已经是第一章了
บทที่ 23ดื่มอวยพร
บทที่ 23ดื่มอวยพร
รินรดาหันไปมองติณห์ แต่กลับพบว่าเขานั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มเหล้าอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น
เอาเถอะ ไม่สนแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ
เธออยากรู้ว่าเมื่อไหร่สศิชาจะรู้สึกเสียใจ คิดถึงเธอแล้วก็รู้สึกถึงความขมุกขมัว ติณห์พูดว่าวันนี้ตอนกลางคืน ถ้าอย่างนั้น ดูเหมือนว่าเธอคงจะต้องเก็บท้องไว้กินอะไรที่งานเลี้ยงตอนเย็นสักหน่อยแล้วค่อยจากไป
มีการรอคอยครั้งใหม่ ทำให้รินรดาไม่รู้สึกว่าวันเวลามันยากที่จะทนได้อีกต่อไป เธอจับปลายแขนเสื้อสูทของติณห์โดยไม่รู้ตัว ส่วนอีกข้างเอามือเท้าคาง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ติณห์รู้สึกตัวว่าปลายแขนเสื้อของตัวเองกำลังโดนดึงอยู่ แต่ก็ไม่เอามือของเธอออกแต่อย่างใด เขายิ้มบางๆแล้วดื่มเหล้าอีกอึก เวลาผ่านไปเร็วมาก ที่แท้งานเลี้ยงงานแต่งงานนี่เป็นสองรอบ ตอนกลางวันคือเลี้ยงเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน แต่งานตอนเย็นจัดไว้ให้ผู้หลักผู้ใหญ่มาร่วมงาน รินรดาเหลือบมองผู้ใหญ่คนหนึ่งที่คุ้นเคยเดินเข้ามาในงาน เธอได้แต่ก้มหัวลงต่ำ จนในที่สุด หัวเธอเกือบจะเข้าไปอยู่ในเสื้อของติณห์อยู่แล้ว ติณห์มองไปที่ด้านหลังคอของรินรดาอย่างไม่เป็นตัวเอง จึงได้แต่ตบเบาๆ
“เธอลุกขึ้นมาก่อน” พลังตอนกลางวันมันหายไปไหนหมดแล้ว ตอนนี้รู้จำเป็นหนูหลบแมวแล้วหรือไง รินรดาได้ยินแต่เธอกลับยิ่งเอาหัวซุกเข้าไปอีกพร้อมพูดเสียงดังทุ้ม
“นี่เป็นคนที่ฉันรู้จักทั้งนั้นเลย น่าอายที่สุด ฉันไม่ลุก”
ฉันบอกให้เธอลุกขึ้นมาแล้ว แต่เธอนั่นแหละที่ไม่ยอมลุก ไม่นานรินรดาก็รู้แล้วว่าทำไมติณห์ถึงบอกให้เธอลุกขึ้นมา ที่แท้หัวของเธอนั้นซุกอยู่ตรงหน้าท้องของเขา แล้วอะไรบางอย่างมันก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว
“ฮึ่ย นายมันไอ้คนหยาบคาย” ในที่สุดรินรดาก็เงยหัวขึ้นมาตำหนิติณห์คนอันทพาลด้วยความโกรธ แต่ติณห์กลับนั่งอยู่อย่างสบายใจ เขามีเหตุผลที่จะพูดได้เต็มปาก
“ฉันบอกให้เธอลุกขึ้นมาแล้ว แต่เธอไม่ฟัง”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ว่านายเรียกให้ฉันลุกขึ้นมาเพราะ……เหตุผลนี้” รินรดาอายจนแก้มแดงไปหมด เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองติณห์ ทำได้แต่ชำเลืองตามองไปทางอื่น พอมองไปทางอื่นก็เหมือนกับเปิดโปงตัวเอง สุภาพสตรีคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ
