已经是第一章了
บทที่ 26ไม่สบาย
บทที่ 26ไม่สบาย
“นั่งลงหรอ เธอจะให้ฉันนั่งลงได้ยังไง คนที่นอนอยู่ข้างในน่ะ พูดยังไงมันก็เป็นน้องสาวแท้ๆของเธอนะ! หรือเธอไม่มีจิตใต้สำนึกเลยหรือไง” คำพูดนี้เหมือนเป็นการประณามรินรดาอย่างมาก
“ฉันไม่มีจิตใต้สำนึกตรงไหน ฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้หรือไง คุณจะให้ฉันทำยังไงอีก”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ สศิชาก็คงจะไม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้” คำพูดนี้ทำให้รินรดาหมดคำพูด
“ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกสาวคุณที่แอบไปมีอะไรกับว่าที่สามีของฉันก่อนนะ ทำไมหนังหน้าคุณมันถึงได้หนาแบบนี้”
อธิชาร้องไห้ไม่หยุด และก็ไม่สนว่ารินรดาจะพูดอะไร ถึงอย่างไรก็ตามชั่วขณะนั้นดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปแล้วว่าเธอเคยก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง เธอโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้รินรดา
“ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง เธอต้องรับผิดชอบน้องสาวของเธอ”
“ช่างเถอะ พวกเราไปกันเหอะ” ตอนนี้รินรดาสื่อสารกับเธอไม่รู้เรื่องแล้วจริงๆ เธอเลยลุกแล้วทำท่าจะเดินจากไป อธิชากลับมือไวตาไวรีบคว้าตัวเธอไว้
“ใครบอกให้เธอไป” รินรดาไม่ได้พูดอะไร ติณห์ที่อยู่ข้างๆมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็นที่ซ่อนอยู่
พอเธอเอามือออก ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออกพอดี คุณหมอที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเดินออกมา
“ญาติของคุณสศิชาอยู่ไหนครับ”
“ฉัน ฉัน ฉัน” อธิชารีบพุ่งตัวไปหา
“คุณหมอ ลูกสาวของฉันเป็นยังไงบ้าง” คุณหมอบีบจมูกตัวเอง
“ขอโทษนะครับ พวกเราพยายามเต็มที่แล้ว เรารักษาเด็กไว้ไม่ได้” พอรินรดาได้ยินคำที่ตัวเองอยากได้ยินแล้วก็หมุนตัวจะไปทันที ยิ่งถ้าตอนนี้ไม่ไปล่ะก็ อธิชาก็อาจจะไม่ปล่อยให้เธอไปแล้ว ติณห์ก็เข้าใจความหมายของเธอ ตอนที่ทั้งสองหมุนตัวจะจากไปพร้อมกันนั้น ก็ได้ยินเสียงสั่นเทาของอธิชากำลังถามว่า
“เพราะอะไร ทำไมถึงแท้งคะ”
หมอก้มหน้าแล้วพูด
“เพราะดื่มมากเกินไป” ได้ยินดังนี้ รินรดาก็โล่งไปเปราะนึง ตอนนี้เธอก็ไม่กลัวถ้าอธิชาจะรั้งเธอไว้อีกแล้ว เพราะทั้งหมดนี้มันเป็นผลกรรมของสศิชาเองล้วนๆ เพราะว่าวันนี้เป็นงานแต่งงาน ดังนั้นเธอจึงห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะดื่มแม้ว่าตัวเองจะท้องอยู่ มีคนมาดื่มอวยพรให้เธอก็ดื่ม ไม่มีเหตุผลที่จำเป็นต้องปฏิเสธเลยสักนิด เพราะแบบนี้จึงทำให้เธอดื่มมากเกินไป เธอจึงแท้งลูก
ถึงแม้ว่าฟังดูแล้วเหตุผลมันจะเป็นแบบนี้ แต่ในใจของรินรดากลับชัดเจนว่าตัวเองเป็นคนฆ่าเด็กน้อยที่ยังไม่เกิดออกมา ดังนั้นพอเธอเห็นอธิชาร้องไห้จนยืนไม่ไหวถึงกับทรุดลงบนพื้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้พูดว่าจะไป เธอแค่ยืนเงียบๆอยู่ตรงนั้น แต่ชฎายุที่บอกว่าเดี๋ยวตัวเองจะกลับมานั้น จนถึงตอนนี้รินรดาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย ในใจก็ข้นหัวเราะออกมา แต่สีหน้าของเธอกลับแสดงออกมาเหมือนว่าตัวเองกำลังเสียใจมาก
เธอหยิบเงินสดในกระเป๋าตังออกมานิดหน่อยแล้วยัดเข้าไปในมือของอธิชา
“เอาไปซื้อของบำรุงให้สศิชาสักหน่อยนะ” อธิชาพอเห็นเงินพวกนี้ก็แค้นจนเกิดความกล้า เธอฉีกเงินพวกนี้ คุณปู่เหมาเจ๋อตงสีแดงจึงล่องลอยอยู่ในอากาศหน้าประตูห้องผ่าตัด
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ สศิชาของฉันคงไม่แท้ง ก็แค่อย่างสามีเธอ เธอถึงกับต้องใจไม้ไส้ระกำขนาดนี้เลยหรอ”
รินรดามองดูอธิชาที่ตะโกนเสียงดังไปทั่วอยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างเย็นชา ไม่ค่อยเข้าใจว่าเธอสมองกลับแล้วหรือไง อะไรคือแค่แย่งสามีของเธอมา?
