บทที่ 21 พิธีแต่งงาน

บทที่ 21 พิธีแต่งงาน โชคดีที่รินรดาโต้ตอบอย่างรวดเร็ว แขนข้างหนึ่งของเธอจับแขนของติณห์ ส่วนเท้าของเธอข้างหนึ่งก็เหยียบอธิชาไว้ อธิชาที่โดนเธอเหยียบไว้อยู่ไม่คิดที่จะเลิกราง่ายๆอย่างนี้อยู่แล้ว ตอนที่คิดกำลังจะเอะอะโวยวายก็กลับเห็นชฎายุกำลังเดินมาจากไกลๆ เธอจึงเปลี่ยนสีหน้าของเธอในทันทีทันใด แล้วดึงรินรดาไว้ไม่ให้เธอไป รอจนชฎายุเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าแล้ว รินรดาถึงได้เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงแก่คนนี้ถึงไม่ยอมให้เธอไป ที่จริงแล้วก็อยากจะพึ่งลูกเขยผู้มีคุณธรรมต่อว่าแทนเธอนั่นเอง แต่ชฎายุผู้ไม่ยอมเป็นสองรองใครเมื่อเห็นรินรดายืนอยู่ตรงหน้า ก็ไม่สนใจแยแสอะไรทั้งสิ้น ขอเหน็บแนมก่อนแล้วค่อยพูดแล้วกัน “ได้ยินมาว่ามีคนบางคนพูดว่าฉันเป็นหมาที่เธอไม่ต้องการแล้วอย่างนั้นหรอ” รินรดาเข้าใจทันทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอยืดคอปฏิเสธทันควัน “แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้ว ฉันจะไปว่าเธอได้ยังไงกันล่ะ” “หรอ” ชฎายุมองรินรดาอย่างคิดใคร่ครวญเบาๆ พอฟังเธอพูดประโยคต่อมาเท่านั้นแหละ “หมายังน่ารักกว่าเธอตั้งเยอะ” “เธอ!” ชฎายุโมโหจนคิดอยากจะเอาฝ่ามือไปทักทายบนแก้มของรินรดาเอาสักรอบ แต่ถูกคนข้างๆห้ามเอาไว้ซะก่อน ชฎายุหันไปมอง อยากจะเห็นว่ามันเป็นใครกันแน่ที่ใจกล้าขนาดนี้ แต่กลับเกินความคาดหมายของเขาที่เห็นคนที่ใส่หน้ากาก หน้ากากที่คุ้นเคยอันนี้ทำให้หน้าของเขาซีดเผือด มากจนกระทั่งเขาถอยหลังไปหนึ่งก้าวแบบไม่รู้ตัว “เป็นคุณ” ติณห์เก็บมือข้างนั้นของตัวเองลง แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เจอชฎายุในตอนนั้นถูแล้วถูอีก ถึงเงยหน้าขึ้นมา “ฉันเอง” ยอมรับเลยว่าการได้เจอเขาทำให้ชฎายุก้าวถอยหลังไปอีกก้าว หลังจากนั้นก็หนีเตลิดเหมือนกับเจอผีร้ายยังไงอย่างงั้น “ฉัน ฉันยังมีธุระที่ต้องทำ ไปก่อนนะ” แม่ยายยังยืนอยู่ตรงนั้นรอให้เขาแก้แค้นแทนตัวเองนอกจากเขาจะไม่สนเธอแล้ว ยังหนีเตลิดไปแบบไม่คิดถึงภาพลักษณ์ตัวเองอีก อธิชาได้ลูกเขยที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเอาซะเลย ดูแล้วสถานะของผู้ชายคนที่ใส่หน้ากากจะสูงศักดิ์กว่าที่เธอคิดเอาไว้ ด้วยเหตุนี้ก็ไม่มีเวลาที่จะมาสร้างเรื่องอะไร เธอถลึงตาใส่รินรดาแล้วก็จากไป ตอนนี้ ตัววุ่นวายหนึ่งตัววุ่นวายสองก็ไปแล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็คือ สศิชา ตัววุ่นวายสามนั่นเอง แต่สศิชาก็ถือเป็นคนว่านอนสอนง่ายคนหนึ่ง พอพูดถึงเธอ เธอก็มาเลย เธอสวมชุดเจ้าสาวยืนอยู่หน้ารินรดาอย่างภาคภูมิใจ “พี่ริน พี่มาที่นี่คนเดียว น้องกลัวว่าพี่จะเห็นอะไรที่ทำให้เสียใจเข้า” ถึงแม้ว่าเธอจะพูดภาษาคน แต่รินรดากลับฟังไม่เข้าใจที่น้องสาวเธอพูดสักนิด เธอลากติณห์มา “น้องสาว เธอไม่เห็นแฟนของพี่สินะ เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จัก” เธอพูดแล้วก็ลากติณห์ไปด้วย “นี่เป็นว่าที่พี่เขยของเธอ มาดูหน้าคร่าตากันไว้ซะ” เดิมทีสศิชาไม่ได้แม้แต่จะมองเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่าติณห์กลับโอบเอวของรินรดาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “นี่คือน้องสาวเธอสินะ” ไม่รู้ทำไม จู่ๆสศิชาก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย “ใช่แล้ว” เธอพูดพลางคิดอะไรบางอย่างออก “ใช่แล้ว น้องสาว เขายังเป็นผู้อำนวยการของบริษัทสัวเทียนด้วยนะ” พอพูดจบ เธอก็รู้สึกได้ถึงความไม่ดีใจของสศิชา ผู้หญิงคนนี้หลังจากที่โดนไปอย่างนั้นแล้ว ยังหาผู้ชายที่ดีกว่าชฎายุได้อีก สวรรค์นี่ตาบอดจริงๆ “พี่สาวจ๊ะ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนแล้วกันนะ” ถ้าตอนนี้ไม่ออกมาล่ะก็ เธอก็ไม่รู้จริงๆว่าจะทำอะไรลงไปบ้าง “บ๊ายบายน้า” รินรดาโบกมือแล้วยิ้มไปด้วย รอจนสศิชาจากไปแล้ว รอยยิ้มของเธอนั้นจึงหายไป สีหน้าเปลี่ยนจากเมื่อกี้ไปเป็นเหมือนคนไร้ความรู้สึก “ตกลงนายมันเป็นใครกันแน่ ติณห์” เธอถามคำถามที่ยากที่จะตอบโดยที่ติณห์ไม่ทันตั้งตัว “ฉันเป็นใครน่ะหรอ” ติณห์ลูบคางของตัวเองแล้วพิจารณาตัวเองควรจะตอบคำถามนี้ยังไงดี “อย่าโกหกฉัน” รินรดาเสริม ทั้งคู่เดินไปด้วยคุยกันไปด้วยทั้งคู่นั่งลงที่โต๊ะที่ค่อนข้างไกลจากผู้คนอื่นๆ “ฉันก็คือติณห์ ฉันยังจะเป็นใครได้อีกล่ะ” “แล้วทำไมนายชฎายุถึงได้กลัวนาย” และตอนที่นายมองเขา ตัวนายก็ตึงเกร็งไปหมด “อันนี้ หลังจากนี้ไปเดี๋ยวเธอก็เข้าใจเอง” ติณห์ไม่อยากจะพูดมาก ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไร เซ่อซ่าและยังโง่ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงจะไปตรวจสอบเขานานแล้ว แต่เธอก็กลับอยู่ตรงนี้อย่างเซ่อๆแล้วถามเขา รินรดาเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไร จึงได้แต่พ่ายแพ้และยอมปริปาก แต่แป๊ปเดียวเธอก็คิดคำถามออกมาอีกคำถามหนึ่ง “ตกลงว่าฉันจะต้องร่วมมือกับนายยังไง” ติณห์ยิ้มอ่อนๆ “ให้ฉันจัดการเอง” ผ่านไปไม่นานพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้น รินรดามองสองคนนั้นบนเวที ในใจเกิดความสับสนวุ่นวายมากมายที่พูดออกมาไม่ได้ “วันนั้น ฉันเองก็จินตนาการว่าตัวเองจะได้ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมีความสุข”