已经是第一章了
ตอนที่ 266 ชอบหรือไม่ชอบ
ตอนที่ 266 ชอบหรือไม่ชอบ
คนขับรถเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว เขายังต้องทำมาหากิน “นี่คุณทั้งสอง รีบหน่อยได้ไหม ผมยังต้องรอไปเปลี่ยนกะนะ”
เมื่อคนขับเร่ง นภนต์ก็ออกแรง ทำให้ร่างกายของปัณฑาถลาไปข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอทำได้เพียงลงจากรถตามนภนต์มา ไม่อย่างนั้น รถคนอื่นที่ถูกรถคันนี้จอดขวางอยู่ข้างหลังคงได้บีบแตรเสียงดังจนอาจทำให้หัวของเธอปวดขึ้นมา
นภนต์ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา ลากเธอเดินตามมา เขาจะแตกสลายในเวลาอันรวดเร็วนี้แน่ เขาทนไม่ไหวแล้ว
“นี่ ฉันยังไม่จ่ายเงินเลย” ปัณฑาแผดเสียงขึ้น รีบล้วงเข้าไปหยิบแบงค์ส่งให้คนขับรอทอนตัง แต่นภนต์กลับดึงเธออย่างแรง ทำให้เธอแผดเสียงดังขึ้น “คุณยืนรอฉันไปก่อน ไม่งั้น ฉันจะไม่สนคุณแล้วนะ” ค่ารถตั้งกี่บาท ทำไมจะไม่รอเอาตังทอนล่ะ เงินนั่นเธอลำบากหามาเลยนะนะ
เสียงของเธอทำให้นภนต์สงบลงชั่วคราวอย่างน่าประหลาด รอเธอรับตังทอน เขาก็ลากเธอตรงไปยังประตูของบริษัทอย่างรวดเร็ว ประตูปิดอยู่ ฉาราคงไปแล้ว จู๋ตได้รับบาดเจ็บ เธอไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน ทันทีที่รู้ว่าจู๋ตกลับมาแล้ว ก็รีบไปดูแลเขาในทันที เขาคือแฟนของเธอ ถ้าเธอไม่รักแล้วใครจะรักล่ะ
นภนต์เงอะๆงะๆหากุญแจเจอในที่สุด แต่ว่า มือของเขาสั่นเทาจนทำให้เขาไม่สามารถเสียบแม่กุญแจตรงรูได้เลย ปัณฑามองดูจนรู้สึกรีบร้อน “เอามานี่” แย่งกุญแจมาเปิดประตูแทนเขา ผลักเขาเข้าไปข้างใน เธอคิดว่าเธอควรกลับได้แล้ว แต่นภันต์กลับไม่ยอมปล่อยมือเธอเลย “เพ็ญนีติ์ อย่าไป”
เธอขมวดคิ้ว เขาคิดว่าเธอเป็นเพ็ญนีติ์อีกแล้ว ดูท่าแล้ว เพ็ญนีติ์อะไรนั่นคงถูกทั้งปุริมละผู้ชายคนนี้ชอบเข้าอย่างจัง
แต่ผู้หญิงที่ชื่อเพ็ญนีติ์นั่น ดูเหมือนว่านอกจากจะมีหน้าตาคล้ายตัวเธอเองแล้วก็ไม่มีอะไรคล้ายกันอีกเลย
เธอไม่เข้าใจ คิดอย่างสับสน จนต้องเดินตามนภนต์เข้าไปในตึกอย่างไม่รู้ตัว ประตูเปิดขึ้นและปิดลงอย่างรวดเร็ว
มองประตูที่ปิดลง ราวกับคิดว่าปัณฑาที่เขาคิดว่าเป็นเพ็ญนีติ์จะไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก นภนต์ปล่อยมือเธอออกอย่างพอใจ จากนั้นก็เดินโซเซไปยังห้องเล็กๆ เขาไม่ได้สนใจปัณฑาอีก แม้แต่ตัวเขายังไม่สนเลย
มองดูแผ่นหลังของเขา ปัณฑาก็ขมวดคิ้วอีกรอบ ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้ เธอถูกเขาลากเข้ามา แม้แต่น้ำก็ไม่เอามาต้อนรับเธอแล้วยังไม่สนใจเธออีก แต่เมื่อหวนกลับไปคิด เขาอาจจะเมามากๆก็ได้
ในเมื่อเขาลากเธอเข้ามาทั้งๆที่เธอไม่ได้อยากเข้ามาเอง เพราะงั้นเธอก็จะไม่เกรงใจแล้ว เธอหิวน้ำมากๆ ตามหาปุริมมาทั้งวัน กลับไม่คาดคิดเลยว่าเธอจะเห็นฉากที่ทำให้เธอเสียใจขนาดนี้ ในนี้มีน้ำเปล่ากับน้ำชา เธอรินน้ำร้อนเพื่อชงชาเอง ทำตัวเหมือนกับว่าเป็นเจ้าของที่นี่
