ตอนที่ 262 อับอายไปหมด

ตอนที่ 262อับอายไปหมด รีบวิ่งเข้าไปหา เธอรีบวิ่งมาก ถึงขนาดลืมหลบพนักงานที่มาต้อนรับ โชคดีที่พนักงานเห็นก่อน ถึงได้หลบเธอได้ทัน แต่ก็ยังมีคนหนึ่งที่เดินสะเปะสะปะไปทั่ว ในมือถือขวดเหล้าอยู่ขวดหนึ่ง ทั้งเดินทั้งยกขวดเหล้าขึ้นเทเข้าปาก อีกทั้งยังเป็นเหล้าที่มีสีขาว ซึ่งเหมือนกับถือขวดน้ำอย่างไรอย่างนั้น “ปึก” ร่างทั้งสองชนกันอย่างแรง ปัณฑาเจ็บหัวนิดหน่อย หน้าผากของเธอชนเข้ากับคางของผู้ชายคนนั้น เขาสูงมาก เธอสูงแค่คางเขาเอง “นี่ ทำไมเดินไม่ดูทางหน่อยห๊ะ” ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร ราวกับเมื้อกี้ไม่ได้ชนเข้ากับใคร เขายังคงยกขวดเหล้าขึ้นดื่ม น่าเสียดาย เหล้าในขวดไม่เหลือแล้ว หน้าขาวหยดก็แดงก่ำขึ้นมาทันที ปากพึมพำๆว่า “เหล้า เอาเหล้ามาให้ฉัน เอามา.....” ไม่รู้ว่าเขามีอาการอย่างไร เขาขยับมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบธนบัตรออกมาใบหนึ่ง จากนั้นก็ยกขึ้นโบกไปมาในอากาศเพื่อขอเหล้าดื่ม แต่ว่า ในโถงแห่งนี้กลับไม่มีใครสนใจเขา มองเขาเป็นแค่ขี้เมาคนหนึ่ง ปัณฑาคิดจะเดินหนี มือก็นวดหน้าผากไปด้วย เธออารมณ์เสียสุดๆ ต้องมาประสบพบเจอกับคนขี้เมาแบบนี้เธอละอยากจะบ้าจริงๆ แต่ว่า เมื่อไม่มีใครสนใจคนที่กำลังยกแขนโบกธนบัตรไปมาอยู่นั้น เขาก็จับเธอไว้ในทันที “เอาเหล้ามาให้ฉัน เอามาให้ฉัน ฉันอยากกินเหล้า.....” เธอนี่มันซวยจริงๆ โดนชนยังไม่พอ ยังจะถูกคนเมามาวุ่นวายอีก “ปล่อยฉัน” เธอไม่อยากจะสนใจผู้ชายคนนี้แล้ว แล้วแต่เขาจะเป็นใคร เธอในตอนนี้อยากจะไปหาพี่ปุริมแล้ว เขาไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นแม้แต่น้อย ที่พี่ปุริมของเธอกับผู้หญิงคนนั้นคบกันก็เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นูดคล้ายเธอต่างหากล่ะ แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะใช้แรงแค่ไหน มือของนภนต์ที่ดึงเธอไว้กลับไม่มีสัญญาณว่าจะปล่อยไปเลยสักนิด “เอาเหล้ามาให้ฉัน เอามา.....” นอกจากสามคำนี้แล้ว เขาก็เหมือนจะพูดคำอื่นไม่เป็น เขาตะคอก ในตาแดงก่ำและยังมีความรู้สึกเศร้าใจที่อัดแน่น ปัณฑาคิดว่าถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ดื่มเหล้า เขาคงต้องหล่อเหลาเอาการแน่ๆ แต่เขาในตอนนี้ รู้จักแค่คำว่าเหล้า นอกจากเหล้าแล้ว เขาก็เหมือนจะไม่รู้อะไรอีกเลย ความวุ่นวายตรงทางเดินไม่นานก็ได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย เพ็ญนีติ์ก็หันไปมองทางนั้นโดยอัตโนมัติ มองไปแค่พริบตาเดียว เธอก็นิ่งอึ้ง ในขณะเดียวกันปุริมเองก็ตกใจอึ้งไปด้วย คิดว่าต้องมีสักวันที่เขาและนภนต์ต้องเจอกันอีก ถึงตอนนั้น เขาทั้งสองคงต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ยิ่งเป็นในสถานที่แบบนี้ คิดถึงคำพูดของเพ็ญนีติ์ที่พูดว่า ‘ตามใจ’ขึ้นมาทันที สองคำนี้ถึงทำให้เขาพาเธอมาที่นี่ ก็เพราะ ‘ตามใจ’ สองคำนี่ไม่ใช่หรอที่ทำให้เพ็ญนีติ์บังเอิญเจอกับนภนต์ที่นี่? ราวกับว่า ทุกอย่างถูกวางแผนไว้หมดแล้ว ราวกับว่าเพ็ญนีติ์ต้องได้เจอนภนต์แน่ๆ สายตาของเขามองหน้าของนภนต์อย่างเยือกเย็น กลับมองข้ามเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าของนภนต์ไปโดยสิ้นเชิง เพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นยืนหันหลังให้เขา เพราะฉะนั้นเขาถึงไม่เห็นหน้าตาของเธอ แต่กลับกันจากมุมของเพ็ญนีติ์ดันมองเห็นหน้าด้านข้างของเด็กผู้หญิงคนนั้น เหมือนจริงๆ เหมือนมาก เพ็ญนีติ์จับโต๊ะแล้วพยุงตัวลุกขึ้น ร่างกายเซน้อยๆ เธอตัดสินใจที่จะเดินอ้อมปุริมเดินออกจากพื้นที่แคบๆ แม้จะยากไปหน่อย มันทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไป เธอไม่สามารถมองเห็นภาพที่นภนต์เมามายปรากฏสู่สายตาเธอ เธอทิ้งเขาไม่ลง สัญญาสามปี ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ห่างไม่หายกันไปไหน ต้องก้าวผ่านสามปีนี้ไปด้วยกัน หลังจากนั้น เขาก็จะมีแสงสว่างเป็นของตัวเอง นั่นเป็นคำปฏิญาณที่เธอได้ให้เขาไว้ เขาถึงได้ตอบรับกลับมา “นั่งลง” ปุริมกดเสียงต่ำ ความโกรธในใจปะทุขึ้นมา เขาถึงกับคิดไปถึงตอนที่เพ็ญนีติ์เดินออกไป ไปอยู่ข้างกายของนภนต์ แบบนั้นเขาต้องทำยังไงกับเธอดี แต่เพ็ญนีติ์กลับไม่สนใจที่เขาพูดเลย “ปล่อยฉันไป ฉันต้องดูแลนภนต์” ตอนที่อยู่ในโรงแรม ปุริมทำกับนภนต์โหดร้ายเกินไปจริงๆ โหดร้ายจนเธอโกรธจนทนไม่ไหว ไม่ว่าอย่างไร นภนต์มีวันนี้ก็เพื่อปุริมทั้งนั้น “บอกให้นั่งลง” ปุริมลุกขึ้นยืนบังอยู่ข้างหน้าเธอ ดีหน่อยที่ตอนแรกเขาให้เธอนั่งด้านใน ไม่อย่างนั้น เธอคงวิ่งหนีเขาไปหานภนต์ได้อย่างง่ายดายแล้ว “นภนต์.....” เพ็ญนีติ์ตะโกนเรียกเสียงดัง สายตาของทุกคนที่นี่ตอนนี้ต่างจ้องมองมาที่เธอทันที เธอไม่สนสิ่งใด เธอไม่อยากเห็นนภนต์เศร้าเสียใจและอ่อนแอแบบนี้ ใบหน้าของปุริมแสดงความอับอาย ผู้หญิงของเขา เรียกชื่อผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขาโดยมีสายตาของทุกคนจับจ้อง มันทำให้เขาไม่รู้จะอดทนยังไงแล้ว สายตาของคนรอบกายยังคงจดจ้องไม่ลดละ เขาจึงอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่า ไม่สนที่เธอดิ้นหรือตะโกน แค่อยากหนีออกไปจากที่นี่ให้ไกล โยนเงินไว้บนโต๊ะอาหาร เขาไม่ได้นับจำนวน และไม่ได้บอกให้พนักงานทอนเงิน ไม่ต้องการอะไรแล้ว ข้าวก็ไม่ต้องกินแล้ว เขาต้องพาเธอไปจากที่นี่ หนีจากที่ที่มีนภนต์อยู่ ตั้งแต่ที่เขาเดินเข้าห้องนั้นที่โรงแรม ตั้งแต่ที่เขาได้นอนกับหญิงสาวอีกครั้ง เขาก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยเธอไป และไม่เคยคิดที่จะส่งเธอคืนให้นภนต์