บทที่ 28เธอไม่รู้จักฉันแล้วหรอ

บทที่ 28เธอไม่รู้จักฉันแล้วหรอ “ติณห์ นายไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ” ติณห์ยิ้มแห้งๆ “เธอจะให้ฉันพูดอีกกี่รอบ ไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก” “รุ่นพี่ ใจเย็นๆนะคะ” รินรดารีบเข้าไปกั้นกลางและเธอจึงโดนลูกกระสุนของชญานีไปโดยปริยาย “แล้วเธอมันอะไรอีก ถึงกล้ามายุ่งกับฉัน มาเรียกฉันว่ารุ่นพี่ เราสนิทกันหรอ” รินรดาได้ยินดังนั้นในใจก็เบะปาก “อย่าพูดไปเลย คุณสองคนดูคล้ายกันมากเลยนะ” หน้าของเธอทำได้แค่ยิ้มหยีๆ “รุ่นพี่ ฉันคือเสี่ยวปาที่อยู่เตียงชั้นที่1ไง พี่จำฉันไม่ได้แล้วหรอ ฉันกับติณห์ เมื่อกี้เรากำลังเล่นกัน เขาเป็นพี่ชายฉันเอง” ติณห์ขมวดคิ้ว พี่ชายหรอ? เยี่ยมไปเลย ชญานีพอจะยอมรับข้อแก้ต่างนี้ได้ เธอมองไปที่ทั้งสองคนอย่างไม่แน่ใจ กำลังครุ่นคิดว่าสองพี่น้องนี้เป็นเรื่องจริงมั้ย แต่ติณห์ไม่คิดจะเสียเวลาต่อไป เขาออกแรงดึงรินรดา “ไปกันเถอะ น้องสาว” เขาจงใจเน้นเสียงลงตรงที่คำว่า น้องสาว มันทำให้เธอรู้สึกกลัวนิดหน่อย โดยเฉพาะที่เธอโดนเขาลากออกไปถึงกับขั้นเธอไม่ทันได้ตะโกนพูดคำว่า “รุ่นพี่” ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรก็ถูกลากไปซะแล้ว “ติณห์ นายปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้” รินรดาที่โดนเขาลากไปสักพัก ในที่สุดมือของเธอก็เริ่มรู้สึกปวดขึ้นมาแล้ว “ทำไมล่ะ ไม่เรียกฉันว่าพี่ชายแล้วหรอ” ติณห์หยุดเดิน แต่เขายังไม่ยอมปล่อยมือ “นายโง่หรอ ฉันเห็นว่าพวกนายกำลังจะตีกันอยู่แล้ว นี่ฉันไม่ใช่ช่วยหยุดพวกนายหรือไง” รินรดาถูกกล่าวหาอีกแล้ว เธออุตส่าห์ใจดีอยากช่วยแต่กลับไม่มีคนเข้าใจซะนี่ “ฉันต้องการหรอ” ถึงแม้ว่าเธอจะหวังดี แต่ติณห์ก็ไม่เข้าใจว่าการที่เธอเรียกเขาว่าพี่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจชักกล “ฉันมันยุ่งเอง!” รินรดาโกรธจนอยากจะเหวี่ยงหัวไปมา เธอไม่อยากจะสนใจคนบ้าที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด แต่ชญานีที่ยืนมองสองพี่น้องนี้จากไปกลับหยีตาอยู่ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร จนกระทั่งพยาบาลสาวเดินเข้ามาหาเธอ “คุณหมอคะ คนไข้คนนั้นตื่นแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังโวยวายใหญ่เลยค่ะ” ได้ยินดังนี้เธอถึงได้หันหลังจากไป ชญานีเดินไปจนถึงห้องพักคนไข้ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อกี้ที่อยู่ในห้องผ่าตัด เธอก็ร้องไห้ตลอด ดูเหมือนจะยังร้องไม่พอ ชญานีไม่ชอบการร้องไห้แบบนี้จริงๆ ดังนั้นพอเธอได้ยินเสียงร้องไห้แบบนี้เธอก็ปวดหัวขึ้นมาทันที ส่วนพยาบาลทั้งหลายที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูต่างก็หมดหนทาง ได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่รู้จะทำยังไง พอเห็นเธอเดินมา ก็เหมือนเห็นแสงสว่าง “เกิดอะไรขึ้น” “คนไข้ เธอเอาแต่บอกให้พวกเราคืนลูกให้เธอ” พยาบาลชี้ไปที่คนไข้ที่เอาแต่ร้องไห้คนนั้น