บทที่ 235 ลางสังหรณ์พิเศษ

บทที่ 235 ลางสังหรณ์พิเศษ “ฉันตัดสินใจว่าจะออกจากวงการ” จาริณีบุ้ยปากบอก “ฉันช่วยจิดาภาได้อีกไม่กี่ครั้ง ต้องรีบคว้าโอกาสไว้” “อะไรนะ?” Rick ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจาริณีจะตัดสินใจอะไรแบบนี้ เขาคิดมาตลอดว่าเธอจะแสดงหนังจนอายุแปดสิบ เขาตะลึงงันไป “ทำไมล่ะ!” จาริณีพิงโซฟาแล้วตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ฉันก็อายุไม่น้อยแล้ว ควรแต่งงานมีลูกได้แล้ว......” Rick นิ่งงันไปทันที เขาเหมือนจะไม่รู้จักจาริณีอย่างไรอย่างนั้น กดศีรษะลงแล้วพูดด้วยเสียงที่ต่ำลงไปอีก “คุณยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครใช่ไหม? เคยคุยกับท่านประธานแล้วหรือยัง?” “ยัง รอให้เรื่องนี้ผ่านไปก่อนฉันค่อยหาโอกาสบอก” “แล้วหลังจากออกจากวงการล่ะ?” Rick ถามต่อ “อืม......หาคนที่ชอบสักคน ออกเดท แต่งงาน เป็นแม่บ้าน! เรื่องธรรมดาสำหรับคนทั่วไปแบบนี้ค่อนข้างจะยากสำหรับฉันนิดหน่อย” Rick ได้แต่มองเธอด้วยความสับสนวุ่นวายใจ เธอไม่ได้เป็นเพียงแค่ดาราใหญ่ที่เปล่งประกายเจิดจริสบนจอเท่านั้น แต่เธอก็เป็นคนธรรมดาด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะดูเป็นคนเย่อหยิ่งเย็นชาแต่เธอก็อยากจะมีวันเวลาที่สุขสงบเช่นกัน หลังจากผ่านความรู้สึกย่ำแย่เกินรับไหวไปแล้ว Rick ถึงได้รู้ว่าจาริณีเรียบง่ายกว่าที่พวกเขาคิดไว้มาก เมื่อต้องพบกับโชคชะตาที่เลวร้ายเธอก็พร้อมเผชิญหน้าโดยไม่ปริปาก เมื่อเดินออกจากห้องของจาริณี Rick รู้สึกว่าแสงอาทิตย์ในวันนี้ช่างแสบตาเหลือเกิน เขายกมือขึ้นบัง ใบหน้าไม่แสดงความผ่อนคลายขี้เล่นเหมือนก่อน เขามีท่าทีเหมือนตัดใจไม่ได้ อยากให้จาริณีกลับเข้าวงการ หลังจากนี้เค้าจะมองไปที่ใครดี? เพื่อที่จะจัดการเรื่องนี้เขาขับรถไปพบกับหญิงสาวเล่านั้น แล้วก็พบกับอุปสรรคตามคาด “ผมมาที่นี่เพื่อที่จะบอกพวกเธอว่า เค.เอฟพร้อมที่จะปกป้องศิลปินในสังกัดทุกวิถีทาง ดังนั้นเพื่อชื่อเสียงของทุกคนการถอยคนละก้าวดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” เขารออยู่หน้าประตูเป็นเวลานาน เพียงเพื่อจะได้รับคำตอบที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นถูกพันด้วยผ้าก๊อซอย่างหนาเกินเหตุ พูดด้วยรอยยิ้มเย็น “ฉันไม่สนใจค่าชดเชย ฉันต้องการให้จาริณีออกมาขอโทษ! ถึงขนาดติดอันดับค้นหามากที่สุด