บริษัทแห่งนี้แม้ทุกอย่างจะยังดำเนินการไม่ราบรื่น แต่ว่า การเตรียมการก็เกือบจะสมบูรณ์แล้ว ปัณฑาเหลือบสายตาไปเห็นใบข้อมูลการรับสมัครงานแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ คิดไม่ถึงจริงๆว่าที่นี่กำลังเปิดรับสมัครพนักงาน ความคิดหนึ่งก็โลดแล่นขึ้นมาทันที อ่านใบสมัครงานนั้นให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เงินไม่ได้เยอะ แต่สวัสดิการก็ไม่เลว ทำงานหนึ่งวันแปดชั่วโมง พักสองชั่วโมง ถ้างานที่ทำอยู่ทำเสร็จไม่ทันเวลาก็ต้องทำโอที
ถ้าแบบนี้เธอโอเค ทำโอทีก็ทำสิ เธอไม่กลัวเหนื่อยหรอก เธอกลัวหางานทำไม่ได้มากกว่า เธอหางานทำอยู่ตั้งนาน แต่ก็หางานทำไม่ได้ตลอด วุฒิแค่ม.ปลายไม่มีบริษัทไหนสนใจเธอหรอก ทุกบริษัททุกครั้งที่มองแค่ภายนอกของเธอก็รู้สึกยินดีอยากรับเข้าทำงาน แต่พอเห็นวุฒิการศึกษาของเธอก็ส่ายหน้าทันที ถึงขนาดมีบางบริษัทพูดกับเธอตรงๆเลยว่าให้เธอทำหน้าที่ต้อนรับแขก แต่เธอไม่ทำ เธอไม่ใช่แจกันดอกไม้ที่มีเอาไว้ตั้งโชว์สักหน่อย
ถ้าหากได้ทำงานที่นี่ก็ไม่เลวเลย ถึงแม้ว่าพี่ปุริมจะไม่ไยดีเธอแล้ว แต่ว่า อย่างน้อยได้อยู่ในเมืองเดียวกันกับเขา บางที เธออาจจะยังมีหวัง ไหมนะ?
อ่านดูเงียบๆ เธอมองเห็นความหวังขึ้นมาทันที ลุกขึ้นเดินรอบๆ ตึกนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ใหญ่ แต่ข้างในกลับตกแต่งได้อย่างเป็นระเบียบ ทันใดนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เธอมองตามทิศทางของเสียงนั้นไป เหมือนจะดังออกมาจากห้องนั้นที่ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเดินเข้าไป เธออ่านใบสมัครรับงานไปเมื้อกี้ ในใจก็คาดคิดขึ้นมาว่ามีความเป็นไปได้ไหมที่ผู้ชายคนนั้นจะเป็นผู้จัดการของที่นี่?
เพราะว่า เธอเห็นลายเซ็นที่ที่ปรากฏให้เห็นในบรรทัดสุดท้าย เซ็นไว้อย่างงดงามดั่งหงส์ร่อนมังกรรำว่า ‘นภนต์’ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอก็ต้องลองคุยกับเขาดีๆ เธออยากทำงานนี้
ปัณฑาเดินตรงไปยังห้องนั้น เธออยากเจอนภนต์ ยื่นมือออกไปผลักประตูออก แต่ว่า ภาพที่เห็นในห้องเล็กๆนั้นกลับทำให้เธอตะลึงงันในทันที “ห๊า......”เธอตกใจจนร้องออกมาโดยอัตโนมัติ เห็นนภนต์กำลังเอาหัวโขกกับกำแพงอย่างไม่หยุดหย่อน หัวของเขาแตกจนเลือดออก เลือดที่ไหลออกมาทำให้เธอเหมือนกำลังดูหนังสยองขวัญยืนตกใจกลัวอยู่ตรงนั้น
นภนต์ได้ยินเสียงร้องของหญิงสาว ตอนที่เพิ่งเข้ามาในห้อง เขารู้แล้วว่าทำไมครั้งนี้ตัวเองถึงคลุ้มคลั่งรุนแรงขนาดนี้ เป็นเพราะว่า ไม่กี่วันก่อนหน้าเขาใช้รอยยิ้มของนางฟ้า เขาทนเห็นเพ็ญนีติ์นับวันยิ่งซูบผอมลงไม่ได้ นับวันยิ่งไม่มีความสุข ผลของการเลิกสิ่งนั้นไม่ได้จะเป็นอย่างไร ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา พูดกันว่าถ้าได้ติดยาแล้วจะเลิกยาก แต่เขาเชื่อว่าตราบใดที่สามารถเอาชนะปีศาจที่อยู่ข้างในได้ก็สามารถเลิกได้แน่นอน
已经是最新一章了
加载中
