บทที่ 17 ความคิดที่ละเอียดอ่อนเล็กน้อย

บทที่ 17 ความคิดที่ละเอียดอ่อนเล็กน้อย ทันใดนั้นรินรดาได้สังเกตอยู่เรื่องหนึ่ง แม่อ้อยนี้รู้เรื่องทุกอย่างชัดเจนหมด แต่ถูกจ้างให้มาอยู่วิลล่าที่ไกลขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นคนเคยรับใช้ของ" คุณผู้หญิง"ที่เธอพูด รินรดารู้ว่า บ้านใหญ่โตทุกหลังล้วนมีเรื่องราวเยอะแยะมากมาย แม้แต่บ้านเล็กๆอย่างพวกเขา ก็ยังมีเรื่องอธิชาที่แย้งชิงมรดกกัน ฉะนั้นเธอจึงไม่ได้ถามต่อ แต่คือหยุดไว้เพียงเท่านี้ ไม่นานทั้งคนก็ได้เข้ามาถึงในห้อง แต่ติณห์กลับเข้ามาแล้วนั่งลงบนโซฟาอย่างเคยชิน แต่เวลานี้รินรดากลับรู้สึกอึดอัด เหตุเป็นเพราะเขา แต่แรกมีแค่เขากับแม่อ้อย ไม่ว่ายังไงแม่อ้อยก็เป็นผู้หญิง สองคนใช้ชีวิตขึ้นมาก็ไม่ได้รู้สึกว่าอึดอัด แต่ว่าติณห์นี่ นั่งอยู่ตรงนั้นตัวใหญ่มาก ทำให้คนอยากจะมองข้ามก็คงจะไม่ได้ แต่ตัวเองก็ดันอยากจะไปสนใจเขา เพราะว่าสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ ส่วนมากแล้ว มีความเกี่ยวข้องกับเขา ถึงแม้ว่ารินรดารู้ว่าตอนนี้ตัวเองโกรธ แต่แค่เวลาสั้นๆไม่กี่วัน เขาก็สูญเสียพ่อ แม้กระทั่งงานแต่งงานก็ไม่มี ถามชื่อเสียงของตัวเองยังถูกมองว่าลบ พอนึกถึงตรงนี้ รินรดาก็ได้โยนกระป๋องทิ้งลงไป เธอเลือกที่หนึ่ง ตำแหน่งแล้วนั่งลงไป แต่ว่าไม่อยากเจอหน้าติณห์ ฉะนั้นพอแม่อ้อยออกมาจากห้องครัวแล้วเห็นสถานการณ์แบบนี้ก็แทบจะ ทำเอาคางเธอตกลง ติณห์มองรินรดาไว้อย่างไร้อารมณ์ แต่รินรดาไม่ยอมที่จะมองไปทางติณห์ แม่อ้อยรู้ว่าเวลานี้ตัวเองควรจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร ดังนั้นเธอจึงวางกับข้าวที่อยู่บนมือลง และกะว่าจะกลับไปยังห้องครัว แต่กลับได้ยินติณห์พูด " กินข้าว ได้" และแน่นอนเขาพูดกับรินรดาอยู่ แต่แม่อ้อยกลับถอดหายใจ ยังดียังดี ตัวเองไม่จำเป็นต้องกลับไปยังห้องครัว ดังนั้นเธอจึงได้เช็ดมือ เดินไปบอกกับสองคนนั้นว่า"คุณติณห์ คุณรินรดา รับประทานอาหารได้แล้วค่ะ" รินรดาขยับแล้วขยับอีก ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร แม่อ้อยกำลังที่จะชี้ที่นั่งให้กับเธอ แต่ปรากฏเห็นว่าเธอไม่หันหน้ากลับมาเลยแถมยังหาที่นั่งนึงแล้วนั่งลงไปเลย ที่นั่งตรงนั้น! แม่อ้อยกำลังจะอ้าปากพูดแต่ก็ถูกติณห์ห้ามไว้ "ไม่เป็นไร" พอพูดเสร็จเขาเองก็เดินไปแล้ว นั่งลงตรงข้ามของรินรดา ถึงแม้ว่าจะกินข้าวเช้าแล้ว แต่ว่าตื่นมาก็ถูกทรมานด้วยทุกแบบ รินรดาหิวตั้งนานแล้ว หลังจากที่เห็นติณห์คีบตะเกียบขึ้น ตัวเองก็ได้รีบตักกับข้าวขึ้นมา แม่อ้อยเห็นว่าวันนี้ยกเว้นให้กับรินรดาหลายอัน