พวกคุณคิดจะจบก็จบง่าย ๆ เหรอ” Rick แค่ป้องกันไม่ให้เรื่องแย่ไปกว่าเดิม แบบนี้ถึงจะปกป้องจาริณีและไม่ทำให้จิดาภาถูกก่นด่า หลังจากที่พี่นัฎได้ข้อมูลจากต้นแหล่งก็รีบบอกจิดาภา “Rick นี่ร้ายกาจจริง ๆ ในสถานการณ์แบบนี้ยังสามารถหาข้อสรุปกับฝั่งตรงข้ามได้” สงสัยเธอคงต้องขอเรียนวิชาจาก Rick สักหน่อย “เพื่อเรื่องนี้ Rick ถึงกับยืนตากฝนอยู่สี่ชั่วโมง ไม่สบายไปแล้ว” จิรภาสที่อยู่ข้าง ๆ วางมือถือแล้วพูดขึ้น จิดาภาถึงกับตกใจ “เขา......เพิ่งทำแบบนี้เป็นครั้งแรก หรือว่าเคยทำแบบนี้มาก่อน?” ในสถานการณ์แบบนี้ ยังมีผู้ดูแลศิลปินที่ทุ่มเทให้กับศิลปินมากขนาดนี้อยู่อีกเหรอ? “จากที่ผมรู้ นี่น่าจะเป็นครั้งแรก ปกติเขาทำงานเป็นที่น่าเชื่อถือ แน่นอนว่าเรื่องที่ไม่ควรออกหน้าไม่มีทางออกหน้า ครั้งนี้ทำเอาผมงงไปเหมือนกัน” จิรภาสคิดถึงสไตล์การทำงานของ Rick โดยปกติแล้วตอบเสียงเบา จิดาภาเอามือเท้าคาง พึมพำกับตัวเอง “ทำไมฉันรู้สึกว่า Rick ไม่เหมือนเดิมกับจาริณีนะ?” “เขาไม่เคยมีท่าทีอะไรมาก่อน” “ฉันอาจจะคิดมากไปเอง” จิดาภาพูดขำ ๆ คิดอีกทียังไง Rick ก็เป็นผู้ดูแลศิลปิน การทำแบบนี้ก็พอจะมีเหตุผลอยู่ “พี่นัฎ ถ้ามีเวลาก็ไปดู Rick สักหน่อย ถือว่าไปปลอบใจเขาแล้วกัน” จิดาภาไม่คิดว่าเรื่องนี้จะง่ายอย่างที่คิด ถ้าเธอเป็นนมิตาจะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้เหรอ? นี่เป็นข้ออ้างที่จะกวนน้ำให้ขุ่นได้ดีที่สุด พี่นัฎคิดไปคิดมาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาตฤณ จิดาภาที่อยู่ข้าง ๆ ก็ขำแล้วพูด “คราวนี้เธอขอความช่วยเหลือจากคุณอย่างไม่เกรงอกเกรงใจแล้ว” จิรภาสไม่ได้พูดอะไร เรื่องแบบนี้เขาเห็นมาจนชินแล้ว ตฤณเป็นคนรักที่ไม่เลว ถ้าหากพวกเขาตกลงปลงใจกันได้เขาก็พร้อมที่จะเตรียมอั่งเปาซองใหญ่เพื่ออวยพร เมื่อแฟนสาวสั่งมา ตฤณก็รีบจัดการงานในมือให้เสร็จแล้วขับรถไปที่บ้านของ Rick หากคนที่มาเปิดประตูไม่ใช่ Rick แต่เป็นเด็กชายอายุประมาณสี่-ห้าขวบ เขาเงยหน้าขึ้นมองตฤณ แล้วหันหน้ากลับไปตะโกน “พ่อ มีแขกมา” พ่อ? ตฤณตกใจเมื่อเห็น Rick สวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากห้องครัว ดูไร้เรี่ยวแรง หน้าก็ซีดขาว น่าจะป่วยหนักไม่น้อย หลังจากตฤณเข้ามาในบ้าน เด็กน้อยคนนั้นนั่งเล่นอยู่แถวนั้นอย่างเรียบร้อย