บทที่ 18 เส้นทางการแก้แค้นเริ่ม

บทที่ 18 เส้นทางการแก้แค้นเริ่ม "งั้นก็โอเค พรุ่งนี้เช้าไปกับผม" " แล้วฉันต้องเตรียมพร้อมอะไรไหมคะ?" รินรดาถาม หวังว่าติณห์จะให้คำตอบกับเธอ เพราะยังไงเธอก็ยังเป็นนักศึกษาที่เพิ่งจบออกมา ยังไม่เคยมีประสบการณ์อะไร "ไม่ต้อง ไปแบบนี้แหละ" ติณห์ได้มองทั้งตัวเธอ เขาก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไร รินรดารู้สึกโล่งอกไปที อยากจะถามว่าฉันไปทำอะไรหรอเห็นติณห์ลุกขึ้นมาอย่างดุเดือด เธอก็ได้ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว "เป็นไรคะ?" " ดึกมากแล้ว นอน" รินรดาไม่เคยนอนเช้าขนาดนี้มาก่อน เห็นว่าติณห์นอนเช้าขนาดนี้ ก็รู้สึกอึ้ง แต่ว่าไม่ช้าเธอก็ได้นึกถึงปัญหานึงขึ้นมา "คุณนอนไหน?" ติณห์จ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา "ข้างห้องเธอ" พอได้ยินว่าเขาไม่ได้นอนกับตัวเอง รินรดาก็โล่งออกไปทีในใจ จากนั้นเธอก็เต้นสะบัดมือแล้วเดินออกไปอย่างมีความสุขในใจ เดินช้าๆ วินาทีต่อมา เหมือนรู้ว่าข้างในใจเธอกำลังทำอะไรอยู่ จึงได้หันหน้าไปหาเธอแล้วจ้องตาเธอ หลังจากนั้นถึงจะจากไป ไม่ว่ายังไง ไอ่คนที่ชอบกินคนนี้ก็ได้จากไปสักที และอีกอย่างเขาก็ไม่ได้เรียกตัวเองออกไป รินรดาจึงถือโอกาสนี้เดินเล่นๆที่ห้องสมุดเขา เธอเห็นว่าตรงรางสมุดมีกระดาษเสียบไว้หนึ่งใบ เธอได้รู้สึกว่าในนี้ต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ และแล้วเธอได้ล็อคประตูห้องสมุดไว้เงียบๆ หลังจากนั้นก็หยิบกระดาษนั้นออกมาอย่างระมัดระวัง แกะออกมาดู เป็นรูปวาดคน ไม่รู้ว่าทำไม รินรดามองรูปนี้แล้วรู้สึกแปลก แต่ว่าเธอก็พูดไม่ออกว่าแปลกตรงไหน และในเวลานี้ จะได้ยินเสียงแม่อ้อยดังขึ้นมาจากบันได แย่แล้วแย่แล้ว รินรดาเอากระดาษเก็บไว้ที่เดิมเหมือนกับขโมย แล้วเปิดประตูห้องสมุดออกอย่างนี้เงียบๆ ตอนเธอเดินออกไปเจอแม่อ้อยพอดีที่ตึก "คุณรินรดา" แม่อ้อยเห็นว่าเธอเดินออกมาจากห้องสมุดจึงมีความตกใจ คุณหนูไม่เคยให้ใครเข้าห้องสมุดเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมคุณหนูยอมเธอแล้วยอมอีก พ่อแม่อ้อยนึกถึงตรงนี้ สายตาที่มองรินรดาก็รู้สึกแปลกๆ เป็นเพราะว่าฟ้ามืดเร็ว เมื่ออยู่ใน ภายใต้แสงสี รินรดาไม่ได้เห็นสายตาที่แม่อ้อยดูเธอ " สวัสดีตอนเย็นค่ะแม่อ้อย" รินรดาทักทายอย่างมีมารยาท หลังจากที่ได้กล่าวทักทายกับแม่อ้อยแล้ว เธอก็เดินเข้าห้องไปอย่างรู้สึกผิด และแม่อ้อยก็ไม่ได้ห้ามเธอ เพียงแค่ส่งเสื้อผ้าที่ต้องใส่ในวันพรุ่งนี้ของติณห์ไปให้ เธอไม่ได้ถามว่าติณห์กับรินรดาไม่ได้นอนด้วยกัน และไม่ได้ถามด้วยว่าทำไมติณห์ถึงไม่ยอมเอาหน้ากากออก เธอแค่ทำตามหน้าที่ในส่วนที่เธอต้องรับผิดชอบ เช้าวันที่ 2 เมื่อตัวเองตื่นขึ้นมา พอนึกถึงตัวเองต้องไปทำงาน รินรดามีความตื่นเต้นที่พูดออกมาไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงไปแต่งหน้าแต่งตาในห้องน้ำ ใช้เวลานานพักใหญ่ถึงจะเดินลงมา ติณห์เห็นว่าเธอใส่ชุดไว้เต็มยศ ก็ไม่รู้ว่าใครซื้อให้เธอ ถ้าคิดว่าอาจจะเป็นแม่ๆ แต่งหน้าลุคทำงานอย่างละเอียดอ่อน ถึงกับจำไม่ค่อยได้เลย พอตื่นเช้ามาเขาก็ได้เอาหน้ากากใส่ไว้บนหน้า ดังนั้นจนถึงทุกวันนี้ รินรดาก็ยังไม่เคยเห็นหน้าเป็นๆของเขา เมื่อเธอได้ยินเสียงพูดเบาๆของเขาดังขึ้นนิดๆ ใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้น ตัวเองเหมือนกับไม่ได้แต่งตัวแบบนี้มานานแล้ว และไม่รู้ว่าจะมีผลลัพธ์อะไรหรือเปล่า ดังนั้นเธอจึงใช้สายตาเพื่อถามแม่อ้อยก่อน หลังจากที่ได้ความถูกต้องของเธอแล้ว จึงวางใจแล้วนั่งลงมา แต่ติณห์นี่ซิ ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้แล้ว ไม่ค่อยอยากจะให้เธอไปบริษัท แต่อยากจะจับเธอซ่อนตัวไว้! ติณห์อึ้งกับความคิดของตัวเอง จึงรีบดื่มน้ำเข้าไป รินรดาก็กินข้าวอย่างเงียบสงบ แต่ในขณะเวลาเดียวกัน เธอก็ได้แอบมองติณห์ และไม่รู้ว่าตัวเองจะถูก จัดไปในแผนกไหน ตอนเรียนมหาลัยตัวเองเรียนการจัดการ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีประโยชน์หรือเปล่า พอถึงตรงนี้ เธอก็ได้วางช้อนลง ในเวลาที่เธอกำลังจะสอบถาม แต่ก็ถูกติณห์พูดแทรกขึ้นมา " เวลากินห้ามพูดเวลานอนคุย" ข้างในใจรินรดาได้เหลือบตาขาวขึ้นมา หื้ม! ไม่พูดก็ไม่พูด! หลังจากที่รับประทานอาหารเช้าเสร็จ รินรดาก็ได้ตามติณห์ไปยังบริษัท นี่เป็นบริษัทสัวเทียนหรือบริษัทของแม่เขา ภายใต้ของบริษัทมีบริษัทเล็กๆน้อยๆมากมาย และบริษัทที่ติณห์พาไปไม่ใช่บริษัทของแม่เขา แต่เป็นบริษัทย่อยในภายใต้ " พาฉันมาที่นี่ทำอะไร?" "ทำงาน" ติณห์ตอบกลับ แล้วเดินหน้าเข้าไปยังห้องทำงาน รินรดาทำอะไรไม่ได้ จึงเดินตามขึ้นไป พอถึงห้องทำงานติณห์ก็เอาเอกสารปึกหนึ่งให้เธอไปปริ้นอย่างคล่องแคล่ว วินาทีนี้รินรดาทนไม่ไหว"นายอยากให้ฉันทำอะไรกันแน่?" ปริ้นเอกสารอะไรพวกนี้ เป็นหน้าที่ของเลขาไม่ใช่หรอ? " ยังดูไม่รู้เรื่องอีกหรอ?" ติณห์ให้คางส่งสัญญาณให้กับเธอที่จับเอกสารไว้ในมือ " เลขาสิ" เห็นว่าเขาจะให้เธอเป็นเลขาจริงๆ รินรดาโกรธจนเกือบจะเอาเอกสารที่อยู่ในมือโยนออกไป แต่ในที่สุดเธอก็แค่คิด พอฟังว่าตัวเองต้องปริ้นเอกสารออกมากี่ชุดแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ออกไปปริ้นเอกสาร ด้วยความเชื่อฟัง พอหลังจากกลับมา ติณห์ก็ใช้งานเธอคล่องแคล่ว ให้เธอไปแจ้งกับผู้จัดการสองสามรายกันนี้ อีกสักครู่จะประชุม