รินรดาก็โกรธเหมือนกัน เธอดึงมือของติณห์แล้วอยากจะออกไปจากที่บ้าๆนี่สักที เมื่อกี้เธอคงจะมีเมตตาเกินไปถึงมีความรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ที่แท้กรรมพันธุ์เมียน้อยมันก็สามารถส่งต่อไปถึงลูกได้นี่เอง! เธอจับแขนของติณห์ แต่จู่ติณห์ก็หายไป เงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเขากำลังมองอธิชาอย่างเดือดดาล
“ทำไมถึงพูดว่ามันก็แค่แย่งสามีของเธอมา ตัวเธอเองเป็นเมียน้อย ลูกสาวของเธอก็เป็นเมียน้อย บ้านเธอนี่มันหน้าไม่อายกันเลยจริงๆ ครอบครัวเขามีความสุขกันดีๆ เธอก็อยากจำเอาเท้าเข้าไปสอด พอบ้านแตกสาแหรกขาดแล้ว ลูกสาวเธอเกิดเรื่องแบบนี้ เธอถึงรู้จักที่จะโทษคนอื่นแล้วใช่มั้ย ทำไมเธอถึงไม่คิดว่ามันเป็นกรรมตามสนองพวกเธอสองคนล่ะ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้หน้าของอธิชาซีดเผือด ลนลานจนพูดไม่ออก ติณห์รู้สึกเหมือนว่าจะพูดคุยด้วยง่ายขึ้นหน่อยแล้ว เขายิ้มออกมา แต่หน้าของเขาแข็งทื่อ โดยเฉพาะตอนที่ใส่หน้ากากอันเย็นชาอันนั้นมันทำให้คนรู้สึกถึงความเยือกเย็นจากส่วนลึกของหัวใจเลยทีเดียว
“ตกลงว่านายเป็นใครกันแน่”
แม้กระทั่งอธิชาจะโดนตะคอกและเปิดโปงความลับอันน่ารังเกียจนี้ แต่เธอก็ลืมมันไป ใบหน้าของเธอมีแค่มองติณห์อย่างหวาดกลัว คนคนนี้ ตกลงเป็นใครกันแน่ ติณห์กลับไม่ได้สนใจที่จะตอบคำถามปัญญาอ่อนนี้ เขาพูดแทนรินรดาจบแล้วก็หมุนตัวจะจากไปจริงๆแล้ว ใครจะไปรู้ว่าตอนนั้น ด้านหลังจะมีเสียงที่เขาไม่มั่นใจว่าเป็นใครดังขึ้น
“ติณห์หรอ” รินรดาได้ยินเสียงนี้ ในใจก็คิดถอนหายใจออกมาว่า วันนี้มันช่างครึกครื้นดีจริง แต่ติณห์กลับไม่รู้จัก หันกลับไปมองก็พบว่าเป็นผู้หญิงสวมเสื้อคลุมสีขาว
“คุณเป็นใคร”
เขาถามอย่างเย็นชา แล้วก็นึกคิดดูดีๆ แต่ตัวเองก็ไม่ได้รู้จักผู้หญิงที่เป็นหมอสักคน
“ฉัน ฉันชญานีไง เธอไม่รู้จักฉันหรอ” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความงงงัน ติณห์ลองคิดทบทวนดูอีกที แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จักจริงๆ เขาจึงได้แต่พูดอีกครั้งว่า
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้จักคุณจริงๆ ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน” พูดจบก็ลากรินรดาออกไปด้วยกัน
已经是最新一章了
加载中
