บทที่ 40 เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว

บทที่ 40 เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว “เธอมองฉันแบบนี้ทำไม” รินรดาได้ยินจึงเปลี่ยนท่าทีและสายตา คราวนี้เป็น ‘ไม่มีคนช่วยคนเซ่อคนนี้แล้ว ใครก็ได้มาช่วยเธอที’ ติณห์ถอดเข็มขัดของตัวเอง แล้วเอามือสองข้างของรินรดาพันไว้ “เห้ย เห้ย เห้ย” พูดก็พูดไป ทำไมยังไม่ได้ทำอะไรก็ลงมือซะแล้วล่ะ จากนั้นไม่กี่วิ เขาก็ฉีกเสื้อผ้าใหม่ที่รินรดาสวมอยู่เป็นชิ้นๆ รินรดา: ถ้ารู้ว่าเขาคิดจะซื้อมาเพื่อแบบนี้ ยังไงเธอก็ไม่ยอมให้ซื้อหรอก น่าเสียดายที่เธอคิดในใจไม่สามารถพูดให้ติณห์ได้ยินได้ ตรงกันข้าม ความรู้สึกข้างในที่รินรดาแสดงออกมาผ่านสีหน้าทำให้ติณห์ยิ่งเพิ่มความโหดเหี้ยม ถอดกางเกงชั้นในของเธอออกอย่างไม่มีความสงสารสักนิด ครั้งนี้รินรดาไม่ทำอะไรแล้ว นายกินอาหารที่ฉันทำจนหมดไม่พอ ยังจะกินฉันอีก เธอพยายามที่จะต่อต้านดู แต่ก็ถูกติณห์กดแขนเอาไว้ แล้วรวบแขนสองข้างของเธอไปไว้บนหัวของรินรดา จากนั้นเขาก็มองดูด้านล่างที่ขาวราวหิมะ ในดวงตาเกิดไฟราคะที่ไม่สามารถดับได้ เห็นแบบนี้ รินรดาจึงได้แต่ปิดตาลงอย่างจนปัญญา ในเมื่อต่อต้านไม่ได้ งั้นก็เพลิดเพลินไปกับมันแล้วกัน เธอจึงได้แต่ปลอบตัวเองแบบนี้ และถึงจุดสุดยอด “อื้อ! อา” พอติณห์ใกล้จะเสร็จเขาจึงเร่งความเร็วขึ้นมา แล้วปล่อยในร่างกายของรินรดา รินรดารู้สึกว่ามีอะไรเหลวๆร้อนๆหลั่งอยู่ภายในจุดที่ลึกที่สุดของเธอ พอเธอฉุกคิดได้ว่ามันคืออะไร มันก็สายไปแล้ว “ตะ...ติณห์” ฉันจะท้องหรือเปล่า รินรดาถึงคิดได้ว่า หลายครั้งที่ผ่านมาที่พวกเขาร่วมรักกัน พวกเขาไม่เคยจะได้ป้องกันเลย ก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ตัวเองกินยาฉุกเฉินจะทันหรือเปล่า ถึงแม้ว่าจะเคยสัญญาว่าจะมีลูกให้เขา แต่เธอยังไม่พร้อมสักนิด ถ้าท้องขึ้นมาทั้งอย่างนี้... ผลลัพธ์ข้างหน้า รินรดาไม่กล้าคิด และไม่อยากที่จะคิดถึงด้วย ติณห์เห็นสีหน้าเธอแบบนี้ ใบหน้ายังคงรู้สึกถึงความหฤหรรษ์เมื่อครู่ แต่แววตาเธอกลับล่องลอย มองไปที่เพดานไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “มีอะไรรึเปล่า” ติณห์จูบหน้าผากรินรดา มองดวงตาคู่นั่นที่เหม่อลอยไป ทำให้ติณห์ไม่เข้าใจว่ามีอะไรผิดไปหรือเปล่า “ไม่มีอะไร ฉันเหนื่อยนิดหน่อย” เสียงที่อยู่บนเตียงเห็นชัดได้ว่าเซ็งมากๆ ดังนั้นเมื่อติณห์ได้ยินแบบนี้ เขาก็ลงมาจากตัวเธอ “เหนื่อยงั้นก็พักเถอะ” เขาอุ้มรินรดาเพื่อจะพาไปล้างทำความสะอาด รินรดารีบห้ามเขา “ฉันไปเอง ในหัวฉันตอนนี้มันสับสนนิดหน่อย ฉันอยากจะใช้เวลาคิดอะไรนิดหน่อยนะ” ติณห์ได้ยินแบบนี้ หน้าของเขาก็เริ่มทะมึน เขาคิดว่ารินรดาคงกำลังคิดถึงผู้ชายเมื่อตอนกลางวันนั้น สีหน้าจึงไม่ค่อยดี เขาจึงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอคิดจริงๆหรอว่าผู้ชายจะชอบคนแบบเธอ” รินรดาที่กำลังคิดไปเรื่อย แล้วได้ยินคำพูดเยาะเย้ยของติณห์ แถมยังพูดแรงขนาดนี้ หน้าของเธอจึงซีดเผือด “ติณห์ นายพูดแบบนี้ มันไม่” แรงเกินไปหรอ ติณห์ยืนขึ้น แล้วมองไปบนเตียง ไม่กี่นาทีก่อนนี้ผู้หญิงคนนี้ยังเอาขาเกี่ยวเอวเขา อยู่ข้างล่างตัวเขาแล้วหอบ แต่คิดไม่ถึงว่า “รินรดา ที่ฉันพูดมันเป็นความจริงทั้งนั้นแหละ เธอก็ไม่ดูสารรูปตัวเองหน่อยหรอ” ในหัวถูกความหึงหวงเข้าจนไม่เหลือสติสัมปชัญญะอยู่ เขารู้แค่ว่าเขาไม่ชอบ และก็ไม่อยากให้รินรดาชอบด้วย “ติณห์ นายบ้าหรือเปล่า ที่วันนี้ฉันเอาใจนายมันยังไม่พออีกหรอ นายจะเอายังไงอีก” รินรดาก็โกรธขึ้นมาบ้าง เธอเหนื่อยจริงๆ แต่พอคนๆนี้ได้ยินว่าเธอเหนื่อยก็กลายเป็นแบบนี้ซะงั้น แถมยังพูดจาแบบนี้อีก เขาคิดว่าเธอไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง “เอาใจ?” ติณห์มองเธอ ไม่รู้คิดไปถึงอะไร “ใช่สิ เอาใจ เธอเข้ามาเอาใจฉันเร็วๆสิ” พูดแล้วคุกเข่าอยู่ที่เตียง แล้วรวบตัวรินรดา บังคับให้เธออยู่ในท่ากึ่งนั่ง แล้วคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา “เอาสิ เอาใจฉันสิ”