已经是第一章了
ตอนที่ 260เอาแต่ใจ
ตอนที่ 260เอาแต่ใจ
เธอไม่อยากกินอะไร แต่ก็รู้ว่าไม่กินไม่ได้ เธอต้องกินอะไรนิดหน่อยเพื่อเพิ่มแรงกาย ไม่งั้น แม้แต่เดินก็อาจจะลำบากได้
คำที่เพิ่งเปล่งออกมา ทำให้รถจอดลงในทันที “งั้นก็ได้ กินร้านนี้แล้วกัน ผมขี้เกียจหาแล้ว” เพราะเธอพูดว่าอะไรก็ได้ เพราะงั้นเขาถึงจอดที่ร้านที่เจอในเวลานั้นในทันที ไม่ได้สนว่าจะอร่อยหรือไม่อร่อย ในเมื่อบอกว่าอะไรก็ได้ ก็ตามนั้น
เขาลงจากรถ แล้วก็ฉุดดึงเธอให้มายืนอยู่ข้างกาย ตลอดทางที่นั่งรถมา แรงเธอกลับไม่ได้ฟื้นฟูเลยแม้แต่น้อย “โตขนาดนี้แล้วต้องให้อุ้มอีก” ปุริมทั้งดุทั้งอุ้มเธอขึ้น
เธอกลับยิ้ม เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเขา พูดขึ้นแผ่วเบา “ก็ไม่ได้บอกให้คุณอุ้มฉันสักหน่อย”
เขาล่ะอยากกัดปากเธอจริงๆ กัดจนเธอน้ำตาไหล กัดจนทำให้เธอหยุดทำให้เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าได้แล้ว เขานี่ก็จริงๆเลย เธอไม่ได้บอกให้อุ้มสักหน่อย แต่เขากลับอุ้มเธอขึ้นจนตัวลอย
ร่างกายของเธอเบาราวกับไม่มีน้ำหนัก ผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรไป ไม่ได้กอดเธอแค่ไม่กี่เดือนเอง เธอผอมลงขนาดนี้เลยหรอ
เมื่อชายหนุ่มอุ้มเธอเดินเข้าร้านอาหาร คิดไม่ถึงเลยว่าร้านที่เลือกไปส่งๆจะมีลูกค้าแน่นร้านขนาดนี้ ร้านนี้ดูขายดีเป็นพิเศษ มีคนพูดว่าเวลาเลือกร้านกินข้าวต้องเลือกร้านที่มีลูกค้าเยอะ ลูกค้าเยอะก็แปลว่ามีลูกค้าประจำ เมื่อมีลูกค้าประจำก็หมายความว่าอาหารที่นี่อร่อย แต่ร้านที่มีคนน้อยอย่าไปเด็ดขาด เพราะอาหารต้องไม่อร่อยแน่ๆ ดังนั้น เมื่อมองเห็นมวลมนุษย์ที่อยู่เบื้องหน้า ปุริมจึงรู้สึกภูมิใจขึ้นมานิดหน่อย
อุ้มเพ็ญนีติ์เดินตามพนักงานต้อนรับไปยังโต๊ะอาหาร ร้านนี้ไม่ดีอยู่อย่างคือ ไม่มีห้องส่วนตัวและห้องวีไอพี ต่อให้จะมีเงินมากแค่ไหนก็อยู่ในระดับเดียวกับทุกคนที่มาทานข้าวที่นี่หมด
พนักงานต้อนรับที่เดินนำเขาไปยังโต๊ะสวยมาก กี่เพ้าแหวกขึ้นสูงเผยให้เห็นสองขาเรียวยาวและเรียบเนียนของหญิงสาว ดึงดูดสายตาลูกค้าที่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายที่มาทานอาหารที่นี่ และที่ดึงดูดสายตาผู้ชายพวกนั้นด้วยก็คือผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของปุริม
การที่ผู้หญิงมากินข้าวที่นี่เป็นเรื่องปกติ แต่การที่ผู้หญิงถูกผู้ชายอุ้มเดินเข้ามาในร้านเป็นอะไรที่ไม่ค่อยได้เห็น ไหนจะใบหน้ารูปไข่ที่แดงเรื่อของหญิงสาว ทำให้คนคิดไปเองอัตโนมัติว่าเพิ่งจะทำเรื่องแบบนั้นมาแน่ๆ......
เพ็ญนีติ์เงียบมาตลอด ตั้งแต่ที่เข้ามาเธอก็เอาแต่มุดหน้าอยู่กับอ้อมอกของปุริมไม่ดิ้นไปไหน แต่ว่า อากาศเย็นในโถงใหญ่ทำให้เธอรู้สึกไม่ชิน ทันใดนั้น เธอก็ปิดปากไอ ในลำคอรู้สึกไม่สบายมากๆ เธอไอไม่หยุด ไอจนน้ำตาไหลออกมา ปุริมก้าวเร็วมากขึ้น วิ่งนำหน้าพนักงานทันที “รีบหาที่นั่งให้ที แล้วก็เอาผ้าชุบน้ำ......”
