ตอนที่54 เผชิญความลำบาก

ตอนที่54 เผชิญความลำบาก ร้องไห้หรือ คำนี้ปรากฏในใจ เตชิตขมวดคิ้ว หรือว่า เป็นเหตุการที่เมื่อกี๊เขาว่ากันไปหนักหรอ คิดไปที่อื่นแล้ว ไม่ใช่ว่ามีคนที่ชื่อนภันต์เป็นเพื่อนอยู่กับหรอ ถ้าเป็นนิสัยของนัชชา น่าจะไม่มีวันให้คนอื่นได้เห็นว่าตัวน้ำตาไหลแบบนี้ ตรัณรอคำสั่งของท่านประธาน แต่กว่าแคได้รับคำว่า “ไม่ต้องมายุ่ง” นี่..... ตกน้ำฝนสีแดงหรอ ท่านประธานดูแลคุณนัชชามาดีมากตลอดมา ทำไมอยู่จู่ๆก็ ตรัณไม่เข้าใจแน่เลยว่า คุณเตชิตคนที่เย็นชา เป็นแบบนี้เพราะว่าหึง หลังจากการทดสอบ เรื่องของนัชชากับปวิมลได้เผยแพร่ไป ยังไม่เคยมีเด็กมาใหม่ทะเลาะกันอย่างนี้เลย รวมถึงนัชชาก็ถูกวิจารณ์แรงมาก ในห้องน้ำชา แก๋รับแก้วกาแฟ กำลังกังวลนัชชาอยู่ จู่ๆกได้ยินคำเยาะเย้ยของคนที่ยืนข้างๆอยู่ “ก่อนหน้านี้ ฉันว่าอะไรไป คนที่อย่างคุณเตชิต ไม่น่าจะไปเอาใจกับเด็กมาใหม่หรืก ตอนนี้เห็นความจริงแล้ว น่าจะเบื่อแล้ว วันนี้เลยทำให้เธอขายหน้า” “การทดสอบวันนี้ ฉันก็อยู่ด้วย เธอไม่รู้เลย ว่าตอนนั้นอึดอัดมาก แม้ว่าคุณเตชิต ไม่ได้ว่าเธอ แต่คำพูดของเขาหนักกว่าด่าทำไห้คนเจ็บใจ ให้เธอรีบออกไป” “สมน้ำหน้า ทีนี้เธอควรจะติดปัญหาแล้ว” อีกคนหนึ่งออกเสียงเบาๆว่า “ใช่แล้ว เรื่องปวิมลขโมย PPTของเธอ เป็นจริงหรือเปล่า” “ไม่รู้สิ น่าจะเป็นความจริงมั้ง แต่ว่าคนที่อย่างนัชชา ใครจะชอบ อันนี้ทุกคนเข้าใจอยู่ในใจ...... ” แก๋ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าร้ายผล เดินไปตรงๆต่อหน้ากี่คนนั้น “พูดอะไรกันอยู่ พูดเสียงดังหน่อยสิ คุยกันลับหลังนี่เป็นเรื่องอะไรกัน มีสองคนกลัวไม่กล้าพูด คนที่เป็นหัวหน้าแก๊งคือ ผู้ช่วยของผู้อำนวยการตอบว่า “ได้ถึงเธอแล้วหรอ” “คนอื่นก็ไม่ได้ แอบว่าความผิดของคนอื่นลับหลัง นี่พวกเธอคิดว่าเรื่องยังไม่เยอะพอหรอ นัชชาทำอะไรต่อพวกเธอ ปกติก็เห็นเธอเกรงใจมาก พวกเธอไม่พอใจกับเธอเช่นนี้ ไม่ใช่แค่ว่าอิฉาเธอ”ปกติแก๋ก็อดทนไว้ เพราะว่านัชชาห้ามอยู่ เธอไม่เคยทำท่าแสดงความโกรธออกมาเลย ตอนนี้เป็นอะไรไปทนไม่ไหวแล้ว แก๊งผู้หญิงนี้ คิดว่าตัวเองทำงานนานอยู่แล้ว รู้สึกว่า มีฐานะเล็กน้อยในบริษัท เลยก็เรียกไปเรียกมา ผู้หญิง ที่ทั้งสาวทั้งมีความสามารถอย่างเข้ามาในบริษัท จะเป็นคนที่น่าเกียดมากในพนักงานหญิง