已经是第一章了
บทที่ 32เดินห้าง
บทที่ 32เดินห้าง
“ตามมาให้ทัน” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินนำออกไปเลย
“อ้ะ รอฉันด้วย” รินรดารีบกวาดของใช้ส่วนตัวของตัวเองบนโต๊ะลงในกระเป๋าแล้วรีบตามไป
“ติณห์...ฉัน...ฉันอยากจะกลับบ้านก่อน มีของหลายอย่างที่อยู่ที่บ้าน” เท้าของรินรดาเขี่ยไปเขี่ยมาที่พื้น แล้วพูดต่อไป ติณห์ฟังจบก็ปิดปากเงียบ
“ฉันไปส่งเธอแล้วกัน”
“ห้ะ?” เดิมทีรินรดาอยากจะไปเอง หลังจากนั้นก็เดินเล่นสักหน่อย ดูว่ามีร้านขายชุดชั้นในให้เข้าไปดูหรือเปล่า ไอความคิดข้างหลังนี่เธอไม่กล้าพูดออกไป และเธอไม่กล้าไตร่ตรองว่าทำไมต้องสนใจคืนนี้ขนาดนี้ด้วย
“ไปเถอะ ทางผ่านอยู่แล้ว”
ติณห์พูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าบ่ายเบี่ยงอีกล่ะก็ดูเหมือนว่าเธอจะเรียกร้องความสนใจไปแล้ว รินรดาจึงไม่พูดอะไรต่อ ตามติณห์ขึ้นรถไป จนกระทั่งติณห์จอดรถแล้ว รินรดาที่คุ้นเคยถนนหนทางดีวางแผนไว้ว่าจะเข้าไปทางประตูหลัง ไม่รู้ว่าอธิชากับสศิชาอยู่บ้านหรือเปล่า ถ้าเจอก็คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เธอมาเพราะเธอมีเรื่องต้องทำจริงๆ คิดได้อย่างนี้ เธอก็เลยไม่เข้าประตูหน้าเธอส่งสัญญาณมือให้ติณห์ แล้วตัวเองก็ปีนกำแพงเข้าไป ติณห์เห็นฉากนี้แล้วก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้กับเมื่อกี้ราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน คนตรงหน้าที่ท่าทางช่ำชองในการปีนกำแพง พูดออกไป ใครจะเชื่อว่าเป็นคุณหนูใหญ่ รินรดาที่กำลังปีนเกาะกำแพงพูดกับเขา
“เธอช่วยดูให้หน่อย ถ้ามีคนมา รีบโทรหาฉันทันที” ติณห์ไม่รู้จะทำยังไง จึงได้แต่ตอบรับเธอไป เขามองรินรดาที่หายไปแล้ว ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู ดูแล้วเมื่อก่อนเธอน่าจะทำเรื่องพวกนี้บ่อยเหมือนกันนะเนี่ย แต่ว่าอธิชากับสศิชาจะสามารถกลับบ้านในเวลานี้ได้ยังไงกัน เธอลืมไปแล้วหรอว่าน้องสาวสุดที่รักยังนอนอยู่โรงพยาบาลน่ะ แต่ติณห์ก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเธอ ในเมื่อเธอชอบแบบนี้ เขาก็ยินดีที่จะดูในขณะเดียวกันรินรดากำลังค้นๆรื้อๆเสื้อผ้าในตู้ของตัวเอง กระเป๋าใบใหญ่แบอยู่บนพื้น เสื้อของเธอเมื่อก่อนล่ะ ทำไมไม่มีแล้ว รินรดารื้อแล้วรื้ออีกในใจก็ฉุกคิดได้ถึงความเป็นไปได้ที่ไม่ค่อยดีเอาซะเลย จะใช่หรือเปล่านะ เธอพุ่งตัวไปที่ห้องของสศิชา ห้องไม่ได้ล็อค เธอเข้าไปโดยตรง เปิดตู้เสื้อผ้าของสศิชาดู ปรากฏว่าเสื้อผ้าหลายตัวของเธอมาห้อยอยู่ที่นี่ทั้งนั้น ชั่วครู่หน้าของเธอก็ปรากฏถึงความโกรธ เธอยังไม่ได้บอกว่าตัวเธอจะไปแต่ก็ทำแบบนี้แล้ว ตอนนี้เธอจะไปแล้วจริงๆ งั้นเธอไม่ใช่ก่อความวุ่นวายหรอ ดังนั้นเมื่อติณห์เห็นหน้าอันอึมครึมของรินรดาปีนกำแพงออกมา ใจเขาก็เต้นตึกตัก เธอเป็นอะไรอีก ใครยั่วโมโหเธอ? เขามองรินรดาที่ไม่พูดสักคำขึ้นรถมาแล้วนั่งลงก่อนจะปิดประตูอย่างแรง
“เกิดอะไรขึ้น” ติณห์รู้สึกเริ่มกลัวขึ้นมา
“เสื้อผ้าของเธอล่ะ”
