บทที่7 ความปลอดภัยของเธอสำคัญกว่าทุกอย่าง

บทที่7 ความปลอดภัยของเธอสำคัญกว่าทุกอย่าง “ไอ่คนทรยศ! พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานในบริษัทเเล้ว! เเกถูกไล่ออก!” อธิชาถลึงตา ตะโกนเสียงดังใส่ธีรโรจน์ ทำให้คนรอบข้างหัวเราะสมเพช “ผู้หญิงคนนี้ ทำไมไม่มีเหตุผลขนาดนี้” “จากการพูดเเละการกระทำ ก็คงไม่ใช่คนดี” คำพูดดของคนอื่น ทำให้อธิชาหน้าเสีย เธอเลยทำตัวอันธพาล “นี่เป็นเรื่องของตระกูลบวรพลของฉัน คงไม่ถึงกับต้องให้คนนอกอย่างพวกเเกมายุ่งด้วย?” “เเยกย้ายเถอะ เเยกย้าย ไปทำงานของตัวเองเถอะ!” คนที่อยู่ด้านนอกใส่เสื้อกาวน์สีขาวหัวหน้าเเผนก ตะโกนบอกคนที่ล้อมรอบอยู่ “ชิ” ผู้คนที่เเยกย้าย ก็เเสดงอาการดูถูกกับอธิชาที่ไม่มีเหตุผล “คุณผู้หญิง ผมทำงานให้กับบริษัทของท่านประธาน ไม่ใช่เเค่จ้องเล่นงานเเค่คุณคนเดียว” ธีรโรจน์พูดอย่างมีเหตุผล “หึ! อธิบายก็ไม่มีประโยชน์ ฉันเคยบอกเเล้ว นายถูกไล่ออกเเล้ว!” พออธิชาพูดจบ ก็จ้องที่รินรดา เเละก็ไม่ได้ยึดเยื้อกันต่อ หันไปทางห้องพักผู้ป่วยvipเเล้วเดินไป เพราะเวลาที่เร่งรีบ เธอต้องทำให้ทยากรเปลี่ยนการตัดสินใจ ไม่อย่างนั้นความพยายามของเขาทั้งสองเเม่ลูกก็คงจะสูญเปล่า “ธีรโรจน์ ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันเอง คุณเลยตกงาน”รินรดาพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “คุณหนูใหญ่ ไม่เป็นไรเลย บริษัทไม่ใช่ของเธอ ตอนนี้ทั้งบริษัทต่างก็ไม่ชอบสองเเม่ลูกนี้ บอกว่าพวกเธอไม่รู้เรื่องการจัดการบริษัท เเต่ก็มายุ่งเรื่องในบริษัทมากเกินไป” พวกรินรดาเองก็เข้าใจ สองเเม่ลูกก็คงเห็นว่าพ่อเหลือเวลาไม่มากเเล้ว อยากจะรีบเข้าไปจัดการบริษัท ทำให้บริษัทอยู่ในการดูเเลของตัวเอง “มีดีคนก็ช่วย ไม่มีดีคนก็ไม่ช่วย ฉันว่าสองเเม่ลูกนั้นก็คงจะไม่ได้สักกี่วันหรอก!” รินรดาพูดอย่างโมโห “คุณหนูใหญ่ พวกเราต่างก็หวังอยากจะให้คุณมารับช่วงดูเเลเรื่องในบริษัทต่อ ผมรู้ว่าคุณมีเมตตาใจกว้างกับผู้อื่น ขอเเค่คุณยอมที่จะรับช่วงต่อ ลูกน้องอย่างพวกผมก็จะรวมตัวกันอยู่รอบๆตัวคุณ ช่วยคุณ!” ครั้งเเรกเธอยังคงลังเลกับพินัยกรรมของพ่อ เเต่ว่าพอได้ยินธีรโรจน์พูดอย่างนี้เเล้ว ในใจของรินรดาก็ผ่อนคลายขึ้น ถึงจะพูดยังไง ก็คงจะไม่ปล่อยสองเเม่ลูกนั้นไปง่ายๆ บริษัทเป็นเลือดเนื้อชีวิตของพ่อ ไม่ควรปล่อยให้พวกเธอทำอะไรเด็ดขาด “อืม ความหมายของพ่อก่อนตายก็คือเเบบนี้ รอฉันมีเวลาไปคุยกับทนายไวทิน!” รินรดาพูด “คุณหนูใหญ่ คุณคิดเเบบนี้ก็ถูกเเล้ว อีกอย่าง ในช่วงเวลาที่ท่านประธานพักรักษาตัวในโรงพยาบาล พูดถึงบ่อยที่สุดก็คือพวกคุณสองเเม่ลูก ท่านรู้สึกผิดต่อพวกคุณจากใจจริงๆ อยากจะ อยากจะทดเเทนคุณ” “ฉันรู้” รินรดากดความรู้สึกเสียใจในใจไว้เเล้วพูด ก้าวต่อไปที่เธอกำลังคิดอยู่ก็คือ ต้องหย่ากับชฎายุก่อน เเล้วก็เอาเวลาทั้งหมดมาจัดการเรื่องบริษัทของพ่อ ในเมื่อทุกคนต่างสนับสนุนเธอ เธอเองก็มีกำลังใจในการรับช่วงต่อพ่อของเธอ ให้สองเเม่ลูกนั้นเสียเเผน “ฉันมีเรื่องนิดหน่อย ไปจัดการก่อนนะ กลับมาเเล้วจะไปหาทนายไวทิน” รินรดาพูด เเล้วเดินไปทางลิฟต์ “คุณหนูใหญ่ นี่จะไปไหน? ผมขับรถไปส่งคุณ!”ในระหว่างที่ ธีรโรจน์พูดอยู่ด้านหลังของเธอ ได้ฟังคำของธีรโรจน์ รินรดาก็หยุดเดิน คิดสักพัก “ขอบคุณนะ ฉันจะไปบริษัทของชฎายุ นายสะดวกที่จะไปส่งไหม?” “ไม่มีปัญหา เมื่อก่อนผมทำตามที่ท่านประธานสั่ง ต่อไปนี้คำสั่งของคุณก็คือคำสั่งของท่านประธาน”ธีรโรจน์ใช้เเววตาที่หนักเเน่นมองเธอ เเววตาที่เต็มไปด้วยความซื่อสัตย์ ในเเววตาของรินรดาก็ฉายเเววขอบคุณเเละชื่นชอบไม่น้อย ในสมัยนี้ทุกคนต่างก็ทำเพื่อกำไรผลประโยชน์กัน คนที่ซื่อสัตย์นั้นมีไม่มากเเล้ว ธีรโรจน์ขับรถพารินรดาไปส่งที่บริษัทของชฎายุ ในใจก็รู้สึกไม่ไว้วางใจ ก็เลยรออยู่ข้างล่างบริษัท ก่อนเข้าไป เขากำชับรินรดา “คุณหนูใหญ่ ถ้ามีเรื่องอะไรต้องบอกผมทันที” “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้พวกเขาคงยังไม่กล้าทำอะไรฉัน” “รินรดายิ้มออกมาอย่างสบายใจ หันหลังเดินไปทางห้องทำงานของชฎายุ เห็นร่างของรินรดาหายเข้าไปในบริษัทสนิคม พอหายไป เขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทร “ตุณติณห์ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้คุณหนูรินรดาปลอดภัยดี!”เสียงของเขาถ่อมตัวมาก “ อืม มีเรื่องอะไร ต้องบอกผมในเวลาเเรกเลย! อย่างอื่นผมยังไม่ยุ่ง ต้องเเน่ใจว่าเธอปลอดภัย!” เสียงในสายก็ดูเย็นชา เเต่สิ่งที่ได้ยินคือเขาอยากจะปกป้องคนที่อยู่ในใจของเขา