ตอนที่ 259 เอาแต่ใจ

ตอนที่ 259 เอาแต่ใจ แต่ว่า น้ำเสียงนั้นกลับเอาแต่ใจมาก ทำให้เธอปฏิเสธอะไรไม่ได้เลย ทำเพียงแค่ยิ้มแล้วก็พยักหน้าเบาๆ ตอนนี้ ทุกคนที่อยู่ในโรงแรมแห่งนี้คงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะ เธอจึงไม่ได้สนอะไรมาก แค่เขาปล่อยจู๋ตไปก็พอแล้ว เมื่อเห็นเธอพยักหน้า ปุริมก็ก้มตัวลงเพื่ออุ้มเธอขึ้น จากนั้นก็ก้าวยาวๆออกจากห้อง เพ็ญนีติ์ปิดตาลง เธอกลัว กลัวที่จะพบเจอใครๆ แต่ว่ากลับรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะทางเดินข้างนอกเงียบมาก ความเงียบนั้นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เข้ามาในสายตา นอกจากพรมสีแดงที่ปูยาวไปถึงหน้าลิฟท์บนทางเดินแล้ว ก็ไม่เจออะไรเลย ไม่มีคน หัวใจไม่เต้นแรงแล้ว ความลนลานในใจก็ค่อยๆอ่อนลงแล้ว เป็นเพราะเขา ที่ทำให้เธอในตอนนี้ที่แม้แต่แค่เดินบนถนนก็กลายเป็นปัญหาไปหมด เดินต่อไปเรื่อยๆ แม้แต่ห้องโถงก็ไม่มีคน ทำให้เธอเกิดความสงสัยว่าวันนี้โรงแรมปิดหรอ? เมื่อปุริมอุ้มเธอเดินออกจากประตูโรงแรม แสงไฟนีออนที่ประดับอยู่หน้าประตูโรงแรมก็บอกเธอทุกอย่าง ทั้งหมดยังปกติเหมือนเดิม ที่ไม่ปกติก็มีแค่เธอเท่านั้น ไฟนีนอนระยับตาที่สาดเข้ามาในตาทำให้รู้สึกแสบตานิดหน่อย เธอจึงหรี่ตาลง ในสายตาตอนนี้มีแต่ใบหน้าของผู้ชายที่กำลังอุ้มเธออยู่ เขาอมยิ้มนิดๆ ตั้งแต่เดินออกมาจากห้อง มุมปากของเขาก็เอาแต่ยกขึ้น มองดูแล้วช่างน่าหงุดหงิด แต่ว่า จะตบจะตีเขายังไงก็ไม่มีประโยชน์ ราวกับฝึกวิชากังฟูมา ใช้แรงเยอะแค่ไหนเขาก็ไม่ขยับเขยื้อน เขาเปิดประตูรถ วางเธอไว้บนเบาะข้างคนขับ แล้วก็คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธออย่างระมัดระวัง จากตำแหน่งของเธอเมื่อมองออกไปข้างนอก ปลายสายตามองไปเห็นตัวอักษรที่กำลังส่องแสงระยิบระยับอยู่หน้าบริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป แต่เธอกลับไม่มีแรงก้าวลงจากรถ เธอกลัวการเดินกลับไปยังที่ที่มีนภนต์อยู่ คิดไปถึงตอนที่นภนต์ได้ยินเรื่องทั้งหมด เธอก็คิดได้ว่า ทางที่ดีอย่าเจอเขาอีกเลยในชีวิตนี้ เธอละอายเกินกว่าจะไปเจอเขา รถเริ่มเคลื่อนตัว ค่อยๆทิ้งห่างโรงแรมและบริษัทของนภนต์ไว้ข้างหลัง และเลือนหายออกจากนอกสายตา เพ็ญนีติ์เงียบมาก เหมือนแมวตัวหนึ่ง ที่ขดตัวอยู่บนที่นั่ง เธอไม่ได้คิดอะไร เพราะว่า เธอไม่สามารถรวบรวมความสนใจไปคิดถึงเรื่องอะไรได้เลย กอดร่างกายตัวเองไว้เงียบๆมองดูวิวนอกกระจกรถ แต่ที่จริงแล้ว เธอไม่รู้เลยว่าสายตามองเห็นอะไรไปบ้าง ค่ำคืนที่สวยงามแบบนี้ ในสถานที่แบบนี้ ผู้คนต่างชอบอากาศเย็นสบายในช่วงเวลากลางคืนแบบนี้ รถขับไปข้างหน้าเรื่อยๆ มีบ้างที่ปุริมปรายตามองผู้หญิงข้างกาย เธอเงียบราวกับไม่อยู่อย่างไรอย่างนั้น เขาขมวดคิ้วน้อยๆ อยู่ๆก็กลัวขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาจะพูดอะไรดีเพื่อทำลายความเงียบนี้ เธอโกรธอยู่หรอ? แต่ เธอเคยนึกถึงความรู้สึกเขาบ้างไหม? เขาเห็นเธอนั่งอยู่ข้างนภนต์กับตา ตอนนั้น เขาไม่พอใจสุดๆ แต่ตอนนี้ เปลี่ยนเป็นเธอที่โกรธเขาแทน เขารู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เอี้ยวหน้าหันไปมองเธอจริงจัง “อยากกินอะไร?” เขาถามเสียงเบามาก เหมือนกลัวว่าถ้าพูดเสียงดังจะทำให้เธอตกใจอย่างไรอย่างนั้น เธอยังคงมองไปข้างหน้าอย่างไม่ได้เอ่ยเสียงใดๆ ไม่ได้ปรับจุดโฟกัสไว้ตรงไหน เพียงแค่มองไปเรื่อยๆ เหมือนว่าไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเลย “อยากกินอะไร?” เขาถามอีกครั้ง ในใจเริ่มรู้สึกเดือดดาล ที่เธอยอมนอนกับเขาก็เป็นเพราะนภนต์และจู๋ตทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะรักหรือชอบเขา เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ความเย็นชาก็ปรากฏขึ้นทันที “แม้แต่เด็กๆก็ไม่ต้องการแล้ว ใช่ไหม? อยากไปหาเขา แบบนั้นใช่ไหม?” เพ็ญนีติ์ยังคงมองไปข้างหน้า นัยน์ตาเริ่มมีความชื้นขึ้นมา แต่กลับพยายามกัดปากไว้เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เธอไม่สามารถปล่อยให้เขารังแกและดูถูกเธอแบบนั้นอีกแล้ว ตั้งหลายเรื่องที่กำลังรอเธออยู่ ถ้าสามปีนี้เธอทำมันไม่ดี นภนต์อาจต้องตาย ไม่ว่ายังไงก็ต้องตาย ถ้าค้ายาก็คือโทษประหาร แต่ถึงจะไม่ได้ค้ายา ยังไงก็ถูกณภัทรทรมานจนตายอยู่ดี ดังนั้น สามปีนี้ เธอจะประมาทไม่ได้ ไม่ เธอจะปล่อยทิ้งนภนต์เร็วขนาดนี้ไม่ได้ เธอยังต้องเจอนภนต์ เพื่อให้เขาก้าวผ่านสามปีนี้ไปให้ได้ หลังจากสามปีนี้ พวกเขาถึงจะมีชีวิตเป็นของตัวเองได้ ไม่อยากให้เขาตาย ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะรักหรือไม่รัก เธอก็ไม่อยากให้นภนต์ตายทั้งนั้น ปุริมคุณรู้ไหม? จริงๆแล้วที่นภนต์แบบนี้ก็เพราะคุณ เธอออยากจะตะโกนออกไปจริงๆ แต่ว่า คำที่กำลังจะเอ่ยกลับเอ่ยพูดไม่ออก เพราะมุมปากของชายหนุ่มเหยียดยิ้มเยาะ ช่างเถอะ เรื่องทั้งหมดจะทำให้เธอและนภนต์จับมือกันแน่นขึ้นเอง แล้วใครเขาให้นภนต์ทำเพื่อเธอขนาดนี้กันล่ะ “ตกลงอยากกินอะไร พูดมาเดี๋ยวนี้” เขาตวาดเสียงดังจนเธอแสบหูนิดๆ ขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้นเบาๆว่า “อะไรก็ได้”