บทที่ 38 อีกคนหนึ่ง

บทที่ 38 อีกคนหนึ่ง “ผู้จัดการติณห์ โปรดสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ ฉันขอตัวก่อน” เธอพูดพลางเก็บสายตาของตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องแล้วปิดประตู แต่ติณห์ที่มองดวงตาคู่นั้นออกไปอย่างไม่เหลือเยื่อใยนั้น เหมือนกับในปีนั้นที่ตัดขาดกันเลย เขาจึงห้ามตัวเองไม่ให้ตะโกนออกมาไม่ได้ “อย่าไป” พอได้ยินคำสองคำนี้ รินรดาที่กำลังปิดประตู ถ้าเธอได้ยินไม่ผิดล่ะก็ ติณห์กำลังบอกให้เธออย่าไปใช่มั้ย “ผู้จัดการติณห์ ฉันไม่ได้ไปไหน ฉันแค่กลับไปที่โต๊ะทำงาน” พูดจบเธอก็ปิดประตูห้องทำงานของเขา ติณห์เห็นว่าประตูถูกปิดลงแล้ว สายตาที่คุ้นเคยคู่นั้นก็จากไปแล้ว เขานั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความท้อใจแล้วนิ่งค้างไป “จินตนา” แต่รินรดาที่ตอนนั้นกำลังปิดประตู ในใจของเธอก็สับสน เธอชอบรู้สึกว่าบางครั้งติณห์มองเธอเหมือนกับกำลังมองอีกคนหนึ่ง โดยเฉพาะเมื่อกี้ ความรู้สึกเมื่อกี้มันชัดเจนมาก ไม่รู้ทำไม สักพักรินรดาก็คิดถึงก่อนหน้านี้ตอนที่เธออยู่ในห้องสมุดแล้วเห็นรูปใบนั้น จะใช่หรือเปล่านะ ไม่นานเธอก็พบว่าตัวเองไม่มีเวลาที่จะไปคิดถึงคำตอบของเรื่องนี้ เพราะบรรพตโทรมาหาเธอแล้ว รินรดาไม่รู้ว่าเขารู้เบอร์โทรศัพท์ของเธอได้ยังไง “รินรดา พี่สะใภ้ของเธอจู่ๆก็บอกว่าจะมาด้วย ถ้าเธอไม่รังเกียจ พวกเราไปกินข้าวเย็นกันได้มั้ย” พี่สะใภ้? พี่สะใภ้อะไรกัน รินรดาได้ยินแบบนี้ก็อยากจะทุบโทรศัพท์ให้แตกทันที แต่เธอไม่ได้ทิเธอค่อยถามอย่างระมัดระวัง “พี่บรรพต พี่แต่งงานเมื่อไหร่หรอ” เขาทำเสียงอ่อนออกมา ถึงนึกขึ้นได้ว่า เขาอะไรก็ไม่ได้พูดกับรินรดาเลย “ยังไม่ได้แต่ง แต่ใกล้แล้วล่ะ ที่ฉันกลับมาครั้งนี้ก็เพราะเรื่องนี้” ได้ยินอย่างนี้ หัวใจของรินรดาหล่นวูบไปอยู่ที่พื้น ฉันรู้อยู่แล้ว ว่าเขาไม่ได้กลับมาหาเธอหรอกรินรดา เธอยังไม่เชื่ออีก ตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ย ในใจเหมือนกำลังมีคนสองคนทะเลาะกัน สุดท้ายแล้ว ฝั่งที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจก็ชนะ “เขาบอกเธอแล้วว่าอย่าคิดไปมั่ว ตอนนี้เสียใจแล้วเป็นไงล่ะ” “รินรดา?” บรรพตเหมือนจะยังไม่รู้ว่าตัวเองทำให้ในใจของรินรดาเกิดคลื่นลูกใหญ่ขนาดไหน ยังคงเรียกชื่อรินรดาจากโทรศัพท์แบบคนโง่ “พี่บรรพต” รินรดาพยายามฝืนควบคุมอารมณ์ของตัวเอง “ในเมื่อมีพี่สะใภ้แล้ว งั้นฉันก็ไม่เข้าไปกวนพวกพี่แล้ว ยังไงซะก็ยังมีเวลาอยู่” บรรพตตะลึงไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่ารินรดาที่จีบเขาตั้งแต่เด็กจนโตพูดว่าจะต้องแต่งงานกับเขาจะปฏิเสธตัวเอง แต่เขาก็รีบเรียกสติตัวเองกลับมา “อย่างนั้นก็ได้ เธอดูแลตัวเองดีๆ เดี๋ยวสองสามวันพี่จะมาหาใหม่” ตอนคุยโทรศัพท์ เธอได้ยินเสียงเขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเสียงฝีเท้าแล้ว เธอปิดตาแล้วพูด “ค่ะ พี่บรรพต งั้นวันนี้ก็เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน” บรรพตตอบรับแล้วทั้งสองก็วางสายไป หลังจากวางสายแล้ว รินรดาเอาหัวหลบอยู่ในแขนของตัวเองเสียนาน จนกระทั่งได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง “อะไรกัน เปลี่ยนอาชีพไปเป็นนกกระจอกเทศแล้วหรอ” เธอเงยหน้าขึ้นในทันที “ติณห์หรอ” ติณห์ยืนกอดอกแล้วยิ้ม ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ที่หน้าประตูนานเท่าไหร่แล้ว “ผู้ชายคนนั้น เขาเป็นอะไรกับเธอ” พูดพลางดึงเก้าอี้มานั่งข้างเธอ เหมือนกับเด็กที่อยากจะฟังนิทานอย่างไงอย่างงั้น “......” รินรดารู้สึกว่ายากที่จะเอ่ยปาก นี่เธอจะต้องพูดยังไง “เขาเป็นเพื่อนบ้านของฉัน ก่อนหน้านี้ทั้งบ้านเขาไปต่างประเทศ ตอนนี้กลับมาเพื่อแต่งงาน” พอได้ยินสามคำสุดท้าย ติณห์ก็หยุดชะงักไปแล้วทวนคำพูดอีกครั้ง “แต่งงาน?” “แต่งงาน” ติณห์จึงลองใจถามไปประโยคหนึ่ง “กับเธอหรอ” รินรดาได้ยินก็รับโบกไม้โบกมือ “จะเป็นไปได้ยังไง ฉัน...” ฉันไม่เหมาะสมกับเขา “เธอทำไม” ติณห์พูดพลางเอียงหน้าเข้ามาหา เหมือนรีบร้อนอยากรู้คำตอบจากปากของรินรดา “ฉันรู้ว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว” แต่คนๆนั้นไม่ใช่ฉัน “งั้นหรอ” ติณห์มองพลางสังเกตรินรดาถ้าผู้ชายคนนั้นกลับมาเพื่อแต่งงานกับรินรดาล่ะก็ เธอคงไม่หน้าเหวอแบบนี้หรอก ไม่มีทางที่จะเป็นสีหน้านี้เด็ดขาด ดังนั้นติณห์ก็หาคำตอบได้ด้วยตัวเขาเอง ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนว่าจะไม่ได้กลับมาเพื่อรินรดา ยัยเปิ่นเอ้ย เขาไม่ได้กลับมาเพื่อเธอแท้ๆ เธอยังจะเป็นแบบนี้ ติณห์มองรินรดาครู่หนึ่ง ก็ถูกรินรดามองกลับ เธอมองฉันแบบนี้มันคืออะไร ฉันดูน่าสงสารขนาดนั้นเลยหรอ จู่ๆติณห์ก็กระแอมออกมา ลุกขึ้นยืนแล้วยืดแขนไปมา แล้วตบเบาๆไปที่ท้ายทอยของรินรดา “เขาไม่ได้จะแต่งงานกับเธอสักหน่อย เธอจะคิดมากขนาดนี้ทำไม หรือว่าฉันให้งานเธอน้อยไป” รินรดาที่ไม่ได้เตรียมรับการป้องกันจากทางด้านหลังยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ พอถึงลูบๆที่หัวของตัวเอง จึงคิดได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองโดนตีหัวไปหนึ่งที ถึงอยากจะลุกขึ้นไปแก้แค้นติณห์ แต่ว่าฝั่งนั้นกลับเดินสะโอดสะองเข้าห้องไปแล้วเรียบร้อย เฮ้อ...ไม่รู้ว่าทำไม ที่พี่บรรพตจะแต่งงาน พอโดนติณห์ตีเมื่อกี้ อารมณ์เสียใจมันก็จางลงไปเยอะมาก รินรดายกยิ้มที่มุมปากโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว เธอเริ่มจัดการเอกสารทั้งหมดใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เธอใช้เวลาไม่นานก็สามารถนับได้แม่นยำ ทั้งหมด 33 ชุด เธอวางเอกสารในมือลง มองเข็มนาฬิกาบนกำแพงอย่างเหม่อลอย ในหัวของเธอมีแต่ประโยคที่ติณห์พูดเมื่อกี้ “เขาไม่ได้จะแต่งงานกับเธอสักหน่อย เธอจะคิดมากขนาดนี้ทำไม” น่าแปลก เธอรู้สึกว่าตัวเองปล่อยวางลงไปแล้วบ้างเหมือนกัน