已经是第一章了
ตอนที่ 258ไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น
ตอนที่ 258ไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น
“ปุริม นายเอาตัวเพ็ญนีติ์ไปไว้ที่ไหนกันแน่?” นภนต์มาถึงชั้นสุดท้าย ตะโกนใส่โทรศัพท์ไป กวาดสายตามองทุกห้องที่อยู่ชั้นนี้ ทันใดนั้น อยู่ห่างจากตรงหน้าเขาไม่ไกล ประตูบานนึงมีเสียงหายใจเหนื่อยหอบดังออกมา ราวกับมีคนกำลังกระหน่ำทำอะไรสักอย่าง รีบวิ่งตรงไปห้องนั้นอย่างรวดเร็ว นภนต์ทุบประตูบานนั้นด้วยความรุนแรง “เปิดประตู ปุริม ฉันรู้ว่านายอยู่ในนี้”
ปุริมมองเพ็ญนีติ์ เขาปล่อยเธอไปไม่ได้
“ปึกๆๆ.....” เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง มาจากการทุบประตูด้วยความแรง
ในขณะนั้นเองที่โทรศัพท์ในมือของเขาก็สะท้อนสู่สายตาของเธอ เธอมีสติขึ้นมานิด พอดีกับที่เสียงของนภนต์ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ “ปุริม เปิดประตูซะ ปล่อยเพ็ญนีติ์ไป ปล่อยเธอไปเถอะ.....”
ใบหน้าฉาบไปด้วยริ้วแดง เพ็ญนีติ์มีสติขึ้นมาทันที เมื้อกี้ เธอกับปุริมทำแบบนั้นมาตลอด ซึ่งปุริมต่อสายหานภนต์เพื่อให้เขาได้ยินสิ่งที่เธอและปุริมกำลังทำอยู่
“คุณ.........” เธอกดเสียงต่ำ ตอนนี้ เธอทั้งเสียใจทั้งโกรธเคือง อับอายจนอยากหาที่มุด แต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยเธอ
จนในที่สุด เสียงคำรามของเขาก็ดังขึ้นเบาๆ และทุกอย่างก็จบลง
เพ็ญนีติ์น้ำตาไหลออกมา เขายิ้มออกมาเบาๆ ใช้มือเช็ดน้ำตาเม็ดใหญ่ให้ “คนดี อย่าร้อง เดี๋ยวผมอาบน้ำให้ ครั้งนี้ ผมรับรองจะทำเบาๆ” เมื่อพูดประโยคนี้จบ เขาก็ตัดสายนภนต์ จากนั้นก็ช้อนอุ้มเพ็ญนีติ์พาไปยังห้องน้ำ
น้ำอุ่นกระทบเข้ากับร่างกายเธออีกครั้ง เพ็ญนีติ์ไม่ได้โวยวายอะไร ทั้งร่างของเธออ่อนปวกเปียกไปหมด ยอมอยู่นิ่งๆในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เขาอาบให้เธอทุกซอกทุกมุมอย่างอ่อนโยนตามที่พูด แต่ทุกครั้งที่นิ้วของเขาลูบบนผิวของเธอ เธอกลับรู้สึกเจ็บ แต่เป็นเจ็บปวดที่หัวใจ
ทำไมต้องเป็นแบบนี้?
เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าตอนนี้นภนต์จะเป็นอย่างไรบ้าง?
ตอนที่เธอถูกอุ้มเข้ามาในห้องน้ำ ประตูห้องยังคงถูกเคาะอย่างต่อเนื่อง แต่ในตอนนี้เสียงเคาะก็ค่อยๆหยุดลงแล้ว นภนต์ ไปแล้วหรอ?
เพ็ญนีติ์อิงแอบอยู่กับร่างกายของปุริมเงียบๆ น้ำตาเริ่มที่จะไหลออกมาเรื่อยๆ เธอไม่รู้จริงๆว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถ้ารู้ ให้ตายยังไงเธอคงไม่........
อาบเสร็จ ปุริมก็เช็ดน้ำที่หางตาของเธอออกให้ ไม่รู้ว่าเป็นน้ำหรือน้ำตากันแน่ “อย่าร้องสิ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “จู๋ตล่ะ?”
