บทที่ 36 นายมันอันธพาล

บทที่ 36 นายมันอันธพาล “ดี งั้นพวกเราขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนมาเซ็นสัญญากับคุณติณห์” ติณห์พยักหน้า แล้วเขาก็เหมือนจะนึกอะไรออก “ใช่แล้ว คนที่รับผิดชอบบริษัทบีแอมเคค่อนข้างจะยากที่จะคุยด้วย ทางที่ดีพวกคุณควรไปทักทายกับเขาก่อน” อธิชายิ้ม “แน่นอนอยู่แล้ว” จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วพาชฎายุออกไป ตอนที่ชฎายุจะออกไปยังหันมามองส่งสายตามีนัยความหมายที่ตัวเขาเองคิดว่ารินรดาน่าจะเข้าใจให้เธอ เธอโดนมองจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว “ติณห์ ทำไมนายคนนี้ถึงเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ล่ะ” เดิมทีติณห์ที่ไม่สบอารมณ์เพราะสายตาของชฎายุ เมื่อได้ยินประโยคนี้เขาถึงได้ยิ้มออกมา เหมือนฟ้าหลังฝนสดใสขึ้นมาทันที แต่รินรดากลับมองติณห์ด้วยความงงๆ ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรถูกหรอ “เขาเกลียดเธอ เธอก็ต้องรักษาระยะห่างกับเขา” เชอะ มันแน่อยู่แล้วมั้ย พอคิดว่าเมื่อก่อนตัวเองถึงกับจะต้องแต่งงานกับคนแบบนี้ ฉันก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาหน่อยๆ ไม่สิ ขยะแขยงมากๆ” คุณหนูติณห์เบะปาก ถือว่าเธอรู้จักพูดนะ แต่ว่าตอนแรกคิดว่าจะได้อยู่ดีๆแบบไม่มีเรื่อง แต่ตอนบ่ายกลับมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ ตอนนั้นรินรดากำลังเบื่อๆอยู่กับธีรโรจน์ ก็ได้ยินเสียงพี่ผู้หญิงจากหน้าฟร้อนท์เข้ามาบอกว่ามีคนมาหาเธอ “เธอแน่ใจหรอว่ามาหาฉัน” รินรดาชี้มาที่ตัวเองอย่างไม่มั่นใจ ในใจก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ ยังจะมีใครรู้อีกว่าเธออยู่ที่นี่ “ใช่แล้วค่ะ คุณรินรดา ทางนั้นเขาพูดทั้งชื่อและนามสกุลของคุณออกมาเลยค่ะ” รินรดาถึงลุกขึ้นไปที่ห้องรับแขก เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครมาหาเธอ พอมาถึงที่ห้องรับแขก เธอมองผ่านกระจกใส มองเห็นด้านหลังคนที่เหมือนว่าเธอจะรู้จัก ในระยะเวลาสั้นๆนั้น เธอเหมือนรู้สึกว่าเพราะการคาดเดาของเธอทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ออก จริงหรอ จะเป็นเขาจริงๆมั้ย ดังนั้นเมื่อรินรดายืนอยู่ที่หน้าประตู จู่ๆเธอก็รู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา ตาขาวที่จะเข้าไป แต่คนด้านในหันตัวออกมาแล้วมองเห็นรินรดา เขายิ้ม “รินรดา” รินรดาเห็นรอยยิ้มนั้นของเขา จังหวะหัวใจก็ยิ่งเต้นเร็วมากขึ้น แถมบนหน้าก็ยังแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น จากนั้นเธอถึงได้พูดออกมาอย่างขี้ขลาดเบาๆ “พี่บรรพต” บรรพตเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตู ก็เดินเข้ามาหาเธอ “รินรดา เธอนี่หาตัวยากจริงๆ” ได้ยินอย่างนั้น สีหน้าของรินรดาหม่นลง “พี่บรรพต” ในขณะเดียวกันติณห์ที่นั่งอยู่ที่ห้องทำงานพอรู้ว่ารินรดาไปหาคนแปลกหน้า แล้วยังเป็นผู้ชายแปลกหน้าอีกด้วย ทำให้เขานั่งไม่ติดกับที่ทีเดียว เขาหมองขึ้นดูเข็มนาฬิกาที่ห้อยบนผนังทุกนาที แล้วว่าอยู่ในใจ สมควรตายจริงๆ！ ยังไม่กลับมาอีก รินรดาไม่ได้สนติณห์ที่กำลังคิดว่าอะไรใครอยู่ในใจหรอก เธอมองพี่บรรพตที่แม้จะเดินทางตะลอนๆแต่ก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อน เบ้าตาของเธออีกนิดก็แดงไปหมดแล้ว “รินรดา เรื่องของเธอ พี่รู้หมดแล้ว” บรรพตถอนหายใจ เขาไม่อยู่แค่แป๊ปเดียว รินรดาของเขาก็ถูกคนอื่นกลั่นแกล้งเสียแล้ว “พี่บรรพต...” รินรดาอยากจะเข้าไปกอดบรรพต แต่เธอคิดได้ว่าที่นี่คือบริษัท นี่คือกระดองหอยทากที่อยู่ภายใต้สายตาติณห์ เธอยิ่งคิดได้ว่าตัวเองไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์ที่บรรพตชอบอีกต่อไปแล้ว หน้าของเธอซีดเผือด ใช่แล้ว ทำไมเธอถึงลืมได้นะ นายติณห์นั่น ครอบครองเธออย่างเผด็จการตั้งนานแล้ว ตอนนี้เธอจะมีหน้ามายืนอยู่ตรงหน้าพี่บรรพตได้ยังไงกัน คิดได้อย่างนี้ เธอก็ถอยหลังลงไปเองก้าวหนึ่ง เธอถามพี่บรรพตที่สายตามีความสงสัยแสดงออกมาอย่างเสียงสั่น “พี่บรรพต หาที่นี่เจอได้ยังไงคะ” บรรพตเห็นหน้าเล็กๆของเธอซีดเผือด ในใจก็รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นเช่นนี้เลย “ไม่ยากเท่าไหร่หรอก ฟังที่เขาๆพูดมาก็รู้แล้ว” “อ่อ อย่างนั้นหรอ” หน้ารินรดายิ้มออกมาอย่างฝืนๆ ตอนนี้เธอแค่อยากจะหนีออกไปไวๆ “พี่บรรพต ฉันยังจ้องทำงาน ถ้าไม่อย่างนั้นพี่รอฉันเลิกงานก่อน” บรรพตพยักหน้า “ฉันรอเธออยู่ข้างล่างแล้วกัน” รินรดามองนาฬิกาบนกำแพง อีกแป๊ปเดียวก็ใกล้เวลาเลิกงานเธอแล้ว เธอจึงพยักหน้าไป “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนพี่บรรพตแล้วนะ” บรรพตลูบหัวของเธอ “อย่าเพิ่งคิดไปมั่วเลย” ในใจของรินรดาพูด พี่ไม่รู้อะไรจริงๆทั้งนั้นแหละ แต่บนหน้ากลับยังยิ้ม “พี่บรรพตรอสักแป๊ป เดี๋ยวฉันจะมาหาพี่” บรรพตถอนหายใจออกมาทีหนึ่งแล้วจากไป ทำไมเขาจะไม่รู้ คนที่เข้มแข็งอย่างรินรดา จะไปยอมแสดงความรู้สึกจริงๆออกมาต่อหน้าคนอื่นหรอ ว่าแต่ ตัวเขาถือว่าเป็นคนอื่นหรอ