已经是第一章了
บทที่ 30ใจกล้าแล้วห
บทที่ 30ใจกล้าแล้วห
“เธอก็มาด้วย”
รินรดาไม่มีทางเลือก จึงได้แต่นั่งก้มหน้าก้มตาเหมือนเด็กที่ทำความผิดมา เข้าไปอย่างว่านอนสอนง่าย ติณห์นั่งลงและไม่ได้พูดอะไร แต่รินรดาเมื่อเจอธีรโรจน์ เธอกลับมีคำถามที่อยากจะถาม
“ธีรโรจน์ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะอธิชา ....ไล่เธอออกหรอ”
“เพราะฉันทำให้นายลำบาก จนถึงกับต้องเสียงานไปเลยหรอ” ธีรโรจน์มองรินรดาแล้วส่ายหัว
“คุณหนูใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก เป็นผมที่ลาออกเอง”
“แต่ว่า...”รินรดายังอยากจะพูดต่ออีกสักหน่อย แต่ธีรโรจน์ส่ายหัวแล้วใช้สายตาส่งสัญญาณบอกว่าติณห์ยังนั่งอยู่ตรงนี้นะ รินรดาจึงได้แต่ยอมเงียบไป เธอเบะปากไม่ตอบอะไร เป็นธีรโรจน์ที่หันไปพูด
“คุยจบแล้วครับ”
“ธีรโรจน์ นายรู้เหตุผลที่ฉันเรียกนายมาที่นี่มั้ย” ติณห์พูดอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะมาที่นี่ เขากับธีรโรจน์ได้ปรึกษากันก่อนแล้ว
“ครับ คุณติณห์ ผมเข้าใจทุกอย่าง”
“ถ้าอย่างนั้นคุณเต็มใจมั้ย” รินรดามองผู้ชายสองคนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเธอยืนอยู่ตรงนี้แล้วมีประโยชน์อะไร
“ เรื่องที่คุณติณห์ ให้ผมทำ แน่นอนว่าผมต้องเต็มใจอยู่แล้วครับ” และยังเป็นการช่วยคุณหนูใหญ่แก้แค้นอีกด้วย เรื่องน่ายินดีอย่างนี้ทำไมถึงจะไม่ช่วยล่ะ ติณห์จิบชาอีกครั้ง เขาอมไว้ในปากอยู่นานกว่าจะกลืนลงไป
“ งั้นคุณรู้ว่าควรจะทำยังไงใช่ไหม”
“ รู้ครับ “ธีรโรจน์ พูดพลางหยิบเอกสารจากกองที่ถืออยู่ออกมาสองสามแผ่น
“นี่เป็นเอกสารที่หลุดรั่วออกมาของบริษัทวาโรครับ” พูดไปด้วยพลางวางเอกสารลงบนโต๊ะ ยื่นไปอยู่ตรงหน้าของติณห์
“ คุณทำได้ดีมาก” ติณห์ พยักหน้า
“ งั้นตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว คุณก็ออกไปก่อนเถอะ” ธีรโรจน์หมุนตัวแล้ว ก้มหัวให้รินรดาเล็กน้อยแล้วออกจากห้องไป รินรดาตั้งแต่เริ่มจนจบเอาแต่จ้องไปที่ธีรโรจน์ จู่ๆเธอรู้สึกว่าเธอไม่รู้ความตั้งใจของเขาคนนี้
“ มานั่งนี่” คุณผู้ชายติณห์เอ่ยปากแล้ว รินรดาจึงไปนั่งตรงนั้นอย่างเชื่อฟัง
“ ไปนั่งตรงโซฟาตรงโน้น แล้วหาข้อผิดพลาดมา” รินรดาได้ฟังงานที่เธอได้รับมอบหมาย เธอก็อยากจะประท้วง
“ ฉันไม่ได้มาเพื่อเรียนรู้อันนี้สักหน่อย เธอให้ฉันหา ฉันจะหาเจอได้ยังไง” ติณห์ มองเธอด้วยสายตาเย็นชา มองจนเธอค่อยๆคลายความไม่พอใจ แล้วตอบกลับมา
“ ฉันหาเอง”
เขาถึงหยุดมองเธอ คนบางคนจำเป็นต้องบังคับ ติณห์คิดว่ารินรดาก็คือคนพวกนี้ รินรดานั่งอยู่ที่โซฟา ในใจของเธอโอดครวญไม่หยุด เอกสารตัวเลขที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่เข้าใจมันเลยสักนิด ที่เรียนมาในมหาวิทยาลัยมาหลายปีนี้มันช่างเปล่าประโยชน์จริงๆ แต่พอลองคิดดูอีกที เธอไม่ได้เรียนเอกนี้นี่หน่า แล้วจะไปเข้าใจได้ยังไง นายติณห์ คิดว่าเธอเก่งมากหรือไง คิดได้อย่างนี้เธอเงยหน้ามองเขาคนนั้น เขาก็ยังนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้น มันทำให้คนอื่นรู้สึกว่านิสัยของเขาเนี่ยแปลกไม่เหมือนคนอื่นเลย ไม่น่าจะมาอยู่ในกระดองหอยทากแบบนี้ รินรดาก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าจะให้เธอคิดสูงไปมากกว่านี้ เธอ ก็ไม่กล้า ถ้าเขาเป็นประธานบริษัทจริงๆ แล้วทำไมถึงต้องช่วยเธอล่ะ รินรดาคิดหาเหตุผลจนสมองแทบแตกก็ยังไม่เข้าใจ ซึ่งได้แต่กลับมาจดจ่ออยู่กับเอกสารที่อยู่ตรงหน้าแทน เธอดูแล้วดูอีกก็ถอนหายใจออกมา ก็เธอไม่เข้าใจนี่นา ดูเหมือนว่าติณห์จะเริ่มรู้สึกได้ว่าเขาก็แกล้งเธอมานานพอสมควรแล้วเหมือนกัน ถึงค่อยเรียกเธอ
“ เป็นยังไงบ้างล่ะ”
รินรดามองค้อน นี่ก็ไม่ได้เห็นอยู่ทนโท่หรอ
“ ไม่เข้าใจ”
“ มานี่ ฉันจะสอนเธอเอง” รินรดานึกว่าตัวเองฟังผิดไปเธอถึงกับร้อง “หา” ออกมา
“มานี่” ติณห์พูดซ้ำอีกครั้ง คราวนี้รินรดาถึงได้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดไป เธอจึงรีบหอบเอกสารไปหาเขา แต่ระยะห่างของวิธีการทำความสนิทสนมนี้ก็มีข้อเสียอยู่ เพราะระยะห่างที่ใกล้กันนี้ ทำให้เธอได้กลิ่นของติณห์ แล้ว แล้ว แล้ว แล้วจะให้เธอฟังรู้เรื่องได้ยังไงกัน! มันจึงกลายเป็นว่ารินรดาฟังเขาอธิบายประโยคหนึ่งหลังจากนั้นก็งงฟังประโยคหนึ่ง ผ่านไปสักพักก็สับสน จนสุดท้าย ติณห์ที่ อธิบายจนเหนื่อยจึงหยุดแล้วเงยหน้ามองรินรดา
“ เมื่อกี้ที่ฉันพูดไป เธอเข้าใจใช่ไหม” รินรดารีบตอบ
“ เข้าใจแล้วเข้าใจแล้ว “
ติณห์ ไม่คิดว่าประสิทธิภาพการเรียนของเธอจะสูงขนาดนี้ เขาเลยอยากจะทดสอบเธอ
“ งั้นเธออธิบายข้อนี้ให้ฉันสิ ตารางสมดุลรายรับรายจ่าย”
รินรดาหยุดชะงักไปพักใหญ่ ก่อนจะยอมตอบออกมาด้วยความจำนน
“ ไม่รู้...”
ติณห์ เข้าใจแล้วว่าที่ตัวเองอธิบายเมื่อกี้มันเปล่าประโยชน์
“ โทษฉันไม่ได้นะ ใครให้นายมาอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้ แล้วก็ยังฉีดน้ำหอมกลิ่นยั่วยวนซะขนาดนี้ มันทำลายสมาธิฉัน” รินรดาก็เป็นคนฉลาดนะ เธอรู้จักที่จะเบี่ยงเบนความสนใจ เธอรู้ว่าติณห์ชอบให้คนชม เป็นไปตามคาด เมื่อติณห์ได้ยินอย่างนั้น ก็ไม่ว่าอะไรเธออีกเลย แค่เสริมขึ้นมาประโยคหนึ่ง
已经是最新一章了
加载中
