已经是第一章了
ตอนที่ 265 ชอบหรือไม่ชอบ
ตอนที่ 265 ชอบหรือไม่ชอบ
“บริษัทที่เพิ่งก่อตั้งล่าสุด ใช่ไหมครับ?” คนขับถามขึ้นมาอย่างใจนึก กลัวว่าจะพาไปผิดทาง
ปัณฑารู้ที่ไหนล่ะ กำลังเหนื่อยอยู่ ใช้หมัดทุบไปยังนภนต์ “ใช่บริษัทที่เพิ่งก่อตั้งหรือเปล่า?” หมัดของเธอไม่หนักไม่เบา แต่ทำให้นภนต์ที่อาการติดยากำเริบรู้สึกสบายเป็นพิเศษ อยากให้เธอทุบเขาไปอีกสักครั้ง แต่หญิงสาวดันทุบแค่รอบเดียวก็หยุดมือลง รอให้เขาตอบคำถาม หยาดเหงื่อกลิ้งลงจากหน้าผากของหญิงสาว ดูเหมือนเธอจะเหน็ดเหนื่อย นภนต์จ้องเขม็งเธออยู่อย่างนั้น เหมือนมาก เหมือนเพ็ญนีติ์มากๆ
ในหัวคิดเรื่องแต่เพ็ญนีติ์ขึ้นมาทันที กลับไปคิดถึงตอนที่เคยได้ฟังเสียงเหล่านั้นของเธอ เขาส่ายหัวไปมาอย่างเจ็บปวด “ส่ายหัวแบบนี้แสดงว่าไม่ใช่หรอ?”
“คุณครับ ตกลงใช่หรือไม่ใช่?”
“เอ่อใช่......ใช่ครับ” นภนต์ได้ยินคำถามของคนขับรถ จึงรีบตอบกลับไป ทั้งร่างของเขาเหมือนกำลังทนทรมานกับหนามแหลมๆ หนามแต่ละอันทิ่มแทงอยู่บนผิวกายของเขา แทงเข้าไปในเนื้อละลายไปกับเลือดเพื่อทรมานเขา
นภนต์รับมือกับความทรมานในร่างกายอย่างหนัก ตาเหลือบมองนอกกระจกรถ ทางนี้เป็นทางไปบริษัทของเขา
“เพ็ญภนต์......เพ็ญภนต์......” ชื่อที่แสนไพเราะ เป็นชื่อที่สื่อถึงเพ็ญนีติ์กับเขา แต่ว่าตอนนี้ เพ็ญนีติ์ล่ะ? เมื้อกี้เหมือนเขาเพิ่งจะเจอเธอ คิดไปมาอย่างสับสน สิ่งที่ออกมาจากปากสักพักเป็นเพ็ญภนต์สักพักก็เป็นเพ็ญนีติ์ แม้แต่ตัวของเขาเองยังแยกไม่ค่อยออกเลย
เมื่ออยู่บนรถ ปัณฑาถึงได้มีเวลาวิเคราะห์เรื่องทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นในร้านอาหารแห่งนั้น คิดไปถึงนภนต์ที่เจอกับเธอแต่กลับเอาแต่เรียกชื่อใครอีกคน เธอดึงชายเสื้อของนภนต์ไว้ “คุณพูดมาซิ ผู้หญิงที่พี่ปุริมพาไปด้วยใช่เพ็ญนีติ์หรือเปล่า?”
พี่ปุริม?
“เธอรู้จักปุริมหรอ?” ใช้โอกาสช่วงที่ยังมีสติ ถามกลับไป
“ใช่แล้ว ฉันรู้จักพี่ปุริม คุณบอกฉันมา ผู้หญิงที่พี่เขาพาไปด้วยชื่อเพ็ญนีติ์ใช่ไหม?” ถ้าไม่อย่างนั้น ผู้ชายคนนี้จะเอาแต่เรียกเธอว่าเพ็ญนีติ์ได้ยังไง
นภนต์หลับตาลงอย่าเจ็บปวด เอนร่างพิงกับเบาะ เสียงที่ได้ยินในห้องนั้นที่โรงแรมเป็นเหมือนกับคำสาปที่สาปให้หัวใจของเขายุ่งเหยิงจนกลายเป็นเส้นเชือกที่พันกันมั่วซั่วไปหมด คิดไปคิดมาสักพัก เขาถึงได้ตอบเสียงแผ่ว “ใช่”
“เพ็ญนีติ์ ทำไมฉันรู้สึกคุ้นชื่อนี้จังนะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน พี่ปุริมชอบเธอใช่ไหม?