เขากระแอมออกมาหนึ่งครั้ง “ท่านประธานและภรรยาเป็นห่วงอาการของคุณเลยให้ผมมาเยี่ยม......” Rick พยักหน้า ตระหนักว่าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป “ลูกชายของผม ชื่อตรัณ” “ผมเป็นคนแรกในบริษัทที่รู้ว่าคุณมีลูกชายเลยสิ!” “อืม......” ความลับนี้ Rick ไม่เคยบอกใครมาก่อน ในวงการบันเทิง เขาไม่อยากเปิดเผยเรื่องครอบครัวมากเกินไปก็เพื่อปกป้องตรัณ Rick หมุนตัวกลับเข้าไปวุ่นวายกับงานในครัว ตฤณจึงได้มีโอกาสพิจารณาบ้านของเขา สมองก็คิดถึงสิ่งที่พี่นัฎย้ำเตือนเป็นพิเศษให้สังเกตว่า Rick มีท่าทีอะไรแตกต่างไป...... แต่บ้านของ Rick ก็มีเพียงแต่เสื้อผ้าเด็กและของเล่น มองอะไรไม่ออก “จริง ๆ แล้ว คุณไม่ต้องมาก็ได้ แค่ตากฝนนานไปร่างกายเลยรับไม่ไหว” “ผมแค่หวังว่าเรื่องพวกนี้จะคลี่คลายโดยเร็ว ไม่คิดว่าจะมาล้มหมอนนอนเสื่อไปซะง่าย ๆ” Rick ยิ้มอย่างอ่อนแรง ผมยุ่งไม่เป็นทรงแต่ก็มีความดูดีอยู่ “กับจาริณี คุณได้......” “คิดอะไรน่ะ! ลูกชายผมอายุสี่ขวบครึ่งแล้ว!” Rick ไอออกมาหนึ่งครั้ง “ผมแค่ยกย่องเธอ กลัวว่าเธอจะได้รับผลกระทบ” “จริงเหรอ?” ตฤณมีท่าทีไม่เชื่อ “แล้วแม่ของเขาล่ะ?” Rick เงียบไป ตฤณไม่ถามต่อ คุกเข่าลงข้างตรัณ “คุณพ่อป่วยแล้วต้องไปหาหมอ หนูออกไปเที่ยวกับอาสักวัน เอาไหม?” “ลูกของผมค่อนข้างซน คุณดูแลเด็กเป็นเหรอ?” “เป็น......” ตฤณรู้สึกว่าเด็กคนนี้เชื่อฟังและยังเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ เขาอุ้มตรัณขึ้น “คุณรีบไปรักษา อย่าให้เชื้อโรคแพร่มาติดเด็ก” แล้วตฤณก็พาเด็กคนนั้นกลับไปที่วิลล่ากรีนเฮ้าส์ พี่นัฎขมวดคิ้วมองเด็กหน้าตาน่ารักแล้วส่ายศีรษะ เรื่องนี้ไม่ง่ายซะแล้ว Rick มีลูกชาย จะลงเอยกับจาริณีเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ หลังจากนั้นเธอก็มัวแต่เล่นกับเด็กน้อย จิดาภาได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วก็เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้จาริณีฟัง รวมถึงสาเหตุที่ทำให้ Rick ป่วย จาริณีไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนที่สุด รีบแต่งหน้าปลอมตัวไปที่บ้านของ Rick คนป่วยเพราะเธอดังนั้นเธอต้องรับผิดชอบ “คุณ! คุณมาทำอะไร!” Rick มองปราดเดียวก็รู้ว่าคนที่สวมหมวกใส่มาส์กคือจาริณี รีบดึงเธอเข้ามาในบ้าน “ถ้าถูกนักข่าวถ่ายรูปได้จะยิ่งเดือดร้อน”