已经是第一章了
ตอนที่ 263 คนในเกมมองไม่ออก
ตอนที่ 263 คนในเกมมองไม่ออก
เขาเดินอย่างไว ราวกับว่าไม่ได้กำลังแบกคนอยู่อย่างนั้น อีกทั้งยังทำราวกับว่าเธอเป็นเพียงไอน้ำที่ไม่มีน้ำหนักใดๆ
ทางที่ต้องเดินไปจำเป็นต้องผ่านนภนต์ แต่แล้วยังไง?
เขาไม่กลัว เพ็ญนีติ์อยู่บนบ่าของเขา อยู่ในมือของเขา เพราะงั้นเขาถึงเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า เธอคือคนของเขา เขาจะไม่ยอมโง่ปล่อยเธอเดินออกจากสายตาเหมือนวันที่เขาไปประกันตัวเธอออกมาอีกแล้ว
ครั้งนั้น เขาเสียใจอยู่นาน
ตอนนี้ ณ เวลานี้ เขาจะไม่ยอมให้ความเสียใจแบบนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง
ในบางครั้ง มนุษย์ยากที่จะยอมรับความในใจของตัวเอง แต่หากยอมรับครั้งหนึ่งแล้ว ก็จะไม่คิดทำผิดพลาดอีก
เพ็ญนีติ์เตะขาไปมา แต่ว่าการกระทำนี้สำหรับปุริมแล้วก็แค่แรงเด็กเล็กๆแค่นั้น เขาไม่สนใจเธอเลย เพ็ญนีติ์ที่พาดตัวอยู่กับบ่าของเขา ก็เห็นแผลที่เธอเคยกัดเขาตอนที่อยู่โรงแรม ตอนนี้แผลนั้นกำลังมีเลือดซิบซึมออกจากเสื้อสะท้อนสู่สายตาของเธอ ทำให้เธอตกใจ ที่พวกเขาเป็นแบบนี้ เพราะอะไรกันแน่?
ทันใดนั้น ก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา
แต่ว่า นภนต์อยู่ตรงหน้านี้
เธอก็ยังไม่กล้าที่จะเจอเขา แต่ในตอนนี้ เธอรวบรวมความกล้าตะโกนออกไป “นภนต์.....”
เสียงของเธอมีความกังวลอย่างเป็นอย่างมาก เธอเป็นห่วงนภนต์มาก
เสียงเรียกนภนต์เรียกสติของนภนต์ให้กลับมา มันเหมือนความรู้สึกที่กำลังฝัน เหมือนเพ็ญนีติ์กำลังเรียกเขา
แขนที่ถูกมือของเขาจับไว้แน่นถูกปล่อยออก เป็นปัณฑาที่หันมาแล้วก็ตกตะลึงเหมือนกับเขา
ในเวลาอันรวดเร็ว นภนต์กับปัณฑาก็มองเห็นปุริมกับเพ็ญนีติ์แล้ว
“พี่ปุริม......” เธอเรียกปุริมไว้และตรงเข้าไปหาเขาอย่างดีใจ
อีกด้าน นภนต์ก็เดินโซเซเข้าไปใกล้เพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์ ใช่คุณหรือเปล่า?” ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง ใบหน้าขาวๆของเขาปรากฏริ้วแดงออกมา ทำให้เพ็ญนีติ์รู้สึกเจ็บปวด แต่เธอในเวลานี้ก็อยู่ในสถานการณ์ลำบาก ทั้งตัวของเธอยังพาดอยู่กับบ่าของปุริม ยื่นมือออกไป ก็ไปไม่ถึงนภนต์อยู่ดี
ปุริมถูกเสียง ‘พี่ปุริม’ทำให้นิ่งอึ้งไปสักพัก แต่หลังจากนั้นไม่นาน ก็ตั้งสติกลับมา ปัดมือของเพ็ญนีติ์ลง “วางมือลง เรากลับบ้านกัน” พูดจบ เขาก็ไม่ได้สนใจปัณฑาที่อยู่ข้างๆเลย ทั้งยังเดินผ่านนภนต์ออกจากร้านอาหารไป ในใจหงุดหงิดไปหมด ครั้งหน้า จะไม่พาเธอไปกินข้าวแบบ ‘ตามใจ’ อีกแล้ว