รินรดาแอบบ่นในใจ ตอนแรกคิดว่าเขาถูกนามเป็นคนชาย แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนใช้ที่น่าสงสารแบบนี้ บริษัทสัวเทียนที่ใหญ่ขนาดนี้ เขาเนี่ยกำลังสั่งตัวเองที่อยู่ในที่แคบๆเหมือนกับอยู่ใน เปลือกหอยทาก เฮ้อ น่าสงสารจริงๆ รินรดาถอดหายใจ หลังจากนั้นก็ตั้งใจไปทำงานตามที่เขาสั่ง ผู้จัดการรายงานเหล่านั้นได้ยินเขานานแล้วว่า 2-3 วันนี้ประธานจะมาที่ห้องทำงาน รออย่างตื่นเต้นมาตั้งนาน สุดท้ายก็ได้คอยถึงคนมาส่งข่าว " หลังจาก 5 นาที ประชุมกันที่ห้องประชุม พอคิดถึงความน่ากลัวของประธานนั้นแล้ว คนเหล่านี้ก็ได้เอามือตีไปยังกลางออก แบบกลั้นไม่ไหว พระเจ้าคุ้มครอง ให้ปล่อยพวกเขาไปเลยเร็วๆ หลังจากที่เธอได้ไปส่งเขาเสร็จแล้ว เธอก็ได้ไปเอาเอกสารวางลงบนโต๊ะทำงานตามที่ติณห์สั่ง ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ " ไปกับผม" และแล้วเธอก็นั่งลงมา แล้วได้ยินเสียงพูดของติณห์ จึงได้ตามไปด้วยความไม่อยาก ที่จริงแล้วเลขาโคตรเหนื่อย พอมาถึงห้องประชุม เธอก็สังเกตเห็นว่าผู้จัดการของรายการทุกคนต่างก็นั่งลง จ้องดูตรงหน้า สายตาสั่นสะเทือน ไม่รู้เหมือนกันว่าติณห์ใช้วิธีสอนแบบไหน ถึงทำให้คนเหล่านี้เชื่อฟังกันมาก " บริษัทวาโรต้องการ ซื้อพวกเราไปเป็นแผนกโลจิสติกส์ของพวกเขา" รินรดาคิดไม่ถึงเลยว่าเพิ่งจะเริ่ม ติณห์ก็วางระเบิดให้ตัวเองแล้ว ถ้าตัวเองจำไม่ผิด บริษัทวาโร เป็นบริษัทของพ่อเธอ เกิดอะไรขึ้น อธิชากำลังจะทำอะไรกัน? รินรดาเหม่อลอย ไม่ได้ยินสิ่งที่ติณห์พูดต่อ " ในเมื่ออย่างนั้น เราก็ทำตามอย่างที่เขาต้องการ ทำให้เขาพัง เริ่มจากฝ่ายในของบริษัทใฝ่ในเขา" เมื่อตอนที่ติณห์พูดคำนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะใส่หน้ากากไว้ แต่ผู้คนฟังแล้ว ก็รู้สึกมีความ โหดเหี้ยม อยู่ในนั้น พอนึกถึงนิสัยปกติที่เขาทำงานแล้ว เราผู้จัดการก็ต่างรู้สึก ตัวสั่น และหลังจากที่รินรดาเหมือนร้อยเสร็จ เห็นว่าในห้องประชุมไม่มีคนอยู่แล้ว จึงรู้สึกแปลก " จบการประชุมแล้ว?" และแน่นอนคนที่เธอถามก็คือติณห์ที่นั่งอยู่ "ไม่อย่างนั้นแหละครับ?คุณรินรดา?" รินรดาสังเกต เมื่อไหร่ที่ติณห์เรียกเขาว่าคุณรินรดา นั่นก็แสดงให้เห็นว่าเขากำลังโกรธอยู่ "อืมก็เร็วดีน่ะฮา" ตอนแรกจะคิดว่า การประชุมแบบนี้จะใช้เวลาจะประชุมนาน หลังจากนั้น เล่นหน้าตาก็นึกได้กับสิ่งที่ติณห์พูดในเมื่อกี้นี่ "นายว่า บริษัทวาโรจะซื้อบริษัทนี้?" ติณห์ใส่หัว " แล้วนายจะทำยังไง นายมีสมบัติแค่นี้" ถ้าทำไม่ดีแม้กระทั่ง สมบัติไหนก็ไม่ได้ พอฟังมาถึงตอนนี้ติณห์จ้องเธอด้วยความแปลก แต่เขาก็ไม่ได้พูดความจริงออกมา แล้วพูดตามเธอลงไป " เเล้วจะมีวิธีอะไรล่ะ ก็ฉันมันกำลังน้อยนี่" พอรินรดาได้ยินคำพูดเหล่านี้ ในใจก็บ่นอยู่ แล้วนายจะบอกกับฉันอย่างมั่นใจว่าจะแก้แค้นแทนฉัน? สภาพเราตอนนี้จะแก้แค้นยังไง? "เธออย่ารีบ" มุมปากติณห์เกิดโค้งขึ้นมาอย่างแปลก เหมือนกับมั่นใจร้อยล้านเปอร์เซ็นต์ หลังจากที่รินรดาเห็นสภาพเข้าแบบนี้แล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่แอบถอดหายใจเล็กๆ รู้สึกตลอดว่าตัวเองขึ้นเรือชอบโกง หลังจากนั้นติณห์ก็ได้บอกเธอว่าบ่ายนี้จะมีคนคนมารับซื้อบริษัทมา เพราะว่าเป็นอธิชา ดังนั้นเธอจึงไม่สะดวกออกมาพบด้วย พอได้ยินชื่ออธิชานิ รินรดาเหมือนกับจะระเบิด ในใจเกิดมีไฟลุกขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ " แต่ว่าเธอสามารถไปดูที่ห้องกล้องวงจรปิดได้" ติณห์รู้ว่าเธอคิดอะไร ดังนั้นจึงบอกเตือนเธอ รินรดาไม่คิดเลยว่าเขาจะออกความคิดให้กับตัวเองด้วย ในเวลานั้นรู้สึกตกใจ "ค่ะ" ก่อนที่อธิชาจะมาถึง รินรดาก็ได้ไปบุกอยู่ในห้องกล้องวงจรปิดแล้ว เธอมองดูใบหน้านั้น ก็อดที่จะ ขึ้นไปตบเธอไม่ได้ ยังดีที่คุณกลัวรินรดามามั่ว ก็ได้สั่งให้ คนสองคนดูเธอไว้ จากนั้นตัวเองก็ไม่ได้เอาหน้ากากออก แล้วนำทางให้เธอเข้าไปยังห้องประชุม " ผู้จัดการอธิชา? คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะเรียกคุณแบบนี้ใช่มั้ยครับ?" อธิชาพึ่งขึ้นตำแหน่งไม่นาน บริษัทอื่นมากน้อยก็มีความไม่พึงพอใจกับเธอบ้าง มีเพียงผู้ชายคนที่ใส่หน้ากากนี้ สุภาพบุรุษ แถมยังเรียกเธอผู้จัดการอธิชา " อย่างนั้นฉันก็พูดตรงๆเลยนะ บริษัทของท่านบริหารต่อไปไม่ไหวแล้ว ให้บริษัทวาโรของเราเป็นคนซื้อไป แบบนี้พวกคุณก็อาจจะมีความหวังอยู่รอดขึ้นมาก็ได้" ว่าไปอธิชาทำไมถึงอยากมาซื้อบริษัทหอยทากนี้แหละ ที่จริงแล้วมีสาเหตุ เพราะว่าเธอเพิ่งขึ้นตำแหน่ง จึงต้องรีบหาที่พิงเหมาะสม ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของสศีชากับชาฎายุจะดี แต่ยังไงก็ตามก็ยังไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงจับตาจ้องบริษัทสัวเทียนขึ้นมา แต่เธอเองก็รู้ดี ว่าบริษัทสัวเทียนอยู่สูงเกิน คงจะไม่ร่วมมือ กับเธอง่ายๆแบบนี้หรอก ดังนั้นเธอจึงคิดว่า ซื้อบริษัทภายใต้ของพวกเขาก่อนหนึ่ง หลัง เผื่อว่าบริษัทสัวเทียน รู้ว่าตัวเองเป็นคนซื้อบริษัทของภายใต้ไป แบบนี้แล้วตัวเองก็จะมีสิทธิ์ที่จะยื่นข้อเสนอให้กับเขา อย่างที่ 2 ถ้าไม่ได้ ตัวเองก็สามารถใช้ชื่อเสียงของบริษัททัวเทียน แล้วไปหาที่พิง ดังนั้นวิธีนี้คิดไปคิดมา มีแต่ได้กับได้ อธิชามั่นใจกับความคิดตัวเองมาก แต่เวลานี้เธอไม่รู้เลยว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ ร่วมมือเป็นทีมกับ"รินรดา "ที่เป็นหนามในใจเธอแล้ว