เสียงเร่งรีบของเขาทำให้เพ็ญนีติ์ขมวดคิ้ว น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาทำให้บดบังทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า
ทันใดนั้น มือของเธอก็ยกขึ้นมาทาบที่หน้าอก เธอไม่ได้มองผิด
คนที่หันหลังให้เธออยู่ทำไมแผ่นหลังเหมือนของนภนต์ขนาดนี้?
“นภนต์......” มองแผ่นหลังนั้นตาไม่กะพริบ เธอเรียกขึ้นเสียงแผ่ว
ทั้งร่างของปุริมหยุดนิ่ง หยุดเดินด้วยความตกใจพูดขึ้นว่า “คุณเรียกใครนะ?”
“อ๋อ เปล่า” บางที เธออาจจะตาฝาด นภนต์ไม่ชอบดื่มเหล้า เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยเห็นเขาดื่มเหล้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่น่าใช่เขา น่าจะแค่ตาฝาดไปนั่นแหละ
ปุริมวางใจลงเล็กน้อย ในที่สุดก็ถึงโต๊ะ ไม่รอให้พนักงานเอาผ้าชุบน้ำมาให้ ก็ใช้แขนเสื้อเช็ดตาให้เธอก่อน แล้วก็ตามด้วยเช็ดจมูก การกระทำนั้นทำให้เพ็ญนีติ์นิ่งอึ้ง เขาเป็นคนรักสะอาดมาก แต่ตอนนี้ กลับไม่กลัวที่จะสัมผัสน้ำมูกน้ำตาของเธอ แม้ว่าน้ำมูกของเธอจะใสเหมือนน้ำก็เถอะ แต่ว่า.......
เช็ดเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะดุกัน “อย่างกับเด็กเลยนะ โตขนาดนี้ยังน้ำมูกน้ำตาไหลอยู่อีก”
เธอปล่อยให้เขาวางลงที่นั่งข้างกายอย่างนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร ยังคงมองแผ่นหลังของผู้ชายคนนั้นอย่างเหม่อลอย
ในที่สุด สายตาของเธอก็ดึงดูดสายตาของปุริมให้มองตามไป
เขาถึงได้เข้าใจว่าคำที่เพ็ญนีติ์เพิ่งจะพูดเบาๆออกมามันหมายความว่าอะไร ที่แท้ ก็เป็นนภนต์ คนนั้นเหมือนนภนต์มาก แต่มองไม่เห็นหน้าตาของคนนั้น
แต่เธอกลับไม่ได้เดินไปหานภนต์ ยังคงนั่งอยู่ข้างๆเขา
ในใจรู้สึกอบอุ่น เขาพูดขึ้นเสียงอ่อนโยน “กินโจ๊กไหม?”
“อืม”
“ใส่หมูด้วยไหม?”
“อืม”
“เห็ดหอมด้วยไหม?”
“อืม”
“ไข่เยี่ยวม้าล่ะ?”
“อืม”
เขาไม่ถามแล้ว ถามไปก็เสียเปล่า ถามอะไรก็ตอบแค่ “อืม” ไม่สนใจเขาเลย พูดกับเขาแค่ ‘ตามใจ’อยู่นั่น
สั่งโจ๊กกับกับข้าวที่เธอชอบกิน ของที่เธอชอบกินเขายังจำได้อยู่
โจ๊กและอาหารค่อยเสิร์ฟมาทีละอย่าง เพ็ญนีติ์ค่อยๆกินอย่างช้าๆ เธอจำเป็นต้องกินอะไรสักหน่อย อย่างน้อยก็ขอให้เดินได้ ต้องกลับไปที่บริษัทเพ็ญภนต์ด้วยตัวเองให้ได้
ในขณะที่เธอกินไป ปุริมก็คีบอาหารใส่จานให้เธอไม่หยุด เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ชอบ ทำแค่ค่อยๆกินแต่ละคำไปเรื่อยๆ พูดไม่ได้ว่าชอบหรือไม่ชอบ แต่ทำให้ปุริมรู้สึกได้ว่าเธอก็แค่ทำตามหน้าที่ การกินข้าวสำหรับเธอแล้วก็เป็นแค่หน้าที่เหมือนกัน
ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของปุริมก็แผดเสียงขึ้นมา เสียงนั้นแม้จะดังขึ้นแสบหูหรือแม้จะไม่ได้รับความสนใจอะไรในสถานที่ที่ครึกครื้นแบบนี้ แต่กลับทำให้เพ็ญนีติ์ผ่อนคลายขึ้นมามาก อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเอาแต่จ้องเธอแล้ว
已经是最新一章了
加载中
