ตอนที่ 264 คนในเกมมองไม่ออก

ตอนที่ 264 คนในเกมมองไม่ออก “อย่าร้อง.....เพ็ญนีติ์......” ชายหนุ่มปลอบเธอเบาๆ นิ้วมือลูบแก้มเธอด้วยความรักใคร่ มองยังไงก็เป็นเพ็ญนีติ์ แต่ทรงผมกลับไม่ใช่ เพ็ญนีติ์มักจะปล่อยผมตรงสลวยไว้กลางหลัง ยื่นมือออกไปแก้ยางรัดผมที่ปัณฑาใช้รวบผมไว้ แบบนี้ค่อยเหมือนหน่อย “เพ็ญนีติ์ ไม่ต้องร้องแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ” “ไม่ ฉันไม่กลับกับคุณหรอก ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ” ปัณฑาหยุดร้องไห้แล้ว เงยหน้าจากไหล่ของชายหนุ่ม ถึงได้เห็นว่าเสื้อผ้าของนภนต์มีรอยยับไปหมด ถึงยังไงก็ไม่รู้จักกัน เธอจึงรู้สึกผิดนิดหน่อย เช็ดน้ำตาไปพูดไปว่า “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เสื้อคุณยับ เอาอย่างนี้ดีกว่า เดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้คุณเอง” หน้าของเธออยู่ห่างจากเขาไม่มาก แต่คำที่เธอพูดนภนต์กลับได้ยินไม่ชัดเลย เขาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ “เพ็ญนีติ์ กลับบ้านกัน ปะ......” ในร่างกายมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน ความรู้สึกนั้นทำให้เขาหวั่นวิตกขึ้นมา แม้จะดื่มไปมาก แต่เขารู้ว่านั่นคืออาการอะไร อาการเสพติดของเขาใกล้กำเริบแล้ว “นี่ ฉันไม่ใช่เพ็ญนีติ์ ฉันชื่อปัณฑา คุณดื่มไปเยอะเลยใช่ไหมนี่? งั้นเดี๋ยวฉันพาคุณไปส่งเอง” ถึงยังไง ตอนนี้เธอก็เบื่อมากๆ ในเมื่อปุริมก็ไม่สนใจเธอแล้ว และเธอก็ไม่มีที่ไปแล้ว และในเมื่อเธอทำเสื้อผ้าเขาเป็นรอยยับ ในเวลาที่ที่ยังไม่รู้จะไปไหนนี่ จะใจดีพาเขากลับไปส่งบ้านแล้วกัน “ปัณฑา.....เพ็ญนีติ์......” นภนต์เรียกสองชื่อนี้อย่างสับสน ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อความหมายที่จะสื่อ เขารู้เพียงแค่ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเหมือนกับเพ็ญนีติ์ในฝันของเขามาก ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจกุมมือของเธอเอาไว้ พาเธอลุกขึ้นอย่างโอนเอน “ปะ กลับบ้านกันเถอะ” ในความทรงจำมักจะมีเสียงที่แผ่วเบาเลือนรางลอยเข้ามา ทำให้เขาปวดหัว ทำให้เขาอยากจะคว้าอะไรสักอย่างเอาไว้แต่กลับคว้าเอาไว้ไม่ได้ “บ้านคุณอยู่ไหน?” ปัณฑาหยุดร้องไห้แล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องตามรังควานใคร เขาไม่ต้องการเธอ เธอก็ไม่อยากจะติดอยู่กับปุริมอีกแล้ว และเขาก็ไม่ใช่คนของเธออีกต่อไปแล้ว “เพ็ญ....เพ็ญ.....” คำต่อมาเขาไม่ได้พูดออกมา ร่างกายของนภนต์สั่นอย่างรุนแรง จากนั้น เริ่มที่จะควบคุมไม่ให้สั่นไม่ได้แล้ว “คุณเป็นอะไรไป?” ปัณฑารู้สึกแปลกใจ คนที่กินเหล้าเยอะก็อาการแบบนี้ไม่ใช่หรอ แต่เหมือนว่าไม่เคยได้ยินว่าคนที่ติดเหล้าจะสั่นไม่หยุด เธอยืนอยู่ตรงหน้า กวาดสายตามองอาการของเขา รู้สึกว่าบางอย่างแปลกๆ ความผิดปกติกับความเจ็บปวดในร่างกายจู่ๆก็ผุดขึ้นมากะทันหัน กดแอลกอฮอล์์ในร่างกายของนภนต์ไว้ ทำให้เขาเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาทันที เขาเริ่มพูดชื่อของหญิงสาวขึ้นมาซ้ำๆ “ปัณฑา.....