已经是第一章了
ตอนที่4 พระชายาในหัวใจของเขา
ตอนที่4 พระชายาในหัวใจของเขา
ชูเซี่ยลุกขึ้น เอื้อมมือกดจุดที่โดนดาบแทง แผลเจ็บเกือบจะน้ำตาจะไหล ไม่แน่ใจว่ากระดูกหักไปหรือเปล่า
เวลานี้มีองครักษ์ทยอยเพิ่มเข้ามาช่วยต่อสู้ คนชุดดำเข้าใจว่าสู้ไม่ไหว จึงใช้วิธีที่ทำร้ายทั้งสองฝ่ายได้ออกพลังสุดท้ายโยนดาบวิ่งไปหาหลี่เฉินเย่น ดาบยาวบินออกไป ถึงแม้ว่ามีองครักษ์ปกป้องอยู่ด้านหน้าของหลี่เฉินเย่น แต่ดาบนั้นก็ทะลุเข้าไปในร่างกายขององครักษ์ด้านหน้าและแทงเข้าไปท้องของหลี่เฉินเย่น
พวกองครักษ์ตะโกนว่า“ท่านอ๋อง”
ชูเซี่ยตะตะลึง รีบระงับอาการณ์เจ็บปวดและปีนไปหาหลี่เฉินเย่นกับองครักษ์คนนั้น โชคดีที่ว่าบาดแผลหลี่เฉินเย่นไม่ลึก เพราะว่ามีองครักษ์ปกป้องอยู่ข้างหน้า
แต่องครักษ์นั้นก็แย่แล้ว ดาบแทงผ่านท้อง ต้องทะลุลำไส้แน่นอน ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุด จุดที่เขานอนอยู่เต็มไปด้วยเลือด
เธอหมอบตัวลงตรวจเช็คแล้วพูดเบาๆว่า“เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าจะช่วยเจ้าไว้ ตอนนี้ข้าช่วยระงับเลือดให้หยุดไหลก่อนนะ”
เธอหยิบดาบเล่มหนึ่งขึ้นมาและตัดเสื้อผ้าเขา แผลใหญ่มาก อย่างน้อยมีห้าเซนติเมตร มีองครักษ์ส่งยารักษาบาดแผลมาให้ เธอตกตะลึงไปเล็กน้อย จึงนึกได้ว่าตอนนี้อยู่ที่สมัยโบราณ เธอใช้ฟันกัดฝาขวดยาออก สาดยาไปบนแผล แล้วใช้ผ้ามัดไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหลออก
องครักษ์คนนั้นตั้งสติไม่ได้แล้ว ดวงตาก็ค่อยๆปิดลง โชคดีที่เลือดหยุดไหล การหายใจก็กลายเป็นปกติแล้ว
แต่ชูเซี่ยรู้ว่าอาการของเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะว่าดาบทะลุผ่านร่างกายต้องทำให้อวัยวะภายในมีการเสียหาย
ส่วนหลี่เฉินเย่นลุกขึ้นมาโดยความประคองขององครักษ์แล้ว บาดแผลไม่ลึกแต่เลือดยังไหลอยู่
เขามองไปที่ชูเซี่ย สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
แต่แต่ชั่วขณะ เขาก็เก็บอารมณ์นั้นไว้แล้ว พูดกับพวกองครักษ์อย่างดุดาล“รีบไปตรวจสอบ ข้าต้องรู้ว่าใครกันแน่ที่อยากมาฆ่าข้า”
องครักษ์คนหนึ่ง ซึ่งแต่งตัวเหมือนหัวหน้า ตอบว่า“ ข้าน้อยจะรีบไปตรวจสอบขอรับ”จากนั้นก็พาพวกองครักษ์ออกไป
บ่าวที่อยู่ข้างๆหลี่เฉินเย่นเอื้อมมือออกไปประคองเขาไว้ แต่ถูกหลี่เฉินเย่นยื่นมือสกัดกั้นกลับและถามว่า“เชิญหมอหลวงหรือยัง”
บ่าวตอบว่า“เชิญหมอหลวงแล้วขอรับ ”
เนื่องจากที่พระราชวังได้จัดหมอหลวงหนึ่งคนมาช่วยดูแลรักษาร่างกายเฉพาะท่านอ๋องเท่านั้น จึงไม่ต้องออกไปเชิญหมอที่ข้างนอก
หลี่เฉินเย่นมองไปที่องครักษ์คนนั้น พูดว่า“ข้าไม่ให้เขาตาย”
ชูเซี่ยลุกขึ้น ใบหน้าและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเลือด มองดูหลี่เฉินเย่น และบอกว่า“ไม่ต้องห่วง เขาไม่เป็นไร”
สายตาหลี่เฉินเย่นจ้องมองที่เธอ นิ้วขมวดขึ้น เหมือนมองเห็นคนที่ไม่รู้จักมาก่อน พักใหญ่เขาถึงจะออกเสียงถามว่า“เจ้าไม่กลัวเลือดแล้วหรือ”
ชูเซี่ยตกตะลึง มีความทรงจำบางอย่างโผล่เข้ามาในสมอง ก่อนหน้านี้หลิวหยิงหลงเป็นคนที่กลัวเลือดมาก เพียงแค่เห็นกับตาก็เป็นลมได้
เธอพูดด้วยหน้าซีดขาว“ข้ากลัว แต่ตอนนี้เป็นเวลาที่เกี่ยวกับชีวิตผู้อื่น จึงไม่ได้ใส่ใจมาก”
หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้ว สายตามีความสงสัยแวบไป หมอหลวงมาถึงพอดี ก่อนที่หมอหลวงจะไหว้ หลี่เฉินเย่นก็สั่งว่า“ดูเขาก่อน”
หมอหลวงมองไปองครักษ์ตาเดียว และกลับมองดูรอยเลือดที่อยู่บนเสื้อผ้าของหลี่เฉินเย่น รีบพูดว่า“ไม่ได้ ท่านอ๋องทรงได้รับบาดแผล ข้าขอช่วยรักษาท่านอ๋องก่อน”
หลี่เฉินเย่นขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงโกรธ“รักษาชีวิตเขาก่อน พระชายาเอกของเปิ่นหวังจะช่วยรักษาและมัดแผลให้เปิ่นหวังเอง”
ชูเซี่ยตกไปเล็กน้อย ปรีชาว่านี่เป็นการทดลองของเขาแน่ๆ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ไปใส่ใจเรื่องนั้น บาดแผลของเขายังมีเลือดไหลไม่หยุด แม้ว่าแผลไม่ลึก แต่ทิ้งไว้อย่างนี้ก็อันตรายต่อชีวิตได้
เธอจึงสั่งให้กับบ่าวว่า“ไปประคองท่านอ๋องเข้าไปในห้อง เตรียมน้ำ กรรไกร และผ้าสะอาดมา”
หลี่เฉินเย่นถูกส่งเข้าไปที่เรือนเหลียนยี นอนอยู่บนเตียง ชูเซี่ยใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าของเขา มองดูก็รู้ว่าแผลไม่ลึก และไม่ได้ทำให้อวัยวะภายในมีการเสียหาย
เธอพูดอย่างอ่อนโยนและมืออาชีพว่า“ตอนนี้ข้าจะช่วยล้างแผลให้ เจ้าอาจจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อย อดทนหน่อยนะ”
หลี่เฉินเย่น ไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาติดตามเธออยุ่ตลอด
ในเมื่อมือแตะถึงร่างกายของเขาอีก ภาพที่เธอกับเขานอนด้วยกันก็เข้าในสมองอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นหน้าเธอก็แดงขึ้นเหมือนกุ้ง
“เจ้าตั้งใจหน่อย”ความว้าวุ่นใจของนางทำให้เขาเจ็บปวด จึงขมวดคิ้วและพูดด้วยเสียงโกรธ
“ฉันขอโทษ”ชูเซี่ยพูดคำขอโทษโดยไม่รู้ตัว แต่ในใจโทษตัวเองไม่เป็นมืออาชีพ เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ป่วย ความคิดที่ไม่เกี่ยวควรจะถูกทิ้งหมด
หลังจากล้างแผลฆ่าเชื้อเสร็จ จะต้องใส่ยารักษา ยารักษาเป็นผงสมุนไพรมีส่วนโสมซาชี ซึ่งเป็นยาที่ดีในการหยุดเลือด เธอยังศึกษายาสมุนไพรจีนมาก่อน แม้ว่าไม่ค่อยชำนาญ แต่ก็พอทราบนิดหน่อย
มัดเรียบร้อยแล้ว เธอก็ถอยตัวและบอกว่า“ท่านอ๋องไม่ได้เป็นอะไรมาก พักผ่อนสองสามวันก็หายแล้ว”
หลี่เฉินเย่นพูดด้วยเสียงแหบว่า“เจ้ามานั่งใกล้ๆข้า”
ชูเซี่ยเงยหน้าขึ้นและมองเห็นสายตาแปลกๆของเขา ในใจหวาดผวาเล็กน้อย จึงรีบถอยหลังสองก้าว ตอบว่า“ข้าขอกลับไปเปลี่ยนชุด ขอตัวก่อน”
พูดจบ ก็เดินออกมาจากประตูแล้วลากเสี่ยวจี๋ที่ยังงุนงงอยู่รีบหนีไป
เสี่ยวจี๋กลับมาถึงที่เรือนรูหยี้ก็ยังงุนงงอยู่ นางถามชูเซี่ยด้วยความประหลาดใจว่า“ท่านหญิง ท่านไม่กลัวเลือดแล้วหรือเจ้าค่ะ”
ชูเซี่ยหายใจออกและตอบว่า“ข้ากลัว จู่ๆในเวลานั้นกลับไม่ได้กลัวแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้คิดย้อนกลับไปก็รู้สึกกลัวขึ้นมา”
มามากับบ่าวเตรียมน้ำมาให้ชูเซี่ยอาบน้ำ แล้วเลือกชุดที่สวยงามมาให้ บอกว่า“ท่านหญิงวางเรื่องนั้นไว้ก่อน วันนี้เป็นวันแต่งงานของแม่หญิงมี่เหอ ท่านหญิงเป็นพี่สาว แถมยังเป็นพระชายาเอกด้วย ต้องแต่งชุดให้เรียบร้อย ชุดพระชายาเอกสีแดงชุดนี้เหมาะที่สุดเจ้าค่ะ”
ชูเซี่ยลุกขึ้น เพิงอยากจะพูดอะไรก็รู้สึกปวดเอว แล้วรู้สึกดวงตามืดลงก็ล้มลงบนพื้น
已经是最新一章了
加载中