ปุริมชอบเพ็ญนีติ์หรือเปล่า?
คงชอบแหละ ถ้าไม่งั้น เขาคงไม่พาเพ็ญนีติ์ไปด้วยหรอก และคงไม่เสี่ยงพาเธอหนีมาจากอูข่าน
เขามักจะมองปุริมไม่ออก ผู้ชายคนนั้นคิดอะไรไม่เหมือนคนอื่น อ๋อใช่ และปุริมก็รู้มาตลอดว่าเขาค้ายา แต่ปุริมก็แค่กล่าวเตือนว่าอย่าให้เพ็ญนีติ์ยุ่งกับสิ่งนั้นแค่นั้น นอกจากนี้ เขาก็ไม่ได้แจ้งความอะไร
“คุณพูดมาสิ ตกลงพี่ปุริมชอบเธอไหม?”
คิดไปสักพัก นภนต์พยักหน้าอย่างจำยอมให้กับคำถามของปัณฑา เขาไม่ได้โกหก การที่หญิงสาวร้องไห้ไปเมื่อกี้เป็นการกวนใจเขา แม้ว่าเธอจะไม่ใช่เพ็ญนีติ์ แต่เธอคล้ายเพ็ญนีติ์มาก เพราะความคล้ายนี้ เขาจึงไม่อยากให้เธอเสียใจ และยิ่งไม่อยากหลอกลวงเธอ
เมื่อเห็นนภนต์พยักหน้า น้ำตาของปัณฑาก็ล่วงลงมาอีกครั้ง แค่ครั้งนี้ เธอร้องโดยไร้เสียงสะอื้น ดวงตาที่หรี่ลงเล็กน้อยมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ท่าทางแบบนั้น ดูคล้ายเพ็ญภัทร์นิดหน่อย เป็นอาการตอบสนองแรกของนภนต์ แต่ในเวลาอันรวดเร็ว สติของเขาก็กลับไปสับสนงุงงงอีก รวบรวมสติอย่างไรก็ทำไม่ได้ เขาคิดอะไรไม่ออก เสียงเรียกร้องสารเสพติดในร่างกายของเขาทำให้เส้นประสาทรวนและเจ็บไปหมด ทำได้แค่กำหมัดแน่นนั่งอยู่กับที่เงียบๆ ขยับไม่ได้ ไม่อย่างนั้น เขากลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้
เพียงเฝ้ารอให้ถึงบริษัทเร็วๆ ถ้ายังไม่ถึงอีก แม้แต่ตัวเขาก็เดาไม่ได้เหมือนกันว่าจะทำอะไรออกไปบ้าง
สิบนาทีกว่าๆในการเดินทาง เขากลับรู้สึกว่ายาวนานเท่าหนึ่งศตวรรษ ในที่สุด คนขับก็ค่อยๆลดความเร็วลง จอดรถหน้าบริษัทช้าๆ “ถึงแล้วครับ ลงได้เลย”
“นี่ คุณลงไปสิ ถึงแล้ว” ปัณฑาดันนภนต์ให้ลงไป เธอเรียกแท็กซี่แล้วก็พาเขามาถึงที่นี่ก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว เธอกับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลย หลังจากนี้ เธอก็ยังต้องจ่ายค่ารถแทนเขา ก็ถือซะว่าหายกันกับที่เธอทำเสื้อเขายับแล้วกัน เธอไม่อยากโบกแท็กซี่อีกแล้ว ก็เลยนั่งคันเดิมให้คนขับช่วยหาที่ถูกๆเพื่อค้างคืนสักหน่อย
นภนต์ได้ยินที่เธอพูด “ถึงแล้ว.....” เขาพึมพำออกมา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลจากการดื่มเหล้าหรือผลจากสารเสพติด ทำให้สติของเขาเริ่มสับสนวุ่นวาย “ถึงบ้านแล้ว เพ็ญนีติ์ เธอก็ลงด้วยกันสิ ดีไหม? เพ็ญนีติ์ กลับบ้านกัน” เขาฉุดดึงมือของปัณฑา เพื่อให้เธอลงรถกับเขาให้ได้ เธอไม่ลง เขาก็ไม่ปล่อยมือ
已经是最新一章了
加载中
