บทที่8 พวกเธอทำให้ฉันเกลียด

บทที่8 พวกเธอทำให้ฉันเกลียด พอรินรดาเคาะประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานของชฎายุ เห็นชฎายุนั่งอยู่บนเก้าอี้หนัง ร่างของสศิชาติดอยู่กับเขา เข็มขัดของชฎายุถูกเเกะออก มือของสศิชาก็ลูบไล้ไปทั่ว เเละสีหน้าของชฎายุก็มีความสุขมาก สองคนนี้หน้าไม่อายจริงๆ อยู่ในห้องทำงานก็ทนไม่ได้ เเละไม่ได้หลบเธอเลย “ทุเรศ!” รินรดาหันหน้าไป ด่าไปคำนึง “พี่คะ สิ่งที่พี่เห็นคงมากกว่าฉัน? เเล้วนี่จะทำทำไม? สศิชายิ้มอย่างสะใจ “รินรดา มาถึงขนาดนี้เลย เธอเเกล้งใสๆให้ใครดู?” ชฎายุพูดอย่างโมโห “ฉันเเค่เตือนพวกเธอที่นี่คือที่สาธารณะทำอะไรเกรงใจหน่อย ถึงเเม้พวกเธอจะหน้าไม่อาย ฉันก็ทำอะไรไม่ได้” รินรดาตอบอย่างเย็นชา “ดูสิ ชฎายุ เธอบอกว่าฉันหน้าไม่อาย! นายต้องจัดการเธอถึงจะถูก! เเละวันนี้ตอนเช้าเธอยังตบฉัน ฉันท้องลูกของนายเเล้ว เธอตบฉันเเละก็ตบลูกของเราด้วย!”สศิชาพูดอย่างออดอ้อน ครั้งนี้รินรดามาเอง เธอก็คงอยากจะยืมใช้ชฎายุ จัดการสั่งสอนรินรดา “ใช่หรอ? กล้าตบตีที่รักเเละลูก เธอเบื่อที่ได้มีชีวิตอยู่นานหรอ?” เเววตาของชฎายุโหดมาก เเต่รินรดาเองกลับไม่กลัว มองตามสายตาของชฎายุ “วันนี้ฉันมาเพื่อเซ็นใบหย่ากับนาย ถ้านายไม่อยากเซ็น ฉันก็ไม่มีเวลามาเล่นด้วย!” ในตอนที่ได้ยินว่าเอกสารหย่า ชฎายุเองหวั่นไหวบ้าง ในใจของเขาทั้งรักทั้งเกลียดรินรดา ตั้งเเต่รู้จักถึงเเต่งงาน ก็ไม่เคยมีอะไรกับรินรดา ในใจก็รู้สึกเสียดายเล็กน้อย “รินรดา เธอคิดได้เร็วขนาดนี้เลยหรอ?” สำหรับการที่รินรดาตกลงเซ็นใบหย่าเอง สศิชาเองก็เเปลกใจ เเละนี่ก็คือสิ่งที่เธอต้องการ “ฉันคิดได้ตั้งนานเเล้ว เเต่ว่าหน้าตาของเธอหน้ารังเกียจ ไม่อยากจะให้เธอได้ใจเร็วขนาดนั้น!” “เเก” สศิชาเก็บอารมณ์โกรธไว้ ยิ้มเเล้วพูดว่า “พี่คะ พี่คิดได้เเบบนี้ ทำให้ฉันเกรงใจจัง!” “บนโลกใบนี้ยังไม่เรื่องอะไรอีกที่เธอคิดว่าไม่ควรทำ? ฉันคงจะเกรงใจมาก” รินรดาพูดอย่างเยาะเย้ย “ในเมื่อพี่เป็นคนคิดบวกขนาดนี้ ฉันก็พูดดีด้วย! พวกเราก็เด็ดขาดหน่อย!” ในขณะที่สศิชาพูดอยู่ ก็เอาเอกสารสองฉบับออกมาจากลิ้นชักด้านข้าง เเละยังมีปากกาอีกด้ามหนึ่ง ยื่นมาตรงหน้าของรินรดา รินรดารับเอกสารมา ดูผ่านๆ เหมือนที่คิดไว้เลย ในเอกสารเเม้เเต่การทดเเทนตัวเองสักนิดก็ไม่มี เเต่ว่า รินรดาไม่ได้สนใจสิ่งนี้ ในใจสิ้นหวังเเล้ว เเล้วจะมาหวังอะไรกับเรื่องเเค่นี้? เเม้เเต่คิดรินรดาก็คงไม่คิด เซ็นชื่อตัวเองลงในเอกสารทั้งสองฉบับ ตัวเองเก็บไว้ฉบับนึง เเล้วอีกหนึ่งฉบับก็ยื่นให้สศิชา เห็นความเด็ดขาดของเธอ ชฎายุเองก็ตกใจเล็กน้อย เธอไม่เสียใจร้องไห้เลย เเละไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติม! สศิชารับใบหย่าที่รินรดาเซ็นเสร็จเเล้ว เปิดดู ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ “โตขนาดนี้ ฉันก็พึ่งเคยเห็นพี่ทำได้เด็ดขาดขนาดนี้ น้องอย่างฉันก็ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล ต้องจำได้มาร่วมเเสดงความยินดีล่ะ?” “ไม่ต้องเเล้ว ฉันไม่อยากดูพวกเธอเเสดงอันน่าเกลียดเเบบนี้ เเต่ว่า ฉันมีเรื่องจะถาม ทำไมพวกเธอถึงไม่ให้ฉันรู้ว่าพ่อป่วย?” พอฟังรินรดาพูดถึงตรงนี้ หน้าของสศิชาก็ลนๆ เเล้วก็ปกปิดมันลงไป “เธอ เธอไปเยี่ยวพ่อมา? พ่อพูดอะไรกับเธอ?” สศิชาจ้องถามเธอ “สศิชา เธอกลัวรึยัง? ถ้าเธอสองเเม่ลูกไม่ได้ทำอะไรไม่ดี เเล้วจะกลัวอะไร?” รินรดาตอบ “ตลกจัง! ฉันกลัวอะไร? เธอก็ไม่มีค่าอะไรกับพ่อเเต่เเรกเเล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยเธอออกจากบ้าน ไม่ถามเลย?” สศิชาพูด “พ่อทำยังไงกับฉัน ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เเต่ว่ามีบางเรื่อง ฉันก็ต้องเตือนเธอสองเเม่ลูก อย่างเล่นไฟลนตัวเองตาย!” รินรดาพูดเตือน คิดถึงสิ่งที่พวกเขาสองเเม่ลูกทำกับเธอ ก็ยังคิดถึงเรื่องที่พ่อเธอป่วย รินรดายิ่งรู้สึกว่าสองเเม่ลูกนี้ต้องมีเเผนการที่ใหญ่กว่านี้เเน่ ชฎายุอาจจะเเสดงตัวเป็นใครก็ได้ในนั้น