ปัณฑา ชื่อปัณฑา ไม่ใช่เพ็ญนีติ์” ใช่แล้ว ผู้หญิงตรงหน้าทั้งเหมือนและไม่เหมือน เธอดูเหมือนจะเด็กกว่าเพ็ญนีติ์นิดหน่อย “นี่ คุณหูหนวกหรือไง? ตกลงบ้านคุณอยู่ไหน? รีบบอกมาได้แล้ว จะได้จะเรียกแท็กซี่พาคุณกลับบ้าน ยุ่งยากซะจริง” เธอขมวดคิ้ว ปัณฑาชักจะหมดความอดทนแล้ว ความคิดของนภนต์เดี๋ยวก็มีสติเดี๋ยวก็สับสนวุ่นวาย มีสติได้ในชั่วขณะ ก็คว้ามือ ของปัณฑาไว้อย่างแรง “เร็ว พาฉันกลับไปที่บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป” อาการเสพติดของเขาจะกำเริบตอนที่อยู่ข้างนอกไม่ได้ เพราะว่าอาการคลุ้มคลั่งในช่วงนี้ไม่แน่นอนแล้ว อีกทั้งระยะห่างของเวลายังยุ่งเหยิงไปหมด ดังนั้น ตอนที่วิ่งออกมาด้วยความเสียใจจึงไม่ได้คิดอะไรมาก ตอนนี้ เขากลัว กลัวว่าจะคุล้มคลั่งอยู่ข้างนอก แบบนั้นต้องยุ่งยากแน่ๆ “ได้ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่เอง” ปัณฑากวาดสายตามองบนถนนใหญ่ เมื่อเห็นรถก็โบกมือ แต่เมื่อรถเข้ามาใกล้ถึงได้เห็นว่าในรถมีผู้โดยสารแล้ว แท็กซี่ผ่านไปสี่ห้าคันแล้วที่มีผู้โดยสาร นภนต์รีบร้อน ดึงมือของปัณฑาไว้แน่น เร่งเร้าขึ้นว่า “เร็วหน่อย ฉันต้องกลับบ้าน” เม็ดเหงื่อบนหน้าเม็ดใหญ่ราวกับถั่วกลิ้งลงมา เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ครั้งนี้ รุนแรงขึ้นนิดหน่อย หรือเป็นเพราะสาเหตุที่เขากินเหล้าเข้าไปด้วย? ชายหนุ่มกุมมือเธออย่างแรง ทำให้ปัณฑารู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที “นี่ เบาหน่อยสิ คุณบีบฉันแรงเกินไปแล้วนะ” นภนต์ไม่รับรู้สิ่งใด ตอนนี้ เขาแค่คิดอยากจะหลบไปยังมุมที่ไม่มีคนเพื่อรับมือกับความทรมาณของอาการติดยา เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ “กลับบ้าน กลับ....บ้าน.....” เร่งเร้าขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนปัณฑารู้สึกกระวนกระวายใจ เธอไม่มองเขาแล้ว สายตาจดจ้องไปยังถนน ในที่สุด เธอก็เรียกรถแท็กซี่ได้ ลากนภนต์ขึ้นรถ แต่ท่าทางแบบนั้นของนภนต์ทำให้คนขับที่เพิ่งจะจอดลงขับออกไปทันที เขาไม่อยากรับคนเมาขึ้นรถ ถ้าเกิดไม่ระวังแล้วอ้วกเต็มรถล่ะ เงินค่าโดยสารที่ได้มาก็ไม่พอให้ไปล้างรถหรอกนะ คนขับเพิ่มคันเร่ง ไม่อยากจะรับผู้โดยสารแบบนี้จริงๆ “นี่ เดี๋ยวก่อนสิ ทำไมไม่จอดรถเล่า?” ปัณฑาตะโกนเสียงดัง แต่คนขับดันขับรถออกไปไกลแล้ว ไม่ได้ยินที่เธอตะโกนเลยสักนิด เรียกอีกคันก็เป็นเหมือนคันก่อนหน้า ปัณฑาร้อนใจ นภนต์ก็ยังคงเร่งเร้าอยู่นั่น หัวจะแตกแล้ว ตอนที่เหลือบไปเห็นคันหนึ่งกำลังวิ่งมา เธอก็ดึงนภนต์ให้ไปอยู่กลางถนน จากนั้นรถคนนั้นก็เบรกดังเอี๊ยด ยืนอยู่ตรงหน้าพูดกับคนขับว่า “คุณวางใจเถอะ เขาเมาแต่ฉันไม่ได้เมา ถ้าเขาอวกเดี๋ยวฉันเก็บเอง เขาสร้างความเสียหายอะไรฉันก็จะชดใช้ให้ ให้พวกเราขึ้นรถแล้วพาไปส่งบ้านเถอะนะ ได้ไหมคะ?” คนขับได้ฟังคำพูดที่ซื่อตรงของเธอก็รู้สึกผิดขึ้นมา เปิดประตูรถออก “ขึ้นมาเถอะ” นภนต์สูงมาก ถึงแม้จะดูผอมแห้งก็เถอะ แต่พอได้ประคองเขาถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วเขาก็หนักเอาการ ผลักนภนต์ให้ขึ้นรถได้ ปัณฑาก็เหนื่อยจนไม่เหลือเค้าเดิม หอบหายใจอย่างหนัก แล้วพูดกับคนขับว่า “บริษัทเพ็ญภนต์การขายส่งไม้แปรรูป”