ตอนที่ 256 ทั้งห้องว่างเปล่าและเงียบเหงา

ตอนที่ 256 ทั้งห้องว่างเปล่าและเงียบเหงา “ลุกขึ้นมา” เขาพูดเสียงต่ำ มองดูท่าทางของเธอยิ่งโกรธ เพื่อนภนต์ต้องยอมทำถึงขนาดนี้เลยหรอ มองดูร่างกายของเธอ แทบอยากจะฉีกกระชากเธอเป็นชิ้นๆ ขยับตัวนิดหน่อย แต่เธอก็ยังนอนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมลุกขึ้น เธอกลัวสายตาของเขาที่ใช้มองเธอ สายตานั้นทำให้ร่างกายเธอสั่นไม่หยุด ราวกับในตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนน้ำแข็งหิมะ แม้แต่ฟันก็ยังสั่น “หึ คุณกลัวผมหรอ?” ท่าทางการแสดงออกของเพ็ญนีติ์อยู่ในสายตาของปุริมทั้งหมด ยิ่งทำให้เขายิ่งโกรธ “สงสัยจังว่าตอนที่อยู่บนเตียงกับนภนต์ คุณก็เป็นแบบนี้ไหม?” เธอกัดริมฝีปาก ไม่อยากเปล่งเสียงออกไป แต่ร่างกายกลับเริ่มที่จะมีความรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา ให้ตาย ยาที่เธอกินเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เขาคำนวณเวลาได้ถูก ปุริมคือปีศาจ เธอยังไม่ส่งเสียงใดๆออกมา นัยน์ตาของปุริมเริ่มมีความโกรธ เขาทนไม่ไหวยื่นมือออกไปกุมเส้นผมที่แผ่สยายอยู่บนหมอนสีขาว เธอเงียบเสียงราวกับกำลังยอมรับโดยนัยเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับนภนต์ เขากระชากเธอบังคับให้เงยหน้า ให้เผชิญหน้ากับเขา แต่ดวงตากลมโตที่แต่ก่อนเคยเป็นประกายมีเสน่ห์ตอนนี้กลับกลายเป็นดวงตาที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมมองมาที่เขา เธอไม่มองเขาเลย เธอรู้ชะตาของตัวเองในอีกไม่นาน และก็รู้ว่าไม่สามารถหนีผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าได้ เขากำลังพูดอะไร? เขาไม่รู้หรือยังไงว่ากำลังดูถูกเธอ? น้ำตารื้นขึ้นมาโดยทันที ในที่สุดเธอก็มองตาของชายหนุ่ม แต่สายตากลับฉายแววดื้อดึง บนใบหน้ารูปไข่ที่ปรากฎริ้วแดงยั่วยวนราวกับดอกท้อ ทำให้อยากจะเข้าไปสูดดมกลิ่มหอมจางๆบนร่างกายเธอ ริมฝีปากเริ่มขยับ แต่เธอยังไม่ยอมพูดออกมา ตั้งแต่เขาเข้ามา ยังไม่พูดเลยสักคำเดียว “ “อาบน้ำสะอาดไหมเนี่ย?” เขาถาม มือที่ขยุ้มผมเธออยู่เพิ่มแรงขึ้น ทำให้เธอเจ็บจี๊ดไปทั้งหัว แต่เธอกลับไม่ได้ทำการต่อต้านแต่อย่างใด ปล่อยให้เขาขยุ้มผมของเธออยู่อย่างนั้น “พูดสิ หืม?” เธอไม่พูด มีเพียงแค่น้ำตาที่ไหลออกมา เธอถูกรอยยิ้มของนางฟ้าทรมานตลอดมา แต่ในขณะนี้เธอกลับคิดว่าสิ่งที่ทรมานเธอที่สุดไม่ใช่รอยยิ้มของนางฟ้า แต่เป็นปุริมที่เธอเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้ เขาคือปีศาจ ปีศาจที่มาทำให้เธอเจ็บปวด ความรู้สึกร้อนรุ่มในร่างกายเริ่มที่จะแล่นขึ้นมาแล้ว เริ่มที่จะแผดเสียงออกมา ริมฝีปากของเธออ้าออกน้อยๆ เผยให้เห็นฟันขาวเรียงตัวสวย ทำให้เธอดูน่าดึงดูดเหมือนตุ๊กตา “จะไม่พูดใช่ไหม? งั้นก็แสดงว่าอาบน้ำไม่สะอาด? ผมไม่อยากนอนกับผู้หญิงที่เพิ่งจะนอนกับนภนต์มาหรอกนะ ลงจากเตียงไปซะ แล้วไปอาบใหม่ให้สะอาด” เขาพูดพร้อมขยุ้มผมของเธอ ทั้งยังใช้กำลังฉุดดึงเธอให้ลงจากเตียง ร่างกายเอนเอียงจนเกือบจะล้ม แต่มือของเขายังคงขยุ้มผมเธอไว้แน่น ไม่ให้โอกาสเธอล้มลงไป เจ็บหัวมาก เขาบ้าไปแล้วหรอ? เธอไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับนภนต์ แต่เธอ กลับไม่ได้พูดอะไรให้ชัดเจน ไม่พูดอะไรให้ชัดเจนเลย “มากับผม” เขาจับเส้นผมของเธอแล้วพาเดินเข้ามาในห้องน้ำในเวลาไม่นาน ดันเธอให้ไปยืนอยู่ใต้ฝักบัว จากนั้นก็ยืนพิงกรอบประตู กดเปิดปุ่มเปิดน้ำมองดูสายน้ำที่สาดลงร่างกายเธอ เมื่อกี้ร่างกายของเธอเย็นมาก เย็นอย่างกับไม่มีอุณหภูมิ ดังนั้น เขาจึงลดความแรงน้ำลง แล้วก็ตั้งใจปรับน้ำให้ร้อนขึ้น เขามองเธอยืนอยู่ใต้สายน้ำ แต่เธอกลับทำแค่ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับท่อนไม้ มองหยดน้ำตรงหน้าที่ไหลลงอย่างไม่หยุด เหมือนกับ คนโง่ที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ แต่ว่า มือของเธอกลับยกขึ้นมาปกปิดส่วนสำคัญทั้งสองบนร่างกาย “เพ็ญนีติ์ ยืนบื้ออะไรอยู่ หรือว่ารอให้ผมช่วยคุณอาบ?” เธอยังคงไม่พูด สายตาทอดมองไอน้ำไม่ละไปไหน แต่ข้างหลังไอน้ำจางๆนั้นกลับเป็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่กำลังมองร่างเล็กบอบบางตั้งแต่หัวลงมา “เพ็ญนีติ์ คุณเป็นใบ้ไปแล้วหรือไง?” ยิ่งเธอไม่พูด ปุริมยิ่งโกรธ โกรธจนอยากจะฉีกร่างกายเธอเป็นชิ้นๆ “ได้ งั้นผมจะอาบให้คุณเอง มานี่...” เขากวักนิ้วเรียก ในใจโกรธถึงขีดสุด มุมปากของเธอโค้งลงเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีอาการตอบสนองต่อสิ่งที่เขาทำ “บอกให้มานี่” มือของเขายื่นออกไปดึงมือเธอมาอยู่ตรงหน้าอย่างโกรธจัด จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือของเธอ “ถอดเสื้อผ้าซะ ผมจะอาบน้ำให้” ในที่สุดเธอก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ “แบบนี้ใช่ไหมคุณถึงจะปล่อยจู๋ตกับนภนต์ไป?” เสียงของเธอเบามาก แต่กลับเสียดแทงเข้ามาในหูของปุริม เพื่อนภนต์กับจู๋ตเธอถึงกับยอมทำทุกอย่าง “เหอะๆ ก่อนมาไม่ใช่ตกลงกันไว้แล้วหรอว่าถ้าคุณนอนกับผม ผมก็จะปล่อยพวกเขาไป” เขาใช้คำพูดแรงๆ ยิ่งเธอทำเพื่อนภนต์มากเท่าไหร่ เขายิ่งอยากทำให้เธอเจ็บปวดมากเท่านั้น เธอไม่เอ่ยสิ่งใดอีก ยืนมือออกไปแกะกระดุมเสื้อของเขา มือของเธอสั่นอีกแล้ว สั่นไม่หยุด ห้ามไม่ให้สั่นยังไงก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแกะกระดุมเสื้อของเขาอย่างเชื่องช้า เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ออกสีเทาจางๆ ใบหน้าของเขาที่เดิมทีก็หล่อเหลาอยู่แล้ว ไหนจะร่างกายที่กำยำของเขา สายตาของเขามองตามการเคลื่อนไหวของมือเธอ กระดุมเม็ดแล้วเม็ดเล่า ในที่สุดเสื้อของเขาก็ถูกโยนไปอยู่บนพรมที่อยู่ด้านหลัง