรงอย่าเรียกข้ากับเจ้าเลยเพคะ ทำให้หม่อมฉันชีวิตสั้น ทรงอย่าให้หม่อมฉันต้องโทษเลยเพคะ” ได้ยินคำพูด ข้าก็คุกเข่าลง ไทเฮารับสั่งว่าให้ดูแลฮองเฮา ถ้าฮองเฮาสูญเสียอะไรไป กลัวว่าข้าจะต้องโทษไม่อาจรอดได้ “งั้นก็ดี เม่ยเอ๋อร์ลุกขึ้นก่อน อย่าคุกเข่าเลย ข้าเข้าใจแล้ว” ฮองเฮงได้ยินเสียงคุกเข่า ก็ยกไข่มุกบนมงกุฎหงส์ ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มมีพระคุณ ข้าถึงลุกขึ้น ก้อมหัวกล่าวด้วยความเคารพ “ฮองเฮา เวลาสายแล้ว ให้หม่อมฉันไปดูว่าฝ่าบาททรงยุ่งอะไรดีไหมเพคะ บางที่ฮองเฮาต้องเตือนเสียหน่อย มิฉะนั้นฝ่าบาทจะทรงทำให้ฮองเฮารอนาน?” “งั้นเจ้าก็ไปดูเถิด แต่อย่าไปรบกวนพระองค์มาก ข้ารอได้” ฮองเอายิ้ม รอยยิ้มนั้นมีความรูสึกเสียใจเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มอ่อนโยนและใจกว้าง ในใจยิ้มเล็กน้อย ตารีบเดินออกไป ขณะที่เปิดประตู ในใจก็ถอนหายใจโล่ง แต่ก็จำใจไป ฝ่าบาทมีอารมณ์แปรปรวนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ทำให้คนยากจะคาดเดาความคิด การตัดสินใจทำตามความต้องการไทเฮาในครั้งนี้ แต่ทำไมยังไม่มา? หรือว่าทำให้คนกลัดกลุ้มใจจริงๆ แต่นี่ไม่ใช่วันแรกที่ข้ารู้สึกขมขื่น......