ชญานีเดินเข้าไป แล้วมองป้ายชื่อที่เตียงของคนไข้ “คุณสศิชา” สศิชาที่กำลังร้องไห้ เมื่อได้ยินคนเรียกชื่อเธอ จึงหรี่ตามองเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณหมอผู้หญิงที่สวมเสื้อคลุมสีขาว ในขณะเดียวกัน เธอก็นึกออกแล้วว่าคนนี้เป้นคนที่เธอเพิ่งทำการผ่าตัดให้ ฉับพลันเธอก็ตะโกนโวยวายออกมา “เธอ ฆาตกรอำมหิต!” ชญานีที่ได้ยินคำกล่าวหาอย่างนี้ขมวดคิ้วขึ้น “ฉันช่วยชีวิตเธอไว้ แต่เธอเรียกฉันว่าฆาตกรอำมหิตหรอ”พยาบาลทั้งหลายที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตรงประตู ถึงแม้ว่าคุณหมอชญานีของพวกเธอจะพาลเอาเสียหน่อย แต่ผู้หญิงตรงหน้านี่ไม่มีเหตุผลยิ่งกว่า ตอนนั้นเองมีเสียงดังมาจากประตูห้องพักผู้ป่วย "สศิชา เธอเป็นยังไงบ้าง ลูกล่ะ” เมื่อสศิชาหันไปมองที่ประตู เธอก็เบะปากแล้วเริ่มจะร้องไห้อีกรอบ “ชฎายุ….” คนที่เข้ามาก็คือคนที่ลงรถระหว่างทาง ชฎายุที่มาสายเดินกรีดกรายเข้ามาแบบแกว่งไกว พอเห็นชฎายุ ความน้อยใจของสศิชาก็เริ่มพรั่งพรูขึ้นมา “ชฎายุ เธอคนนี้ เธอทำให้ลูกของเราไม่อยู่แล้ว” ชฎายุเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ แถมตัวของเขายังนำความหนาวอันน้อยนิดจากข้างนอกเข้ามาด้วย เขามองคุณหมอในเสื้อคลุมสีขาวปราดเดียว พบว่าผู้หญิงคนนี้ตาโตจมูกโด่ง สวยกว่าสศิชาเสียอีก ทันใดนั้นอารมณ์ที่จะปะทะออกไปกลับหายไปทันที กลายเป็นเล่นหน้าเล่นตาไม่อยู่กับร่องกับรอยแทน “ไม่ทราบว่าทำไมลูกของผมถึงไม่รอดครับ คุณหมอ” ชญานีเห็นว่าผู้ชายคนนี้เข้ามาก็ถามถึงลูกของตัวเองก่อนเลย ไม่สนใจดูภรรยาที่แท้งสักนิด ละไอสายตาที่มองเธอมาไม่หยุดเสียทีมันทำให้เธอรำคาญ เธอจึงตอบกลับไปอย่างเย็นชา “ดื่มเหล้ามากไปค่ะ” ใครให้ผู้หญิงคนนั้นรนหาที่ตาย ท้องอยู่แท้ๆยังจะกินเหล้ามากมายขนาดนั้น ชฎายุได้ยินแล้วหันไปหาสศิชา “ได้ยินหรือยัง คุณหมอบอกว่าที่ลูกเราไม่อยู่แล้วเพราะเหล้า เขายังช่วยชีวิตเธออีก” ชญานีเลิกคิ้วเธอขึ้น ประโยคสุดท้ายเธอไม่ได้พูดนะ สศิชาเธอแค่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเธอใกล้มาถึงทางตันแล้ว เธอพบว่าตอนนี้โทษใครก็ไม่ได้แล้ว ท้ายที่สุดมันคือเธอนั่นเองดังนั้นเธอจึงไม่อยากจะยอมรับข้ออ้างนี้ เธอส่ายหัวอยู่บนเตียงอย่างสุดกำลัง “ไม่ใช่ เธอนั่นแหละ” ชฎายุจึงได้แต่ข่มอารมณ์รำคาญแล้วปลอบเธอ “ลูกไม่อยู่แล้วไม่เป็นไร พวกเราค่อยมีใหม่ก็ได้” “แล้วเธอจะทอดทิ้งฉันมั้ย” สศิชาน้ำตาคลอมองที่ชฎายุ “ไม่มีวัน ฉันจะอยู่ตรงนี้ข้างๆเธอ” ชฎายุพูดพลางจูบลงไปที่หน้าผากสศิชา ชญานีเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าก็คลี่คลายไปมากแล้ว เธอถอนหายใจอย่างโล่งใจแล้วกลับไปที่ห้องทำงานของเธอ ในเหตุการณ์วุ่นวายต่างๆที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล เปรียบเทียบดูแล้วก็คงจะเป็นติณห์กับรินรดาที่ดูผ่อนคลายที่สุด ก็เพียงแค่ใครก็ไม่สามารถมาทำให้พวกเขายอมแพ้ได้