已经是第一章了
ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน
ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน
คนที่เธอจะต้องจับมือร่วมเดินไปทั้งชีวิตนี้กลายเป็นคนปัญญาอ่อนที่มีโรคประหลาดพระเจ้า
อานซินไม่ได้หลับทั้งคืนจนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่างถึงได้เดินกลับไปที่ห้องอย่างเงียบๆเธอข่มใจก่อนจะเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง
เละไปทั้งห้องของที่เคยอยู่บนโต๊ะต่างร่วงมากองที่พื้นทั้งหมดสุดท้ายคุณชายรองวี่ที่อาละวาดก็สงบลงนอนขดตัวนิ่งอยู่ที่มุมตรงนั้น
เสื้อผ้ายับเยินผมเผ้ายุ่งเหยิงหัวและแขนต่างเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดหากไม่ได้เห็นว่าหน้าอกเขากำลังขึ้นลงอย่างสม่ำเสมออานซินก็คงคิดว่าเขาได้ตายไปแล้วเป็นแน่
เมื่ออานซินแน่ใจว่าเขาสงบลงแล้วจึงยกผ้าห่มที่ร่วงอยู่บนพื้นคลุมร่างที่สั่นเทาของเขา
ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ถูกทอดทิ้งและถูกใช้งานอย่างน่าสงสารไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด
ภายหลังเกิดอะไรขึ้นอานซินเองก็จำไม่ได้เพราะเธอเหนื่อยจนหลับไปรู้เพียงว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าที่สองคุณชายรองแห่งตระกูลวี่ก็ไม่อยู่แล้วภายในห้องที่ว่างเปล่านี้มีเพียงเธออยู่เพียงคนเดียว
อานซินซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่อบอุ่นโดยไม่ขยับแม้แต่น้อยพิจารณาห้องที่เละและนึกไปถึงเรื่องราวของเมื่อคืนวานวี่เฉิงที่เอาแต่กินช็อกโกแลตโง่ๆอยู่ในงานแต่งโรคประหลาดๆในคืนงานแต่งของวี่เฉิงโรคประหลาดที่น่ากลัว
ไม่ใช่ว่าเธอชอบนอนแต่เป็นเพราะไม่อยากจะลุกขึ้นไม่อยากจะออกจากห้องและไม่อยากไปเจอหน้าคนของตระกูลวี่
ใบหน้าฝังลงไปกับหมอนที่นุ่มและอบอุ่นอานซินได้กลิ่นที่พิเศษมันเป็นกลิ่นของชายหนุ่มกลิ่นของเด็กโง่เธอพบว่าตัวเองไม่รังเกียจมันแม้แต่น้อยทั้งยังชอบมันเสียด้วย
เมื่อเทียบกับกลิ่นกายของหลันหยางเธอกลับชอบกลิ่นหญ้าธรรมชาติแบบนี้มากกว่าสบายๆไม่ดูโอ้อวดและไม่ฉุนจมูกดี
ในตอนที่อานซินกำลังเคลิบเคลิ้มทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกเป็นสาวใช้ที่ดูมีอายุประมาณห้าสิบปีใบหน้าซูบผอมและไร้ความรู้สึกเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอที่ชั้นหนึ่งในเมื่อคืนสาวใช้ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ“คุณหญิงรองควรลุกได้แล้วนะคะอย่าให้ทุกคนในบ้านต้องมารอคุณเพียงคนเดียว”
น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉกเช่นใบหน้าของเธอ
ไม่มีเคาะประตูไม่มีไถ่ถามคุณชายรองวี่สำหรับคนในบ้านนี้คือตัวอะไรกันกับคุณชายรองของบ้านยังขนาดนี้แล้วกับเธอล่ะจะมีอะไรรอคอยอยู่ข้างหน้ากัน
“ก็บอกพวกเขาไปว่าไม่ต้องรอฉันจะนอนต่อ”อานซินคลุมโปงอยู่ในผ้าห่มอีกครั้ง
สาวใช้เองก็ไม่ยอมถอย“เจินจูช่วยคุณหญิงเปลี่ยนชุด”
“ได้ค่ะพี่เหลียง”สาวใช้อีกหนึ่งคนที่เดินตามหลังพี่เหลียงมาวางเสื้อผ้าในมือลงและกระชากผ้าห่มของอานซินจนหล่นไปด้านข้าง
อานซินทั้งโกรธทั้งร้อนรนคนใช้ที่นี่จะไม่สนใจฟังคำสั่งของเจ้านายเลยรึกล้าดีอย่างไรมากระชากผ้าห่มของคุณหญิงรองแบบเธอในตอนที่กำลังจะโวยวายแต่คิดไปคิดมาเธอว่าช่างมันเสียดีกว่าเพิ่งจะวันแรกเท่านั้นปล่อยให้สงบไปก่อนดีกว่า
อานซินล้างหน้าแปรงฟันด้วยสีหน้าเฉยชาเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่สาวใช้ส่งมาให้เป็นชุดกระโปรงโบราณๆที่เนื้อผ้าธรรมดาเมื่อยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกเธอก็เห็นรอยช้ำแดงก่ำที่หน้าผากเป็นฝีมือของวี่เฉิงที่ให้เธอมาเมื่อคืนวาน
ไม่แปลกใจที่จะปวดไปทั้งเช้า
เธอเดินตามหลังพี่เหลียงลงมายังชั้นหนึ่ง
ห้องรับแขกชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนอานซินรู้เพียงว่าเป็นเครือญาติของตระกูลวี่เท่านั้นฝ่ายหญิงงดงามฝ่ายชายก็เสน่ห์เหลือล้นแต่ภายในจำนวนนั้นคนที่ดูแล้วเสียสายตาที่สุดคือสามีปัญญาอ่อนของเธอที่ตอนนี้นั่งน้ำหูน้ำไหลอยู่บนพื้นด้วยความโศกเศร้าราวกับเธอได้ตายจากไปแล้ว
已经是最新一章了
加载中
