已经是第一章了
บทที่ 24ดื่มอวยพร
บทที่ 24ดื่มอวยพร
สศิชาเดิมทียืนอยู่ตรงนั้นเพื่อรอเจ้าบ่าว แต่ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรทำให้ท้องของเธอมันปวดขึ้นมา มันปวดบิดจนเธอยืนแทบไม่ไหว เธอคิดถึงว่านี่เป็นงานแต่งของเธอ เธอลงแรงไปเยอะเพื่อแย่งมาซึ่งงานแต่งงานของรินรดา เธอจะต้องยืนหยัดต่อไปจนถึงที่สุด พอคิดได้อย่างนี้ เธอจึงยืนทนความเจ็บปวดต่อไป แต่ทว่าคิ้วที่ยิ่งขมวดขึ้นเรื่อยๆและลมหายใจที่ถี่มากขึ้นของเธอทำให้ในที่สุดชฎายุรู้ว่ามันมีอะไรผิดปกติ
“เธอไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”
เขาถามสศิชา สีหน้าของตอนนี้ทำให้คนตกใจกลัวเอาได้ หน้าซีดเผือด ไม่มีเลือดฝาดเลยแม้แต่น้อย
“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไร”
ถึงแม้ว่าจะพูดแบบนี้ แต่ห่างจากเวทีไม่ไกลโต๊ะของแขกโต๊ะหนึ่งกลับมีเสียงวี้ดว้ายขึ้นมา สองมือสั่นงกๆเงิ่นๆ แล้วชี้มาที่พื้นที่ยิ่งเต็มไปด้วยกองเลือด ชฎายุย่นคิ้วแล้วหันไปมองที่พื้นแล้วก็เห็นกองเลือดอย่างนั้นจริงๆ แถมยังเป็นเลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากต้นขาของสศิชาอีกด้วย อธิชาที่อยู่ด้านล่างเห็นเหตุการณ์ไม่ดี ดูเหมือนลูกสาวตัวเองจะแท้งเสียแล้ว เธอจึงรีบพุ่งตัวขึ้นเวที มุ่งเข้าหาชฎายุแล้วตะโกนเสียงดัง
“เด็กจะไม่รอดแล้ว รีบโทร 120 เร็ว!”
ชฎายุถึงค่อยมีปฏิกิริยาโต้ตอบรีบโทรศัพท์ แต่เห็นได้ชัดว่าแขกเหรื่อด้านล่างไม่คิดว่างานแต่งจะกลายมาเป็นแบบนี้ ต่างกระซิบกระซาบกันทั้งงาน เสียงหึ่งๆเต็มไปหมด รินรดาถึงได้เข้าใจ ความหมายจริงๆของโชว์สนุกๆ
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้”
“ดื่มเหล้ามากไป ผู้หญิงท้องดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้นได้ที่ไหนกัน”
รินรดาจึงได้เข้าใจว่าติณห์คนนี้ไม่ได้ง่ายเลย เป็นไปตามที่สัญชาตญาณของเธอคิดไว้จริงๆ ยั่วโมโหใครก็ได้แต่ห้ามยั่วโมโหติณห์
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ทำยังไงล่ะ” รินรดาที่เพิ่งถามเห็นอธิชาพุ่งลงมาจากเวที ลงมาพูดต่อหน้าเธอด้วยเสียงสั่นเทาแล้วชี้มาที่เธอ
“เธอ ใช่หรือเปล่า คือเธอ ต้องเป็นเธอแน่ๆที่ทำให้ลูกของสศิชาไม่รอด” รินรดาเผชิญกับการประณามกล่าวหานี้ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่เอียงหัวของเธอไปมา เธอมองหน้าอธิชาอย่างบุคคุลที่ไร้ซึ่งความผิด แต่ด้านติณห์กลับพูดออกมา
“คุณถืออะไรมาทำให้คนอื่นได้รับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ พวกเราไม่ได้เข้าใกล้เธอเลยแม้แต่น้อย” น้ำเสียงเย็นชาของเขาบนหน้าไร้ความรู้สึก ทำให้ทุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง อธิชาก็ทำได้แค่มื่อสั่นเทาแล้วพูดอะไรไม่ออกอีกเลย หลังจากนั้นติณห์ลุกขึ้นยืน
“เธอจะไม่ต่อต้านที่ถูกประณามแบบไม่มีสาเหตุหน่อยหรอ ลุกขึ้น พวกเราไปเถอะ”
รินรดาลุกขึ้นอย่างเชื่อฟัง สีหน้าของเธอนั้นน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่า ถึงแม้ว่าจะถูกประณามให้ได้รับความไม่เป็นธรรม และยังถูกตำหนิอย่างช่วยไม่ได้
