บทที่ 22 พิธีแต่งงาน

บทที่ 22 พิธีแต่งงาน ใครจะไปรู้ว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้ ยิ่งคิดไม่ถึงก็คือจะมีความรู้สึกสะอิดสะเอียนได้ขนาดนี้ติณห์หันไปมองสองคนนั้นบนเวทีครู่เดียว เหมือนว่าชฎายุจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วสวมแหวนให้กับเจ้าสาว ทันใดนั้น รินรดาก็รู้สึกว่าจิตใจตัวเองกำลังล่องลอย “เธอว่าทำไมฉันถึงต้องมาที่นี่กันนะ ฉันหาเรื่องให้ตัวเองรึเปล่านะ” พอได้ยินเธอพูด ติณห์หันไปมองรินรดาที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเอง แล้วไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่เขากลับยื่นมือออกไปกุมมือของรินรดา แต่มือข้างนั้นกลับเย็นซะจนน่าตกใจ “ไม่ต้องคิดแล้ว เดี๋ยวการแสดงสนุกๆก็จะเริ่มขึ้นแล้ว” รินรดาหันกลับมาแล้วพบว่าทุกโต๊ะได้ดื่มอวยพรให้บ่าวสาวแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงตาพวกเขาแล้ว จู่ๆเธอก็รู้สึกกังวล “ตะ ติณห์ ฉันต้องทำอะไรบ้าง” ติณห์ปลอบเธอแล้วพูด “เธอไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น ฉันจัดการเอง” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน วินาทีต่อมา เขาเปิดเผยใบหน้าของตัวเอง ดึงดูดความสนใจของแขกในงานมาที่เขา แน่นอนว่ารวมทั้งของสศิชาด้วย ผู้ชายคนที่มากับรินรดาเมื่อถอดหน้ากากแล้วคนนี้มองไปแล้วดูมีเสน่ห์ที่ทำให้ผู้หญิงอ่อนระทวย พอเอามาเปรียบเทียบกันแล้ว ชฎายุก็ดูเป็นคนธรรมดาไปเลย ในใจของเธอจึงพรั่งพรูไปด้วยความอิจฉา แก้วเหล้าในมือเกือบถึงขั้นจะโดนกำจนแตก เธอจึงเปลี่ยนทิศทางที่จะไปดื่มอวยพร เธอดึงชฎายุให้มาที่โต๊ะของรินรดาก่อน “ฉันกับชฎายุ ขอดื่มอวยพรแก้วนี้ให้กับพี่สาว ขอบคุณที่พี่สาวไม่รังเกียจน้อง มาร่วมงานแต่งงานในครั้งนี้ของน้อง” ถึงแม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะพูดกับรินรดา แต่สายตาของเธอกลับจ้องมองไปที่ติณห์ “พูดได้ดี พูดได้ดี” รินรดาก็รู้สึกไม่ค่อยผ่อนคลายเอาซะเลยเพราะการกระทำของติณห์ เดิมทีเธอคิดว่าที่ติณห์ใส่หน้ากากน่าจะเป็นเพราะว่าเขาอัปลักษณ์จึงไม่กล้าที่จะถอดมันออก ใครจะไปคิดว่าจะรูปงามรูปหล่อขนาดนี้กัน เส้นผมที่ไม่ได้สนใจเพียงแค่แป๊ปเดียวก็ดันยาวถึงไหล่แล้ว ในชั่วขณะนั้น สว่างสดใสอ่อนโยนและนุ่มนวล ทั้งสามคำนี้มันกลาดเกลื่อนอยู่ในหัวของรินรดา แต่อีกฝั่งที่สีหน้าไม่ค่อยดีก็คือชฎายุ เขาไม่คิดว่า CEO ของบริษัทสัวเทียนผู้สง่าจะมาปรากฏตัวอยู่ที่งานแต่งงานของเขา แถมยังแย่งความโดดเด่นในงานไปจากเขาอีก แน่นอนว่ามันทำให้เขารู้สึกเศร้า แต่ลึกๆในใจเขาก็รู้สึกกว่าติณห์อยู่แล้ว ดังนั้นเวลานี้เขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องแสดงสีหน้าท่าทางออกมายังไง ในขณะเดียวกัน ติณห์ก็แกล้งทำเป็นชะล่าใจแล้วยื่นแก้วเหล้าให้กับรินรดา พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รินรดา ดูเหมือนน้องสาวเธอคนนี้จะท้องนะ อย่างนี้ก็กินเหล้าไม่ได้สิ งั้นแก้วนี้เธอก็ดื่มแทนน้องสาวเธอสิ” ท่าทางเหมือนผู้บังคับบัญชากำลังพูดอยู่กับผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างน่าเกรงขาม รินรดาก็เป็นคนที่ดูแววตาคนอื่นออก เธอก็เตรียมพร้อมที่จะยื่นมือไปรับแก้วเหล้ามา “ผู้จัดการใหญ่พูดขนาดนี้แล้ว รินรดาก็ได้แต่ปฏิบัติตามแล้วล่ะค่ะ” แต่มีหรือที่สศิชาจะยอม นี่เป็นเหล้าที่พี่ชายสุดหล่อข้างหน้าจะยื่นให้เธอ จะยอมให้รินรดามาแย่งไปได้ยังไง จากนั้นเธอยิ้มตาหยีๆแล้วแย่งไประหว่างทาง “ได้ยังไงล่ะคะ ดื่มนิดหน่อยไม่มีผลกับการตั้งครรภ์หรอกค่ะ ไม่รบกวนพี่สาวหรอกค่ะ” พูดแล้วก็แย่งแก้วเหล้ามา เหมือนกับว่ากลัวรินรดาจะแย่งชิงไปอย่างนั้น เธอดื่มเหล้าเสร็จแล้วเช็ดปากพูด “เหล้านี้รสดีมาก” ติณห์ยิ้มออกมาแล้วพูด “เพราะสามีของคุณเลือกเก่งต่างหาก” พูดเสร็จเขาก็รินเหล้าอีกแก้ว ยื่นให้รินรดา “เหล้าที่ดื่มให้ภรรยา เขาก็ดื่มเองแล้ว ถ้าอย่างนั้นเหล้าที่ดื่มอวยพรคุณผู้ชายแก้วนี้ ก็ให้แทนดื่มแทนแล้วกันนะ” รินรดาเชื่อคำติณห์รับแก้วเหล้ามา ชฎายุที่มีสีหน้าสับสนมองไปที่เธอ จากการเตือนของติณห์ทำให้สศิชาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสามียังยืนอยู่ข้างๆเธอ เพราะแววตาของรินรดานั้นมันดูอบอุ่นเกินไป ทำให้สศิชาไม่วางใจ เธอจึงก้าวไปยืนอยู่ข้างชฎายุก้าวหนึ่ง “ฉันเอง สามีฉัน ดื่มเหล้าไม่ค่อยเก่ง” แบบนี้เธอจึงดื่มแล้วดื่มอีก เพื่อที่จะอวดฝีมือตัวเอง สศิชาถึงกับดื่มไปสิบกว่าแก้ว ชฎายุที่ยืนอยู่ข้างๆสีหน้าไม่ค่อยดีแล้ว เขาประคองภรรยาที่ดื่มเยอะเกินไปแล้วของตัวเอง “เธอดื่มเยอะเกินไปแล้ว เราไปกันก่อนดีกว่า” สศิชาไม่ยอม “ฉันยังดื่มได้อยู่!” ตอนพูดก็มองติณห์ตาปริบปริบ “ไปได้แล้ว” ชฎายุโกรธมาก ลากสศิชาออกไป รอจนพวกเขาจากไป ติณห์ก็สวมหน้ากากเหมือนเดิม รินรดาคิด: เพราะพวกเขานายถึงถอดหน้ากาก? รินรดารอให้พวกเขาเดินไปไกลแล้วจึงถามติณห์เบาๆว่า “เป็นยังไงบ้าง” “รอการแสดงที่สนุกตอนกลางคืนสิ” รินรดาถึงค่อยวางใจ งั้นก็ดีงั้นก็ดี นับได้ว่าเธอมีเวลาแก้แค้นทั้งวันเลยทีเดียว ในขณะเดียวกัน ด้านหลังก็มีเสียงขี้ขลาดๆดังออกมา “ขอถามหน่อยนะครับ คุณคือคุณหนูรินรดาหรือเปล่า” รินรดาหันหน้าไปดูเห็นว่าเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง “ใช่ ฉันรินรดา แล้วคุณเป็นใคร” “ผมคือนักข่าวแมวน้ำ เมื่อคืนผมโทรหาคุณ” รินรดาถึงได้คิดออกว่าเหมือนจะมีคนแบบนี้อยู่ เธอตบเก้าอี้ว่างๆข้างตัวเอง “นั่งสิ” นักข่าวแมวน้ำคิดอยากจะนั่งลง ก็รู้สึกถึงสายตาเย็นยะเยือกที่กำลังจ้องมาที่ตัวเอง หันไปมองจึงได้พบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่หน้ากาก ตอนนั้นเองที่นักข่าวแมวน้ำรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องสัมภาษณ์อะไรแล้ว ความจริงเป็นยังไง มองปราดเดียวก็รู้ทันที เขาจึงไม่ทำมันแล้ว เขาโบกมือ “คุณรินรดา ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” พูดเสร็จก็หยิบอุปกรณ์อัดเสียง ปากกา บนโต๊ะหนีไปเลย รินรดาเต็มไปด้วยความงงงวย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน