บทที่ 31 เดินห้าง

บทที่ 31 เดินห้าง แล้วที่เธอดมไปมันคืออะไร นายอย่ามา โกหกฉันนะ ถึงแม้ว่าที่เขาอธิบายไปมันจะเปล่าประโยชน์ แต่เมื่อคิดว่าเป็นเพราะกลิ่นตัวของเขาทำให้รินรดาถึงกับเสียศูนย์ ในใจของเขาก็กระโดดโลดเต้น “ ช่างเถอะ อธิบายกับเธอไปก็เปล่าประโยชน์ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะสอนเธออีกรอบ  ตอนบ่ายห้ามใจลอย” รินรดารีบพยักหน้า “ รู้แล้ว รู้แล้ว” “ฮัดชิ่ว” รินรดาที่กำลังใจจดใจจ่อที่จะเริ่มเรียนในตอนบ่ายนั้นจู่ๆเธอก็จาม ติณห์ตกใจ จนปากกาในมือเขาหล่น รินรดาคิด เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอจนโดนลมพัดปลิวไปได้เลยหรือไง จากนั้นติณห์ก็มองรินรดาอยู่ครู่หนึ่ง “นั่งเถอะ เราจะอธิบายใหม่ตั้งแต่เริ่ม” แม้ว่าติณห์จะอธิบายใหม่ตั้งแต่ต้น รินดาก็ยังรู้สึกเขินๆอายๆ แต่เธอก็รีบเอาความรู้สึกเขินอายนั้นเก็บซ่อนไว้ พวกเขาแค่มีผลประโยชน์ร่วมกัน ไม่มีความสัมพันธ์อย่างอื่น ไม่จำเป็นต้องมาเขินอาย เกรงใจอะไร หลังจากที่บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายรอบ รินรดาถึงได้นั่งฟังติณห์ อธิบายคำศัพท์กับตัวเลขพวกนั้นอย่างสงบสติอารมณ์ได้สักที เพราะเธอฟังได้ไปครึ่งหนึ่ง อยู่ๆติณห์ก็หยุดพูด กำลังฟังอย่างตั้งใจและเมามันแท้ๆ อยู่ๆมาหยุดแบบนี้เธอเลยรู้สึกไม่ค่อยดี เธอจึงมองเขาด้วยความแปลกใจ คุณชายติณห์ถึงได้พูดออกมาว่า “ เธอ  ขยับออกไปให้ห่างฉันหน่อย” รินรดา ซึ่งได้พบว่าตัวเองยิ่งฟังยิ่งฟังเขาพูด ก็ให้ขยับเข้าไปใกล้เขามากทุกที  ใกล้จนกระทั่งจะรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกันแล้ว แม้ว่าเรื่องที่ต้องใกล้ชิดกันมากกว่านี้ พวกเขาจะทำมาแล้ว แต่ทำไมตอนนี้มันถึงมีบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้ล่ะ แม้ว่ารินรดาจะหนังหน้าหนา แต่คราวนี้เธอยังรู้สึก ไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอขยี้จมูก แล้วค่อยๆเขยิบออกไป เดิมทีคิดว่า ถ้าขยับไปเขาก็จะสอนเธอต่อ แต่ไม่คิดว่าคุณชายติณห์จะปิดเอกสารเก็บทั้งหมด หน้านิ่งไม่กระดิก “วันนี้เท่านี้ก่อน” ??? เธอทำอะไรให้เขาโกรธอีก รินรดาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง นอกเสียจาก เรื่องที่ป้าอ้อยพูดเรื่องนั้น ก็ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ทำอะไรอีกแล้วนะ ส่วนเรื่องนั้น เธอยังไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไง มันก็คือการอุทิศตัวเองไม่ใช่หรอ พอคิดได้อย่างนี้ รินรดาเงยหน้าคุยกับติณห์ที่บนหน้าเหมือนเขียนไว้ว่า ฉันกำลังโกรธนะ “วันนี้...ตอนกลางคืน...ฉันไปหานายได้ไหม” ติณห์ได้ยินก็สะดุ้งจนหน้ากากเกือบจะหล่นลงมาอยู่แล้ว “มาหาฉันทำไม” รินรดาหน้าแดง ต้องถามให้โจ่งแจ้งขนาดนี้มั้ย เธอจึงทำตาขวางตอบไป “ตอนกลางคืน เธอก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ!” ติณห์ ปิดปากเงียบ แล้วถามเธอว่าทำไม “เธอพูดว่าอะไรนะ” เห็นได้ชัดว่ารินรดาฟังไม่เข้าใจ “ไม่มีอะไร” ติณห์ทำเนียนแล้วเอาหัวเอียงไปอีกทาง “บทเรียนวันนี้จบแล้ว ออกไปได้แล้ว” รินรดามอง “คุณหนูติณห์” อย่างจนปัญญา ไม่รู้ว่าใครเลี้ยงเขาให้มีนิสัยเฉพาะตัวแบบนี้ “ไม่ทราบว่า ผู้อำนวยการติณห์ ยังมีเรื่องอะไรให้ดิฉันทำไหมคะ” “รีบออกไปซะ” ติณห์ไล่เธอออกไปเหมือนกับว่าถ้ามองรินรดานานกว่านี้จะตาบอดอย่างนั้นแหละ จนรินรดาออกจากห้องไป เขาถึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งใจ “อันตรายจริงๆ...” เขามองลงไปที่ใต้โต๊ะตัวเอง อีกนิดเดียวเขาเกือบจะข่มใจไม่ไหวแล้ว อยากจะจับเธอ...เสียที่ห้องทำงานซะเลย รินรดาที่โดนไล่ให้รีบออกไปนั้นกลับไม่เข้าใจ เขาคิดว่านิสัยไม่ปกติของติณห์กำเริบอีกแล้ว เธอจึงถีบประตูห้องทำงานไปทีหนึ่ง แน่นอนว่าติณห์ที่อยู่ในห้องทำงานต้องได้ยินเสียงนี้อยู่แล้ว ปากกาในมือหยุกเขียนไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะตามใจเธอมากไปหน่อยแล้วสินะ รินรดานั่งรออยู่ที่โต๊ะเลขาจนถึงเวลาเลิกงานก็ไม่ได้ยินเสียงติณห์เรียกเธอเข้าไปหาเลย เธอเริ่มกังวล เขาคงไม่ได้เก็บเอาไว้ลงโทษฉันทีเดียวยกใหญ่ใช่มั้ยนะพอเธอถีบประตูเมื่อกี้เธอก็เริ่มรู้สึกนึกเสียใจ นายติณห์ต้องได้ยินแล้วแน่ๆ เธอหาข้ออ้างอะไรก็เหมือนเป็นการสารภาพไปเท่านั้น แต่เขาจะมาลงโทษเธอเพราะเหตุผลนี่ก็ไม่ได้นะ ฉะนั้นจะมาแกล้งเธอด้วยเหตุนี้ก็ไม่ได้นะ ติณห์ที่ผิดปกติทำให้รินรดากลัวมากยิ่งขึ้น “ไปได้แล้ว เลิกงานแล้ว” ติณห์เดนิมาหารินรดาที่กำลังนั่งใจลอยอยู่ตรงหน้า เคาะที่โต๊ะของเธอ “ห้ะ เลิกงานแล้วหรอ” รินรดาถึงได้สติกลับมา พบว่าคนในที่ทำงานต่างก็กลับกันไปหมดแล้ว “ฉัน...อะแฮ่ม กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่” รินรดาหาข้ออ้างที่ฟังขึ้นมาตอบที่เธอใจลอย แต่ถึงจะบอกติณห์ไป เขาก็ขี้เกียจจะเข้าใจเหตุผลของเธอ