ในใจก็เกิดสงสัยและขึ้นมา ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนรินรดาเป็นคนแบบไหนกันแน่? รินรดาหิวจนจะบ้าตายแล้ว กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย บอกเลยว่าฝีมือแม่อ้อยสุดยอดมาก แต่ติณห์กินแค่ไม่กี่คำ หลังจากนั้นก็ไม่จับตะเกียบอีกเลย แต่คือต้องรินรดาไว้โดยไม่ขยับเลย รินรดารู้ว่าคนนี้กำลังจ้องมองตัวเอง ในใจรู้สึกไม่โอเค ไอ้บ้า อย่าจ้องฉัน แต่พอนึกได้ว่าตัวเองมีเรื่องที่จะต้องขอร้องเขา คำหยาบคายคำนั้นก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไป รีบกินข้าวให้เสร็จ แล้วก็เช็ดมือเช็ดปาก หลังจากนั้นถึงจ้องติณห์ " เมื่อไหร่ถึงจะเจรจาเรื่องกันตอบแทนได้" ในเมื่อติณห์กลับมาแล้ว รินรดาก็ไม่อยากจะหลบหนีอีกต่อไป แต่อยากจะให้ติณห์ช่วย ติณห์ได้ยินแล้วหัวเราะ "เธอกินอิ่มแล้วหรอ?" รินรดาคิดว่าแบบนี้แล้วเขาจะพาเธอไปทำธุระ ใส่หัวรัวๆ "กินอิ่มแล้วๆ" เพราะหลังจากที่ติณห์แต่เห็นคำตอบนี้แล้วก็ยิ้มอย่างน่ากลัวขึ้น "แต่ว่าผมกินไม่อิ่มเลย" รินรดารู้สึกแปลกประหลาด "คุณกินไม่อิ่มก็กินสิจะจ้องฉันไว้ทำไมกัน" ติณห์ลุกขึ้นมาโดยที่เธอยังพูดไม่จบ แล้วได้อุ้มเธอขึ้นไปบนตึก รินรดาเพิ่งจะเข้าใจความหมายที่เขาบอกว่ากินไม่อิ่มหมายถึงอะไรแล้ว หน้าใบเล็กๆนี้ไม่มีสีเลือดอีกเลย มือก็เริ่มที่จะต่อต้าน "ปล่อยฉันน่ะ!ปล่อย!" ติณห์สนใจเธอที่ไหนกัน เขาได้จับแขนรินรดาไว้แน่นมาก เพื่อที่จะไม่ให้เธอหลุดพ้น หลังจากนั้นก็ได้เตะประตูห้องเข้าไป แล้วนำรินรดาโยนไปบนเตียง รินรดาถูกโยนจนรู้สึกไม่มีแรง. แต่พอรอเธอได้สติกลับมา ก็ลุกขึ้นจะหนี แต่ประตูถูกล็อคไว้อย่างดี และติณห์ก็ได้จับเธอกลับมาโยนบนเตียง รินรดาได้เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา "ฉัน... ฉันขอร้องคุณล่ะน่ะ อย่าทำแบบนี้เลย" รินรดาร้องขอให้เขาปล่อยเธอไป ตำแหน่งเธอในตอนนี้เพียงแค่ลุกตัวขึ้นมาก็ไม่สามารถที่จะทำได้ ไม่ใช่ว่าให้ติณห์เล่นเป็นของเล่นหรอ? ติณห์หัวเราะ " เธอรู้ข้อเสนอของผมนะ อืม?" พอหลังจากพูดเสร็จเขาก็ได้เอามือไปบิดตรงเอวรินรดาเบาๆ รินรดาก็ออกอาการเลยทันที ร่างกายเริ่มอ่อนตัวลง แม้กระทั่งขยับก็ไม่กล้า " นายทำอะไรกับฉันเนี่ย!" ติณห์เห็นว่าเธอไม่ดิ้นอีกต่อไป จึงได้ถอดเสื้อออกทีละชิ้นทีละชิ้นอย่างประณีต หรือจะบอกว่า ฉีก " ก็เคยทำกัน 2 ครั้งแล้ว ยังจะเอาอย่างนี้อีกหรอ?" ติณห์ได้ตบไหลรินรดา แล้วพูดต่อว่า "อยากจะหนี อืม?" รินรดาได้ยินคำสุดท้ายที่ถามกลับด้วยเบลอๆ ใบหน้าซีดไปหมด " คุณปล่อยฉันนะ!" "ฮาๆ"ติณห์ได้หัวเราะ รินรดารู้สึกว่าถึงแม้จะเป็นเวลานี้ เขาก็ไม่ได้ถอดหน้ากากของตัวเองออก หลังจากนั้นเธอก็อดนึกภาพที่จะอยากเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา เป็นเพราะว่าอัปลักษณ์จนไม่สามารถจะให้ผู้คนเห็นได้หรอ? แต่ไม่นาน เธอก็ถูกอ่อยจนไม่ทันได้สนใจโชคดี มือวางลงไปบนคอของติณห์โดยไม่รู้สึกตัว ขาก็ได้เริ่มงัดตรงเอวเขาไว้แบบไม่รู้สึกอะไร เขาเห็นลักษณะเธอแบบนี้แล้ว ถึงได้ยักคิ้ว มั่วมากจริงๆนะ ในใจของเขาแอบหัวเราะเยาะใส่ และเขาก็ไม่ได้เกรงใจกับเธอต่อไป เตรียมตัวลงไปตัด ทุเรศ! รินรดากัดฟันสู้ในใจ แต่เธอที่แท้จริง เพียงแค่นิ้วมือก็ไม่มีแรงที่จะขยับอีกต่อไป จากนั้นเธอจึงได้ถูกติณห์ทำตามใจอยาก แล้วก็ได้กลิ้งไปกลิ้งมาแบบนี้ ตอนบ่ายเวลาผ่านไปเร็วมาก ติณห์ได้อุ้มเธอไปล้างตัว แล้วพูดเสียงเบาข้างๆหูเธอว่า" ต่อไปอย่าคิดที่จะหนีอีกนะ" รินรดาคิดในใจว่าต้องเป็นเรื่องนี้แน่นอน แต่ว่าแม้กระทั่งแรงที่จะตีอกเขาก็ไม่มี ทำได้แค่เพียงพิงหน้าอกเขาไว้แล้วก็ ตกลงอย่างเสียงเบา "อืม" แม่อ้อยก็ได้หายไปตั้งแต่ที่รินรดาถูกจับขึ้นไปบนตึก แอบหนีไปแล้ว เพราะเธอรู้อยู่แก่ใจตลอดว่าเวลาไหนควรทำอะไร หลังจากนั้นเธอได้เข้าไปห้องเล็กๆห้องนึง ข้างในมีรูปภาพขาวดำอยู่รูปนึง เธอจุดธูปตรงหน้าให้กับรูปภาพ " คุณผู้หญิงคะ ครั้งนี้คุณหนูได้พาผู้หญิงกลับมาคนนึง ดิฉันดูแล้วรู้สึกคุณหนูชอบเธออยู่ไม่น้อย จากจุดที่นั่งเดิมที่ไม่เคยให้ใครยุ่งมาวันนี้ที่นั่งนั้นเธอกลับด้วยนั่ง ตอนเวลากินข้าวก็จ้องผู้หญิงเขาตลอด" " คุณผู้หญิงคะ คุณสามารถวางใจได้แล้วนะคะ" แม่อ้อยจ้องคนในรูปภาพนั้นที่เหมือนติณห์ ร้องไห้จนไม่มีเสียง ตอนเย็นหลังกินข้าวเสร็จติณห์ได้เรียกรินรดาเข้ามาในห้องสมุดของเขา แล้วก็นั่งลงอย่างสบายๆ จากที่รินรดาเคยมีประสบการณ์แล้วครั้งหนึ่งครั้งนี้เธอดูนิ่งกว่าเดิม เธอจ้องมองห้องสมุด ไม่เจอของแปลกๆในรอบๆ เห็นว่าติณห์ได้เปิดตู้ออก เอา......เอากระดาษออกมาปึกหนึ่ง รินรดาไม่รู้ว่าปราชญ์พวกนี้เอามาทำอะไรกันมองหน้าติณห์อย่างงง " นี่เป็นเอกสารร่วมมือ ผมแก้แค้นแทนคุณ คุณจะต้องคลอดลูกให้กับผม 1 คน" พอดีมาได้ยินคลอดลูกนี้ สมองเหมือนจะระเบิด แก้มก็เกิดแดงขึ้นมา "ลูก จะคลอดตอนนี้เลยหรอ? หลังจากได้ยิน ติณห์ได้ขมวดคิ้ว " คำว่าเธอไม่มีปัญหา คุณก็จะยิ่งไม่มีปัญหาอะไรเลย" "อืม......" รินรดาพยักหน้า เธอไม่อยากจะเป็นแม่เร็วขนาดนี้ " หลังจากที่เสร็จภารกิจในการร่วมมือแล้ว เรา เราก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก" เมื่อตอนเวลาพูดคำเหล่านี้ ติณห์ได้สะดุด เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรที่จะพูดแบบนี้ตั้งแต่ตอนนี้ รินรดาได้ยินคำสุดท้ายเหล่านั้น ก็พูดไม่ถูกว่าข้างในใจรู้สึกยังไง เหมือนกับใช้ค้อนตีเข้าไปในใจเธอไม่หนักไม่เบา ณ ตอนนั้นเธอแค่อยากจะแก้แค้น ไม่ได้อยากจะไปคิดอะไรอย่างอื่น ดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงเอาความรู้สึกแปลกประหลาดนี้มองข้ามไป " แน่นอน ก็ไม่ได้มีอะไรกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" เธอใส่หัว แล้วพูดต่อจากติณห์ " ถ้าอย่างนั้น ก็เซ็นชื่อเถอะ"ติณห์ได้ยื่นปากกาให้กับเธอ รินรดาเห็นว่าหลังจากที่ตัวเองคลอดลูกเสร็จแถมยังได้ค่าตอบแทนที่ดีมากๆ แต่มีเพียงอย่างเดียวก็คือ เธอกับเด็กคนนั้นจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก พอเห็นถึงตรงนี้ ปากกาที่รินรดาถือไว้ก็ไม่ได้เซ็นลงไป "เป็นไร?" ติณห์ดูท่าทางเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไร จึงถามเข้าไปอย่างแปลก "ตรงนี้" รินรดาชี้ไปตรงข้อตกลงที่ไม่ยุติธรรม " ฉันไม่เอาเงินพวกนั้นก็ได้ แต่ให้ฉันมาดูลูกทุกๆเดือนได้ไหม" ติณห์ไม่ได้บอกว่าได้ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าไม่ใช่ รินรดาเห็นหน้ากากที่เย็นชานั่นแล้ว ก็เหมือนรู้แล้วว่าไม่มีความหวังอะไร เมื่อเธอกำลังจะก้มตัวลงไปเซ็นนั้น ติณห์ก็ได้พูดขึ้นมาว่า "ได้" ในวินาทีนั้น รินรดาสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที " นายพูดจริงใช่ไหม?" ติณห์ส่ายหัวด้วยสีหน้าที่จืดชืด ในวินาทีที่เขาพูดออกมานั้นเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่รินรดาได้กินยาตั้งสติแล้ว จึงเซ็นชื่อตัวเองลงบนเอกสารอย่างไว้วางใจ "อืม" ติณห์ได้เอาเอกสารมาตรวจดูอย่างละเอียด แล้วแบ่งออกเป็น 2 ฉบับเก็บไว้ และได้เอาอีก 1 ฉบับให้กับรินรดา ให้เธอเก็บรักษาไว้ รินรดาเห็นว่าลูกคนแรกของเธอมาโดยการถูกเซ็นสัญญา ในใจมีความรู้สึกเสียใจที่พูดไม่ได้ แต่ว่าเธอจะไม่แสดงมันออกมาต่อหน้าติณห์ ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บเอกสารไว้ ด้วยสีหน้าที่จืดชืด "พรุ่งนี้ แต่งตัว แล้วไปกับผมที่บริษัท" เพราะหลังจากที่รินรดาได้ยินแบบนี้แล้วก็รู้สึกอึ้งไปเลย มองหน้าติณห์อย่างไม่เข้าใจ "แก้แค้น" รินรดาคิดอยู่ในใจสักแป๊ป ติณห์อาจจะมีวิธีจัดการเขาแล้วก็ได้ ดังนั้นจะได้ตอบตกลง " ฉันขอถามหน่อยนะ นี่คุณกำลังจะทำอะไรหรอ?" บางทีเป็นพวกองค์กรผิดกฎหมาย ตัวเองไม่ไปด้วยนะ "เคยได้ยินบริษัทสัวเทียนมั้ย?" รินรดาได้ยินชื่อนี้ ตาถึงกับโตเลย " แน่นอนเคยได้ยิน"