บทที่ 240 อยากสวมแหวนแต่งงานด้วยกันไหม

บทที่ 240 อยากสวมแหวนแต่งงานด้วยกันไหม ฟังที่ตฤณพูด พี่นัฎที่ก่อนหน้านี้มีความรู้สึกอึดอัดก็ค่อยใจเย็นลง เธอตอบกลับด้วยเสียงอ่อนโยน “ได้ ฉันขอเตรียมตัวนิดนึงแล้วจะออกไปหาตุณ” “กินข้าวเสร็จก็กลับบ้านผม......” “รู้แล้ว” พี่นัฎที่หน้าเป็นสีแดงวางสายโทรศัพท์ จิดาภาที่กำลังลองกระโปรงแบบสุภาพอยู่ข้าง ๆ เห็นพี่นัฎเดี๋ยวโกรธเดี๋ยวหัวเราะ “รีบไปเร็ว อย่าปล่อยให้ตฤณรอ” จิดาภารูปร่างดี ผิวขาว ใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด แต่พี่นัฎก็ยังมองมาที่เธอแล้วถามด้วยความไม่มั่นใจ “จะใส่ชุดนี้ไปงานจริง ๆ เหรอ?” “อืม ฉันชอบนะ” จิดาภาหัวเราะ “งั้นพวกเราไปส่งเธอที่เค.เอฟตามแผนเดิม” พี่นัฎรวบสิ่งของขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ไปกัน” จิรภาสไม่ได้บอกจิดาภาว่าจะให้ไปที่งานอย่างไร เพียงแค่บอกให้ใส่ชุดกระโปรงสุภาพออกงาน......ถึงตอนนั้นนมิดาก็คงจะหัวเราะเยาะเย้ยเธออย่างสะใจ จิดาภาอยากเห็นท่าทางทุกข์ทรมานของเธอหลังจากแสดงความจองหองอวดดีออกไป หลังจากนมิดาโดนจิดาภาตบก็ไม่สามารถหายใจได้เต็มปอด ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ไม่มีใครกล้าทำกับเธอแบบนี้! ขึ้นรถมาได้เธอก็สะบัดมือตบเบญญาไปสองครั้ง “แกไม่รู้จักที่จะกันเธอไว้เหรอ?” เบญญาจับแก้มก้มหน้าลง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นมิดาตบเธอไม่ว่าจะถ่ายภาพยนตร์ไม่ราบรื่นหรือหลังจากดื่มมากเกินไปนมิดาก็จะหาวิธีมาข่มเหงรังแกเธอ เบญญากดข่มความโกรธแค้นชิงชังแล้วเงยหน้าถาม “แล้วตอนนี้จะทำยังไง?” อีกไม่กี่จะชั่วโมงงานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว เรื่องแต่งหน้าทำผมของนมิดาไม่มีปัญหาแต่ความรุ่มร้อนในใจเธอยังไม่หายไปอาจจะก่อเรื่องตบตีกับนมิดาในงานเลี้ยงได้...... “แกโทรหาจิรภาส! เล่าเรื่องให้เขาฟังให้เขาเอาจิดาภามาขอโทษฉัน!” “แล้วท่านประธานจะยอมรับโทรศัพท์คนตัวเล็ก ๆ อย่างฉันเหรอ?” เบญญายิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูด นมิดามองเธอหัวจรดเท้า รู้สึกว่ามีเหตุผล แม้จิรภาสจะยอมรับโทรศัพท์จากเบญญาแต่ความน่าเชื่อถือก็จะต่ำไม่สู้เธอโทรไปเอง “ท่านประธาน นมิดาต้องการพูดสาย จะรับไหม?” Rick ที่อยู่ห้องทำงานเลขาพอดีเป็นคนรับสาย