“ปล่อยไปแล้ว” เขาพูดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ การนอนกับเธอแต่ละครั้งมันต้องยุ่งยากอะไรขนาดนี้ ครั้งนี้ถึงกับต้องพึ่งจู๋ตเลย แต่ยังไงก็ยังดีที่ร่างกายของเธอไม่ได้ต่อต้านเขา เขาใช้มือจับเอาผ้าขนหนูมาห่อรอบตัวเธอ จากนั้นก็อุ้มเธอเดินกลับเข้าห้อง วางเธอลงบนเตียง เธอนอนลงไปเงียบๆ จู๋ตถูกปล่อยตัวไปก็ดีแล้ว เธอจะได้วางใจ
ไม่รู้ว่าปุริมจะทำอะไร เขาเดินไปไหนสักพัก แล้วก็กลับมาในเลาไม่นาน ภายในห้องเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง
ข้างนอกก็เงียบมาก นั่นแปลว่า นภนต์ไปแล้ว
ให้เขาไปเถอะ เพ็ญนีติ์รู้สึกไม่มีหน้าจะไปเจอนภนต์แล้ว ตอนนี้เธอกลัวการเจอกับเขาเป็นที่สุด
มือของชายหนุ่มเบามาก แยกขาของเธอออกเบาๆ จากนั้นก็ทาอะไรสักอย่างตรงจุดนั้นของเธอให้อย่างตั้งใจ เป็นความอ่อนโยนกับความเอาใส่ใจแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น เหอะๆ แต่มันก็เป็นอดีตทั้งนั้น
น้ำตาที่ชายหนุ่มเพิ่งจะเช็ดให้ตอนอยู่ในห้องน้ำถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ไหลออกมาอีก ไม่รู้ว่าเป็นความเกลียดหรือเป็นความแค้น ใจของเธอสับสนวุ่นวายจนสื่อออกทางดวงตา รู้สึกถึงมือของเขาที่กำลังทายาให้ หลังจากทาเสร็จ ก็ทำให้ตรงจุดนั้นที่เจ็บกลับหายเจ็บในเวลาไม่นาน รู้สึกเย็นสบาย
ชายหนุ่มหยิบชุดมาให้ชุดหนึ่ง ไม่รู้ว่าไปเอามาแต่ไหน เพราะไม่ใช่ชุดเดิมกับที่เธอใส่มา “คนดี ใส่เสื้อผ้านะ แล้วไปกินข้าวเย็นกัน” เขาพูดมาแบบนี้ ถึงทำให้เธอพบว่านอกหน้าต่างฟ้ามืดลงแล้ว มืดลงเร็วขนาดนี้เลยหรอ
เธอค่อยๆพยักหน้า แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาสักคำ เธอเจ็บคอ ถึงตรงนั้นจะไม่เจ็บแล้ว แต่ทั้งร่างก็ยังไร้เรี่ยวแรงอยู่ดี
เธอใส่ชุดกระโปรงสีขาว เขาเป็นคนแต่งตัวให้เธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อเขามาประคองเธอให้ลุกขึ้น เธอก็พบว่าเขาแต่งตัวอย่างได้อย่างเนี๊ยบ พูดได้เลยว่าผู้ชายคนนี้หล่อแบบไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ว่า เพ็ญนีติ์รู้สึกแปลกๆ ทำไมตอนนี้เธอเหนื่อยขนาดนี้? แต่เขาราวกับยังมีแรงเหลือเฟือ ถึงกับโอบเธอขึ้นเพื่อใส่เสื้อผ้าให้นี่นะ?
ไม่มียุติธรรมบนใบโลกนี้
เขาเดินโอบเธอตรงไปยังประตู แต่แค่เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็เกือบจะล้มลง ถ้าไม่ได้เขาฉุดแขนของไว้ได้ทัน เธอคงจะล้มหัวซบลงกับพื้นไปแล้ว
สองขาของเธอราวกับไม่ใช่ขาของตัวเธอเอง เธอเหนื่อยเหลือเกิน
ปุริมขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร “เดี๋ยวผมอุ้มคุณเอง ดีไหมหื้ม?” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนผิดปกติ เหมือนไม่ใช่เขาสักนิด
นี่เขากำลังขอความเห็นเธองั้นหรอ?
เมื่อเขาเป็นแบบนี้ เธอถึงไม่ไว้ใจเขา
已经是最新一章了
加载中