“ไม่ต้องถามแล้ว ออกรถเถอะ” อารมณ์ของรินรดาตอนนี้เหมือนกับกำลังกินข้าวที่ร้านอาหารแล้วกินแมลงวันไปครึ่งตัว อีกครึ่งตัวอยู่ในปากตัวเอง กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ติณห์เห็นเธอแบบนี้ก็เหมือนจะเดาอะไรออกบ้างแล้ว เขาจึงขับรถเปลี่ยนทิศทางไปอีกทาง หันกลับไปทางเดิมที่พวกเขามา
พวกเราจะไปไหน” รินรดาคราวนี้ไม่ได้ทึ่ม เธอเห็นว่าถนนเส้นนี้ไม่คุ้นตา เดาไม่ออก
“ถึงแล้วเธอก็รู้เอง” ติณห์ไม่พูดพร่ำทำเพลง เท้าก็เหยียบคันเร่ง หลังจากนั้นก็เบรกอย่างนิ่มๆจอดลงที่หน้าห้างแห่งหนึ่ง พอเห็นห้างสรรพสินค้า รินรดาก็เหมือนจะเริ่มเดาออกแล้ว
“นายพาฉันมาซื้อเสื้อผ้าหรอเกินความคาดหมายนะเนี่ย” เธอหยอกล้อติณห์ คิดไม่ถึงว่าคนๆนี้จะทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ด้วย
“เงียบซะ ลงรถ” ติณห์
ที่โดนแซวรู้สึกเขินๆ จึงได้แต่ตำหนิให้รินรดาลงรถเร็วๆ อย่าถามเลยว่าเขากำลังทำอะไร เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
“ได้ได้ได้ ลงเดี๋ยวนี้แหละ” รินรดาเห็นท่าทางติณห์จะปล่อยระเบิดออกมา จึงได้แต่ยกมือสองมืออย่างจำนนแล้วลงรถอย่างเร็ว สองคนเดินไปถึงหน้าประตูห้าง ถึงได้รู้ว่าวันนี้คือวันวาเลนไทน์ รินรดารู้สึกคิดผิดที่มาที่นี่แล้ว เธอกับติณห์ไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ จะมาเดินเที่ยวที่นี่เพื่ออะไร หน้าประตูยังมีเพื่อนตัวน้อยหลายคนใส่เสื้ออาสาสมัครอยู่ ในมือถือดอกไม้ไว้หลายดอก เรียกคู่รักที่เดินผ่านไปมาให้ซื้อสักดอก เด็กผู้ชายคนหนึ่งเห็นเขาทั้งสองจึงเดินเข้ามาหา แล้วยื่นดอกไม้ในมือให้
“ คุณอา ซื้อดอกไม้ให้พี่ผู้หญิงคนนี้ซักดอกสิ” น้ำเสียงที่เรียกว่าพี่ผู้หญิงนั้น ฟังดูแล้วสบายหูดี แต่หน้าของติณห์เริ่มหม่นๆที่ถูกเรียกว่าคุณอา เขาหันมาหารินรดาแล้วถามอย่างจริงจังว่า
“ ฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอ” รินรดาไม่กล้าพูด เธอรีบตอบกลับไป
“นายไม่แก่ เรารีบเข้าไปเถอะ”
ติณห์ไม่ยอมเลิกง่ายๆ
“พี่สาวครับ คุณอายังไม่ได้ซื้อดอกไม้ให้เลยนะ” รินรดาได้ยินการเรียกชื่อแบบนี้ ถึงกับโบกมือไปมา
“ไม่ไม่ไม่ ฉันรับการปฏิบัตินี้ไม่ไหว...” ฉันยังไม่อยากตายเพราะมีความสุขมากเกินไป แต่ติณห์จะทำตามสิ่งที่เขาคิด พูดแล้วว่าจะซื้อก็ต้องซื้อ ใครก็ห้ามเขาไม่ได้ เขาหันไปทางเด็กผู้ชายคนนี้แล้วชี้มาที่ตัวเอง
“เอาดอกไม้ของเธอมาให้คุณอาซิ”
เพื่อนตัวน้อยส่งดอกไม้ในอ้อมอกของตัวเองให้กับติณห์อย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็รับเงินไป พบว่าเป็นธนบัตรคุณปู่เหมาสีแดงๆ
“คุณอา เยอะไปแล้วครับ”
“ ที่เหลือเอาไว้ให้เธอซื้อไอติมกิน” ติณห์พูด พลางเอาดอกไม้ในมือยัดเข้าไปในอ้อมกอดของรินรดา
“ถือไว้ล่ะ คุณอาซื้อให้หนู”
เธอรู้สึกดอกไม้ในอ้อมกอดของเธอเหมือนกับมันหวานที่กำลังลวกมือ เธอไม่สามารถถือไว้ได้หมด นายคนนี้... รินรดามองด้านหลังของติณห์ที่ค่อยๆเดินไกลออกไป ไม่ทันจะได้คิดอะไรอย่างอื่น เธอกระชับดอกไม้ในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วลูบหัวเพื่อนตัวน้อยที่ขายดอกไม้ แล้วรีบตามไป
已经是最新一章了
加载中