แต่ว่าเธอนึกไม่ออก ว่าคนพวกนี้พูดร้ายขนาดนี้เลย “เธอมีอะไรที่จะอิฉา ตัวเองทำไม่เรียบร้อยโดนด่า ก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นว่าหรือ ผู้หญิงคนนั้นวางแก้วน้ำลง ถลึงแก๋ “แกก็เป็นคนที่กอดแข้งกอดขากับเธอ ฉันจะคอยดูว่า แกจะกอดแข้งกอดขาใครต่อ…” แก๋อยากจะพูดอะไรต่อ คนพวกนั้นเดินไปไกลแล้ว เหลือแต่เธอโกรธอยู่คนเดียว หยิบมือถืงขึ้นโทรหานัชชา แต่ว่าไม่มีคนรับสาย เธอเริ่มห่วางอีก เธอหายไปไหนแล้วอ่ะ ....................... นัชชาไม่ได้กลับออฟิศ ออกจากห้องประชูมแล้วขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นสูงที่สุดของตึกบริษัท ตึกสูงอย่างมี58ชั้น ลมก็เย็นกว่าข้างล่าง อากาสวันนี้ดีมาก ท้องฟ้าใสๆเป็นสีน้ำเงิน เมฆก็เป็นก้อนใหญ่ๆลอยในท้องฟ้า เธอเดินไปริมรั้ว ลงมือไว้ข้างบน มองไปข้างล่างดูกระแสของคนและการจราจรไปๆมาๆ ไม่รู้ว่าเป็นลมแรงหรือเปล่า สายตายิ่งรู้สึกเบลอ แล้วกลายเป็นน้ำตาตกลงมา นึกขึ้นเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องประชูมเมื้อกี๊นี้ นัชชารู้สึกว่าน้อยใจและโมโหมาก แล้วระบายออกมา “คุณเตนิต คุณเป็นคนเลวร้าย คุณโกหก คุณล้างแค้นผิดส่วนตัวด้วยเรื่องในการทำงาน อี่ควาย คนเลว ” หลังจากพูดเสร็จ รู้สึกลำคอเจ็บและร้อน นัชชาโกรธแล้วต่อยรั้ว แต่ทว่าการน้อยใจก็ไม่ได้หายไป เขาวิจารณ์เธอทั้งๆที่มีหลายคนก็ยังอยู่ เขาไม่ได้เห็นเธอเป็นคนสำคัญจริงๆ ถ้าเขามีจิตใจนิดหนึ่ง น่าจะไม่ใส่ร้ายเธอแบบนี้หรอก ตั้งแต่ส่งวีดีโอไปให้จรรยาแล้ว เขาก็ไม่เคยมองเธอเลย แต่ทว่าเธอไม่ใช่เพื่อดวิษ เพื่อลูกที่อยู่ในท้อง อะไรที่ควรจะอธิบายเธอก็อธิบายแล้ว เขายังต้อวการเธอทำอย่างไร หรือว่าเขาอยากหาเหตุผลเพื่อไล่เธอออกจากที่นี่ เธอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกไม่มีเหตุผล แล้วนั่งตรงๆบนบันใด มือวางอยู่บนเข่า ก้มหน้าก้มตา ใบหน้าฝังเข้าที่แขน มือถึงที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังอยู่ตั้งนาน เธอมีรับสาย หลังจากระบายอย่างบ้าๆ รู้สึกหัวใจยิ่งเหนื่อยขึ้น และร่างกายไร้แรง ความสัมพันธ์ระหว่างกับเตชิต เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ เธอคิดว่าเขาจะหายโกรธตามเวลาผ่านไป แต่สถานะการณ์อย่างวันนี้ เขายังไม่หายโกรธแล้วยิ่งโมโหขึ้น นัชชาไม่เข้าใจว่า ตัวเองทำอะไรผิดตรงไหนทำให้เขาโกรธ สับสนมาก อยากจะทำอะไรเพื่อแต่ไม่สามารถทำได้ความรู้สึกเช่นนี้แย่มาก ไม่รู้ว่าเธอนั่งไปเวลานานเท่าไหร่ แค่รู้สึกว่าลมแรงเหมือนข้ามตัวไป บนชั้นดาดฟ้ามีแต่เธออยู่คนเดียวอย่างเงียบๆ จู่ๆเสียงบิดประตูดังขึ้นอยู่ไม่ไกล เธอมองไปยังที่ที่เสียงดังขึ้น เห็นแค่เงาดำๆเดินไปบันใดข้างตรงข้าม หนึ่งก้าว สองก้าว จนถึงเธอยกเขาข้นแล้วข้ามรั้วไป ยืนอยู่ที่ริมรั้ว นัชชาประหลาดใจมากจ้องมอง พูดว่า“คุณ คุณอย่าแรงกระตุ้น”โดยที่ยังไม่ทันคิด คนนั้นเหมือนกับว่าคิดถึงจู่ๆจะมีคนออกมาห้าม พอเห็นหน้านัชชาแล้ว ประหลาดใจมาก อารมณ์ร้ายขึ้นทันที มือหนึ่งจับรั้ว อีกมือหนึ่งวาดไปวาดมา “ถอยไป ไม่ต้องมายุ่ง” “ฉันไม่ยุ่งๆ”นัชชาวางแขนอยู่หัว สองข้าง “ฉันแค่อยากถามว่า ทำไมคุณมาที่นี่ด้วย” เธอแค่มาที่นี่ทให้ตัวเองใจเย็นลง ระบายหน่อย ไม่น่าคิดเลยจะได้พบเจอเรื่องกระโดดลงตึก ถ้าโชคดีแบบบนี้ ควรจะไปซื้อหวย หรือว่ากลับล้านฉีดตุ๊กตาเตชิต ความสูงของผู้ชายที่อยากกระโดดฆ่าตัวตายประมาณ175เซนติเมตร หุ่นพอดี ผิวดำ สวมแจ็คเก็ตสีดำ บนหมวกมรโลโก้เล็กๆของแบรนต์ เป็นยี่ห้อหรูหรา ดูท่าเหมือนเป็นเจ้าของร้านเล็กๆ นัชชาคุยกับเขาสักนิด จึงรู้ว่า คนนี้มาฟ้องร้อง แต่แพ้ ตอนนี้คุณทนายปฏิเสธอุทธรณ์ เขาสิ้นหวังมาก อยากจะฆ่าตัวต่ย “คุณอย่าเพึ่งรีบ ฉันเป็นทนาย คุณมีเรื่องอะไรสามารถเล่าให้แนฟังได้” คนนั้นตกใจไม่น้อย “คุณเป็นทนาย?” “ใช่ค่ะ ”นัชชาดึงใบรับรองการทำงานให้เขาดู ในตอนนี้ได้ก้าวใกล้เขานิดๆ “ดูสิ” “เตนัทลอว์เฟิร์ม...”ผู้ชายนั้นอ่านออก พอผ่อนคลายได้สักนิดแล้วรีบระมัดขึ้น “คุณเป็นเจ้าหน้าที่เตนัทลอว์เฟิร์มหรือ” ขนาดนี้ นัชชาโทรหาแก๋ตอนที่ผู้ชายนั้นอ่านใบรับรองของเธอ เธอใส่มือถึงเข้ากระเป๋า ไม่รู้ว่าจะติดสายไหม แล้วคุยต่อกับผู้ชายนั้น “ใช่ค่ะ แล้วคุณ....อ้าว” ยังพูดไม่เสร็จ ผู้ชายคนนั้นกระโดดลงรั้ว เดินตรงๆมา อีกไม่นานก็ได้จับเธอไว้ “ทนายที่ผมหาก็คือทนายของเตนัทลอว์เฟิร์ม พวกแกรับเงินแล้วไม่รับผิดชอบ” นัชชาประหลาดใจ ไม่คิดว่าจะเป็นผลการแบบนี้ ยังไม่ทันจะหนีไปก็ถูกจับมาถึงริมรั้ว ตึกสูง58ชั้นทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว