已经是第一章了
บทที่ 39 เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว
บทที่ 39 เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว
ดังนั้นเธอจึงเป็นคนไปเคาะประตูที่ห้องทำงานของติณห์ก่อน
“ผู้จัดการติณห์ พวกเราเลิกงานกี่โมงคะ” ติณห์เห็นว่าไม่บ่อยที่เธอจะเป็นคนเอ่ยปากถามเวลาเลิกงาน ในใจก็คิดว่าเธอยังคงต้องคิดถึงผู้ชายคนนั้นแน่ๆ เขาเฮอะออกมา แล้วจึงตอบเสียงเรียบๆกลับไป
“วันนี้ทำโอที“ ในใจรินรดาที่อุตส่าห์เตรียมตัวจะกลับไปทำกับข้าวให้ติณห์ พอได้ยินอย่างนั้นก็ยืนบื้ออยู่ที่เดิม
“ผู้จัดการติณห์ ฉันอยากเลิกงานไว จะได้กลับไปทำข้าวเย็นให้คุณ” เธอเคาะประตูอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่มีเสียงเฮอะออกมา ผ่านไปไม่เท่าไหร่ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิด ติณห์อยู่ตรงประตู
“ไปเถอะ”
“ฮะ ไม่ใช่ว่า...จะทำโอที หรอคะ” เสียงที่พูดต่อหน้าสายตาของติณห์ยิ่งพูดก็ยิ่งเบาลง รินรดาเหมือนจะเข้าใจแล้ว ที่นายคนนี้พูดตอนแรกเพราะไม่อยากจะให้เธอไปพบกับบรรพต ก็พูดมาสิ เธอยิ้มอย่างสดใสแล้วพูดกับติณห์
“ไม่ทราบว่าเย็นนี้ ผู้จัดการจะทานอะไรดีคะ”
“เฮอะ” รินรดามองเขาที่ไม่พูดสักคำแล้วเดินนำหน้าไป แต่เธอกลับยิ้มขึ้นมา คุณหนูติณห์ผู้หยิ่งยโสคนนี้นี่นะ เธอจึงรีบก้าวให้ไวขึ้น ปากก็ยังพูดเย้าแหย่เขา
“ผู้จัดการ ถ้าคุณยังไม่พูด ฉันก็จะทำตามใจฉันแล้วนะ ถึงเวลาถ้าไม่อร่อยอย่ามาโทษฉันนะ”
“ไปไกลๆ” ทั้งสองคน คนหนึ่งอยู่ข้างหน้า อีกคนอยู่ข้างหลัง เดินไปพร้อมๆกัน กลับไม่ได้สังเกตเห็นโต๊ะที่อยู่ทางด้านหลัง มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมาที่พวกเขาอย่างไกลๆ หลังจากถึงบ้านแล้ว ไม่ว่ารินรดาจะพูดจาดีร้ายยังไงถึงพาคุณหนูติณห์กลับมาได้ในสภาพปกติ จากนั้นเธอก็เข้าห้องครัว เริ่มทำกับข้าวยุ่งวุ่นวายอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็นำอาหารไปวางบนโต๊ะ ป้าอ้อยมองกับข้าวแต่ละจานบนโต๊ะ พลางคิดว่าตัวเองคงจะออกจากงานห้องครัวได้แล้ว จากนี้ก็ให้คุณรินรดาทำแทนแล้วกัน พอเธอพูดให้ติณห์ฟัง รินรดากลับยิ้มหัวเราะ
“ป้าอ้อยอย่าแหย่หนูเล่นเลยค่ะ หนูทำไม่อร่อย พวกเราล้างมือ แล้วมากินข้าวกันเถอะค่ะ” ครั้งนี้ป้าอ้อยก็ยังไม่ได้กินข้าว ป้าอ้อยนั่งลงแล้วกินข้าวกับพวกเขาพร้อมกัน ติณห์คีบตะเกียบก่อนคนแรก แล้วกินข้าว หลังจากนั้นเพราะกับข้าวยังร้อนอยู่จึงลวกปากเขาทำให้เขาคายออกมา รินรดามองติณห์อย่างลังเลใจ
“ฉันคงไม่ได้ทำแย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” พูดแล้วเธอก็คีบอาหารเข้าปากชิม รสชาติก็ไม่ได้แย่ถึงขั้นจะต้องแสดงออกมาแบบที่ติณห์ทำเลยนะ
“น้ำ....” ติณห์พูดออกมาแบบฝืนๆ ป้าอ้อยรีบลุกทันที เธอรู้ว่าอาหารน่าจะลวกปากเขา เธอเข้าห้องครัวไปรินน้ำอย่างไว ติณห์ไม่สนไม่คิดพิจารณาแล้วรีบดื่มน้ำลงไปหลายอึกใหญ่ๆ ถึงค่อยๆพูดออกมา
“ลวกปากไปหมดแล้ว” รินรดาได้ยึงจะหันมามองเขา
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ฉันคายออกมาไว” ป้าอ้อยก็มองติณห์อย่างเป็นกังวล
“คุณชาย ไม่เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยคะ” ติณห์โบกมือ
“ฉันไม่เป็นอะไร ทั้งสองคนอย่าเป็นอย่างนี้” เขาคีบตะเกียบใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เขาเป่าอย่างระมัดระวัง จากนั้นถึงค่อยคีบเข้าปากเคี้ยวๆ รินรดามองเขาเหมือนเขาเป็นกระรอกตัวหนึ่ง
“อร่อยมั้ย” ไม่รู้ทำไมรินรดาถึงรู้สึกตื่นเต้น เธออยาก อยากที่จะฟังคำชมจากติณห์
“อื้ม พอกินได้” เขาตอบออกมาอย่างหยิ่งๆแล้ววิจารณ์อาหารของเธอ แต่รินรดารู้ลักษณะบุคลิกของติณห์ ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินสามคำนี้ ก็รู้ว่าติณห์กำลังชมฝีมือทำอาหารของเธอ เธอจึงยิ้มแล้วลูบหัวติณห์ ใช่แล้ว มันเป็นการลืมตัว พอเธอลูบเสร็จแล้วเธอก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆมันมีอะไรไม่ปกติ ป้าอ้อยมองเธออย่างงงๆ ติณห์ก็ด้วย ทั้งสองคนตะลึงงัน
“ฉัน...” จู่ๆรินรดาก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดยังไง เธอจะยังพูดอะไรได้อีก
“ฉันเห็นว่าติณห์น่ารักมากน่ะ ก็เลย...” ทั้งสองคนยังคงไม่พูดอะไร
“ฉันไม่มีสติน่ะ โอเครึยัง” รินรดายิ่งพูดก็ยิ่งแย่ลง ฮึดฮัดแล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วทานข้าว สองคนที่เหลือถึงได้สติ ทั้งคู่สบตากันก่อนแล้วจึงเริ่มต่างคนต่างกินกันต่อ ยกเว้นตอนแรกที่ติณห์โดนอาหารลวกปาก เขาก็กินอย่างเอร็ดอร่อย รสชาตินี้ ถือได้ว่าอร่อยกว่าที่ป้าอ้อยทำเสียอีก จนกระทั่งกินเสร็จ รินรดาก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เธอทำอะไรลงไป ป้าอ้อยเห็นว่าเธอไม่พูด เธอก็ไม่อยากจะเอาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั้นเหมือนกัน แต่ติณห์นานทีจะได้เห็นรินรดาเป็นแบบนี้ เขาจึงอยากจะแกล้งแหย่เธอ เขาจึงถือโอกาสตอนที่ป้าอ้อยล้างจานอยู่ในครัว เขาอุ้มรินรดาจากด้านหลังแล้วขึ้นไปข้างบน เธอร้องตกใจ แล้วก็ถูกเขาวางลงบนเตียง รินรดาเห็นเขาเป็นแบบนี้ ในใจก็เกิดความกลัว
“นายจะทำอะไร” ติณห์ทำเหมือนตัวเองเป็นโจรแล้วแสยะยิ้ม
“ทำอะไรน่ะหรอ ก็แก้แค้นที่เธอลูบหัวฉันเมื่อกี้ไง” รินรดาได้ยินมุมปากของเธอก็ค่อยๆยกขึ้น แล้วใช้สายตาเดียวกันมองติณห์ สายตาที่มองมา ทำให้ติณห์รู้สึกสติแตกนิดหน่อย
已经是最新一章了
加载中