“พี่ปุริม....” ปัณฑาตามออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ปุริมของเธอจะเย็นชาขนาดนี้ ถึงขนาดไม่สนใจเธอสักนิดแล้วยังจะพาผู้หญิงที่อุ้มไว้บนบ่าหนีออกมาอีก
ปัณฑาวิ่งตามไปอย่างไว นภนต์ที่ตามมาข้างหลังกลับก้าวเดินอย่างโอนเอน ความเมาทำให้เขาตามพวกเขาไปไม่ทัน
ปุริมเดินให้เร็วขึ้นแล้วก็หยุดเดิน เขาต้องวางเพ็ญนีติ์ไว้บนรถ เขาก็ต้องขึ้นรถเหมือนกัน
ในที่สุดปัณฑาก็ตามมาทัน เธอเคาะกระจกรถ “พี่ปุริม พี่เปิดประตู ให้ฉันไปด้วย”
สายตาเย็นชาไม่ได้หันมามองเธอสักนิด ปุริมเหยียบคันเร่ง รถก็ออกตัวออกไปอย่างเร็ว เหลือไว้เพียงปัณฑาที่ยังอยู่ตรงที่จอดรถ ทรุดลงไปบนพื้นหญ้าอย่างเสียใจ
ข้างหลัง เป็นนภนต์ที่ตามมาถึง นัยน์ตาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่นั่งอยู่บนพื้น เขาลดตัวลงไปใช้มือทั้งสองข้างกุมใบหน้าของเธอไว้ ถามขึ้นเสียงนุ่ม “เพ็ญนีติ์ เป็นคุณจริงๆใช่ไหม?”
“ฮึก” หญิงสาวตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา
เหมือนกับว่า ผู้หญิงที่อยู่บนรถ จะไม่มีอิสระอีกแล้ว
ในเวลานี้ ไม่รู้เลยว่าใครล่ามโซ่หัวใจใครไว้กันแน่ ทุกอย่างดูมืดมัวไปหมด
“เพ็ญนีติ์.....” เขามองใบหน้าที่มือทั้งสองกุมเอาไว้ น้ำตาที่ปลายตาทำให้นภนต์รู้สึกเจ็บปวด “คนดี ไม่ร้อง ไม่ร้อง....”
“ฮืออ” ปัณฑายิ่งร้องเสียงดังขึ้น เมื้อกี้ปุริมไม่เพียงแค่ไม่สนใจเธอ ขนาดที่เธอล้มลงข้างหลังรถเขายังไม่มองเลย
เขาเกลียดเธอขนาดนั้นเลยหรอ?
น้ำตาไหลออกมาอย่างหนัก ตอนที่วรนรบอกว่าปุริมไม่อยากเจอเธอ เธอยังไม่เชื่อ แต่ว่าตอนนี้ เธอเชื่อแล้ว
คิดมาตลอดว่าที่ปุริมมองผู้หญิงคนนั้นก็เพราะเธอ จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงได้รู้ว่าไม่ใช่
อะไรก็เปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด
ท้องฟ้ากับพื้นดินในวันนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว ในสายตาเขาไม่มีเธอแล้ว
“ฮือ......” น้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่ไหลออกมาอย่างกับสายน้ำ ในใจรู้สึกเศร้า ปัณฑาไม่สนใจอะไรแล้ว ร้องไห้ซบอยู่กับไหล่ของนภนต์
ใบหน้านี้เหมือนเพ็ญนีติ์มาก นภนต์โอบกอดหญิงสาวที่ซบอยู่บนไหล่เบาๆ เขาดื่มไปเยอะจริงๆ จึงปักใจเชื่อว่าเธอคือเพ็ญนีติ์ ปากก็เรียกชื่อเพ็ญนีติ์ไม่หยุด ปัณฑาได้ยินแล้ว แต่เธอขี้เกียจที่จะแก้ต่าง เพียงแค่อยากร้อง ร้องเสร็จก็จะไปแล้ว ส่วนปุริม เธอไม่อยากจะเจอเขาอีกแล้ว
ผ็ชายคนนี้ไม่มีหัวใจจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