“เขาเป็นแม่ของฉัน ฉันจะต่อต้านเขาได้ยังไงกัน” เธอพูดได้อย่างอ่อนโยนอย่างถึงที่สุด คนที่ได้ยินจะต้องคิดว่าเธอเป็นเด็กที่กตัญญูรู้คุณแน่นอน
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากฟัง ทีหลังถ้ามีคนกล่าวหาเธอ ก็หัดแย้งกลับไปซะบ้าง”
ติณห์พูดแล้วก็กำลังจะพารินรดาออกไปนั้นกลับถูกอธิชาเรียกไว้ซะก่อน
“หยุดก่อน ในเมื่อยังรู้สำนึกว่าฉันเป็นแม่ของเธอ แล้วน้องสาวเธอตอนนี้เป็นอย่างนี้ เธอจะไปแบบนี้ได้ยังไง”
รินรดาขยิบตาให้กับติณห์ในที่ที่ไม่มีใครเห็น แล้วจึงตอบกลับไปว่า
“แม่พูดถูกแล้วค่ะ ฉันควรจะอยู่ที่นี่ แล้วไปโรงพยาบาลกับน้องสาวดีกว่า”
แขกทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็คิดทอดถอนหายใจอยู่ในใจ คุณหนูรินรดาคนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าสศิชาเสียอีก อย่างน้อยก็รู้จักมารยาท ติณห์เสริมต่อ
“ผมเป็นแฟนรินรดา ก็นับว่าเป็นคนของตระกูลบวรพลครึ่งหนึ่งแล้ว ผมก็จะอยู่ที่นี่เหมือนกัน”
อธิชาไม่ได้พูดว่ายินยอม แต่ก็ไม่ได้พูดว่าไม่ยอมเช่นกัน หลายคนต่างก็ยืนกรานที่จะอยู่ที่นั่นจนกระทั่งรถพยาบาลมาถึง หลายๆคนต่างยุ่งวุ่นวายที่จะเอาสศิชาขึ้นแอมบูแลนซ์ แล้วก็อัดกันขึ้นไปอยู่บนรถ ก่อนจะรถออก อธิชาหันมาบอกกับแขกในงานว่า
“ขอโทษนะคะทุกท่าน ตอนนี้เรามีอุบัติเหตุด่วน คราวหน้า เราจะชดเชยให้นะคะ”
แขกเหรื่อต่างก็บอกว่าไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่ จนรถออกไปแล้ว จึงได้ซุบซิบนินทากันยกใหญ่ทั้งงาน
“ฉันว่านะ เห็นชัดๆเลยว่ากรรมมันตามสนองคุณหนูสศิชา คราวแล้วเธอแย่งแฟนพี่สาว คราวนี้สวรรค์เลยลงโทษไม่ให้เด็กมันรอด”
“ดูสีหน้าอธิชาสิ โกรธจนอยากจะฉีกรินรดาเป็นชิ้นๆแล้วมั้งน่ะ โธ่ และยังไม่รู้อีกว่าตัวเองทำเรื่องน่าละอายลงไปตั้งเท่าไหร่”
“น่าสงสารเด็กมันจริงๆ ยังไม่ทันได้เกิดเลย...แต่แบบนี้ก็ดี เกิดในครอบครัวแบบนี้นะ น่าสงสารจะตาย” คำพูดวิพากษ์วิจารณ์ประมาณเดียวกันทยอยมาอย่างไม่ขาดสาย แต่กลุ่มคนที่อยู่บนรถพยาบาลกลับไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดคุยเรื่องแบบนี้เลย ต่างครุ่นคิดกันอยู่ในใจ แล้วมองคุณหมอช่วยชีวิต สายตาของอธิชาจ้องมองไปที่รินรดากับติณห์อย่างไม่แน่ใจ สองคนนี้เดิมทีมาก็มาอย่างมีเลศนัย แถมเรื่องราวมันยังกลายมาเป็นแบบนี้ จะไม่ให้สงสัยนี่มันยากไปหน่อยมั้ง เปรียบเทียบกับอธิชาแล้ว ความคิดของชฎายุดูเรียบง่ายกว่ามาก เขามองที่รินรดาแล้วพบว่าเธอสวยขึ้นในตอนที่พวกเขาจากกันครั้งที่แล้วเสียอีก ยิ่งคราวนี้มีติณห์อยู่ข้างๆเธอ อธิชาอาจจะไม่คุ้นเคยกับเขา แต่สำหรับชฎายุแล้ว ตรงกันข้ามเลยแหละ พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเขาก็เหมือนถูกความกลัดกลุ้มใจสาดซัดเข้ามา ตอนแรกที่เขาฟังคำของสศิชา หรือว่าเขาจะฟังมันผิดไปนะ
แต่สายตาของติณห์กลับมองไปที่ชฎายุ นายคนนี้ นึกไม่ถึงว่าเขายังจะกล้ามองรินรดาอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้อีก ก่อนหน้านี้เขาก็ทำให้ตัวเองน่าเวทนามากแล้ว
已经是最新一章了
加载中