“รินรดา ที่แท้เธอก็อยู่นี่เอง อาหาเธอตั้งนาน” คนที่เรียกตัวเองว่าอาคนนี้คือน้องสาวของคุณพ่อ ไม่ได้ติดต่อกันตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ลูกชายก็รวมกันมาด้วย ไม่มีเหตุผลอื่น เธอแค่ได้ยินข่าวคราวมาว่าหลังจากที่พี่ใหญ่จากไป พี่สะใภ้ก็อาศัยบริษัทสัวเทียนอยู่กิน ดังนั้นเธอเลยตั้งใจมาดูเป็นพิเศษ แถมยังได้เจอคนคุ้นเคยด้วย
“สวัสดีค่ะคุณอา”
รินรดายังคงไม่ผ่อนคลาย จึงได้แต่คุยแบบหัวแข็งๆช็อกๆกับคนที่อยู่ข้างหน้า
“รินรดา คนที่อยู่ข้างเธอนี่ใครกัน”
กมลาก็แค่แกล้งทำเป็นเพิ่งเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆรินรดา แล้วถ้าออกมาแบบตกใจ
“คุณอา เขาเป็น” รินรดาเองก็ไม่รู้ว่าติณห์กับเธอตกลงมันคือความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ จริงๆแล้วมันก็คือคู่สัญญา แต่ถ้าพูดออกไปก็ต้องทำให้เขาเชื่อสิ
“ผมเป็นแฟนของเธอ” แต่ติณห์กลับยอมรับสถานะของตัวเองอย่างสบายใจ ผมเป็นแฟนของเธอ มีอะไรก็ซัดมาที่ฉันเลย กมลาเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามยอมรับออกมาอย่างง่ายๆ แต่เธอกลับไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรต่อ ในตอนนั้นเอง เหมือนมีผีเสื้อดอกไม้ตัวหนึ่งพุ่งพรวดเข้าใส่เธอ โอบกอดกมลาไว้
“คุณอา!” ที่แท้เป็นสศิชานี่เอง
เธอเห็นว่ารินรดากับติณห์อยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว และยังเห็นด้วยว่าอากมลาเข้าไปทักทายรินรดาก่อน เธอรู้สึกไม่สบายใจชั่วขณะ แต่เธอถนัดในการอดทน เธอรอสังเกตโต๊ะของพวกเขาอยู่สักพัก จึงค่อยโผล่เข้าไปหา
กมลาพบว่าผีเสื้อดอกไม้ที่โผล่เข้ามากะทันหันคือสศิชา คุณหนูเล็กตระกูลบวรพล แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์กับอธิชา ทำให้เธอไม่ค่อยจะชอบใจสศิชามากเท่าไหร่นัก จึงได้แต่ดึงเอามือที่หมอบเข้าไปใกล้ตัวเธอออก
“อือ” สศิชาเห็นเธอเป็นแบบนี้ ในใจก็ยิ่งเกลียดจนฟันกรอดๆ ทำไมทุกคนรอบตัวต้องชอบรินรดา! เธอมีอะไรที่ยังทำดีไม่พออีกหรอ ทำไม ทำไม ทำไม!
เธอไม่ได้แสดงสิ่งที่อยู่ในใจของเธอออกมา บนหน้าของเธอยังคงยิ้มด้วยความอ่อนโยนพร้อมพูดกับอากมลาว่า “คุณอาเป็นผู้ใหญ่ เชิญไปนั่งข้างหน้าเถอะค่ะ” พูดแล้วก็ดันกมลาที่ไม่ค่อยเต็มใจอยากจะไปเท่าไหร่ไปข้างหน้า กมลาไม่ได้โง่ เธอรู้ว่าสศิชาอยากจะแยกเธอกับรินรดา แต่ครั้งนี้เป็นงานแต่งงาน ตัวเธอเองก็พูดอะไรมากไม่ได้ เธอจึงเล่นตามน้ำเดินตามไปทิศทางที่สศิชาดันเธอให้ไป แต่ก่อนจะไป เธอหันหลังมาพูดกับรินรดา
“รินรดา งานจบแล้วอย่าเพิ่งไปไหนนะ อามีเรื่องจะคุยด้วย” รินรดาพยักหน้า แล้วก็มองกมลาจากไปทั้งอย่างนี้ ใบหน้าเธอไร้ความรู้สึก รอจนหลังงานเลี้ยงเริ่มแล้ว โชว์สนุกๆที่ติณห์ได้พูดว่าก็จะเริ่มขึ้น สศิชายืนอยู่บนกลางเวที ไฟทั้งหมดส่องไปที่เธอ แต่อย่างนี้ก็มีข้อเสียอย่างหนึ่ง ทุกคนสามารถมองเห็นถึงอารมณ์และความรู้สึกทุกอย่างของเธออย่างชัดเจน
已经是最新一章了
加载中
