บทที่ 37อีกคนหนึ่ง

บทที่ 37อีกคนหนึ่ง ยิ่งคิดถึงบรรพตก็ยิ่งวุ่นวายใจ เขาส่ายหัวไปมา พอแล้วพอแล้ว สู้ไม่ต้องคิดอะไรเสียดีกว่า ส่วนรินรดา พอเจอกับบรรพตแล้วความรู้สึกนึกคิดของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งหัวเธอมีแต่เครื่องหมายคำถาม ทำไมเขากลับมาล่ะ เขากลับมาทำอะไร เพราะเธอเขาถึงกลับมาหรือเปล่า คิดไปคิดมาคำถามข้อสุดท้ายคงจะไม่น่าใช่ พี่บรรพตคนนี้คงไม่ได้กลับมาเพราะเธอแน่ๆ ถ้าเขาเต็มใจกลับมาเพื่อเธอล่ะก็ มันจะมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะขนาดนี้หรอ เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออยู่ รินรดาจมอยู่กับความคิดอยู่คนเดียว แม้กระทั่งติณห์ทำตาเขใส่เธอสองสามรอบ เธอก็ยังไม่รู้สึกตัว จนกระทั่งรินรดาถ่ายเอกสารผิดเป็นครั้งที่ห้า ติณห์จึงไม่ทนอีกต่อไปแล้ว เขาพูดน้ำเสียงเรียบๆ “ผู้ชายคนนั้นสำคัญกับเธอขนาดนี้เลยหรอ” ตอนนั้นรินรดาที่กำลังนับจำนวนเอกสาร ถูกติณห์ถามแบบนี้ มือก็หยุดเคลื่อนไหว ในหัวสมองว่างเปล่าขาวโพลน ผ่านไปสักพัก เธอถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอนับถึงเท่าไหร่แล้ว เธอจึงนับต่อไป ที่ติณห์ถามไปนั่นว่างเปล่า ในใจของเขาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาไม่เคยเห็นรินรดาเลอะเลือนเพราะใครขนาดนี้มาก่อน แม้ตัวเขาเองก็ไม่มี เขายิ่งรำคาญ แน่นอนว่าจะต้องอยากหาเรื่องอะไรมาระบายบ้าง “เธอมานี่” รินรดามอง “ผู้จัดการติณห์ เอกสารพวกนี้ฉันยังนับไม่เสร็จ” “เอกสารแค่นี้เธอใช้เวลานับห้านาที อย่ามาไร้สาระ มานี่” “ผู้จัดการติณห์ ให้ฉันนับให้เสร็จเถอะ” เธอจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อสงบจิตใจตัวเอง ไม่อย่างนั้นเธอคงควบคุมตัวเองให้หยุดคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ “รินรดา ฉันให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย” ได้ยินเสียงติณห์เริ่มจะโมโหทีละนิด รินรดาถึงได้วางเอกสารลงอย่างช่วยไม่ได้ “ผู้จัดการติณห์เรียกฉันมาตกลงมีเรื่องอะไรคะ” ฟังน้ำเสียงนี้ก็รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความรำคาญ “คุณหนูติณห์” เขาจึงเฮอะออกมา “ทำไมล่ะ คนที่กุ๋งกิ๋งกันกลับมาแล้ว？ ในหัวสับสน？ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำยังไง？” รินรดาถูกคำว่า กุ๋งกิ๋ง สองคำนั้นทำให้รู้สึกแสบร้อนขึ้นมาทันที “ผู้จัดการติณห์อย่าพูดไปเรื่อย ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” “รินรดา เธอคิดว่าฉันตามใจเธอมากไปแล้วใช่มั้ย” ถึงทำให้เธอกล้าคิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน “ไม่กล้าค่ะ” “รินรดาไม่เคยกล้าที่จะผ่อนคลายต่อหน้าผู้จัดการติณห์เลยค่ะ มีแต่เคร่งเครียดตลอดเวลา” ในหัวสมองยุ่งเหยิงวุ่นวาย รินรดาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ทั้งหมดคือติณห์ถามเธอตอบ “ออกไป!” พอเธอหันตัวมาก็พบว่าติณห์กวาดเอกสารทั้งหมดลงไปบนพื้น ในนั้นยังมีเอกสารที่เธอใช้เวลาเตรียมการนานมากอีกด้วย รินรดามองเอกสารบนพื้น ก็รู้สึกเหมือนเห็นตัวเองด้วย ใบหน้าซีดเผือด “ค่ะ” ติณห์ต้องฟังให้ดีถึงจะได้ยินว่าคำที่เธอพูดคือ ค่ะ หลังจากนั้นมองดูรินรดาก้มลงไปเก็บเอกสารทีละแผ่นๆแล้วเอาขึ้นมาเรียงไว้บนโต๊ะเขาใหม่ จากนั้นเธอก็ทำตามที่เขาสั่ง ออกไป “กลับมา! ใครอนุญาตให้เธอไป” เธอเป็นผู้หญิงของติณห์ ทำไมเธอถึงกล้า รินรดาได้ยินเสียงจากข้างหลัง ปิดตาอย่างหมดหวัง ควรตื่นได้แล้ว ทำไมถึงฝันนานขนาดนี้ ในที่สุดหลังจากที่บรรพตกลับมาหาเธอทั้งหมดก็แตกสลาย สมควรจะตื่นได้แล้ว “รินรดา ถ้าเธอกล้าออกไปล่ะก็ ฉัน...” ติณห์คิดอยากจะลองคุกคามเธอดู แต่กลับพบว่าเขาเองไม่เข้าใจเธอสักนิด ดังนั้นเขาจึงพูดต่อไม่ออก “ถ้าเธอกล้าออกไปล่ะก็ ฉันจะเรียกให้คนไปหักขาไอผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้” ติณห์ลองพนันดูสักรอบ แต่ว่าเขากลับไม่ชอบสักนิดที่ชนะแล้วเห็นเธอหยุดยืนอยู่ตรงนั้น เป็นไปตามคาด คนที่เธอสนใจก็คือผู้ชายคนนั้น แล้วเขาล่ะ เขาที่อยู่ข้างเธอมา เป็นตัวอะไรติณห์พบว่าตัวเขาเองจู่ๆรู้สึกว่าเหนื่อยล้า ตกลงทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้กันล่ะ เขามองรินรดาที่ดวงตาเคลือบไปด้วยน้ำตาแล้วเงยหน้ามองเขา สายตาคู่นั้น เขามองเห็นอีกคนหนึ่ง “จินตนา” เขาพูดออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ดวงตาคู่นั้น โดยเฉพาะตอนเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา รินรดายืนอยู่ที่ประตูห้องทำงาน เห็นติณห์ที่กำลังมองตัวเองอย่างเหม่อลอย ปากก็พร่ำเรียกอะไรออกมา แต่เพราะมีระยะห่างอยู่ เธอจึงไม่ได้ยินอย่างชัดเจนว่าเขาพูดอะไร