จิรภาสคิดแล้วพูด “รับ” นมิดาได้ยินเสียงจิรภาสแล้วให้รู้สึกดีใจ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นนุ่มนวลทันที “ท่านประธาน......” “มีอะไร?” น้ำเสียงของจิรภาสเต็มไปด้วยความเย็นชา “วันนี้ตอนบ่ายฉันไปแต่งหน้าทำผม จู่ ๆ จิดาภาก็ลงมือทำร้ายฉัน! ฉันรู้สึกว่าคุณที่เป็นผู้จัดการของเธอควรจะมีอะไรอธิบายฉันหน่อยหรือเปล่า?” “เรื่องแค่นี้?” จิรภาสพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “เรียนรู้จากจาริณีสิ ใจกว้างกับคนในบริษัทเดียวกันหน่อย......” Rick ได้ยินแล้วรู้สึกว่าวันนี้นมิดาไม่น่าจะมีสติสมประกอบ อยู่ ๆ โทรมาพูดเรื่องนี้กับท่านประธานเนี่ยนะ? ได้ยินชื่อจาริณี นมิดาก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ คำพูดของจิรภาสดูแฝงความหมายอะไรบางอย่าง เธอโดนจิดาภาตบมาหนึ่งทีก็รีบมาฟ้องจิรภาส แต่จาริณีที่บาดเจ็บขนาดนั้นไม่เคยเอาความเธอ นมิดาพูดไม่ออก โดนจิรภาสตอบกลับมาแบบนี้ยิ่งรู้สึกโกรธโยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไปทางหนึ่ง แล้วตะคอกใส่เบญญา “ยังไม่ออกรถอีก อยากให้ฉันไปสายหรือไง?” เบญญาก้มหัวลงด้วยความอัปยศ สำหรับนมิดาผู้จัดการอย่างเธอไม่ต่างอะไรกับสุนัข ตอนนี้เธอก็อยากเห็นวิธีที่จิดาภาจะกดนมิดาลง แบบนั้นเธอถึงจะรู้สึกมีความสุข …… จิรภาสได้รับเชิญให้เป็นแขกพิเศษในพิธีมอบรางวัลฟีนิกซ์ทอง จิดาภาจึงไม่ได้ไปที่เค.เอฟทันทีแต่ไปเยี่ยมจาริณี หลังจากนั้นจิรภาสจะมารับเธอแล้วไปงานเลี้ยงด้วยกัน “เธอตบนมิดาจริง ๆ เหรอ?” ในวงการนี้เรื่องแบบนี้กระจายไปเร็วที่สุด “เธอพูดในสิ่งที่บังคับให้ฉันตบเธอ” จิดาภานั่งลงข้างเตียงของจาริณี “ครั้งนี้เธอลงมือก่อน ฉันแค่ป้องกันตัว” ผู้จัดการของจาริณีที่อยู่ข้าง ๆ ก็เสริมว่า “เธอเพิ่งก่อเรื่องอีกอย่างเพิ่ม โทรไปหาท่านประธานที่ห้องทำงานเพื่อจะฟ้อง......สรุป ท่านประธานไม่แลเธอสักนิด!” จิดาภาและจาริณีแลกเปลี่ยนสายตากัน เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งที่จิรภาสจะทำแน่นอน “ตอนนี้บนอินเตอร์เน็ทมีแต่ข่าวเปรียบเทียบเธอกับนมิดาเต็มไปหมด งานเลี้ยงคืนนี้เธอต้องระวังหน่อย” “ฉันชินกับการโดนเปรียบเทียบนานแล้ว เธอไม่ต้องห่วงฉันจะดูแลตัวเอง ยังมีจิรภาสคอยปกป้องฉันอีก” จิดาภาหัวเราะแล้วจับมือจาริณี “ตอนนี้สำคัญที่สุดคือเธอต้องรักษาร่างกายให้แข็งแรง” จาริณีเห็นจิดาภามีความสุขเธอก็ดีใจแต่เธอมีลางสังหรณ์ว่าคืนนี้จิรภาสน่าจะเตรียมอะไรบางอย่างไว้เพื่อทำให้วงการบันเทิงตกตะลึง “เขาจริงใจกับเธอ เวลาที่เขาถ่ายรูปร่วมกับดาราหญิงคนอื่นก็จะรักษากิริยาท่าทางและระยะห่างแบบสุภาพบุรุษควรทำเสมอ” จาริณีเงยหน้ามองการถ่ายทอดสดพิธีมอบรางวัลฟีนิกซ์ทองบนหน้าจอ ในจอโทรทัศน์ จิรภาสมีสีหน้าสุขุมสงบนิ่งมองไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ เมื่อถ่ายรูปรวมก็ปรับสีหน้าตามแต่ยังรักษาระยะห่างไว้ตลอด จิดาภาสังเกตเห็นนานแล้ว...... แต่ก่อนจาริณีมักกังวลว่าจิรภาสจะดูแลจิดาภาไม่ดี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากไปเอง พวกเธอคุยกันสักพักจิรภาสก็รีบออกจากงานมารับจิดาภา จิดาภาวางสายแล้วกล่าวลาจาริณีนิดหน่อย จาริณีหัวเราะแล้วเร่งเธอ “รีบไป ไปเอาศักดิ์ศรีกลับคืนมา!” จิรภาสสวมชุดสูทสีน้ำเงินเข้มขับรถสปอร์ตสีเทาเงินรอจิดาภาอยู่ด้านล่างของตึก หลังจากประกาศว่าเป็นผู้จัดการของเธอเขาก็ขับแต่รถยี่ห้อดัง ไม่แปลกใจว่านี่คือการส่งสัญญาณต่อโลกภายนอกให้คนที่จะแอบแทงข้างหลังออกห่างจากจิดาภา เขาเห็นจิดาภาเดินลงมาก็ลงจากรถ อ้อมไปอีกด้านช่วยจิดาภาดึงประตูรถเปิด จากการมอง ชุดของทั้งสองคนอาจจะไม่เข้ากันแต่ลายสีเข้มบนเสื้อต่างเหมือนกัน ความคิดของเขาช่างละเอียดอ่อน “วันนี้ อยากสวมแหวนแต่งงานด้วยกันไหม?” เขาขับรถไปถามไป “ได้เหรอ?” จิดาภากลอกตามองเขา พร้อมกับก้มลงมองแหวนบนนิ้วกลางของตัวเอง “แฟนคลับรู้ว่าฉันมีแหวนแบรนด์นี้เป็นสปอนเซอร์ แต่ฉันยังไม่เคยใส่มันออกงานพร้อมคุณ” “ตอนสั่งทำแหวนสไตล์นี้คิดไว้อย่างดี ถ้าไม่ถอดออกมาดูด้านในของแหวนจะมองไม่ออกเลย” จิดาภายิ้มกว้าง สายตาเต็มไปด้วยความหวานซึ้ง “งั้นก็สวมด้วยกัน” ในขณะที่จิรภาสจอดรถรอไฟแดงอยู่ก็หันมาจูบจิดาภาเบา ๆ หนึ่งครั้ง “ตอนที่ผมอยู่ในพิธีมอบรางวัลก็คิดถึงคุณตลอด อีกหน่อยหวังว่าไม่ว่าผมจะไปงานมอบรางวัลไหนก็จะมีคุณไปด้วย” “งั้นฉันไม่ต้องออกอัลบั้มอะไรเหรอ?” จิดาภาถามอย่างมีไหวพริบ “ลองคิดดูก็ได้” ขอแค่จิดาภาอยากทำเขาจะช่วยเธออย่างสุดความสามารถ จิดาภาไม่ได้พูดอะไรอีก เรื่องที่เธออยากทำมีมากมายแล้ว ที่ต้องทำก่อนคือเธออยากมีความสามารถมากพอ “เวลานี้งานเลี้ยงเริ่มไปแล้วหรือยัง?”