บทที่3 ผู้ชายลี้ลับปรากฏตัว

บทที่3 ผู้ชายลี้ลับปรากฏตัว กลับไปยังบ้านพักของตัวเอง รินรดาก็ร้องไห้หนักมากเเล้ว คิดถึงเเม่ที่ตายไปเเล้ว เเละยังมีสิ่งที่ตัวเองต้องเเบกรับมาหลายปีนี้ เเม้เเต่ความสุขสุดท้ายก็ถูกเเย่งไป เธอร้องไห้หนักมาก ร้องไห้จนไม่มีเรี่ยวเเรง เเล้วค่อยๆหลับไป อาจจะเป็นเพราะว่าร้องไห้นานเกินไป หลอดเสียงไม่ค่อยสบาย รินรดาตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก ปฏิกิริยาเเรกของเธอ ก็คือข้างๆของเธอมีร่างของผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ ลมหายใจอุ่นๆเป่าอยู่บนหน้าเธอ ในความมืดมองไม่ออก ในใจเธอกลัวมาก เสียสติไปพักใหญ่ ผลักคนคนนั้นออก “ตื่นเเล้วหรอ?” เสียงของผู้ชาย “นายเป็นใคร?” ตัวของรินรดาเเน่นเกร็ง ถามอย่างระวัง “ออกไปนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนมาช่วย!” เขาไม่เร่งไม่รีบ ไม่กลัวว่าเธอจะร้องออกมาเลย มองเธอดูความรู้สึกเรียบเฉย “ อยากเเก้เเค้นมั้ย? ผมช่วยคนได้” เหมือนกันสิ่งที่เธอเจอทั้งหมด ผู้ชายคนนี้ก็รู้หมด รู้ทุกอย่างของเธอ เเก้เเค้น? ใช่ เธออยากเเก้เเค้น! เเต่ว่าในตอนนี้ที่เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอก็ไม่กล้าที่จะเชื่อเขาอย่างง่ายดาย “ตกลงนายเป็นใครกันเเน่? นายอยากจะทำอะไร?” “เธอไม่ต้องรู้ว่าผมเป็นใคร เเค่บอกผมมาว่าอยากเเก้เเค้นมั้ย จะปล่อยคนที่ทำลายเธออยู่อย่างสุขสบาย เเต่เธอกลับต้องมาร้องไห้เสียใจคนเดียว เธอยอมหรอ?” ถึงเเม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เเต่คำพูดของเขาก็พูดถึงสิ่งที่ต้องการ เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่ใจดีมากเกินไป ยอมทุกอย่าง ไม่เคยรู้ว่าเรื่องอะไรต้องเอาคืน เเต่ว่าวินาทีนี้ เธออยากจะเอาคืนสองเเม่ลูกนี้อย่างบ้าคลั่ง! เเต่ว่าเธอคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้ สองเเม่ลูกนี้มีพ่อคอยปกป้อง ก็เลยไม่กลัวอะไรเลย “ทำไมนายถึงมาช่วยฉัน? นายอยากได้อะไรจากตัวฉัน?” รินรดารู้ค่าราคาของการเเลกเปลี่ยนดี ไม่มีใครช่วยเธอโดยไม่หวังผล ผู้ชายคนนนั้นค่อยๆกะพริบตา ยิ้มตรงมุมปาก “ ผมต้องการให้เธอช่วยมีลูกให้ผม” ในขณะที่พูด ผู้ชายคนนั้นก็กักเเขนของรินรดาไว้ กักตัวเธอไว้เเน่นกว่าเดิม “ไอ้บ้า!” หน้าของรินรดาเเดง พอจะไล่ผู้ชายออกไป ยังไม่ทันได้ขยับ ก็โดนปากของผู้ชายปิดปากไว้ จูบของเขาดูเอาเเต่ใจ ในขณะที่ปากเเละฟันของเขาขยับ ทำให้ใจเธอเต้นเเรงขึ้น ทำให้เสียจังหวะการเต้นไปเลย กลิ่นหอมเบาๆลอยมาเเตะจมูก รินรดาก็เริ่มเคลิ้มตาม เธอดันเขาไปทั่ว การกระทำที่ดูกลับเเบบนี้ ยิ่งทำให้เพิ่มความอยากเข้าไปอีก ก็ยิ่งเริ่มรุนเเรงขึ้น รินรดาดันเขาออก กัดปากของเขาไว้ “ซือ____” กลิ่นคาวในปาก ผู้ชายได้รสของกลิ่นคาวของเลือด ในเเววตาก็เริ่มมีความโกรธ “เพิ่งจะเจอกันไม่นาน นิสัยก็ร้ายขึ้นขนาดนี้? ดูเหมือนว่าผมควรจะช่วยเธอรำลึกสักหน่อย ครั้งที่เเล้วเธอทำได้ดี ทำให้ผมคิดถึงมัน” หมายความว่าอะไร? หรือว่าผู้ชายที่อยู่ในคลิป เอาครั้งเเรกของเธอไป ก็คือผู้ขายที่อยู่ตรงหน้านี้? “ไอ้ชั่ว นายทำลายฉัน! ทำลายความสุขของฉัน!” รินรดาตะโกนด้วยความโกรธ ผู้ชายโกรธมาก “นังผู้หญิงโง่ ศัตรูที่เเท้จริงของเธอคือสองคนนั้น ไม่ใช่ฉัน!” การต่อต้านของรินรดาทำให้ความอดทนของเธอหมดลง ในเมื่อปลอบประโลมเธอไม่ได้ อย่างนั้นก็นอนกับเธอเเทน! ผู้ชายฉีกเสื้อเธอออก จูบบนตัวเธออย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายก็ค่อยๆเข้าไปในตัวเธอ พี่ประสบการณ์ครั้งที่หนึ่ง เขาก็รู้ที่ส่วนบนร่างกายของเธอ ก็สามารถปลุกไฟในตัวเธอได้ ทำให้เธอมีความสุข เเล้วก็ไม่สามารถหยุดได้ คืนนี้ สำหรับรินรดาเเล้ว มันช้ามาก เธอเหมือนกับปลาที่ตายเเล้ว ที่โดนผู้ชายคนนี้ผลิกไปผลิกมาทอดครั้งเเล้วครั้งเล่า ทำทำให้หมดเเรง สุดท้ายก็สลบไป วันที่สองตื่นขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่เเล้ว เธอไม้คิดว่าผู้ชายคนนี้จะช่วยอะไรเธอได้มาก เเต่เเค่กดทับซ้ำตรงเเผลเดิมเธอเท่านั้น รินรดานั่งอยู่บนเตียง เหม่อไปสักเเป๊ป หันหน้ามาเห็นมีกระดาษวางอยู่บนหัวเตียง เเละยังมีบัตรเครดิตใบหนึ่ง “ที่รัก ผมมีงานต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน คิดถึงผมก็โทรหาได้ตลอด อยากซื้ออะไรก็รูดบัตรเอา อย่าทำให้ตัวเองไม่สบายใจ” พอดูจบ บนหน้าของรินรดาก็เเสดงถึงการดูถูก นี่ถือว่าอะไร? ค่าตอบเเทนหนึ่งคืนหรอ? ภายใต้การถูกทำร้าย เหลือไว้เพียงความสงสาร น้ำตาก็ไหลลงมากะทันหัน เธอทำอะไรผิด ทำไมต้องเจอกับเรื่องเเบบนี้ ทำไมฟ้าถึงไม่ยุติธรรมกับเธอเลย! เเต่ว่า เธอจะล้มลงไม่ได้ พอผ่านไปไม่นาน เธอต้องลุกขึ้นยืนใหม่ให้ได้ เธออยากจะลุกขึ้นจากเตียง เเต่รู้สึกว่าปวดทั้งตัว เเล้วก็หมดเเรงล้มลงไป ความรู้สึกที่ถูกรวมเก็บขึ้นมาใหม่ ทำให้เธออับอายมาก เเละในเวลานี้ ก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ เธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู คนหญิงวัยกลางหน้าตาใจดีคนหนึ่งยืนอยู่ “คุณหนูรินรดา คุณติณห์รู้ว่าคุณตื่นมาตอนเช้าคงหิว กำชับให้ฉันมาส่งข้าวให้คุณ คุณต้องดูเเลสุขภาพดีๆ ลุกขึ้นเเละสู้ต่อไป” คุณติณห์ ก็คือผู้ชายคนเมื่อคืน? รินรดาคิด ผู้ขายคนนี้ทำลายเธอ เเต่ก็ดูเเลเเละห่วงใยเธอ ทำให้รินรดารู้สึกสับสน เเละอาหารเช้าดีก็ดูจะดีมาก คงจะต้องเสียเวลาคิดนานเลย “คุณบอกฉันได้ไหม คุณติณห์คือใคร?” รินรดาจับมือของเธอเเล้วถาม คำถามของรินรดา ทำให้เธอทำสีหน้าที่ตอบยาก “ คุณหนูรินรดา คุณก็อย่าถามเลย คุณติณห์ไม่ให้ฉันพูด เดี๋ยวเขาจะบอกคุณเอง” พอพูดเสร็จ เธอก็รีบจากไปเลย เเละก่อนจะไปก็กำชับให้รินรดากินข้าวเช้า ไม่อย่างนั้นคุณติณห์ก็จะทำโทษ รินรดาดูเบอร์ที่เขียนในกระดาษ ในใจของเธอสับสน ไม่รู้ว่าควรโทรไปถามให้เเน่ใจดีไหม เเละขณะนั้น ก็เหมือนกับรู้ใจกัน โทรศัพท์ของรินรดาก็ดังขึ้น รินรดามองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่เเสดงบนหน้าจอ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้น