บทที่ 239 ปีศาจหลงเมีย

บทที่ 239 ปีศาจหลงเมีย ทันทีที่ปิดประตู พี่นัฎก็ปรบมือตะโกนออกมาด้วยความสบายใจ คิดถึงนมิดาที่มีท่าทางขายหน้าชาวบ้านก็รู้สึกว่าเสียงที่เปล่งออกไปสรุปทั้งหมดในใจเธอแล้ว จิดาภานั่งเบา ๆ ลงบนเก้าอี้เพื่อแต่งหน้า แล้วพูดกับพี่นัฎว่า “พอแล้ว หยุดหัวเราะเถอะ มาช่วยหน่อย” “จิดาภา ตอนนี้ฉันคาดหวังงานเลี้ยงค่ำนี้สุด ๆ ไปเลย! ต้องตื่นตาตื่นใจมากแน่ ๆ !” จิดาภามองพี่นัฎผ่านกระจกเงาแล้วกะพริบตา “ไม่กลัวนมิดาหาเรื่องมาทำร้ายเธอเหรอ?" “ฉันจะกลัวเธอทำไม? ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้วนะ!” พี่นัฎหัวเราะหึ ๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาให้จิดาภาดูรูปที่เธอถ่ายคู่กับตฤณ “พอมีความรักแล้วเธอดูสวยขึ้น” พี่นัฎยู่ปาก ก้มลงมองที่เอวตัวเองแล้วถอนหายใจ “สัปดาห์หน้าฉันต้องเริ่มกินอาหารลดน้ำหนักพร้อมเธอให้ได้ ช่วงนี้ตฤณชอบพาฉันไปกินแต่ของอร่อย ฉันรู้สึกว่าฉันน้ำหนักขึ้นแล้ว” “บนโลกใบนี้ไม่มีดาราคนไหนประหลาดเท่าเธออีกแล้ว แค่กินของพวกนั้นจะอิ่มได้ยังไง!” พี่นัฎทำเสียงถอนหายใจ “ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ฉันจะลงไปดูข้างล่างว่าตฤณเอาชุดไปงานมาส่งหรือยัง อยากเห็นตอนที่เธอใส่ชุดไปงานจัง” “เธอแค่อยากดูชุดไปงานของฉันหรือว่าอยากไปหาตฤณกันแน่?” พี่นัฎทำหน้าเบ้ลงไปรับชุดไปงานแล้วก็เอาขึ้นมาที่ห้องแต่งหน้า เปิดกล่องของขวัญสีเทาอมชมพูแสนสวยเห็นชุดไปงานที่หรูหราก็ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ รีบค้นหาราคาของชุดไปงานนี้บนอินเตอร์เน็ทด้วยความตื่นเต้น ไม่มีตัวเลขที่ชัดเจนแต่เลขศูนย์หลังราคาโดยประมาณก็ทำให้พี่นัฎทรุดลงบนโซฟา “จิดาภา ชุดไปงานนี้เป็นของ ElieQueen ราคาตามการสั่งตัด ทั้งโลกมีแค่ตัวเดียว......” พี่นัฎไม่กล้าจับเล่นแล้ว ค่อย ๆ วางชุดลงอย่างแผ่วเบา กระดุมที่อยู่ต่อหน้าเม็ดเดียวก็ราคาไม่น้อยแล้ว เธอยังหันไปเห็นการ์ดที่อยู่ข้างในอย่างไม่ตั้งใจ “ของขวัญแด่: ภรรยาสุดที่รัก” “ไม่น่าใช่ นี่ BOSS ซื้อให้เหรอ?” พี่นัฎช็อคจนพูดไม่ออก BOSS รักภรรยาถึงขนาดนี้เลยเหรอ? อนาคตของเค.เอฟน่าเป็นห่วงแล้ว พี่นัฎตกตะลึงมากขนาดนี้ก็เพราะชุดหรูหรางดงามที่ดาราทั่วไปสวมในการเดินพรมแดงมักเป็นของที่สปอนเซอร์โดยแบรนด์ดังให้สวมเพื่อโปรโมตแบรนด์ ถึงแม้จะเป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงเป็นอันดับต้น ๆ ในระดับนานาชาติก็ยังไม่เคยเจอคนที่จะยอมจ่ายเงินซื้อชุดไปงานสั่งตัดมาใส่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบรนด์อันดับหนึ่งของโลกอย่างนี้ พี่นัฎสูดหายใจลึก ๆ อีกครั้งเพื่อสงบจิตใจตัวเอง การแต่งหน้าสำหรับค่ำนี้ของจิดาภาเรียบร้อยแล้ว เธอลุกขึ้นมาหยิบชุด ชุดไปงานตัดเย็บมาอย่างประณีต เหมาะกับดีไซน์ที่เปลือยหลังช่วงบนและแขนเสื้อยาวที่ทำจากผ้ามัสลินบางเบา ปลายกระโปรงเป็นสีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้ายามค่ำ แต่ละชั้นของกระโปรงผ้ามัสลินปักเพชรปลอมที่เปล่งประกายระยิบระยับเมื่อต้องแสงไฟ “สวยจังเลย......” พี่นัฎถอนหายใจออกมา “รีบสวมดูเร็วเข้า!” “สวมชุดนี้แล้วรู้สึกกดดันจังเลย” จิดาภาก็ชอบมากเช่นกันแต่ถ้าต้องสวมจริง ๆ เธอรู้สึกว่าไม่ควรจะเป็นงานเลี้ยงค่ำนี้ ด้านล่างของกล่องใบเดียวกันมีเสื้ออีกชุดวางอยู่ ที่ติดอยู่เป็นกระดาษใบหนึ่ง “คุณภรรยา ชุดไปงานนั้นค่อยสวมตอนมีโอกาสพิเศษวันหลัง คืนนี้รบกวนคุณสวมชุดที่อยู่ด้านล่างแล้วมาเป็นผู้ช่วยของผม” จิดาภาเผยยิ้มอ่อนโยน หลังจากให้พี่นัฎวางชุดนั้นลงเรียบร้อยแล้วก็หยิบอีกชุดออกมา ในเวลานี้เองที่โทรศัพท์จากจิรภาสดังขึ้น “ชุดส่งไปถึงแล้วหรือยัง?” “อืม ส่งมาทั้งสองชุดแล้ว” จิดาภายิ้มแล้วตอบกลับ “คุณยุ่งอยู่ไหม?” พอคิดว่าจิดาภาได้เห็นชุดนั้นแล้วจิรภาสก็รู้สึกปลาบปลื้มอยู่ในใจ เขามั่นใจว่าจิดาภาจะรู้ถึงความตั้งใจที่เขาเตรียมชุดไว้สองชุด “เพิ่งประชุมเสร็จ คืนนี้ ผู้ช่วยพิเศษของผมต้องรบกวนคุณแล้ว” ดูเหมือนว่าเขาจะจัดการเอาไว้แล้ว เป็นท่านประธานแห่งบริษัทเค.เอฟ ออกงานด้วยสถานะนี้ไม่ได้หมายความว่าคนที่ยืนอยู่ด้านข้างจะเป็นนมิดา เขาอยากให้จิดาภามาเป็นผู้ช่วยพิเศษ ยืนอยู่ข้างเขาตลอดเวลา “ฉันจะเก็บของขวัญอย่างดี เจอกันคืนนี้” พี่นัฎเห็นเธอวางสายก็ถอนหายใจ มือหยิบชุดทางการนั้นมาแขวนเพื่อรีดไปพูดไป “ชุดไปงานนี้มีไม่ใส่จะใส่อีกตัว? พวกเธอสองคนคิดจะเล่นอะไรกัน!” ชุดเป็นทางการนี้เป็นของ ElieQueen สีขาวและมีกระโปรงแบบสุภาพสีน้ำเงิน ธรรมดาและเรียบง่าย จิดาภาหัวเราะแต่ไม่พูดอะไร เธอเริ่มที่จะเฝ้ารอคืนนี้ จิรภาสให้เธอเป็นผู้ช่วยพิเศษซ้ำยังต้องทำงานของตฤณ เรื่องที่ตฤณไม่กล้าทำเธอกล้า มองไปที่กระดาษใบนั้นที่มีตัวอักษรอันมีพลังเขียนอยู่แก้มของเธอก็ขึ้นสีแดงน้อย ๆ สายตาจับจ้องไปที่คำว่าคุณภรรยาสองคำนี้ริมฝีปากก็แย้มออกมาเป็นรอยยิ้ม เธอชอบคำเรียกนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจิรภาสเป็นคนเรียกเธอ พี่นัฎไม่รู้ว่าทั้งสองคนเตรียมจะทำอะไร เธอรู้เพียงแค่ว่าหากจิดาภาออกงานไปแบบนี้จะต้องโดยนมิดาเยาะเย้ยแน่นอน หรือว่า BOSS อยากจะแกล้งจิดาภา? พอรีดชุดเสร็จตฤณก็โทรเข้ามาอีกครั้ง “การเตรียมตัวคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว?” “ใกล้เสร็จแล้ว จิดาภาแต่งหน้าเรียบร้อยแล้ว ทำไมเหรอ?” “งั้นคุณออกมาหน่อย เราไปกินข้าวด้วยกันคืนนี้” พี่นัฎมึนงงไปหมด “คุณยังไม่ไปอีกเหรอ? คืนนี้คุณไม่ต้องไปงานเลี้ยงครบรอบกับ BOSS หรือไง? แต่ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนจิดาภานะ” “คืนนี้ท่านประธานมีผู้ช่วยแล้ว คุณก็ไม่ต้องตามคุณนายด้วย ไปเจอพ่อแม่ผมกินข้าวด้วยกัน ตอนนี้พวกเขามาถึงสนามบินแล้ว” “อะไรนะ!” พี่นัฎกำโทรศัพท์หันไปมองตัวเองที่มีท่าทางช็อคในกระจก “เรื่องแบบนี้คุณต้องรีบบอกสิ ตอนนี้ฉันท่าทางอย่างนี้ ฉัน......ฉันจะไปได้ยังไง!” “ก็แค่ไปเจอกัน......” พี่นัฎวางสายทิ้งทันที เป็นครั้งแรกที่เธอเคืองใจ สำหรับเธอการไปพบพ่อแม่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แล้วตฤณมาทำแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาถูกที่บ้านเร่งให้แต่งงานถึงได้มาคบกับเธอ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงพาพ่อแม่มาตอนนี้? “เป็นอะไร?” จิดาภาเห็นหน้าตาพี่นัฎไม่ค่อยดีก็ถามขึ้น “ตฤณบอกว่าเขายังรออยู่ที่ลานจอดรถ คืนนี้จะรับฉันไปพบพ่อแม่เขา! เขาไม่เคยคุยเรื่องนี้กับฉันเลย เธอแต่งงานกับ BOSS มานานแล้วเขายังไม่เคยบังคับให้เธอไปเจอพ่อแม่เลย ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีตอนนี้......” “งั้นเธอคิดว่าไงล่ะ? ไม่อยากเจอเหรอ?” “อืม ตอนนี้ยังไม่อยากเจอ” พี่นัฎส่ายหน้าด้วยความหดหู่ “ฉันกลัวเรื่องอย่างนี้ที่สุด พวกเรายังอยู่ในช่วงรักกันหวานชื่น ทำไมถึงเอาเรื่องจริงจังแบบนั้นเข้ามา ฉันกลัว” สรุปแล้วก็คือความรู้สึต่ำต้อยกำลังทำร้ายพี่นัฎอยู่ จิดาภาตบไหล่เธอ “งั้นก็บอกตฤณดี ๆ ว่าเธอคิดยังไง ค่อย ๆ พูด” พี่นัฎพยักหน้า กำลังจะกดโทรหาตฤณ เขาก็โทรเข้ามาก่อน “พ่อแม่ผมไปบ้านน้าแล้ว คืนนี้เรากินแค่สองคน ผมไม่รู้ว่าคุณยังเตรียมตัวไม่พร้อม ผมรีบเกินไป” พี่นัฎพูด “ฉัน......” “พ่อแม่ผมใจดี เชื่อว่าพวกคุณจะคุ้นเคยกันได้ สำหรับผมการคบกันมีบทสรุปอย่างเดียวคือการแต่งงาน”